Struktura sterowania postawą ciała człowieka, kształtowana przez zachowania ruchowe oraz wartości kulturowe w zakresie wyznaczonym przez ogólnie pojętą kulturę fizyczną, jest analizowana, zgodnie z tezą A. Pawłuckiego , na gruncie biologii, psychologii, socjologii i pedagogiki, przy czym cztery grunty ufundowały osobliwe aberracje, nazwane biologizmem kultury fizycznej, psychologizmem kultury fizycznej, socjologizmem kultury fizycznej, edukacjonizmem kultury fizycznej. 1 A. Pawłucki 2015: Nauki o kulturze fizycznej, Kraków: Oficyna Wydawnicza Impuls, A. Pawłucki uważa, że rzetelne badania w zakresie kultury fizycznej prowadzić powinni specjaliści poszczególnych dziedzin nauki tworząc w ten sposób wielość szczegółowych nauk o kulturze fizycznej. Zatem w kontekście psychomotoryki człowieka przedmiotem socjologii powinna być socjologia kultury fizycznej, przedmiotem psychologii powinna być psychologia kultury fizycznej, przedmiotem pedagogiki powinna być pedagogika kultury fizycznej, przedmiotem fizjologii powinna być fizjologia kultury fizycznej. Czy teza A. Pawłuckiego, dotycząca wyjaśnienia i opisania kultury fizycznej jako nauki warunkującej postawę ciała wyłącznie w ujęciu kontekstowym, jest zasadnie postawiona? Wszak biologizm kultury fizycznej (klasycznie pojęta fizjoterapia) redukuje sterowanie postawą ciała człowieka do mechanizmu występującego u ssaków, w którym neurfizjologiczny mechanizm sterowania postawą ciała (zwany w naukach biologicznych koordynacją nerwowo-mięśniową) regulowany jest odruchami bezwarunkowymi i odruchami warunkowymi. Psychologizm kultury fizycznej: nie uznaje aksjologii moralnej i wolnej woli (a tym samym wolności i odpowiedzialności), bierze w nawias wszystkie stany egzystencjalne i intencjonalne akty duchowe człowieka, eksponuje psychiczny automatyzm sterowania postawą ciała człowieka regulowany automatyczną grą sił popędowych lub kłębowiskiem popędów. Poprzez absolutyzowanie siebie, psychologizm kultury fizycznej redukuje sterowanie postawą ciała do mechanizmu jaki występuje w teatralnej grze marionetek: pociągając odpowiednie sznurki, sterowanie postawą ciała realizuje jedynie zadaną funkcję psychicznych odruchów warunkowych. Natomiast socjologizm kultury fizycznej manipuluje rozwojem sterowania postawą ciała poprzez grę sił i ról społecznych. Socjologiczny mechanizm sterowania postawą ciała jest w pełni determinowany społecznie, zaś to co biologiczne i genetyczne, jest pomijane. Poprzez absolutyzowanie siebie socjologizm kultury fizycznej redukuje sterowanie postawą ciała do społecznej marionetki: sterowanie postawą ciała realizuje zadaną rolę społeczną. Z kolei edukacjonizm kultury fizycznej, jako doktryna pedagogiczna, zakłada przekonanie o gruntownych możliwościach planowania świadomego wychowania fizycznego (nauczania psychomotorycznego), zazwyczaj zwanego naukowym. We wszystkich czterech akademickich (oraz potocznych) ujęciach kultury fizycznej sterowanie postawą ciała pojmowane jest jako osobliwy mechanizm wprowadzający człowieka, traktowanego przez wymienione nauki jako marionetkę, w ruch w pełni automatyczny. Jeżeli nauka o kulturze fizycznej (przy spełnieniu założenia nauk empirycznych, że kultura fizyczna warunkuje sterowanie postawą ciała człowieka) zawiera się w naukach o przyrodzie i w naukach o kulturze, to nauka o sterowaniu postawą ciała jest nauką biokulturową.