Teoria terapii skolioz MRCST I

Teza 1.0.3. Jeżeli nauka o psychice postawy ciała  zawiera się w naukach biologicznych i naukach psychologicznych, to psychologia postawy ciała musi być nauką biomentalną.

Psychika postawy ciała jest przedmiotem analiz z różnych perspektyw badawczych, w tym: neurobiologii mózgu postawy ciała, fizjoterapii edukacyjnej postawy ciała, medycznej socjologii, ale i psychologii postawy ciała.

1.1. Biologiczny rozwój psychiki postawy ciała a środowiskowe kształtowanie.

Teza 1.1.1.Jeżeli biologiczność psychiki postawy ciała determinuje ROZWÓJ struktur wrodzonych, zaś mentalność psychiki postawy ciała warunkuje FORMOWANIE (zmienianie) rozwijających się struktur wrodzonych, to psychika postawy ciała tkwi jednocześnie w środowisku biologicznym, w środowisku przyrodniczym i medycznym środowisku socjokulturowym (wszystkie środowiska są istotne dla psychiki postawy ciała).

Psychika postawy ciała tkwi w środowisku biologicznym, środowisku przyrodniczym oraz w środowisku socjokulturowym – ale i jest funkcją biologii, przyrody i socjokultury. W psychice postawy ciała są struktury determinowane prawami biologii oraz prawami przyrody jak i struktury przypadkowe, warunkowane medyczną socjokulturą. Jeżeli badania dotyczące psychiki postawy ciała mają być wiarygodne, to badacz musi uwzględniać biomentalne (termin biomentalne jest synonimem) determinanty psychiki postawy ciała.

Fizjologowie definiują rozwój w kontekście zmiany biologicznych struktur postawy ciała. Autorska koncepcja rozwoju dotyczy jedynie tego co tkwi w strukturach wrodzonych biologii postawy ciała. Nic, co tkwi poza tymi strukturami, nie podlega rozwojowi lecz kształtowaniu. Rozwija się jedynie to co już istnieje, czyli struktura biologiczna postawy ciała. W tym sensie wszelkie zmiany biologicznych struktur postawy ciała są akcydentalne. Rozwój biologicznej struktury wrodzonej nie powoduje zmiany jej konstytucji. Jeżeli zaś dochodzi do zmiany konstytutywnej biologii postawy ciała, to decyduje ona o niedorozwoju postawy ciała, a nie tylko o zmianie postawy ciała.

Teza 1.1.2. Rozwijać i kształtować może się jedynie i tylko to, co już istnieje w biologicznych strukturach wrodzonych psychiki postawy ciała. Struktury mentalne psychiki postawy ciała są jedynie konsekwencją biologicznego rozwoju i przyrodniczego  oraz socjokulturowego kształtowania tego, co tkwi w strukturach wrodzonych.

Biologiczności nie da się zredukować do mentalności, i odwrotnie, mentalności nie da się zredukować do biologiczności. W dwóch wymienionych obszarach manifestuje się psychika postawy ciała. Autorska teoria psychiki postawy ciała człowieka zakłada osobliwe złożenie dwóch różnych sfer psychiki postawy ciała w jedną strukturę: biologiczny rozwój psychiki postawy ciała determinowany jest genetyczną strukturą wrodzoną, która na każdym etapie rozwoju JEST warunkowana przyrodniczą oraz socjokulturową formacją lub deformacją.

Teza 1.1.3. Jeżeli badania psychiki postawy ciała mają być wiarygodne, to badacz musi uwzględniać biomentalne determinanty psychiki postawy ciała: biologicznie rozwijana struktura wrodzona jest w stanie przyjąć określone treści i formy mentalne środowiska biologicznego, środowiska przyrodniczego oraz medycznego środowiska socjokulturowego, co oznacza tyle, że biologiczne, przyrodnicze i mentalne (edukacyjne) kształtowanie jest możliwe w granicach biologicznie wyznaczonych.

Psychika postawy ciała

Teza 1.1.4. Psychologia postawy ciała nie dysponuje teorią fundamentalną, a jedynie kilkoma nawzajem wykluczającymi się teoriami szczegółowymi i cząstkowymi.

Teoria fundamentalna:
(1) jest aprioryczną formą teorii naukowej rozumu, w przeciwieństwie do apostreriorycznych form teorii naukowych. Teoria grawitacji Alberta Einsteina jest aprioryczna, zaś teoria Isaaka Newtona jest aposterioryczna w znacznym stopniu, gdyż opiera się na danych zmysłowych.
(2) zawiera spójny i niesprzeczny układem pojęć pierwotnych, czyli terminów technicznych teorii,
(3) zawiera spójny i niesprzeczny układ definicji,
(4) opiera się na metodzie wnioskowania dedukcyjnego, w przeciwieństwie do wnioskowania indukcyjnego,
(5) zawiera spójny i niesprzeczny układ twierdzeń teoretycznych.

Teoria fundamentalna psychiki postawy ciała musi wyjaśnić (1) konstytucję psychiki postawy ciała, (2) sposób kształtowania (kształcenia) psychiki postawy ciała, (3) sposób generowania świadomych reakcji N-M, prognozować świadome reakcje N-M, musi być zapisana w języku teoretycznym. Wyjaśnianie i prognozowanie warunkowane jest przedmiotem teorii i metodą gwarantującą powtarzalność wyników badań (jedyną metodą spełniającą warunek powtarzalności wyników badań jest metoda dedukcyjna, a nie metoda indukcyjna).

Psychologia psychiki postawy ciała nie spełnia tych warunków. Formułowane hipotezy psychologii psychiki postawy ciała opierają się na niepewnym dowodzeniu indukcyjnym. Badacz – psycholog, formułując kolejną teorię szczegółową, świadomie lub nieświadome buduje od podstaw teorię psychiki postawy ciała i za każdym razem ingeruje w zmianę teorii edukacji fizjoterapeutycznej.

Teza 1.1.5. Psychologia postawy ciała dysponuje szczegółowymi teoriami empirycznymi, co sprawia, że ma charakter przyczynkarski, gdyż do tej pory nie wiadomo, co jest podstawowym przedmiotem badań psychologii postawy ciała.

Dla niektórych psychologów przedmiotem badań psychologii postawy ciała są obserwowalne zachowania ruchowe (ang. behavior) oraz bodźce, które te zachowania wywołują, zaś dla innych badaczy przedmiotem badań psychologii postawy ciała są: introspekcja, umysł lub „procesy mentalne” w obrębie psychiki postawy ciała.

Psychologia behavioralna (Watson, Skinner) zakłada, że psychika i introspekcja nie stanowią przedmiotu psychologii dlatego, że nie można udowodnić istnienia psychiki na drodze empirycznych badań. Dlatego wewnętrzne doświadczenie nie może być przedmiotem analiz naukowych. Psychologia zajmuje się więc obserwowalnymi zdarzeniami, czyli środowiskowymi bodźcami i reakcjami organizmu, determinującymi zachowanie. Psychologia to nauka o zachowaniu i warunkach środowiska. Zmiana środowiska determinuje zmianę zachowania. Przenosząc wnioski psychologii behavioralnej na grunt psychiki postawy ciała psychologia postawy ciała to nauka o reakcjach N-M i warunkach środowiska biologicznego oraz środowiska przyrodniczego. Zmiana środowiska biologicznego i środowiska przyrodniczego psychiki postawy ciała powoduje zmianę reakcji N-M.

Z kolei psychologia introspektywna (Wund, Titchener) odwołuje się do schematu klasyfikacji doznań psychicznych tworzących doświadczenie wewnętrzne (uczuć, wyobrażeń, spostrzeżeń, pamięci, koncentracji, emocji, uczenia się, myślenia i języka) jako elementów świadomości. Przenosząc wnioski psychologii introspektywnej na grunt psychiki postawy ciała psychologia postawy ciała to nauka o reakcjach N-M i warunkach środowiska biologicznego oraz środowiska mentalnego. Innymi słowy zmiana uczuć lub wrażeń psychiki postawy ciała powoduje zmianę reakcji N-M.

Brak teorii fundamentalnej w psychologii, która stanowi podstawę dla każdej dyscypliny naukowej, umożliwia formułowanie szkół i teorii nawzajem się wykluczających.

Wedle Freuda zachowanie motywowane jest wrodzonymi popędami seksualnymi. Przenosząc wnioski Freda na grunt psychologii postawy ciała, psychika postawa ciała warunkowana jest  popędami seksualnymi. Edukacja fizjoterapeutyczna warunkowana jest popędową stroną pacjenta.
Wedle Junga zachowanie jest motywowane wrodzonymi archetypami, manifestującymi się w podstawowych strukturach myślenia. Przenosząc wnioski Junga na grunt psychologii postawy ciała, postawa ciała warunkowana jest archetypami, manifestującymi się w podstawowych strukturach myślenia.
Z kolei dla Adlera zachowania są konsekwencją zainteresowań społecznych oraz niepowtarzalnej osobowości, której centrum wyznacza świadomość. Przenosząc wnioski Adlera na grunt psychologii postawy ciała psychika postawy ciała  warunkowana jest środowiskiem społecznym oraz osobowością.
Wedle Zimbardo: „Psychologia to nauka o umyśle i zachowaniu” a terminy: umysł i mózg, są synonimiczne. Przenosząc wnioski Zimbardo na grunt psychologii postawy ciała psychologia postawy ciała to nauka o umyśle (mózgu) ruchowym oraz reakcjach N-M.

Współczesna psychologia bazuje więc na języku potocznym o chwiejnej semantyce.

Teza 1.1.7. Jeżeli przedmiotem neurobiologii psychiki postawy ciała jest badanie rozwoju struktur wrodzonych w kolejnych fazach rozwojowych, to przedmiotem psychologii psychiki postawy ciała nie jest biologia rozwoju tego, co wrodzone, lecz tego co nabyte w ramach oddziaływania środowiska edukacyjnego i przyrodniczego.

Przedmioty psychiki postawy ciała to przedmioty nabyte w drodze fizycznych bodźców środowiska przyrodniczego oraz mentalnej edukacji, np.: rejestrowanie temperatury otoczenia w oparciu o pomiar obiektywny – termometr rtęciowy – wskazuje na sposób rozprężania się rtęci w w zależności od temperatury otoczenia. Organizm nabywa informację o temperaturze otoczenia przez receptory skórne zapoczątkowujące powstanie wrażenia ciepła lub chłodu. Jednakże bez edukacji odnośnie klasyfikacji odczuć temperatury nie można opisać subiektywnych wrażeń temperatury otoczenia. Osoba niewyedukowana w tym zakresie posiada „puste wrażenie” (czy też pustą formę pojęciową) bez możliwości komunikowania o nim w języku etnicznym. Medycyna posiada możliwość badania struktur biologicznych w sposób obiektywny. Jednakże bez wiedzy medycznej wyniki badania stanowią zlepek bezsensownych znaków, symboli, zdań. Psychologia nie posiada obiektywnego badania struktur psychiki, więc subiektywna wiedza adresata staje się wielokrotnie siedliskiem zamętu i nieporozumień. Jednakże zjawisk psychologicznych nie da się opisywać w języku sformalizowanym lecz w języku symboli, sensów, metafor.

Do przedmiotów psychiki postawy ciała należy m.in. odczucie położenia części ciała, odczucie wykonanego i wykonywanego ruchu, odczucie równowagi, ciężaru, temperatury itp. Psychika postawy ciała jest konsekwencją biologicznego rozwoju mózgu postawy ciała oraz kształtowania w środowisku przyrodniczym i w medycznym środowisku socjokulturowym.

Teza 1.1.8. Jeżeli badania psychologiczne psychiki postawy ciała odwołują się do wywiadu lub testów, to z góry da się przyjąć, że wyniki badań są subiektywne ze względu na odwołanie się do zdań o chwiejnej semantyce.

Jeżeli wywiad lub test psychiki postawy ciała (np. badanie stopnia koncentracji osoby ćwiczącej ) opiera się na znajomości gramatyki i leksykonu danego języka etnicznego, to nie jest możliwa jakakolwiek obiektywizacja wyników badań ze względu na niemożliwość wyeliminowania chwiejności semantycznej leksykonu oraz zdań adresata. Z tego względu brak podstaw do obiektywizacji wywiadu lub testu psychiki postawy ciała z powodu względności środowiska subiektywnie nasyconego kulturą lingwistyczną. Wywiad może mieć wartość użyteczną lecz nie ma wartości naukowej. Nie jest możliwe formułowanie obiektywnych odpowiedzi na pytania w ramach wywiadu, gdyż biomentalna psychika postawy ciała determinowana jest biologicznym rozwojem struktur wrodzonych oraz mentalnym kształtowaniem (edukacją lingwistyczną i nielingwistyczną) w środowisku przyrodniczym. Tym samym nie jest możliwe sformułowanie wywiadu badającego zakres funkcjonowania psychiki postawy ciała determinowanego biologią, jak i wywiadu, badającego zakres funkcjonowania psychiki postawy ciała warunkowanego edukacją, z tej racji, iż biologiczny rozwój psychiki postawy ciała warunkowany jest kształtowaniem poprzez edukację.

Nie jest możliwe skonstruowanie wywiadu lub testu psychiki postawy ciała abstrahując od edukacji (w szczególności edukacji lingwistycznej), ale i nie jest możliwe skonstruowanie wywiadu lub testu psychiki postawy ciała abstrahując od biologii.

Teza 1.1.9. Nauka o biologiczności psychiki postawy ciała (strukturach biologicznych psychiki postawy ciała)  dysponuje twierdzeniami udowodnionymi, natomiast psychologia psychiki postawy ciała dysponuje interpretacjami.

Psycholodzy psychiki postawy ciała zaliczają swoją dyscyplinę albo do nauk przyrodniczych (jako naukę o zwierzęciu) albo do nauk humanistycznych (jako naukę o psychice człowieka). Autorska teoria biomentalności psychiki postawy ciała człowieka wskazuje na głęboką komplementarność biologicznego rozwoju z edukacyjnym kształtowaniem. Oznacza to , że ludzka psychika uczestniczy zarazem w świecie zwierzęcym i świecie humanistycznym.

Fizjologia i neurofizjologia badająca mózg psychiki postawy ciała zawierają się w naukach empirycznych mających swoją obiektywną wykładnię w postaci obiektywnych twierdzeń teoretycznych, natomiast psychologia postawy ciała dysponuje przypadkowymi i pomocniczymi twierdzeniami empirycznymi. Atutem psychologii nie są badania w sensie nauk przyrodniczych, lecz interpretacje.

Teza 1.1.10. Psychologia psychiki postawy ciała, posługująca się terminem „proces fizyczny” oraz terminem „proces mentalny”, nie wyznacza kryterium oddzielającego proces fizyczny od procesu mentalnego.

Czy procesy mentalne psychiki postawy ciała są identyczne z procesami neurobiologicznymi mózgu psychiki postawy ciała? Co przetwarza energię neuronalną a co przetwarza informację neuronalną? Czy procesy fizykochemiczne mózgu są tym samym, co przetwarzanie informacji neuronalnych?

E. Nęcka, J. Orzechow- ski, B. Szymura w podręczniku Psychologia poznawcza, s.24-25, stwierdzają, że „mózg jako narząd jest materialnym podłożem działań umysłu jako systemu poznawczego […]. Umysł i mózg to terminy, które w gruncie rzeczy odnoszą się do tego samego zjawiska, jakim jest zdolność człowieka do poznawania świata. Psycholog bada funkcje poznawcze […], niekoniecznie wnikając w to, jakie struktury mózgowe odpowiadają za wykonanie owych funkcji […].Natomiast neurolog bada budowę i aktywność określonych obszarów mózgowia lub nawet pojedynczych neuronów, nie zawsze wnikając w pełnione przez nie funkcje. Oczywiście oba spojrzenia logicznie się uzupełniają. […]. Wszystkie teoretyczne pojęcia psychologii poznawczej dotyczą tego, w jaki sposób umysł przetwarza informację.”

Na podstawie ww. tekstu podręcznika dla studentów psychologii czytelnik nie wie czy mózg czy też umysł przetwarza informację. Autorzy tylko deklaratywnie wyznaczają linię demarkacyjną, oddzielającą kompetencje neurofizjologii od kompetencji psychologii, przy czym bezzasadnie zakładają, że „oba spojrzenia logicznie się uzupełniają, gdyż odnoszą się do tego samego zjawiska”, lecz nie podają, którego. Stwierdzają, że nie mózg, lecz umysł przetwarza informacje” lecz w najmniejszym stopniu nie uzasadniają takiego stanowiska.

Teza 1.1.11. Psychologia psychiki postawy ciała korzysta z terminów cybernetyki, jak system, komunikacja, komunikat, informacja, sprzężenie, zachowanie, przy czym w cybernetyce owe terminy mają wykładnię ściśle matematyczną, zaś w psychologii terminy te są semantycznie nieczytelne. 

Wedle Norberta Wienera – twórcy cybernetyki – cybernetyka to nauka o sterowaniu i komunikacji w zwierzętach i maszynach. N. Wiener: Cybernetyka, czyli sterowanie i komunikacja w zwierzęciu i maszynie. Tłum. O. Wojtasiewicz. PWN Warszawa 1971. Psycholodzy, używając terminów cybernetycznych, dokonują nieuprawnionej analogii między zwierzęciem i człowiekiem, między maszyną i człowiekiem: wedle Ashby’ego: „Cybernetyka dotyczy wszystkich form zachowania się o tyle, o ile są one regularne i odtwarzalne”. Wedle Ashby’ego nie ma różnicy między zachowaniem zwierzęcia a zachowaniem człowieka. W.R. Ashby: Wstęp do cybernetyki. Tłum. B.Osuchowska, A. Gosiewski. PWN Warszawa 1963, s. 15-16.

Ashby jest twórcą teorii „czarnej skrzynki” z wejściem i wyjściem, skopiowanej przez Skinnera w ramach hipotezy B-R (bodziec – reakcja). Zanegował on istotną role świadomości oraz świadomych procesów edukacyjnych (procesów komunikacyjnych, procesów przekazywania i przetwarzania informacji, bez których nie istnieje edukacja fizjoterapeutyczna), gdyż psychika nie nadaje się do analizy naukowej, ze względu na jej subiektywność i abstrakcyjność. Współczesna edukacja fizjoterapeutyczna, korzystając z osiągnięć psychologii i biologii, odbywa się na zasadzie B-R (polecenie terapeuty – bezmyślne wykonanie polecenia przez pacjenta z pominięciem jego psychiki).

Inni psychologowie zakładają, że cybernetyczne pojęcia komunikacji i informacji wyznaczają przedmiot badań psychologii. W tym kontekście warto dodać, że komunikacja pomiędzy fizjoterapeutą a pacjentem zawsze polega na przekazywaniu informacji. Akt komunikacji zakłada istnienie zbioru wielu możliwości, gdyż sam
komunikat nie jest informacją, lecz nośnikiem informacji (terapeuta może na wiele sposobów przekazać polecenie pacjentowi, w sposób lingwistyczny i nielingwistyczny); informacja może być własnością komunikatu. Informacja zawsze potrzebuje nośnika informacji. Informacja to związek między elementami zbioru; informacja nie istnieje więc bez zbioru elementów. M. Mazur: Cybernetyczna teoria układów samodzielnych. PWN Warszawa 1966.

Teza 1.1.12. Badaniem zjawisk fizycznych dynamiki biologiczności psychiki postawy ciała zajmuje się neurofizjologia zaś badaniem zjawisk mentalnych świadomości psychiki postawy ciała zajmuje się psychologia psychiki postawy ciała, dlatego brak podstaw do tego, że neurofizjologia psychiki postawy ciała  i psychologia psychiki postawy ciała badają to samo; to co fizyczne i czasoprzestrzenne nie jest tym samym co psychiczne: niefizyczne i nieczasoprzestrzenne.

Czym różni się proces fizyczny/biologiczny/neurofizjologiczny psychiki postawy ciała od procesu mentalnego psychiki postawy ciała?
Psycholodzy psychiki postawy ciała twierdzą, że neurofizjologia zajmuje się przetwarzaniem energii, zaś psychologia – przetwarzaniem informacji, czyli zakładają istnienie oddzielnego toru energetycznego (struktura procesów fizjologicznych układu nerwowego to umożliwia) oraz toru informacyjnego. To stanowisko jest zakamuflowanym dualizmem. Nie istnieje rozdzielność przekazywania informacji od przekazywania energii. Nie ma dwóch lecz jeden tor energoinformacyjny, który da się interpretować na dwa sposoby. Każdy stan mentalny psychiki postawy ciała posiada swoje odzwierciedlenie w stanie neurofizjologicznym psychiki postawy ciała i odwrotnie, każde zjawisko neurofizjologiczne psychiki postawy ciała ma swoje odzwierciedlenie w mentalności psychiki postawy ciała.

Zasada Złotego Środka psychiki postawy ciała

Teza1.1.13. Zasada złotego środka to harmonijny, zrównoważony wpływ edukacyjnego (lingwistycznego i nielingwistycznego) kształtowania psychiki postawy ciała na biologiczny rozwój struktur wrodzonych psychiki postawy ciała, nakierowany na wszechstronne DOJRZEWANIE psychiki postawy ciała.

Wszechstronny rozwój biomentalności psychiki postawy ciała, zakłada „złoty środek” równoważący biologiczny rozwój genetycznych struktur wrodzonych psychiki postawy ciała względem edukacyjnego kształtowania biologicznego rozwoju tych struktur w środowisku przyrodniczym.

Teza 1.1.14. Jeżeli psychika postawy ciała jest funkcją koniecznego rozwoju neurofizjologicznego psychiki postawy ciała i przygodnego kształtowania, to przy obecnym  paradygmacie nauki o psychice postawy ciała nie jest możliwe obiektywne formułowanie twierdzeń w zakresie trójmianu: teoria terapii psychiki postawy ciała – teoria psychiki postawy ciała – teoria reakcji N-M warunkowanych konstytucją psychiki postawy ciała. Przy obecnym  paradygmacie nauki o psychice postawy ciała, który rzutuje na  teorię edukacji fizjoterapeutycznej, nie jest możliwe formułowanie twierdzeń w zakresie trójmianu: teoria terapii postawy ciała – teoria postawy ciała – teoria reakcji N-M warunkowanych konstytucją psychiki postawy ciała. 

Rozwój struktur wrodzonych psychiki postawy ciała jest determinowany prawami przyrody, natomiast edukacyjne kształtowanie psychiki postawy ciała w środowisku przyrodniczym warunkowane jest wiedzą medyczną, opartą na wartościach i normach zdrowotnych określonych przez środowisko medyczne (w oparciu o badania medyczne). Dualność psychiki postawy ciała, przejawia się w dwóch jej obliczach: rozwoju i kształtowaniu; jeżeli badacz/lekarz/fizjoterapeuta koncentruje się na obliczu psychologicznym/biologicznym to tym samym je zniekształca, gdyż rozwój struktur wrodzonych i edukacja medyczna w środowisku przyrodniczym nawzajem się warunkują.

Jeżeli biomentalność psychiki postawy ciała bazuje na głębokiej harmonii biologicznego rozwoju i edukacyjnego kształtowania w środowisku przyrodniczym i biomentalność psychiki postawy ciała wyznacza fundament badań psychiki postawy ciała to przedmiotem psychologii psychiki postawy ciała jest uchwycenie możliwych prawideł strukturalnej niejednorodności reakcji N-M warunkowanych konstytucją psychiki postawy ciała.

Teza 1.1.15. Medyczne środowisko socjokulturowe (tworzone przez badaczy, lekarzy i fizjoterapeutów) umożliwia lub uniemożliwia człowiekowi choremu dostęp do kolejnych w hierarchii poziomów opieki zdrowotnej związanej z postawą ciała.

Medyczne środowisko socjokulturowe, jako fenomen społeczny, kreując obiektywną normę zdrowia biologicznego i zdrowia psychicznego (w tym zakazów i nakazów zdrowotnych) ma największy wpływ na tworzenie wzorców ludzkich zachowań w zakresie zdrowotnym. Poprzez rekomendowanie metod leczniczych wpływa bezpośrednio na decyzję o podjęciu takiej a nie innej metody leczniczej. To normy i wzorce medyczne – mocniej lub słabiej wiążą członków danej społeczności medycznej. Synteza grupy społecznej jaką jest grupa osób chorujących na skoliozę dokonuje się poprzez narzucenie i rozprzestrzenienie medycznej kultury masowej (medycznej socjokultury), przejawiającej się w postaci norm estetycznych i zdrowotnych.

Środowisko medyczne lansuje od zawsze jeden pogląd związany z celowością terapii postawy ciała: problemem skolioz nie jest dojrzałość psychiki postawy ciała oraz struktur neurologicznych mózgu, lecz estetyka ciała oraz krzywy kręgosłup w oparciu o pomiar radiologiczny. A przecież reakcje N-M warunkowane niedojrzałą psychika postawy ciała zawsze determinują nieprawidłową postawę ciała i w znacznym stopniu utrudniają osiągnięcie celów terapii skoliozy. Estetyka oraz zdrowie osoby ze skoliozą, mierzone w kategoriach geometrycznych, a nie dojrzałość psychiki postawy ciała mierzona w kategoriach biopsychologicznych, stały się najwyższą normą medyczną wśród osób ze skoliozą upowszechnioną przez środowisko medyczne. Czy słusznie pozostawiono temat dojrzałości psychiki postawy ciała na uboczu?

W każdej z osobna rozpatrywanej socjokulturze da się wyróżnić mit, który może być różnie upostaciowiony. Mit kreuje fikcję, uznaną za zwolenników mitu za rzeczywistość społeczną. W ramach fikcji projektowane są wzorce zachowań, regulujące wynaturzoną pajęczynę uwarunkowań społecznych, takich, w których człowiek zdrowy uchodzi za dewianta, zaś dewiant – za człowieka zdrowego, gdyż umie się on dostosować do reguł gry. Istota mitu sprowadza się do wykreowania społecznego mechanizmu (opartego na magii symboli), który gwarantuje pełna kontrolę społecznych struktur. Wspólna wiara w mit i jego magiczną moc wzmacnia i scala wspólnotę, jej członkom wyznacza sens działań przez wskazanie celu oraz środków, umożliwiających jego osiągnięcie. Magiczna moc symboliki mitu staje się jedynie słusznym regulatorem nakazów i zakazów w obszarze wszelkich medycznych działań.

Wszak od wielu lat pojęcie „skolioza idiopatyczna” wskazuje na brak zidentyfikowania przyczyny jej powstawania. Być może w ogóle nie istnieje przyczyna/y powstawania skoliozy, lecz sama skolioza jest przede wszystkim manifestacją nierozwiniętego układu nerwowego oraz niedojrzałej psychiki postawy ciała? Pojęcie „skolioza jako schorzenie heterogenne” zastąpiło co prawda pojęcie „schorzenie idiopatyczne”, ale niczego w ten sposób nie wyjaśniło. Medycyna, a przede wszystkim ortopedia, w żaden sposób nie chce zajmować się problemem procesu dojrzewania psychiki postawy ciała oraz rozwojem struktur neurologicznych mózgu. Dlaczego? Czy przedmiotem badania ortopedii postawy ciała jest geometrycznie określony kształt kręgosłup człowieka? Czy wykonanie operacji u osoby ze skoliozą  może przyśpieszyć proces dojrzewania psychiki postawy ciała oraz rozwoju struktur neurologicznych mózgu ? A może operacja skoliozy niweczy możliwości rozwoju układu nerwowego warunkującego postawę ciała? Jakie są konsekwencje neurologiczne, fizjologiczne, biomechaniczne, psychiczne, niedojrzałości psychiki postawy ciała oraz niedorozwoju komplementarnych struktur neurologicznych mózgu u osób po operacji skoliozy?

Środowisko psychiki postawy ciała.

Teza 1.1.16. Psychika postawy ciała, jako struktura biomentalna, jest bezpośrednio warunkowana:

– wewnętrznym środowiskiem biologicznym oraz zewnętrznym środowiskiem przyrodniczym. Środowisko przyrodnicze/biologiczne jest niezbędne do życia i rozwoju psychiki postawy ciała. Środowisko przyrodnicze/biologiczne rozwija się zgodnie z prawami przyrody i stanowi przedmiot badań nauk przyrodniczych/biologicznych. Środowisko biologiczne permanentnie oddziałuje na psychikę postawy ciała, zaś środowisko przyrodnicze warunkuje kształtowanie psychiki postawy ciała okresowo;
– medycznym środowiskiem edukacyjnym, gdyż w sensie socjoklulturowym psychika postawy ciała jest tworem wykreowanym przez człowieka w ramach kształtowania i przekazywania obiektywnej wiedzy medycznej. Edukacyjne środowisko medyczne kształtuje świadomość zdrowia psychiki postawy ciała.

Psychika postawy ciała funkcjonuje w opisanych środowiskach, które nawzajem oddziałują na siebie. Środowisko przyrodnicze/biologiczne oddziałuje na biologię psychiki postawy ciała wedle praw przyrody, natomiast mentalne środowisko socjokulturowe (wiedza, edukacja, nauczanie) warunkuje przygodne kształtowanie psychiki postawy ciała.
Nieprzewidywalność oraz nieliniowość zdarzeń historycznych trzech wymienionych środowisk psychiki postawy ciała warunkuje przypadkowość oraz nieprzewidywalność kształtowania psychiki postawy ciała.

1.2. Świadomość psychiki postawy ciała wyłaniająca się z dynamiki mózgu.

Teza 1.2.1. Permanentnie wyłaniająca się świadomość psychiki postawy ciała z dynamiki mózgu oświetla:
strumień świadomych przedmiotów psychiki postawy ciała (tożsamość własnego ciała, czucie ciała, czucie ruchu i położenia elementów ciała, czucie ciężaru ciała, wrażenie przestrzenności ciała, czucie stanów zdrowia i choroby ciała, czucie stabilności i dynamiki ciała, poczucie siły lub bezsiły, czucie napięcia mięśni, czucie bezwładności ciała, poczucie wieku ciała, wrażenia estetyczne ciała, spostrzeżenia relacji przestrzennych z innymi przedmiotami, czucie równowagi ciała lub jej braku, cielesnych stanów przyjemności lub nieprzyjemności, odpoczynku i zmęczenia) współkonstytuujących teraźniejszość,
magazyn już – nie – świadomych przedmiotów psychicznych (pamiętanych lub zapomnianych zjawisk mentalnych psychiki postawy ciała) współkonstytuujących przeszłość,
jeszcze – nie – świadomych przedmiotów (kreowanie wyobrażenia wykonania ruchu, kreowanie wyobrażenia wyglądu ciała, kreowanie ruchu, kreowanie oczekiwania nadchodzącego bodźca fizycznego) współkonstytuujących przyszłość.

Teza 1.2.3. Przedmiotem badań neurobiologii  psychiki postawy ciała jest mózg postawy ciała, zaś przedmiotem badań psychologii psychiki postawy ciała jest mentalność psychiki postawy ciała. Proces neuronalny dynamiki mózgu postawy ciała jest mierzalny i obserwowalny, zaś permanentnie wyłaniająca się z dynamiki mózgu świadomość postawy ciała jest niemierzalna i nieobserwowalna.

Badania neurobiologii psychiki postawy ciała są obiektywne ze względu na korzystanie z aparatury pomiarowej natomiast brak jest aktualnie spójności badań psychologicznych psychiki postawy ciała ze względu na istotne różnice tkwiące w założeniach różnych szkół psychologicznych.

Za pomocą jakich narzędzi metodologicznych da się uchwycić zależność między obiektywnym pomiarem procesu fizycznego neurobiologii postawy ciała a subiektywnym pomiarem procesu mentalnego psychiki postawy ciała? Świadomość postawy ciała jest funkcją neurobiologicznego procesu rozwoju i edukacyjnego kształtowania w środowisku przyrodniczym, przy czym rozwój powinien być zrównoważony z kształtowaniem. Brak zrównoważenia generuje dysfunkcje psychiki postawy ciała oraz struktur neurologicznych mózgu postawy ciała. W razie zaobserwowanej dysfunkcji nie wiadomo, czy jej przyczyna leży po stronie dysfunkcji rozwoju biologicznego czy dysfunkcji kształtowania mentalności psychiki postawy ciała. Z powodu braku metody umożliwiającej badanie biomentalnej dysfunkcji psychiki postawy ciała można jedynie snuć domniemania co do przyczyny dysfunkcji czy do prognozowania dysfunkcji.

Teza 1.2.4. Świadomość postawy ciała da się rozpatrywać w trójczasowym planie horyzontalnym i w biomentalnym planie wertykalnym.

Świadomość postawy ciała w planie horyzontalnym.

Teza 1.2.5. Świadomość postawy ciała konstytuuje pojęcie potrójnego czasu: przeszłość, teraźniejszość lub przyszłość postawy ciała.

Teza 1.2.6. Świadomym lub nieświadomym procesem psychiki postawy ciała jest MYŚLENIE (osadzone zawsze w teraźniejszości, choć przedmioty myślenia są przeszłe, teraźniejsze lub przyszłe).

Świadomość psychiki postawy ciała zawsze musi mieć konkretny przedmiot myślenia w obrębie biologii psychiki postawy ciała (np. odczucie położenia dłoni), w przestrzeni oddziałującego środowiska przyrodniczego psychiki postawy ciała (np. wrażenie wstawania z krzesła) LUB  abstrakcyjny przedmiot myślenia medycznego środowiska edukacyjnego psychiki postawy ciała.

Świadomość psychiki postawy ciała jest zawsze świadomością czegoś w przestrzeni biologicznej postawy ciała, w przestrzeni przyrodniczej postawy ciała, w przestrzeni mentalnej postawy ciała (wówczas przedmiotem świadomości postawy ciała jest przedmiot abstrakcyjny: sąd , pojęcie, zdanie lub przedmiot konkretny: wyobrażenie, czucie, przeczucie, wczucie). Świadomość psychiki postawy ciała nie może myśleć o niczym. Świadomość psychiki postawy ciała oświetla przedmioty myślenia psychiki postawy ciała dzięki czemu nadaje im sens.

Nieświadomość  psychiki postawy ciała pozostawia wszelkie zmysłowe podłoże wrażeń, uczuć, wyobrażeń, czuć, przeczuć postawy ciała poza sensem pragmatycznym terapii postawy ciała. Brak świadomości psychiki postawy ciała niweczy sens jakiejkolwiek terapii postawy ciała.

Myślenie, jako mentalny proces poznawczo -kreatywny, psychiki postawy ciała, jest z istoty konieczne, zaś sam przedmiot myślenia jest z istoty przypadkowy.

Kiedy myślenie psychiki postawy ciała zasypia budzi się wiara w biologię postawy ciała.

Świadomość postawy ciała w planie wertykalnym.

Teza 1.2.7.  Każdy proces świadomy lub podświadomy psychiki postawy ciała musi mieć swój odpowiednik w procesie neurofizjologicznym zachodzącym w układzie nerwowym psychiki postawy ciała.

W planie wertykalnym da się wyróżnić trójmian możliwych stanów psychicznych: pod – świadomość, świadomość i nad – świadomość, gdzie:

1/ pod-świadomość psychiki postawy ciała (lub pod – świadoma neurofizjologia postawy ciała) współtworzy wszelkie neurofizjologiczne procesy psychiki postawy ciała, nieodzowne dla życia wegetatywnego i mentalnego psychiki postawy ciała, których człowiek nie jest świadomy. Psychika postawy ciała może przywołać określone doświadczenia postawy ciała z magazynu pamięci, doświadczenia zapomniane więc już nie – świadome, ale które mogą być przypomniane i ponownie uświadomione.

2/ nad – świadomość psychiki postawy ciała (nad – świadoma neurofizjologia postawy ciała) tworzy jeszcze nie zdynamizowane aktywnością mózgu procesy neurofizjologiczne, lecz potencjalnie możliwe do zdynamizowania w wyniku oddziaływań środowiska edukacyjnego i środowiska przyrodniczego wcześniej wspólnie nie występującego. Granica nad – świadomej neurofizjologii mózgu postawy ciała determinowana jest biologicznym rozwojem struktur wrodzonych oraz warunkowana jest edukacją medyczną w środowisku przyrodniczym.

3/ świadomość psychiki postawy ciała (świadoma neurofizjologia postawy ciała) umożliwia świadomą kontrolę: (1) stanu zdrowia fizycznego i psychicznego postawy ciała, (2) otoczenia i odpowiedniego reagowania na nie, (3) stanów emocjonalnych (4) przedmiotów wywołanych z pod-świadomości postawy ciała, (5)……..

Teza 1.2.8. Wszystkie procesy neuronalne mózgu psychiki postawy ciała mają strukturę fizyczną (biochemiczną, elektrochemiczną, elektromagnetyczną), zaś permanentnie wyłaniająca się świadomość psychiki postawy ciała z dynamiki mózgu  ma strukturę niefizyczną, w zakresie której możną wyróżnić znaczenia i sensy.

Niefizyczne akty świadomości psychiki postawy ciała wyłaniają się z fizycznych procesów dynamiki mózgu psychiki postawy ciała. Każda postać sublimacji energii w układzie nerwowym psychiki postawy ciała jest nośnikiem informacji o: środowisku wewnętrznym, środowisku zewnętrznym oraz  środowisku socjokulturowym postawy ciała. Informacja oraz energia psychiki postawy ciała istnieją we wzajemnym stosunku przemiany (sublimacji) swoich stanów: stopień uporządkowania energii wyznacza miarę informacji.

Chaos informacji psychiki postawy ciała jest energią, zaś uporządkowana energia jest informacją psychiki postawy ciała.

Mniej lub bardziej konkretne wrażenia, czucie, wyobrażenia postawy ciała, są generowane w świadomości psychiki postawy ciała, permanentnie wyłaniającej się  z dynamiki mózgu psychiki postawy ciała. Mniej lub bardziej abstrakcyjne znaczenia pojęć lub zdań, opisujące zjawiska fizyczne i  mentalne postawy ciała, są generowane w świadomości psychiki postawy ciała, permanentnie wyłaniającej się  z dynamiki mózgu psychiki postawy ciała. Na dynamikę mózgu psychiki postawy ciała składa się przyjmowanie, generowanie fal elektrochemicznych oraz ich transformowanie zgodnie z regułami „języka mózgu psychiki postawy ciała”.

Fala elektrochemiczna przekazywana droga aferentną do mózgu psychiki postawy ciała stanowi nie tylko nośnik energii, ale i nośnik informacji o pobudzeniu receptorów przez środowisko wewnętrzne i środowisko zewnętrzne postawy ciała.

Fala elektrochemiczna przekazywana droga eferentną z mózgu psychiki postawy ciała stanowi nie tylko nośnik energii, ale i nośnik informacji o reakcjach N-M postawy ciała. Podświadoma część psychiki postawy ciała zajmuje się pod – świadomym sterowaniem postawy ciała o mniejszym stopniu sublimacji energii, zaś świadoma część psychiki postawy ciała zajmuje się świadomym sterowaniem postawy ciała o większym stopniu sublimacji energii.

Psychika postawy ciała poznaje konkretny przedmiot środowiska biologicznego oraz środowiska przyrodniczego nie dzięki lecz za pośrednictwem receptorów zmysłowych. Fala powstała dzięki pobudzeniu receptorów przekazywana jest do mózgu psychiki postawy ciała drogami aferentnymi. Cześć tej informacji jest uświadomiona a część stanowi pod-świadomą (nieuświadomioną) informację mózgu psychiki postawy ciała. Tylko to jest poznawane przez psychikę postawy ciała co jest w polu świadomości psychiki postawy ciała. Cokolwiek tkwi w świadomości postawy ciała musiało najpierw przejść przez narządy zmysłowe.

Dynamika hierarchicznych poziomów neurofizjologicznych mózgu determinowana jest generowaniem, przyjmowaniem i transformowaniem fal elektrochemicznych zgodnie z regułami języka mózgu psychiki postawy ciała (bazującego na neuronach, synapsach, neuroprzekaźnikach).

Wraz z wyłanianiem się świadomości postawy ciała w czasie interakcji ze środowiskiem wewnętrznym oraz środowiskiem zewnętrznym jak i środowiskiem edukacyjnym generowany jest mentalny język psychiki postawy ciała.

Adekwatność języka mózgu psychiki postawy ciała i mentalnego języka psychiki postawy ciała stanowi podstawę świadomej aktywności postawy ciała.

Relacja między mózgiem postawy ciała a świadomością postawy ciała.

Świadomość psychiki postawy ciała wyłaniająca się z górnych poziomów hierarchicznych mózgu psychiki postawy ciała nie jest mózgiem ani jego składnikiem, choć świadomość psychiki postawy ciała warunkowana jest dynamika mózgu psychiki postawy ciała.

Mózg psychiki postawy ciała jest nosicielem świadomości psychiki postawy ciała.

Manifestacja świadomości psychiki postawy ciała warunkowana jest dynamiką mózgu postawy ciała, co oznacza, że świadomość psychiki postawy ciała nie jest samoistnym bytem. Neurolog bada często stan mózgu psychiki postawy ciała  powołując się nie na neurochemiczne procesy zachodzące w mózgu psychiki postawy ciała lecz na manifestacje mentalnych procesów psychiki postawy ciała. Badanie takie uznaje się za istotne.

Tylko na drodze abstrakcji świadomość psychiki postawy ciała może być ujmowana jako samoistny byt. Rejestrowanie dynamiki mózgu psychiki postawy ciała czasem nie pozwala stwierdzić obecności świadomości psychiki postawy ciała: „Na poziomie neuronów świadomość można włączyć lub wyłączyć za pomocą środków znieczulających”. Neurofizjologiczne procesy mózgu psychiki postawy ciała nie są tym samym co strumień przedmiotów świadomości psychiki postawy ciała, czy ciąg stanów świadomości psychiki postawy ciała. Dynamika mózgu wykrywana jest przez neurobiologów i mierzona pomiarami obiektywnymi, natomiast aktywność świadomości jest wykrywalna w ramach introspekcji, lecz poza pomiarem obiektywnym.

Teza 1.2.9.  Aktywność świadomości psychiki postawy ciała w istotnym zakresie warunkowana jest biologią, przyrodą  i edukacją; organizm rodzi się z wrodzonymi predyspozycjami biologicznymi dynamiki mózgu psychiki postawy ciała, lecz do wyłonienia się świadomości psychiki postawy ciała nieodzowna jest edukacja medyczna w środowisku przyrodniczym.

Świadomość psychiki postawy ciała jest funkcją dynamiki mózgu i edukacyjnego kształtowania w środowisku przyrodniczym. Jeżeli edukacja w środowisku przyrodniczym stanowi dopełnienie biologii psychiki postawy ciała i neurobiologiczny rozwój psychiki postawy ciała jest permanentnie kształtowany edukacją w środowisku przyrodniczym, to świadomość psychiki postawy ciała w pełni określona jest środowiskiem edukacyjnym i środowiskiem przyrodniczym. Oba środowiska mają moc kształtowania świadomości psychiki postawy ciała. Zawsze środowisko edukacyjne i środowisko przyrodnicze wpływa na procesy neurobiologicznego rozwoju struktur wrodzonych psychiki postawy ciała  i ich edukacyjne formowanie, konstytuując hierarchiczne poziomy świadomości psychiki postawy ciała, manifestujące się w postawie ciała i reakcjach N-M warunkowanych konstytucją psychiki postawy ciała.

Własnością komórek nerwowych górnych poziomów hierarchicznych mózgu psychiki postawy ciała jest ich mentalna edukowalność i dojrzewalność oraz biologiczna pobudliwość a nie świadomość.

Świadomość psychiki postawy ciała nie jest cechą czy własnością mózgu psychiki postawy ciała.  Świadomość postawy ciała, tak jak pamięć czy wola,  jest istotnym atrybutem psychiki postawy ciała. Aktywna świadomość psychiki postawy ciała wyłania się z hierarchicznych poziomów mózgu psychiki postawy ciała  „oświetlając przedmioty psychiki postawy ciała”. Konstytutywnym atrybutem świadomości psychiki postawy ciała jest (1) uwaga lub koncentracja na określone konkretne i abstrakcyjne przedmioty myślenia, (2) selektywny wybór preferowanego przedmiotu z pamięci powierzchniowej lub głębokiej. (3) otwartość na nieznane lub niepoznane jeszcze przedmioty.

Teza 1.2.10. Nie wszystko, co konstytuuje psychikę postawy ciała da się opisać i wyjaśnić za pomocą terminów biologicznych; badania mentalności psychiki postawy ciała oraz biologii psychiki postawy ciała na każdym z osobna rozpatrywanym poziomie odkrywają swoistą dynamikę procesów zachodzących nieliniowo, czyli każdy wyższy poziom nie dziedziczy praw poziomu poprzedniego.

Struktury matematyczne są nieodzowne w opisie i wyjaśnianiu biologii psychiki postawy ciała zdeterminowanej prawami przyrodniczymi, lecz są nieprzydatne w opisie i wyjaśnianiu mentalności psychiki postawy ciała, manifestującej się w introspekcji, mentalnych procesach świadomości postawy ciała.

Za fałszywą należy uznać tezę: wszystkie aspekty psychiki postawy ciała da się ująć w terminach neurofizjologicznych.

Koncepcja wyłaniania się sekwencji struktur nerwowych psychiki postawy ciała w wersji ontologicznej bierze w nawias biologiczny determinizm. Wedle Scotta: „Świadomość wyłania się z sekwencji struktur nieliniowych i emergentnych „fizyki i biochemii, elektrofizjologii i zespołów neuronowych, struktur kulturowych i stanów psychicznych, których nauka nie potrafi jeszcze wyjaśnić”.

Koncepcja wyłaniania psychiki postawy ciała w wersji epistemicznej zakłada, że wiedzę dotyczącą psychiki postawy ciała można uszeregować wedle pewnej hierarchii, gdzie na każdym poziomie hierarchii są konieczne nowe przedmioty i metody badań oraz nowe idee, prawa i uogólnienia. Wedle Scotta: „W miarę posuwania się wzwyż poziomów hierarchicznych życia, maleje przydatność matematycznego opisu obserwowanych zjawisk. W miarę posuwania się biologii, neurologii, psychologii i etnologii wiedza osiągana staje się coraz mniej przydatna do analizy matematycznej i coraz trudniej zaplanować jakieś eksperymenty kontrolne”. Teoria wyłaniania psychiki postawy ciała zakłada kaskadę struktur nieliniowych, w której obrębie wyłaniająca się struktura nie dziedziczy praw struktury, z której się wyłoniła. Teoria wyłaniania ukazuje metodę porządkowania fizyki – chemii, chemii – biologii, biologii – neurobiologii. Zakłada ona, że teza o hierarchicznej naturze nieliniowej aktywności dynamicznej psychiki postawy ciała jest istotna, przy czym „świadomość wyłania się z kilku poziomów hierarchii wiedzy dotyczącej psychiki postawy ciała ”.

Czasoprzestrzenny mózg psychiki postawy ciała.

Teza 1.2.11. Dynamika mózgu psychiki postawy ciała charakteryzuje się hierarchią połączeń nerwowych; działanie mózgu psychiki postawy ciała polega na przekazywaniu (1)sygnałów elektrycznych (biopotencjałów czynnościowych) w obrębie neuronów, (2) neuroprzekaźników – sygnałów chemicznych – w synapsach.

Teza 1.2.12. Nośnikiem sygnału bioelektrycznego psychiki postawy ciała są fale elektromagnetyczne. Przewodzenie sygnałów elektrycznych psychiki postawy ciała (INFORMACJI) jest możliwe dzięki temu, że wszystkie neurony psychiki postawy ciała są elektrycznie pobudliwe, czyli są zdolne do generowania i przewodzenia potencjałów elektrycznych. Zaburzenia na poziomie strukturalnym neuronu psychiki postawy ciała powoduje brak przekazania sygnału elektrycznego (informacji).

Mózg psychiki postawy ciała ma charakter strukturalny i czasoprzestrzenny, natomiast wyłaniająca się z mózgu mentalność (świadomość) psychiki postawy ciała ma charakter funkcyjny i abstrakcyjny.

Teza 1.2.13. Każdy neuronalny proces mózgu psychiki postawy ciała jest zarazem energetyczny (pojawienie się różnicy biopotencjałów) i informacyjny (pojawianie się różnic w strukturze neuronów).

Neuronalna energetyczność i neuronalna informacyjność psychiki postawy ciała wskazują na dwa aspekty tego samego zjawiska: „procesy nazywamy energetycznymi ze względu na wykonywana pracę, lub informacyjnymi ze względu na zmianę struktury”.

To energia umożliwia uzyskiwanie, przechowywanie, przetwarzanie i wykorzystywanie informacji. Wszystkie możliwe stany myślenia świadomego i nieświadomego mózgu psychiki postawy ciała są konfiguracją informacji i energii.

Wszystkie możliwe stany mentalne psychiki postawy ciała są konfiguracją informacji i energii. Wszystkie narządy zmysłowe odbierają „informację o energetyce bodźca środowiska przyrodniczego” lub „energię nośnika informacji środowiska przyrodniczego”. Oba środowiska – występujące zawsze razem środowisko energetyczne i środowisko informacyjne  – połączone są z mózgiem psychiki postawy ciała za pomocą narządów zmysłowych (na wejściu) oraz dzięki impulsom nerwowym, przekazującym INFORMACJĘ i ENERGIĘ do odpowiednich modułów mózgu psychiki postawy ciała za pomocą sieci neuronów.

Teza 1.2.14. Zastosowanie drugie prawa termodynamiki dla impulsu nerwowego .

Pobieraniu lub wydawaniu informacji psychiki postawy ciała zawsze towarzyszy ubytek energetyczny. Na impuls nerwowy psychiki postawy ciała (proces energoinformacyjny) składa się informacja i energia. Jednocześnie informacja nie jest energią i energia nie jest informacją. Informacja istnieje tak długo jak długo istnieje nośnik informacji – energia (pobudzenie). Impuls nerwowy może mieć charakter informacyjny, gdy w procesie przekazu występuje dużo informacji i mało energii lub energetyczny, gdy w procesie przekazu występuje dużo energii i mało informacji.

Psychika postawy ciała charakteryzuje się wysokim stopniem energetyki lub wysokim stopniem informacji. Psychika postawy ciała umożliwia:
pobieranie informacji, przetwarzanie pobranej informacji, przechowywanie informacji, przetwarzanie przechowywanej informacji, wykorzystywanie informacji, przekazywanie informacji w celu wytworzenia reakcji N-M.

Informacja psychiki postawy ciała niesie ze sobą treść (znaczenie) oraz ilość informacji w ujęciu matematycznej teorii Shannona. Rozpatrywanie zagadnień energetycznych impulsów nerwowych  abstrahując od zagadnień informacyjnych traci sens w kontekście teorii Shannona.

Teza 1.2.15. Hierarchiczne poziomy mózgu psychiki postawy ciała charakteryzują się coraz wyższym zagęszczeniem informacji (energii o coraz wyższym stopniu sublimacji) i coraz wyższym stopniem strukturalnej złożoności.

1/ Minimalny stopień zagęszczenia informacji dotyczy struktur pod-świadomych psychiki postawy ciała. Interakcja ze środowiskiem przyrodniczym wymaga przemian wysokoenergetycznych (niskoinformacyjnych zagęszczeń) na poziomie procesów fizjologicznych komórek nerwowych oraz procesów pod-świadomych.

2/ Średni stopień zagęszczenia informacji dotyczy struktur świadomych psychiki postawy ciała (średni poziom hierarchiczny mózgu psychiki postawy ciała ). Dynamiczna konfiguracja świadomych procesów mózgu psychiki postawy ciała, która stanowi konsekwencję neurofizjologicznych sprzężeń zwrotnych (konfiguracja odpowiednio wysublimowanej energii mózgu psychiki postawy ciała) manifestuje się w zagęszczeniu sieci neuronowej mózgu psychiki postawy ciała. Dopiero zagęszczona sieć neuronowa mózgu postawy ciała umożliwia przekaz impulsu nerwowego o większym stopniu zagęszczenia informacji.

Brak dostatecznego zagęszczenia sieci neuronowej mózgu psychiki postawy ciała uniemożliwia odbiór bodźców ze środowiska przyrodniczego, a w konsekwencji powstania reakcji N-M warunkowanych konstytucją psychiki postawy ciała i realizowania terapii postawy ciała.

3/ maksymalny stopień zagęszczenia informacji psychiki postawy ciała dotyczy struktur nad – świadomych psychiki postawy ciała. Dynamiczna konfiguracja nad – świadomych funkcji mózgu psychiki postawy ciała, która stanowi konsekwencję ……………..

Dynamiczna konfiguracja nad – świadomych funkcji mózgu psychiki postawy ciała powstaje dzięki intensywnemu wspomaganiu i formowaniu przez środowisko edukacyjne w środowisku przyrodniczym.

Teza 1.2.16. Mózg psychiki postawy ciała ma wybitnie hierarchiczny charakter, gdzie każdy z osobna rozpatrywany poziom charakteryzuje się nieliniowością uchwytną w prawach, choć następny poziom wyłania się z poprzedniego.

Teza 1.2.17. Świadomość psychiki postawy ciała wyłaniająca się z mózgu psychiki postawy ciała dzięki środowisku przyrodniczemu umożliwia aktywne myślenie na średnich poziomach abstrakcji (poziomach manifestujących się w teraźniejszych reakcjach N-M warunkowanych świadomością), przy czym fizycznym nośnikiem myślenia średniego poziomu abstrakcji jest energia fal elektrycznych komórek nerwowych mózgu psychiki postawy ciała, zaś samo świadome myślenie psychiki postawy ciała bazuje na informacji trzech środowisk.

W świadomości psychiki postawy ciała da się wyróżnić poziomy energii o coraz wyższym stopniu sublimacji oraz poziomy informacji o coraz wyższym stopniu zagęszczenia. O dynamice mózgu psychiki postawy ciała na wszystkich hierarchicznych poziomach decyduje energoinformacja, gdzie kierunek hierarchii wskazuje kierunek sublimacji. Sublimacja energii jest wprost proporcjonalna do sublimacji informacji. Sama zaś świadomość psychiki postawy ciała wyłania się z kilku poziomów hierarchii wiedzy środowiska biologicznego i środowiska przyrodniczego psychiki postawy ciała.

Funkcje psychiczne postawy ciała w obrębie świadomości psychiki postawy ciała da się ująć co najmniej w porządku intelektualno – poznawczym.

Teza 1.2.18. Nad-świadomość wyłaniająca się z mózgu postawy ciała dzięki środowisku edukacyjnemu umożliwia aktywne myślenie na maksymalnych poziomach abstrakcji………….

Teza 1.2.19. Energia układu nerwowego psychiki postawy ciała jest neuronalną rozciągłością zaś informacja świadomości psychiki postawy ciała jest neuronalną myśląconością (ujmowaniem myśli w myśleniu).

Proces mentalny psychiki postawy ciała jest nieredukowalny do procesu fizycznego mózgu psychiki postawy ciała, choć proces mentalny psychiki postawy ciała wspiera się na procesie fizycznym mózgu psychiki postawy ciała. Proces mentalny psychiki postawy ciała wyłaniający się w świadomości psychiki postawy ciała nie jest tym samym co proces fizyczny neuronalnej rozciągłości dynamiki mózgu psychiki postawy ciała, lecz neuronalny proces mózgu psychiki postawy ciała jest zarazem energetyczny (ze względu na działające siły) jak i informacyjny (ze względu na różnice w strukturze).

Przetwarzaniu energii mózgu psychiki postawy ciała towarzyszy przetwarzanie informacji zarazem na wejściu jak i na wyjściu. Jednak w literaturze naukowej przyjęto, że fizyczna energia dynamiki mózgu psychiki postawy ciała jest przedmiotem badań neurobiologii (neurofizjologii), zaś mentalna informacja aktywności psychiki postawy ciała jest przedmiotem psychologii. A przecież ta sama informacja może mieć wiele nośników. Informacja zawsze potrzebuje energetycznego nośnika.

Przetwarzanie informacji (z istoty abstrakcyjnej, niefizycznej) różni się od przetwarzania nośnika informacji (z istoty konkretnego, fizycznego). W mózgu psychiki postawy ciała przepływ informacji dokonuje się dzięki energii i materii, natomiast w mentalności psychiki  postawy ciała nośnikiem przepływu (przetwarzania) informacji jest MYŚL UJĘTA W MYŚLENIU.

W neuronach mózgu psychiki postawy ciała zostaje przetworzona energoinformacja środowiska biologicznego i przyrodniczego psychiki postawy ciała zaś w świadomości psychiki postawy ciała zostaje przetworzona myśl medycznego środowiska edukacyjnego.

Myślenie psychiki postawy ciała jest więc przepływem (przetwarzaniem) myśli medycznego środowiska edukacyjnego, którego nośnik ma charakter lingwistyczny lub nielingwistyczny. Myśl psychiki postawy ciała ujęta w słowie, obrazie, prezentacji terapii postaw ciała  jest przetworzona na energoinformację biochemicznego nośnika reakcji N-M. Myśl ujęta w myśleniu psychiki postawy ciała nie jest nabywana lecz wrodzona.

Reakcja N-M warunkowana świadomością psychiki postawy ciała zawsze manifestuje myślenie psychiki postawy ciała. Przy minimalnej informacji energia jest ślepym chaosem, zaś przy minimalnej energii informacja jest pustym znakiem. Energia mózgu psychiki postawy ciała musi mieć swój nośnik w postaci  cząsteczek, ale może też być nośnikiem minimalnej informacji. Fizjologiczne procesy energetyczne o niskiej sublimacji informacji zachodzące w mózgu postawy ciała zapewnią funkcje wegetatywne komórek nerwowych, lecz nie zapewnią dojrzewania psychiki postawy ciała. Strukturalnego zagęszczenia połączeń komórek nerwowych mózgu psychiki postawy ciała nie umożliwia tylko energia lecz wysoka sublimacja energii w postaci informacji o dużym stopniu zagęszczenia.

Zagadnieniem do rozwiązania przez neurofizjologów psychiki postawy ciała powinno być poszukiwanie i badanie energetycznego nośnika Myśli ujętej w myśleniu. Zamiast tego neurofizjologowie i psycholodzy, łamiąc metodologiczne reguły nauki, mieszają porządek świata fizycznego ze światem mentalnym oraz świata mentalnego ze światem fizycznym, wprowadzają chaos metodologiczny i logiczny do psychologii biomentalnej psychiki postawy ciała.

Fizyka udowodniła, że energia może istnieć samoistnie bez masy w cząstkach bezmasowych takich jak fotony lub tachiony. Być może istnieją inne cząstki bezmasowe. Foton jest cząstką bezmasową. Foton, będąc falą elektromagnetyczną, posiada energię.

Informacja (myśl) nie występuje w czystej postaci – zawsze domaga się energetycznego nośnika, co nie oznacza, że nośnikiem tym muszą być cząstki masowe; nośnikiem informacji może być fala elektromagnetyczna, której energię można zmierzyć urządzeniami pomiarowymi.

Wzór E=mc2 w przypadku cząstek bezmasowych takich jak fotony lub tachiony oznacza, że energia cząstek bezmasowych może być zamieniona na powstanie cząstek posiadających masę. Najbardziej znanym przykładem takiej konwersji jest zamiana fotonu na parę elektron-pozyton, która może mieć miejsce jeśli foton ma energię przekraczającą dwie masy spoczynkowe elektronu, czyli w przybliżeniu energię powyżej 1 MeV.

Czy świadoma reakcja N-M psychiki postawy ciała manifestuje proces konwersji (przetwarzania) myśli ujętej w myśleniu na energię cząstki masowej zapoczątkowującej reakcję N-M warunkowaną konstytucją psychiki postawy ciała?

Proces przetwarzania informacji psychiki postawy ciała jest przetwarzaniem mentalnej informacji (myśli) psychiki postawy ciała uenergetyzowanej w cząstce bezmasowej (np. fali elektromagnetycznej mózgu psychiki postawy ciała) na energię mózgu psychiki postawy ciała upostaciowionej w cząstce masowej zdolnej zapoczątkować neurofizjologiczne procesy reakcji N-M warunkowany konstytucją psychiki postawy ciała.

Granice możliwości konwersji myśli psychiki postawy ciała na reakcje N-M wyznaczają predyspozycje wrodzone ujmowania myśli w myśleniu, które w procesie rozwoju biologicznego i edukacyjnego kształtowania w środowisku przyrodniczym przyjmują postać dyspozycji reakcji N-M warunkowanych konstytucją  psychiki postawy ciała.

Czy obecnie przedmiotem neurofizjologii psychiki postawy ciała jest badanie istnienia cząstek bezmasowych będących nośnikiem informacji (myśli) psychiki postawy ciała? Czy jest możliwe udowodnić  konwersję myśli psychiki postawy ciała na reakcję N-M warunkowane ujęciem myśli w myśleniu aparaturą pomiarową? Czy istnieje maksymalne zagęszczenie informacji psychiki postawy ciała? Czy istnieje maksymalne zagęszczenie informacji świadomości psychiki postawy ciała? Czy jest możliwa konwersja maksymalnego zagęszczenia informacji psychiki postawy ciała na cząstkę masową? Jakie mogą zaistnieć reakcje N-M warunkowane konwersją maksymalnego zagęszczenia informacji psychiki postawy ciała? Jakie mogą zaistnieć reakcje N-M warunkowane konwersją minimalnego zagęszczenia informacji?

TEZA 1.2.20. Przenoszenie informacji dokonuje się za pomocą przekształcenia energii i zamiany nośnika informacji oraz energii przy zachowaniu informacji. 

1. Fizjoterapeuta przekazuje słownie i bezpośrednio komunikat pacjentowi, który ma sekwencję semantyczną zapisaną w języku psychiki postawy ciała, który rozumie pacjent – energia akustycznych dźwięków fizjoterapeuty zostaje odebrana przez receptory słuchu pacjenta.
2. Fale akustyczne (mechaniczne), które dotarły do zmysłu słuchu pacjenta, zostają przekształcone w energie impulsów nerwowych (różnicę potencjałów receptorów słuchu) i dalej przekazane do pola słuchu mózgu pacjenta. 
3. W pola słuchu dochodzi do mentalna transformacja energii neuronalnej  i odtworzenia sekwencji semantycznej komunikatu fizjoterapeuty. Percepcja pacjenta notuje (1) energię mechaniczną dźwięków oraz (2) sekwencję semantyczną przenoszonej informacji, której nośnikiem jest komunikat fizjoterapeuty. 

Przekształcenie energii i zamiany nośnika informacji oraz energii nie zakłóciło przekazania informacji w komunikacie. Czy niedojrzała psychika postawy ciała może zapewnić odtworzenie informacji komunikatu fizjoterapeuty? 

1.3. Dogmaty nauk biologicznych i psychologii dotyczące struktury postawy ciała i metodologii badań postawy ciała

TEZA 1.3.1. W edukacji fizjoterapeutycznej oraz w naukach o biologii postawy ciała w obręb wiedzy naukowej wkrada się wiedza doktrynalna; fizjoterapeuta edukator oraz badacz – biolog skrupulatnie oddziela tezy naukowe od tez nienaukowych, natomiast fizjoterapeuta doktryner i badacz -biolog skrupulatnie stara się zamazywać różnice między doktrynalnymi poglądami a twierdzeniami naukowymi teorii.

TEZA 1.3.2. Jeżeli fizjoterapeuta edukator i badacz -biolog koncentrują się jedynie na analizie jednego z trzech środowisk psychiki postawy ciała (nie uwzględniając wyników badań nauk przyrodniczych lub psychologicznych), to wyniki badań nie są wiarygodne; im bardziej dystansuje się i oddala od nauk przyrodniczych i psychologicznych, tym bardziej jest podatny na formułowanie doktryn i ideologii, zamazujących różnice między myśleniem teoretycznym a myśleniem dogmatycznym.

Wśród fizjoterapeutów i biologów panuje dogmat o możliwości terapii postawy ciała oraz edukacji fizjoterapeutycznej w oderwaniu od nauk przyrodniczych i psychologicznych. Istota biomentalności psychiki postawy ciała sprowadza się do tego, że biologia postawy ciała jest determinowana prawami biologii i prawami przyrody (tylko dlatego, że w biologii i przyrodzie występują regularności, fizjoterapia postawy ciała ma sens), zaś psychika postawy ciała umożliwia konstytucję świadomości postawy ciała, samoświadomości psychiki postawy ciała, formowania wiedzy o własnej postawie ciała, świadomych i wolnych wyborach reakcji N-M oraz wyborach terapii postawy ciała. Psychologia postawy ciała stanowi istotne dopełnienie biologii postawy ciała. Teoria psychiki postawy ciała jest skonstruowana poprawnie wtedy, gdy jest teorią biomentalności psychiki postawy ciała; wszak fizjoterapia edukacyjna postawy ciała jest funkcją nauk biologicznych, nauk przyrodniczych i nauk psychologiczny.

TEZA 1.3.3. We wszystkich szczegółowych naukach psychologii oraz socjologii, na których wspiera się pedagogika fizjoterapeutyczna, uzasadnienie zasad tych nauk jest możliwe na gruncie logiki i metodologii nauk, ontologii i epistemologii, aksjologii i etyki. Tezy psychologii czy tezy socjologii zawarte w fizjoterapii edukacyjnej postawy ciała podlegają uzasadnieniu, natomiast tezy naukowe fizjoterapii dotyczące biologii postawy ciała oraz środowiska przyrodniczego postawy ciała podlegają dowodzeniu wedle schematów wnioskowania dedukcyjnego oraz rozumowania.

TEZA 1.3.4. Fizjoterapia edukacyjna, fizjologia, neurologia, biomechanika, psychologii ulegają zwyrodnieniu, gdy tezy logiki i metodologii nauk są zastąpione ich własną ideologią zwaną przez doktrynerów również „naukową”.

Każda próba odcięcia fizjoterapii edukacyjnej fizjologii, neurologii, biomechaniki, psychologii od zasad logiki i metodologii nauk zmierza do indoktrynacji. Doktrynerzy zabiegają o naukowe i prawne usankcjonowanie ich doktryn. Myślenie teoretyczne doktrynerzy rekompensują myśleniem doktrynalnym, angażując się w propagowanie np. jednostronnych rekomendacji lub metod fizjoterapeutycznych. Jeżeli przedstawiciele nauk biologicznych wylansowali dogmat „postawa ciała jest 'produktem’ biologii”, to tym samym umożliwili wylansowanie dogmatu pochodnego „skolioza jest 'produktem’ biologii”.

Wedle autora skolioza jest 'produktem’ biologii, przyrody i medycznej edukacji. Niezrównoważenie ww. determinantów skoliozy uprawdopodobnia jej powstanie. 

TEZA 1.3.5. Jeżeli badacz – neurofizjolog, lekarz czy fizjoterapeuta – przedstawiając teoretyczne założenia swoich tez, neguje istnienie świadomości psychiki postawy ciała, wolnej woli i aksjologii postawy ciała (lub ich funkcji poznawczo-aksjologicznych w procesie edukacji fizjoterapeutycznej), to nie oznacza, że ich nie ma; jeżeli świadomość psychiki postawy ciała, wolna wola i aksjologia postawy ciała, znajdują się poza obrębem zainteresowań badawczych, to oznacza tyle, że ich badania są zredukowane do biologii postawy ciała z pominięciem psychiki postawy ciała.

TEZA 1.3.6.Jeżeli badacze-biolodzy negują istnienie psychiki postawy ciała i jej funkcji w procesie edukacji fizjoterapeutycznej, to oznacza tyle, że zanurzają się w myśleniu dogmatycznym nie uwzględniając strukturalnego splotu – w ramach konstytucji biomentalności postawy ciała – determinant biologicznych z uwarunkowaniami medycznej edukacji postawy ciała.

Biologia postawy ciała odpowiada za rozwój struktur wrodzonych postawy ciała, zaś psychika postawy ciała odpowiada za formowanie tego, co się rozwija, w szczególności świadomości psychiki postawy ciała  i samoświadomego psychiki postawy ciała. W postawie ciała nie da się oddzielić determinant biologicznych od uwarunkowań mentalnych, ze względu na strukturalny splot obydwu atrybutów postawy ciała.

TEZA 1.3.7. Jeżeli – w imię wszechstronnego dojrzewania psychiki postawy ciała – edukacyjne kształtowanie psychiki postawy ciała musi być adekwatne i zrównoważone z biologicznym rozwojem mózgu psychiki postawy ciała w określonym przedziale czasowym, to szkodliwe są wszelkie dogmaty głoszące przewagę biologicznego rozwoju nad edukacyjnym kształtowaniem, lub odwrotnie.

Wśród badaczy nauk biologicznych utrwalił się dogmat prymarności środowiska biologicznego postawy ciała względem mentalnych struktur psychiki postawy ciała nabywanych w procesie kształtowania wiedzy o biologii postawy ciała. Ów dogmat głosi sekundarność psychiki postawy ciała względem biologii postawy ciała. Utrzymują oni, że środowisko biologiczne w pełni determinują rozwój i kształtowanie postawy ciała, w tym  manifestacje biologii postawy ciała w postaci świadomych reakcji N-M.

Stanowisko to należy uznać nie tylko za nieprzystające do rzeczywistości, ale i za niebezpieczne, gdyż generuje doktryny i ideologie nakierowane na dekompozycję konstytucji postawy ciała. Należy przyjąć tzw. złoty środek, zakładający wyważony wpływ edukacyjnego kształtowania medycznego na biologiczny rozwój genetycznych struktur wrodzonych, w imię wszechstronnego rozwoju postawy ciała.

Strukturalne błędy popełniane przez badaczy nauk biologicznych rzutują na formowanie procesu edukacji fizjoterapeutycznej, nieadekwatnej do możliwości pacjentów, a tym samym na terapię postawy ciała.

Medyczna socjokultura postawy ciała jest nakierowana na formowanie świadomości pacjentów zgodnej z interesami poszczególnych grup środowiska medycznego: lekarzy ortopedów, chirurgów, neurologów, fizjologów, biomechaników, fizjoterapeutów. Każda masowa edukacja uniemożliwia indywidualne podejście do terapii postawy ciała, a więc jest zaprzeczeniem wszechstronnego rozwoju biologii postawy ciała. Jeżeli edukacja fizjoterapeutyczna nie uwzględnia medycznego kształtowania psychiki postawy ciała, to ma status fizjoterapeutycznej fikcji. Nie da się przechytrzyć praw rozwoju biologii postawy ciała podlegającej kształtowaniu przez środowisko przyrodnicze i medyczne środowisko socjokulturowe: czasoprzestrzenny rytm rozwoju biologii postawy ciała narzuca czasoprzestrzenny rytm medycznego kształtowania psychiki postawy ciała. Każdy okres rozwojowy psychiki postawy ciała umożliwia odpowiednią edukację doprowadzającą do dojrzewania psychiki postawy ciała. Każdy okres rozwojowy biologii postawy ciała umożliwia odpowiednie ćwiczenia rozwijające biologię postawy ciała. Dwa rytmy rozwojowe  muszą być zsynchronizowane, gdyż brak synchronizacji generuje zahamowania, opóźnienia, zaburzenia, dysfunkcje postawy ciała i psychiki postawy ciała.

TEZA 1.3.8. Choć postawa ciała może wskazywać na jednostronny wymiar biologiczny i przestrzenny, to nie ma metodologicznych podstaw do głoszenia dogmatu, że postawa ciała jest tylko wytworem biologii mierzonej narzędziami geometrycznymi; w sensie edukacyjnym fizjoterapeuta nie ma do czynienia z biologią postawa ciała, lecz z psychiką postawy ciała, która jest mentalną strukturą dzięki genetycznym strukturom wrodzonym mózgu postawy ciała, wyznaczających predyspozycje dla edukacyjnego ukształtowanych świadomych dyspozycji postawy ciała.

Dogmat głoszący, że postawa ciała jest 'produktem’ biologii prowadzi do deformacji procesu edukacyjnego w ramach terapii postawy ciała. Dogmat ten stanowi pożywkę dla doktrynerów, zajmujących się dekompozycją konstytucji postawy ciała.
.
TEZA 1.3.9. Współczesne, medyczne społeczeństwo socjokulturowe: biolodzy, fizjoterapeuci, pacjenci – z powodu ideologicznych tez nauk biologicznych oraz tez nauk psychologicznych, rzutujących na edukację fizjoterapeutyczną, wolne wybory metody terapii postawy ciała,  – nasycone jest dogmatami, mitami, doktrynami, ideologiami o tym czym jest postawa ciała, co sprzyja dekompozycji postawy ciała i psychiki postawy ciała.

Co jest ostateczną miarą postawy ciała? Lansowana w Teorii psychiki postawy ciała teza ukazuje możliwe drogi wyjścia z poważnego kryzysu rozumienia postawy ciała. Nauki biologiczne są z istoty szczegółowe i upraszczające, związane z jedną metodą badań, zaś teza autora o biomentalnym charakterze postawy ciała umożliwia uchwycenie biopsychicznej jedności (psychiki) postawy ciała manifestującej się w unii świadomych i nieświadomych reakcji N-M, a tym samym umożliwia poprawne zastosowanie edukacji fizjoterapeutycznej. 

TEZA 1.3.10. Jeżeli edukacja fizjoterapeutyczna jest funkcją nauk biologicznych, nauk przyrodniczych i psychologii, to teoria postawy ciała jest teorią biopsychiczności postawy ciała; biologia postawy ciała ogołocona z psychiki postawy ciała jest edukacyjnie pusta, zaś psychika postawy ciała ogołocona z biologii postawy ciała jest mentalnie chora.

TEZA 1.3.11. Jeżeli fizjoterapia edukacyjna nie dysponuje twierdzeniami teoretycznymi o psychice postawy ciała, to nie istnieje możliwość sensownego i obiektywnego orzekania o postawie ciała, terapii postawy ciała, świadomych reakcjach N-M.

Brak fundamentalnej teorii psychiki postawy ciała, a tym samym brak twierdzeń teoretycznych w fizjoterapii edukacyjnej, naraża ją na szerzenie się dogmatów i doktryn.

W ramach fundamentalnej teorii fizjoterapii edukacyjnej jako nauki empirycznej formułowane są prawa teoretyczne, zaś w ramach – pochodnej względem niej – teorii fizjoterapii edukacyjnej jako nauki empirycznej formułowane są prawa empiryczne.

Każda teoria naukowa jest funkcją przedmiotu badań oraz metody badań.

Przedmiotem teorii fundamentalnej fizjoterapii edukacyjnej jako nauki empirycznej jest struktura postawy ciała (odpowiedź na pytanie: 'co podlega badaniu?’), natomiast przedmiotem teorii fizjoterapii edukacyjnej jako nauki empirycznej jest zbiór faktów (odpowiedź na pytanie: 'jakie fakty empiryczne o biologii postawy ciała podlegają badaniu?’).

Każda teoria fizjoterapii edukacyjnej jako nauki empirycznej może być konstruowana wedle dwóch rozłącznych metod: albo wedle metody dedukcyjnej (badającej strukturę faktów), lecz wtedy teoria empiryczna stanowi konkretyzację teorii fundamentalnej, albo wedle metody indukcyjnej (badającej fakty), lecz wtedy wyniki badań są obarczone błędem.

Właściwą metodą fundamentalnej teorii fizjoterapii edukacyjnej jako nauki empirycznej jest metoda dedukcji.

Problem w tym, że psychologia, jako nauka o psychice postawy ciała oraz fundament dla edukacji fizjoterapeutycznej, dysponuje kilkunastoma teoriami poznania (kształtowania wiedzy medycznej oraz wiedzy o postawie ciała) oraz teoriami świadomych reakcji N-M, które nawzajem się znoszą. Ta sytuacja jest możliwa ze względu na przyjęcie nieadekwatnych narzędzi badawczych, które nie gwarantują sensownego i obiektywnego orzekania o psychice postawy ciała oraz kształtowania wiedzy o postawie ciała. Jeżeli psychologia chce sensownie orzekać o postawie ciała, o psychice postawy ciała oraz o świadomych reakcjach N-M, to musi dysponować:
(a) diagnostyką możliwych reakcji N-M wyspecyfikowanych w ramach badań podstawowych na dużych populacjach, gwarantujących obiektywność wyników badań,
(b) zestawem obiektywnych testów psychiki postawy ciała opracowanych na gruncie diagnostyki.

TEZA 1.3.12. Jeżeli psycholog chce sensownie orzekać o psychice postawy ciała, to musi dysponować twierdzeniami teoretycznymi psychiki postawy ciała, stanowiącymi logiczną podstawę wnioskowania dedukcyjnego dla szczegółowych teorii empirycznych psychiki postawy ciała, co oznacza tyle, że musi się wyzbyć myślenia indukcyjnego i uogólniającego na rzecz myślenia dedukcyjnego o psychice postawy ciała.

Brak układu twierdzeń teoretycznych decyduje o chwiejnych przedmiotach badań psychologicznych psychiki postawy ciała (czyli braku nie wielu, lecz jednego przedmiotu badań psychologii psychiki postawy ciała) i chwiejnych metodach badań psychologicznych psychiki postawy ciała (czyli braku uprzywilejowanej metody badań psychiki postawy ciała, przylegającej do przedmiotu badań). Jeżeli psychologia, badająca psychikę postawy ciała, nie dysponuje teorią fundamentalną, a tym samym nie dysponuje twierdzeniami teoretycznymi o psychice postawy ciała, to jej twierdzenia empiryczne o psychice postawy ciała są wyprowadzone z uogólnień faktów jednostkowych: wielu opisów introspekcji postawy ciała lub wielu spostrzeżeń świadomych reakcji N-M; tak konstruowane twierdzenia o psychice postawy ciała mają jedynie status hipotez ad hoc, gdyż stanowią jedynie uogólnienia jednostkowych faktów mentalnych, lub mówią o niej pośrednio za pomocą manifestacji świadomości psychiki postawy ciała.

Jeżeli fizjoterapeuta edukacyjny postawy ciała uważa się za kompetentnego w zakresie prowadzenia edukacji fizjoterapeutycznej lub rości sobie pretensje do pouczania człowieka bez uporządkowanej wiedzy teoretycznej z zakresu biomentalności psychiki postawy ciała lub biopsychiczności postawy ciała oraz wiedzy metodologicznej z zakresu wnioskowania dedukcyjnego, to daje świadectwo braku krytycyzmu wobec swojej wiedzy towarzyszącej (doświadczenia), co może skutkować negatywnie dla człowieka szukającego pomocy u fizjoterapeuty edukacyjnego. Fizjoterapeuta edukacyjny nie dysponuje obiektywnymi pomiarami psychologicznymi psychiki postawy ciała, dlatego nie ma podstaw naukowych do wydawania orzeczeń o psychice postawy ciała, postawie ciała, choć ma prawo do wydawania subiektywnych opinii o psychice postawy ciała czy postawie ciała.

TEZA 1.3.13. Jeżeli psycholodzy, badający psychikę postawy ciała, oraz  fizjoterapeuci edukacyjni w swoich badaniach bazują na metodologicznym założeniu, iż ze zdań jednostkowych da się przejść do zdań ogólnych, to tym samym nie uwzględniają faktu, że wyprowadzone wnioski mogą okazać się fałszywe.

Wedle Quine’a: ,,Wzlot w sferę teorii jest konieczny ze względów psychologicznych. Bez rekonesansu dokonanego z góry nie znaleźlibyśmy drogi lądowej. Pozostając na lądzie gubimy się w szczegółach. Teoria dostarcza systemu; system to prostota, prostota zaś jest imperatywem psychologii” – W. V. Quine: Granice wiedzy i inne eseje. Tłum.B. Stanosz. Warszawa 1986, s. 23.

Jednakże wedle Poppera ,,Od czasów Hume’a winno być jasne, że zasada indukcji (zasada uogólnień z jednostkowych faktów) łatwo do sprzeczności może doprowadzić, a także to, iż sprzeczności da się uniknąć tylko z trudem, o ile w ogóle jest to możliwe” . Wyniki badań indukcyjnych charakteryzują się niepewnością, gdyż nie jest metodologicznie uprawnione wnioskowanie „wiodące od zdań jednostkowych, niezależnie od ich liczby, do zdań ogólnych; każdy wniosek na tej drodze osiągnięty zawsze okazać się może fałszywy”  K.R. Popper: Logika odkrycia naukowego. Tłum. U. Niklas. PWN Warszawa 2002, s. 29-31

Fizjoterapeuta edukacyjny, psycholog, fizjolog, biomechanik neurolog, musi zdawać sobie sprawę, iż między koniunkcją skończonej liczby zdań obserwacyjnych a ich uogólnieniem w ramach generalizacji empirycznej nie zachodzi żaden związek logiczny. Wnioskowanie ze skończonej liczby zdań obserwacyjnych o zdaniu ogólnym nie jest wnioskowaniem w sensie logicznym, a jedynie wskazuje na psychologiczny proces poznawczy (nie logiczny) odwołujący się do subiektywnych doświadczeń postrzeżeniowych (introspekcji) osób badanych.

Żadne racje logiczne nie przemawiają za tym, by uznać, że wnioskowanie indukcyjne badań psychiki postawy ciała (’produktem’ badania naukowego zawsze jest wniosek) jest wnioskowaniem logicznie niezawodnym, tzn. takim, w którym ze zbioru prawdziwych przesłanek (przesłankami są albo introspekcje psychiki albo reakcje N-M) otrzymuje się zawsze prawdziwy wniosek. Zasada wnioskowania indukcyjnego jest użyteczna w tym sensie, że pozwala na żywienie przekonania badacza-naukowca co do prawdziwości niektórych zdań formułowanych w ramach psychologii psychiki postawy ciała.

TEZA 1.3.14. Jeżeli fizjoterapeuci edukacyjni w swoich badaniach bazują na ankietach, kwestionariuszach, testach werbalnych, to muszą przyjąć niską wiarygodność wyników swoich badań ze względu na semantyczną chwiejność i subiektywną transformację narzędzia badawczego respondentów.

Badania oparte na ankietach, kwestionariuszach czy testach werbalnych, stosowane w fizjoterapii edukacyjnej, mają zerową wartość badawczą, a tym samym nie stanowią podstaw do formułowania jakiejkolwiek teorii fizjoterapii edukacyjnej z tej racji, że na ich podstawie nie da się sformułować nawet jednego twierdzenia udowodnionego. Fizjoterapeuta edukacyjny analizuje zdania pacjentów, przy czym zdania te charakteryzują się nieusuwalną chwiejnością semantyczną, co implikuje subiektywność wyników badań fizjoterapeuty. Zdania zapisane w kwestionariuszach przez pacjentów mają sens potoczny, podatny na dowolne interpretacje. Jeżeli zdania odwołują się do doświadczenia postrzeżeniowego badanego (w takim badaniu zdanie „czuję w jakim położeniu znajduje się moja miednica” nie różni się od zdania „wydaje mi się w jakim położeniu znajduje się moja miednica”), to wtedy uogólnienia badacza nasycone są interpretacjami, zaś wnioski mają charakter dogmatyczny.

TEZA 1.3.15. Niska kultura logiczna i metodologiczna badaczy – biologów umożliwia formułowanie dziwacznych tez:

„Cechą wspólną wszystkich form leczenia zachowawczego jest konieczność aktywnego zaangażowania pacjenta i opiekunów. Dlatego też za istotne elementy leczenia zachowawczego uważa się edukację, psychoterapię, systematyczne monitorowanie wyników, ocenę przestrzegania zaleceń przez pacjenta oraz weryfikację i modyfikację metod w toku terapii. Aby uzyskać jak najlepszy wynik, leczenie zachowawcze powinno być prowadzone przez doświadczony zespół terapeutyczny, w skład którego wchodzi lekarz, fizjoterapeuta, ortopeda i ewentualnie psycholog. W leczeniu zachowawczym ważne są także grupy wsparcia i fora internetowe”. https://scoliosisjournal.biomedcentral.com/articles/10.1186/s13013-017-0145-8

Otóż wbrew cytowanym tezom autorów artykułu „2016 SOSORT guideline” (rekomendacje leczenia zachowawczego skolioz) użyteczność „leczenia zachowawczego w oparciu o grupy wsparcia i fora internetowe” jest niewielka: wraz ze wzrostem liczby grup wsparcia i for internetowych” obniża się poziom edukacji fizjoterapeutycznej przy jednoczesnym wzroście liczby wykonywanych operacji skolioz.

TEZA 1.3.16. W pewnym sensie przekonanie badaczy-psychologów o możliwości obiektywnej edukacji fizjoterapeutycznej jest skazane na wikłanie się w logiczne sprzeczności z tej racji, że postawa ciała jest funkcją: (a) koniecznego rozwoju neurobiologii mózgu psychiki postawy ciała (dającego się ująć w prawach naukowych), (b) koniecznego rozwoju biologii postawy ciała (w tym OUN odpowiedzialnego za rozwój automatyzmu postawy ciała), (c) przygodnego kształtowania (z powodu nieliniowości zdarzeń) przez środowisko przyrodnicze (dającego się ująć w prawach naukowych) oraz przygodnego kształtowania (z powodu nieliniowości zdarzeń) przez medyczne środowisko socjokulturowego (niedającego się ująć w prawach naukowych, choć podatnego na moralne, etyczne i prawne regulacje normatywne – środowisko to kształtuje wartości, normy etyczne i ustawy państwowe dotyczące terapii postawy ciała).

Nauki o biologii postawy ciała są rozłączne względem nauk o psychice postawy ciała (świadomości postawy ciała), i jest to podział logicznie zupełny. Opis faktów jednostkowych postawy ciała, faktów empirycznych i faktów mentalnych, nie może wyczerpać znamion teorii naukowej postawy ciała, choć jest podatny na interpretacje. Jeżeli nauka o biopsychice postawy ciała – jako kluczowa nauka fizjoterapii edukacyjnej – zawiera się w naukach biologicznych i naukach psychologicznych, to tym samym przedmiotem badań fizjoterapii edukacyjnej jest biologia postawy ciała oraz psychika postawy ciała, czyli dwie nawzajem wykluczające się przestrzenie naukowe. Tym samym przedmiotem badacza-psychologa, aspirującego do wykazania , że psychologia jest nauką obiektywną, jest permanentna próba wiązania tego, co obiektywne – biologii psychiki postawy ciała , z tym, co subiektywne – mentalności psychiki postawy ciała, co stanowi sprzeczność samą w sobie.

2. Autorska idea osobowości człowieka
TEZA 2.0.1. Jeżeli psychika postawy ciała stanowi dopełnienie biologii postawy ciała i biologiczny rozwój biologii postawy ciała jest permanentnie kształtowany medycznym środowiskiem socjokulturowym, to postawa ciała w pełni określona jest biopsychiką.

Jeżeli nauki o biologii postawy ciała są rozłączne względem nauk o psychice postawy ciała, to edukacja fizjoterapeutyczna – jako nauka o biopsychice postawy ciała – musi uwzględniać wyniki badań biologii postawy ciała oraz psychiki postawy ciała. W świetle tej implikacji za fałszywą należy uznać tezę: „postawa ciała jest wytworem biologii”, jako że postawa ciała jest wytworem biologii i psychiki. Podstawy biologicznego rozwoju postawy ciała wyznacza biologia (biologiczne struktury wrodzone podatne na rozwój). Medyczna edukacja postawy ciała wzmacnia lub osłabia wrodzone predyspozycje biologiczne w procesie świadomego ich kształtowania, ale nie zmienia ich i nie przezwycięża.

TEZA 2.0.2. Wszelkie predyspozycje biologicznego rozwoju postawy ciała i jej świadomego (w zakresie wiedzy medycznej) formowania są zapisane w genach zarodka oraz w możliwościach tkwiących w świadomej psychice postawy ciała, wyłaniających się z adekwatnych poziomów dynamicznego mózgu.

Predyspozycje biologicznego rozwoju struktur wrodzonych biologii postawy ciała to zapisana księga w genach struktur biologicznych – problem tkwi w znalezieniu adekwatnych narzędzi umożliwiających świadome rozwinięcie mocno zwiniętego tekstu „genetycznego” i jego odczytanie:

1/ badacz-naukowiec, biolog i psycholog, lekarz i fizjoterapeuta, a także pacjent ma tylko dwie drogi poznania przedmiotów:
– drogę poznania aposteriorycznego. Wszystko, co tkwi w świadomości psychiki postawy ciała, musi wcześniej przejść przez zmysły, jako że uświadomiona wiedza psychiczna postawy ciała pochodzi z doświadczania faktów i zjawisk rejestrowanych zmysłowo.
– drogę poznania apriorycznego. W przeciwieństwie do świadomości psychiki postawy ciała, wszystko, co tkwi w nad – świadomości – poprzez akty intuicyjnych wglądów nad – świadomych – jest ujęte apriorycznie w ramach wnioskowania dedukcyjnego;

2/ Wiedza dotycząca postawy ciała jest funkcją (1)poznania aposteriorycznego faktów i zjawisk biologii postawy ciała, opartego na wnioskowaniu indukcyjnym, i (2) poznania apriorycznego idei i wartości psychiki postawy ciała, opartego na wnioskowaniu dedukcyjnym.

Głębia poznania i granice poznania aposteriorycznego i apriorycznego psychiki i nad-psychiki postawy ciała wyznaczone są predyspozycjami struktur wrodzonych genów (dziedziczonych po przodkach), a tym samym dynamicznego mózgu psychiki postawu ciała z jednej strony, zaś z drugiej – predyspozycją wchłaniania medycznej wiedzy o postawie ciała;

3/ wiedza psychiki postawy ciała, która przyjmuje status pamięci współtworzącej podświadomość oraz jego geny generujące predyspozycje dynamiczności mózgu bezpośrednio rzutują na jakość i zawartość komórek rozrodczych. Tym samym zachodzi ścisły związek między genami , mózgiem psychiki postawy ciała, świadomą psychiką postawy ciała i samoświadomą psychiką postawu ciała i komórkami rozrodczymi. Biologia postawy ciała permanentnie nasycona jest mentalnością psychiki postawy ciała.

TEZA 2.0.3. Postawa ciała jest unią biologicznej energii oraz mentalnej informacji; postawa ciała wyłania się z biologicznej energii (jako zasady życia wegetatywnego postawy ciała) i mentalnej informacji (jako zasady edukacyjnego kształtowania wegetatywnego życia postawy ciała).

Biologia postawy ciała z istoty dysponuje energią biologiczną. Energia postawy ciała umożliwia zachodzenie procesów rozwojowych biologii postawy ciała. Natomiast psychika postawy ciała z istoty pozbawiona jest energii; Psychika postawy ciała im bardziej świadomie umie umniejszyć potrzebom biologii postawy ciała, tym więcej zyskuje energii dla ożywienia informacyjnej funkcji psychiki postawy ciała.

Psychika postawy ciała realizuje „zasadę zrównoważonego środka” w następujący sposób:
– odczytuje i modyfikuje poziom zagęszczenia informacji środowiska biologicznego i środowiska przyrodniczego niezbędnego do przetworzenia energoinformacji przez nośniki fizyczne mózgu psychiki postawy ciała w celu wytworzenia świadomej reakcji N-M;

– odczytuje i modyfikuje poziom zagęszczenia informacji medycznego środowiska edukacyjnego niezbędnego do przetworzenia energoinformacji przez nośniki mentalne psychiki postawy ciała w celu wytworzenia świadomej reakcji N-M;

OUN realizuje „zasadę zrównoważonego środka” w następujący sposób:

– odczytuje i modyfikuje poziom energii nośnika informacji środowiska biologicznego i środowiska przyrodniczego niezbędnego do przetworzenia energoinformacji przez nośniki fizyczne OUN postawy ciała w celu wytworzenia właściwej reakcji N-M;

– odczytuje i modyfikuje poziom energii nośnika informacji medycznego środowiska edukacyjnego niezbędnego do przetworzenia energoinformacji przez nośniki fizyczne OUN postawu ciała w celu wytworzenia właściwej reakcji N-M.

Biologia postawy ciała (w tym neurobiologia) człowieka wyznaczona jest dynamiczną strukturą, w obrębie której fizyczna postawa ciała zawiera konfigurację współdziałających narządów ruchu i organów. Przedmiotem badań neurobiologii postawy ciała jest dynamiczna struktura mózgu, w której da się wyróżnić odpowiednią liczbę neuronowych modułów i relacji między nimi.

TEZA 2.0.4. Neurobiologia (w przeciwieństwie do psychologii) bada dynamiczną i czasoprzestrzenną strukturę fizyczną mózgu psychiki postawy ciała, natomiast psychologia bada psychiczne funkcje świadomości w kontekście świadomych reakcji N-M.

Świadomość psychiki postawy ciała jest synonimem konfiguracji funkcji (jako zmiennych zależnych od mózgu psychiki postawy ciała, środowiska biologicznego i środowiska przyrodniczego). Świadomość postawy ciała- w tym świadoma psychika postawy ciała- samoistnie nie istnieje, gdyż nosicielem świadomości psychiki postawy ciała jest mózg psychiki postawy ciała; świadomość postawy ciała permanentnie wyłania się z określonych poziomów hierarchicznych dynamiki mózgu postawy ciała. Mózg psychiki postawy ciała ma charakter strukturalny i czasoprzestrzenny, natomiast wyłaniająca się z mózgu psychika postawy ciała ma charakter funkcyjny i abstrakcyjny. Czasoprzestrzenna struktura mózgu psychiki postawy ciała działa w porządku fal elektrochemicznych, stanowiących nośniki energii i informacji, natomiast funkcje psychiczne psychiki postawy ciała odwołują się do informacji; o informacji psychiki postawy ciała sensownie da się coś twierdzić zawsze w kontekście energii jako jej nosicielki, np. w manifestacjach świadomych reakcji N-M.

W zakresie hierarchicznych poziomów świadomości psychiki postawy ciała dynamika mózgu nie jest ograniczana prawem zachowania energii (Scott A.”Schody do umysłu”, s.179), co również oznacza tyle, że proces energetyczny biologii postawy ciała transformuje się w proces informacyjny psychiki postawy ciała, i odwrotnie.

Wiedza medyczna psychiki postawy ciała jako informacja, aktywowana jest jedynie w świadomości psychiki postawy ciała; to świadomość psychiki postawy ciała wie, co jest zawarte w teraźniejszościowym strumieniu świadomości postawy ciała, a co już przeszło do magazynu pamięci głębokiej lub płytkiej psychiki postawy ciała (do pod-świadomości psychiki postawy ciała).

Funkcje mentalne w obrębie świadomości psychiki postawy ciała da się ująć co najmniej w trzech porządkach:
(1) porządku intelektualno-poznawczym psychiki postawy ciała („wiem gdzie jest moja ręka”, „wiem czym jest postawa ciała”),
(2) porządku pożądawczym i emocjonalnym psychiki postawy ciała („chcę wykonać ruch ręką”, „nie lubię się ruszać „),
(3) porządku medycznej socjokultury psychiki postawy ciała, wyznaczonym przez normy medyczne oraz normy etyczne (norma medyczna to postulat nakazujący, zakazujący lub regulujący postępowanie medyczne, np. „leczenie zachowawcze skolioz powinno opierać się na obserwacji”, „postępuj zgodnie z rekomendacjami”. Zdania normatywne są ani prawdziwe, ani fałszywe.),
(4) porządku kreatywnym psychiki postawy ciała, wyznaczonym środkami technicznymi (ogół urządzeń technicznych umożliwia wykreowanie nowych doświadczeń psychiki postawy ciała). Współczesna fizjoterapia edukacyjna podąża głównie tą drogą. Czy słusznie?

Wiedza medyczna nad – świadomości psychiki postawy ciała, jako informacja jeszcze nie aktywowana, a możliwa do uświadomienia, wstępnie odkrywana jest w postaci intuicyjnych wglądów. Funkcje mentalne w obrębie nad – świadomości psychiki postawy ciała da się ująć co najmniej w:

(1) porządku racjonalno-poznawczym, wyznaczonym przez idee i języki formalne nad-psychiki postawy ciała („postawa ciała ma wymiar biomentalny”),

(2) porządku moralnym, wyznaczonym przez wartości nad-świadomości psychiki postawy ciała (norma moralna wyznacz sens aktywności nad-świadomości psychiki postawy ciała jako struktury biomentalnej lub sens aktywności biomentalności w nad-świadomości postawy ciała. Norma moralna odwołuje się zawsze do określonej wartości nad-świadomości psychiki postawy ciała, jako reguły domagającej się  bezwzględnego przestrzegania – wartość: „godność psychiki postawy ciała” – norma akceptująca: „używaj psychiki postawy ciała z godnością”; norma negująca: „nie używaj psychiki postawy ciała z obłudą”.

Przestrzeganie norm moralnych psychiki postawy ciała pozwala m.in. przeciwstawić się wszelkim teoriom i metodom edukacji fizjoterapeutycznej traktującym psychikę postawy ciała jako strukturę zwierzęcą, w których mechanizmy edukacyjne opierają się na zwierzęcych odruchach warunkowych.

Zasada moralna psychiki postawy ciała zapisana w formie implikacji:

„Jeżeli traktujesz psychikę postawy ciała jako strukturę biologiczną, to tym samym kwestionujesz siebie jako człowieka (akceptujesz swoją psychike jako strukturę odzwierzęcą);

„Jeżeli fizjoterapeuta używa psychiki postawy ciała pacjenta jako struktury biologicznej to tym samym traktuje siebie  bezkrytycznie”;

„Jeżeli fizjoterapeuta używa psychiki postawy ciała pacjenta jako środek do celu, to tym samym kwestionuje siebie jako człowieka”;

„Jeżeli reakcja N-M jest biomentalna, to źródłem biomentalności reakcji N-M jest wartość rozpoznana w psychice postawy ciała”;

Przykłady NAKAZÓW MORALNYCH psychiki postawy ciała: 

„Generuj reakcje N-M tak, by ich źródłem była biomentalność”;

„Unikaj takich reakcji N-M, byś miał poczucie, że ich źródłem jest zwierzęcość”;

„Postępuj tak, byś nie miał poczucia zawstydzenia swoimi reakcjami N-M”;

Przykłady ZAKAZÓW MORALNYCH psychiki postawy ciała: 

„Nie okłamuj siebie, że reakcję N-M wygenerowałeś na podstawie wiedzy o biomentalności postawy ciała”;

„Nie generuj świdomych reakcji  N-M  na podstawie odruchu”;

„Nie bądź obłudny w stosunku do biomentalności własnej psychiki postawy ciała”;

Przykłady OCEN MORALNYCH psychiki postawy ciała:

„Gdy świadomie  generujesz biomentalne reakcje N-M, jesteś uczciwy względem samego siebie”;

„Sprzeniewierzasz się wartościom biomentalnym psychiki postawy ciała, a tym samym wartościom ludzkim”;

„Gdy nie masz wiedzy o biomentalności postawy ciała, okłamujesz samego siebie, jeżeli twierdzisz, że twoje reakcje N-M pochodzą z twojej psychiki postawy ciała”.

(3) porządku kreatywnym nad-psychiki postawy ciała; dążenie do doskonalenia nad-psychiki postawy ciała, niekonwencjonalnych aktów poznawczych nad-psychiki postawy ciała, twórczych lub wolitywnych.

2.1. Trójmian: terapia psychiki postawy ciała – psychika postawy ciała – reakcji N-M warunkowanych konstytucją  psychiki postawy ciała.

Teza 2.1.1. Jeżeli źródło i granice trójmianu: terapia psychiki postawy ciała – psychika postawy ciała – reakcje N-M warunkowane konstytucją psychiki postawy ciała, określa struktura wrodzona, która w ramach neurobiologicznego rozwoju definiuje PREDYSPOZYCJE tego, czym potencjalnie DYSPONUJE dojrzała psychika postawy ciała, to medyczna edukacja w środowisku przyrodniczym kształtuje psychikę postawę ciała w granicach neurobiologicznych predyspozycji.

Edukacja w środowisku przyrodniczym jest skuteczna wtedy, gdy bazuje na trafnym rozpoznaniu predyspozycji biomentalnych psychiki postawy ciała. Jeżeli w edukacji w środowisku przyrodniczym pomija się kryterium biomentalne to wówczas wszelka edukacja psychiki postawy ciała jest mniej lub bardziej przypadkowa, co może prowadzić do niewłaściwych reakcji N – M warunkowanych konstytucją psychiki postawy ciała.

Teza 2.1.2. Autorska teoria trójjedni psychiki postawa ciała opisuje i wyjaśnia trzy jej oblicza:
(1) psychika postawy ciała jako wewnątrz – mentalna postawa ciała; (2) psychika postawy ciała jako zewnętrz– mentalna postawa ciała, (3) psychika postawy ciała jako edukacyjno – mentalna postawa ciała; teoria ta stanowi podstawę autorskiej teorii terapii psychiki postawy ciała, czyli terapii wewnątrz – mentalnej postawy ciała – terapia zewnątrz – mentalnej postaw ciała – terapia edukacyjno – mentalnej postawy ciała.

Podstawą terapii wewnątrz – mentalnej postawy ciała jest ………………
Podstawą terapii zewnątrz –  mentalnej postaw ciała……………….
Podstawą terapii edukacyjno –  mentalnej postawy ciała………………..

Teza 2.1.3. Trójmian: terapia psychiki postawy ciała – psychika postawy ciała – reakcje N – M warunkowane psychiką postawy ciała, zawiera następującą idee: terapia psychiki postawy ciała nakierowana jest na konstytucję psychiki postawy ciała, ukształtowana psychika postawa ciała warunkuje reakcje N – M, które zwrotnie wpływają na terapie postawy ciała oraz psychikę postawy ciała.

Znany jest schemat działania odruchu warunkowego na bazie odruchu bezwarunkowego i systematycznych ćwiczeń, czyli procesu odruchowego uczenia się (ten sam mechanizm był zastosowany w ramach nauki psa Pawłowa). Na bazie tego modelu mechanizm odruchowej edukacji w środowisku przyrodniczym jest wykorzystywany w innych terapiach postawy ciała: wejściem jest bodziec środowiska przyrodniczego (polecenie terapeuty), wyjściem jest realizacja zadanego przez terapeutę ćwiczenia w celu wytworzenia reakcji N – M.

W ten sposób na bazie schematu bodziec – reakcja (polecenie terapeuty– reakcja N-M) realizować można tylko polecenie terapeuty z pominięciem myślenia psychiki postawy ciała (ujmowania myśli w myśleniu) a więc na bazie biologii postawy ciała. Nie ma żadnej pewności, że niedojrzałość psychiki postawy ciała umożliwi zrealizowanie zadania ruchowego na bazie schematu: polecenie terapeuty- reakcja N-M warunkowana edukacją. W sytuacji niezrównoważenia (niedojrzałości)  biologicznego rozwoju z edukacyjnym kształtowaniem można doprowadzić do napięć w obrębie samej psychiki postawy ciała, stresu, wewnętrznego buntu oraz zaprzestania terapii postawy ciała.

Teza 2.1.4. Psychika postawa ciała jest funkcją terapii psychiki postawy ciała i reakcji N – M warunkowanych psychiką postawy ciała, reakcje N – M warunkowane psychiką postawy ciała są funkcją psychiki postawy ciała i terapii psychiki postawy ciała, zaś terapia psychiki postawy ciała jest funkcją psychiki postawy ciała i reakcji N – M warunkowanych psychiką postawy ciała.

W psychice postawy ciała zbiega się zarazem aspekt biologicznych reakcji fizjo-biomechanicznych jak i aspekt świadomych reakcji N – M warunkowanych psychiką postawy ciała.

Przedmiotem badań terapii biologii psychiki postawy ciała jest biologia psychiki postawy ciała, zaś metody badań są nakierowane na usuwanie dysfunkcji psychiki postawy ciała w trzech środowiskach.

Przedmiotem badań terapii psychiki postawy ciała jest biomentalność psychiki postawy ciała, zaś metody badań są nakierowane na równoważenie procesu dojrzewania psychiki postawy ciała, uwzględniając dostosowanie mentalnego kształtowania  w środowisku przyrodniczym do biologicznego rozwoju psychiki postawy ciała.

Każdy składnik warunkowany jest dwoma pozostałymi składnikami trójmianu. Każdemu etapowi terapii psychiki postawy ciała towarzyszą reakcje N – M warunkowane psychiką postawy ciała, gdzie obydwa składniki przyczyniają się do kształtowania psychiki postawy ciała.

Świadoma reakcja N – M, jest warunkowana: (1) dyspozycją biopsychiczną psychiki postawy ciała, (2) ciągiem przypadkowych zdarzeń warunkujących nieprzewidywalność reakcji N-M, (3) zróżnicowaniem zdarzeń przypadkowych. Każdy z wyróżnionych składników trójmianu ma swoją dynamikę, wynikająca z nieliniowości zachodzących procesów, w obrębie każdego z osobna rozpatrywanego składnika.

Terapia psychiki postawy ciała.

Teza 2.1.5. Autorska teoria terapii psychiki postawy ciała zawiera w sobie dwa istotne składniki: terapia psychiki postawy ciała jako wydobywanie predyspozycji wrodzonych struktur biologicznych psychiki postawy ciała oraz terapia psychiki postawy ciała jako kształtowanie atrybutów biomentalnych psychiki postawy ciała w ramach wyznaczonych predyspozycji struktur wrodzonych w środowisku przyrodniczym.

Tym samym terapia psychiki postawy ciała zawiera wydobywanie predyspozycji biomentalnych psychiki postawy ciała i takie ich kształtowanie w trzech środowiskach, by przyjęły postać dyspozycji psychiki postawy ciała.

Teza 2.1.6. Jeżeli genetyczne struktury wrodzone psychiki postawy ciała wyznaczają możliwe granice biologicznego rozwój psychiki postawy ciała, to ich znajomość wyznacza zastosowanie określonych techniki terapeutycznych oraz edukacji medycznej w środowisku przyrodniczym.

Edukacja psychiki postawy ciała na poziomie podświadomym i świadomym nic istotnego nie dodaje, lecz jedynie predyspozycje biopsychiczne doprowadza do dyspozycji.

Teza 2.1.7. Terapia psychiki postawy ciała nakierowana jest na:…………….

 Psychika postawy ciała

Teza 2.1.8. Psychika postawy ciała rozwija się na fundamencie genetycznej struktury wrodzonej (wyznaczającej źródło), zaś kształtowanie psychiki postawy ciała odbywa się przez edukację medyczną w środowisku przyrodniczym .

Konstytucja psychiki postawy ciała jest wypadkową konstytucji funkcji wewnątrz-mentalnej postawy ciała, zewnątrz-mentalnej postawy ciał i edukacyjno-mentalnej postawy ciała.

Teza 2.1.9. Do atrybutów wewnątrz-mentalnej postawy ciała da się zaliczyć ………..

Teza 2.1.10. Do atrybutów zewnątrz-mentalnej postawy ciała da się zaliczyć ………..

Teza 2.1. 11. Do atrybutów edukacyjno-mentalnej postawy ciała da się zaliczyć ………….

Teza 2.1.12. Poznawczym złudzeniem jest ujmowanie psychiki postawy ciała jedynie przez pryzmat mentalny.

Psychika postawy ciała nie jest produktem terapii psychiki postawy ciała; struktury wrodzone warunkują predyspozycje biologiczne psychiki postawu ciała, które wyznaczaj źródło i granice edukacyjnie warunkowanych dyspozycji psychiki postawy ciała w środowisku przyrodniczym, manifestujących się w reakcjach N – M warunkowanych konstytucją psychiki postawy ciała.

Teza 2.1.13. Jeżeli źródło i granicę psychiki postawy ciała określa struktura wrodzona, która w ramach neurobiologicznego rozwoju definiuje PREDYSPOZYCJE tego, czym potencjalnie DYSPONUJE dojrzała psychika postawy ciała, to edukacja medyczna w środowisku przyrodniczym kształtuje psychikę postawy ciała w granicach biomentalnych predyspozycji psychiki postawy ciała.

Ta teza dotycz wszelkich form edukacji psychiki postawy ciała zastosowanej w innych metodach terapeutycznych postawy ciała.

Reakcje nerwowo – mięśniowe warunkowane konstytucją psychiki postawy ciała.

Teza 2.1.14. Jeżeli reakcje N – M są manifestacją unii psychiki postawy ciała to reakcje N – M warunkowane konstytucją psychika postawy ciała są nieprzewidywalne. Reakcje N – M oparte na odruchach warunkowych psychiki postawy ciała są przewidywalne.

Jeżeli wszystkie terapie opierają się na świadomym ruchu korekcyjnym (a nie tylko na odruchach bezwarunkowych i warunkowych biologii postawy ciała) to we wszystkich terapiach psychiki postawy ciała konieczna jest edukacja.

Edukacja psychiki postawy ciała nie opiera się w całości na odruchach warunkowych i bezwarunkowych.

Teza 2.1.15. Jeżeli reakcje N – M są przejawem wewnątrz-mentalnej i zewnątrz-mentalnej postawy ciała, to są one przewidywalne, gdy oparte są na odruchach warunkowych i odruchach bezwarunkowych. Jeżeli reakcje N – M są przejawem edukacyjno-mentalnej postawy ciała, to są one nieprzewidywalne.

Warunkowe reakcje wewnątrz – mentalnej i zewnątrz – mentalnej psychiki postawy ciała są konsekwencją odruchów bezwarunkowych. Warunkowe reakcje N – M wewnątrz – mentalnej i zewnątrz – mentalnej psychiki postawy ciała, warunkowane powtarzalnością, są funkcja czasu i powtórzeń. W modelach B – R (bodziec – reakcja) fizyczny bodziec wewnątrz – mentalnej i zewnątrz – mentalnej psychiki postawy ciała wywołuje warunkową reakcję N-M: R1, co oznacza, że fizyczne źródło bodźca wywołuje wyuczoną, powtarzalną i przewidywalną reakcję R1. W szczególności reakcje N – M są konsekwencją: (1) konfiguracji wrodzonych odruchów bezwarunkowych, bazujące na akcji – reakcji, (2) konfiguracją nabytych i wyuczonych odruchów warunkowych, warunkujących nieświadome lub świadome reakcje N-M ze względu na akcję – reakcję. Doświadczenia Pawłowa i Skinnera dowodzą, że określone reakcje N-M wewnątrz – mentalnej i zewnątrz – mentalnej psychiki postawy ciała warunkowane psychiką postawy ciała da się wyuczyć wedle przyjętego wzorca.

W modelach B – R (bodziec – reakcja: polecenie terapeuty – reakcja N-M) fizyczno-mentalny bodziec edukacyjno – mentalnej psychiki postawy ciała wywołuje fizyczną – mentalną reakcję N-M: R1, R2 , R3, …. , co oznacza, że autor bodźca nie jest w stanie przewidzieć konkretnej reakcji N-M: R1, R2 , R3, …. .

Teza 2.1.16. Jeżeli psychika postawy ciała wyznacza przedmiot badań psychologii psychiki postawy ciała, to psychika postawy ciała i reakcje N – M warunkowane psychiką postawy ciała wyznaczają przedmiot badań fizjoterapii psychiki postawy ciała.

Zewnętrznym wyrazem fizjoterapii psychiki postawy ciała są reakcje N – M.

Jeżeli reakcje N – M warunkowane są fizjoterapią psychiki postawy ciała, to czym różni się badanie fizjoterapii psychiki postawy ciała od badania reakcji N – M warunkowanych samą psychiką postawy ciała?

Czym istotnie różni się badanie reakcji N-M warunkowanych psychiką postawy ciała za pomocą obiektywnych narzędzi fizjologii i biomechaniki od badania reakcji N-M warunkowanych psychiką postawy ciała w ramach fizjoterapii psychiki postawy ciała za pomocą subiektywnych narzędzi fizjoterapii?

Fizjologia i biomechanika zajmują się badaniem fizjologicznych i biomechanicznych aspektów reakcji N – M psychiki postawy ciała, zaś fizjoterapia psychiki postawy ciała zajmuje się badaniem mentalnych aspektów reakcji N –M warunkowanych psychiką postawy ciała, gdyż fizjoterapia psychiki postawy ciała wymaga mentalności psychiki postawy ciała.

Jeżeli terapeuta postawy ciała nie używa obiektywnych urządzeń do badania zjawisk fizjologicznych lub biomechanicznych  postawy ciała (np. pomiar środka masy za pomocą stabilografu, wielkość wychyleń segmentów ciała w trakcie komputerowej analizy chodu, wielkości nacisku stopy o podłoże za pomocą podoscanu, platformy sił reakcji podłoża czy videografii, lub też elektromiografii ) wówczas zmuszony jest przeprowadzać badanie oraz terapię postawy ciała w oparciu o badanie i terapię mentalności psychiki postawy ciała.

Obiektywne badanie postawy ciała za pomocą urządzeń pomiarowych i terapia postawy ciała bez użycia tych urządzeń (w gabinecie czy w domu) pozbawiona jest całkowicie sensu, gdyż teka terapia postawy ciała ma sens jedynie w oparciu o subiektywne badanie biomentalności postawy ciała w trzech środowiskach.

Zasada ta dotyczy wszystkich metod terapii postawy ciała.

2.2. Przyjęte definicje i tezy podstawowe

Autorska idea terapii psychiki postawy ciała człowieka da się ująć w następujących terminach podstawowych: biomentalność psychiki postawy ciała, terapia psychiki postawy ciała, reakcje nerwowo – mięśniowe warunkowane konstytucją psychiki postawy ciała, świadomość psychiki postawy ciała, które da się zdefiniować:

Biomentalność psychiki postawy ciała – jest to istotowa unia biologii z mentalnością psychiki postawy ciała, gdzie biologia gwarantuje rozwój mózgu psychiki postawy ciała, zaś mentalność gwarantuje kształtowanie świadomości postawy ciała.

Terapia psychiki postawy ciała – to wydobywanie predyspozycji wrodzonych struktur biologicznych i psychicznych, (2) kształtowanie atrybutów biologicznych i psychicznych w ramach wyznaczonych predyspozycji struktur wrodzonych, z uwzględnieniem mentalnego (subiektywnego) wzorca psychiki postawy ciała, rzutującego na wzorzec reakcji nerwowo-mięśniowych.

Świadomość psychiki postawy ciała – jest to zdolność myślenia ujmująca fenomeny mentalne postawy ciała, manifestująca się w postawie ciała i reakcjach nerwowo-mięśniowych; to istotność permanentnie wyłaniająca się z górnych poziomów hierarchicznych dynamiki mózgu postawy ciała, którego konstytutywnymi atrybutami są: (1) bieżąca aktywność myślenia, (2) koncentracja na określonym przedmiocie myślenia, (3) selektywny wybór przedmiotu myślenia.

Część II

TERAPIA KONSTYTUCJI PSYCHIKI POSTAWY CIAŁA CZŁOWIEKA

Czy jest możliwa obiektywna edukacja psychiki postawy ciała, dysponująca uniwersalną wykładnią terapii psychiki postawy ciała i nauczania psychiki postawy ciała? Czym jest STANDARDOWA NORMA terapii psychiki postawy ciała lub co jest STANDARDOWĄ NORMĄ terapii psychiki postawy ciała? Co jest celem terapii psychiki postawy ciała? Czy prawidłowo pojęta terapia psychiki postawy ciała spełnia warunki profilaktyki?

Terapia psychiki postawy ciała – zawsze nakierowana na dojrzewanie psychiki postawy ciała – skutkuje reakcjami N – M. Wykładnia terapii psychiki postawy ciała zawiera w sobie: 1/ terapię psychiki postawy ciała jako wydobywanie predyspozycji biopsychicznych struktur wrodzonych 2/ terapię psychiki postawy ciała jako kształtowanie w ramach wyznaczonych predyspozycji biopsychicznych struktur wrodzonych, z uwzględnieniem wzorców reakcji N-M środowiska wewnętrznego, zewnętrznego oraz środowiska edukacyjnego.

W terapii psychiki postawy ciała jako kształtowaniu należy odróżnić: 2a/ kształtowanie psychiki postawy ciała z wykorzystaniem odruchów warunkowych, 2b/ kształtowanie psychiki postawy ciała nakierowanych na świadomość psychiki postawy ciała, 3c/……………..

 1. Teoria terapii psychiki postawy ciała.

Autorska teoria terapii psychiki postawy ciała wyprowadzona z autorskiej teorii biomentalności psychiki postawy ciała, wyznacza źródła i granice, jednoznacznie oddzielające teorię od wszelkich doktryn terapii psychiki postawy ciała, obecnych w polskiej i europejskiej fizjoterapii.

Teza 1.0.1. Terapia psychiki postawy ciała to wydobywanie predyspozycji biologicznych i mentalnych oraz ich kształtowanie z uwzględnieniem mentalnego (subiektywnego) wzorca psychiki postawy ciała, rzutującego na reakcje N-M warunkowane psychiką postawy ciała.

Mentalny wzorzec psychiki postawy ciała (1) kształtowany jest w środowisku edukacyjnym, (2) umożliwia rozpoznanie zmysłowych energoinformacji postawy ciała środowiska wewnątrz-mentalnego i zewnątrz-mentalnego, (3) rzutuje na reakcje N-M warunkowane psychiką postawy ciała.

Terapia psychiki postawy ciała sprowadza się do wydobywania predyspozycji biomentalnych psychiki postawy ciała (z biologicznie rozwijającej się struktury OUN psychiki postawy ciała) oraz ich biomentalnego kształtowania w ramach wyznaczonych predyspozycji w trzech środowiskach. Terapii psychiki postawy ciała jako wydobywaniu zawsze towarzyszy terapia psychiki postawy ciała jako kształtowanie.

Mentalne kształtowanie psychiki postawy ciała obejmuje to co podpada pod edukację. Biologiczne kształtowanie psychiki postawy ciała obejmuje to co podpada pod fizjoterapię. Biomentalne kształtowanie psychiki postawy ciała obejmuję więc fizjoterapię psychiki postawy ciała (bodźce fizyczne środowiska biologicznego i środowiska przyrodniczego) oraz edukację medyczną.

Teza 1.0.2. Cel terapii psychiki postawy ciała jest nakierowany na odkrywanie biomentalnych predyspozycji oraz kształtowanie atrybutów psychiki postawy ciała w procesie dojrzewania psychiki postawy ciała; edukacyjny cel terapii psychiki postawy ciała nakierowany jest na edukacyjne formowanie (kształtowanie) odruchów warunkowych psychiki postawy ciała, kształtowanie tych umiejętności w kontekście środowiska wewnątrz-mentalnego oraz środowiska zewnątrz-mentalnego, jak i edukacyjne formowanie wiedzy medycznej.

Biologiczny rozwój psychiki postawy ciała jest rozwojem neurologicznym, fizjologicznym i biomechanicznym. Mentalne dojrzewanie psychiki postawy ciała jest dojrzewaniem psychiki postawy ciała w zakresie poznania aspektów biomentalnych postawy ciała oraz poznania reakcji N- M dojrzewającej psychiki postawy ciała, przy właściwym poznaniu i zastosowaniu medycznego kryterium postawy ciała w środowisku biologicznym i środowisku przyrodniczym. Terapia psychiki postawy ciała jest wsparta nauczaniem, zaś nauczanie jest wsparte terapią psychiki postawy ciała. W edukacji psychiki postawy ciała nie da się oddzielić nauczania od terapii postawy ciała. Nauczaniu zawsze towarzyszy terapia psychiki postawy ciała, zaś terapii psychiki postawy ciała zawsze towarzyszy nauczanie.

Edukowaniu podlegają wydobywające się predyspozycje biologicznego rozwoju struktur wrodzonych psychiki postawy ciała oraz równolegle wyłaniającej się świadomości i nad-świadomości. Nadrzędnym celem terapii psychiki postawy ciała jest konstytucja wewnątrz-mentalnej postawy ciała, zewnątrz-mentalnej postawy ciała oraz edukacyjno-mentalnej postawy ciała………………………

Teza 1.0.3. Terapia wewnątrz-mentalnej postawy ciała jest nakierowana na kształtowanie odruchów warunkowych psychiki postawy ciała sprzężonych ze środowiskiem wewnątrz-mentalnym postawy ciała…………….

Teza 1.0.4. Terapia zewnątrz-mentalnej postawy ciała jest nakierowana na kształtowanie odruchów warunkowych sprzężonych ze środowiskiem zewnątrz-mentalnym postawy ciała (środowiskiem przyrodniczym w oparciu o teorię grawitacji Alberta Einsteina)…………….

Teza 1.0.5. Terapia edukacyjno-mentalnej postawy ciała jest nakierowana na kształtowanie wiedzy medycznej psychiki postawy ciała przekazywanej w medycznym środowisku socjokulturowym……….

Desygnatem słowa „kształcenie” jest czynność kształtowania, zaś celem tej czynności jest wykształcenie czegoś w czymś, czyli nadanie zamierzonego i odpowiedniego kształtu, np. wykształcenie fizycznej budowy ciała, czy uformowanie wiedzy naukowej. Kształt odnosi się do jakiejś formy, np. normy medycznej. Wydobywanie i kształtowanie da się przyrównać do szlifierza drogocennych kamieni: diament jest ostatecznym produktem kształtowania – szlifowania. Szlifowanie drogocennego kamienia charakteryzuje się tym, że szlifierz nigdy nic nie dodaje, lecz odejmuje, by odsłonić już – nie – skryty blask kamienia. W tym sensie fizjoterapeuta niczego nie dodaje psychice postawy ciała, gdyż możliwości bycia kształtowanym tkwią w samej psychice postawy ciała – terapia psychiki postawy ciała jako edukacja biomentalna ma je jedynie odsłonić.

Teza 1.0.6. Semantyka słowa edukacja (educatio) stanowi unię wychowania i nauczania.

W sensie genetycznym termin wychowanie sprowadza się do: (1) wydobywania biopsychicznych atrybutów, wyznaczających predyspozycję, (2) mentalnego kształtowania świadomości psychiki postawy ciała na bazie wydobytych predyspozycji.

Psychiczne kształtowanie psychiki postawy ciała – zgodnie z naturalnym porządkiem biopsychicznego rozwoju mózgu psychiki postawy ciała – obejmuje kształtowanie normatywne oraz nauczanie jako przekazywanie i przyswajanie wiedzy naukowej (w zakresie neurologii, fizjologii i biomechaniki postawy ciała).

Jeżeli słowo wychowanie zastąpimy słowem terapia, wówczas edukacja psychiki postawy ciała będzie stanowić unię oddziaływań wewnątrz-mentalnego środowiska postawy ciała, zewnątrz-mentalnego środowiska postawy ciała oraz edukacyjno-mentalnego środowiska postawy ciała (nauczanie), a więc terapię psychiki postawy ciała w sensie klasycznym (oddziaływanie czynników fizykalnych) oraz przekazywanie wiedzy medycznej dotyczącej psychiki postawy ciała.

Na gruncie autorskiej teorii trójjedni psychiki postawy ciała terapia psychiki postawy ciała jest normatywna w sensie medycznym.

Teza 1.0.7. Schemat akcja – reakcja, zastosowany przez behawiorystów Watsona i Skinnera, stosowany jest także w klasycznej fizjoterapii psychiki postawy ciała nakierowanej na terapię psychiki postawy ciała w postaci: polecenie terapeuty – reakcja N-M. Zakłada on sekwencje działań: określony bodziec wywołuje określoną reakcję w organizmie.

Celowo wywołana reakcja N – M pod wpływem polecenia terapeuty, oparta na modelu B – R Skinnera i Watsona, jest wspólna dla zwierząt i ludzi. Schemat ten nakierowany jest na asocjacyjne kształtowanie odruchów warunkowych, bazujących na odruchach bezwarunkowych.

Redukowanie możliwości świadomych reakcji N – M warunkowanych ludzką psychiką (jakie ma miejsce obecnie w każdej terapii postawy ciała!!!) do człowieczej zwierzęcości, spowodowało wyprowadzenie klasycznej fizjoterapii zajmującej się postawą ciała człowieka do ślepego zaułku.
Teza 1.0.8. Jeżeli przedmiotem neurologii/fizjologii/biomechaniki (szczegółowych dyscyplin empirycznych) jest badanie reakcji N – M i przedmiotem fizjoterapii psychiki postawy ciała jako szczegółowej dyscypliny empirycznej, jest terapia psychiki postawy ciała, to fizjoterapia psychiki postawy ciała jako szczegółowej dyscypliny empirycznej zmuszona jest odwoływać się do neurologicznej/fizjologicznej/biomechanicznej teorii reakcji N – M warunkowanych psychiką postawy ciała, redukującej ludzkie reakcje N – M do zwierzęcych odruchów.

Czy jest możliwa obiektywna neurologia/fizjologia/biomechanika, która byłaby wykładnią biomentalnej psychiki postawy ciała i reakcji N-M warunkowanych psychiką postawy ciała?

Czy jest możliwa obiektywna fizjoterapia psychiki postawy ciała, która byłaby uniwersalną wykładnią terapii psychiki postawy ciała?

Czy jest możliwa obiektywna fizjoterapia badająca biomentalne metody terapii psychiki postawy ciała?

1.2. Źródła i granice biopsychicznej edukacji psychiki postawy ciała.

Teza 1.2.1. Edukacja aparatu ruchu jako terapia psychiki postawy ciała i nauczania, wspiera się na osiągnięciach medycyny i psychologii, lecz obiektywne granice edukacji wyznaczają kryteria logiczne i metodologiczne.

Teza 1.2.2. Kryterium biomentalne stoi na straży harmonii między biologicznym wydobywaniem genetycznych struktur wrodzonych psychiki postawy ciała a mentalnym (edukacyjnym) kształtowaniem świadomości i nad – świadomości wyłaniającej się z dynamiki mózgu. Edukacja jako terapia psychiki postawy ciała i nauczania wiedzy medycznej, musi uwzględniać adekwatne do rozwoju biopsychicznego przedziały wiekowe, a ten zabieg wymaga wiedzy i doświadczenia, cierpliwości i poświęcenia.

Niezrównoważenie biologicznego rozwoju z psychicznym kształtowaniem wywołuje stres psychiki postawy ciała, który może przyczyniać się do niedorozwoju lub zniekształconego rozwoju psychiki postawy ciała.

Teza 1.2.3. Kryterium biomentalne stoi na straży mentalnego i biologiczno-przyrodniczego kształtowania psychiki postawy ciała, któremu towarzyszy rozwój genetycznych struktur wrodzonych w ramach permanentnego wyłaniania świadomości i nad – świadomości z dynamiki mózgu psychiki postawy ciała. W ramach tego procesu istotne jest panowanie nad dynamiką napięć między (1) wydobywaniem i kształtowaniem, (2) między kształtowaniem biologicznym i kształtowaniem mentalnym – czyli istotna jest harmonia między nimi, gdyż jej brak grozi zaburzeniami psychiki postawy ciała.

Edukacja w ramach terapii psychiki postawy ciała może jedynie uwypuklić lub wzmocnić, stłumić lub wyhamować biomentalne cechy wrodzone psychiki postawy ciała, ale nie zmienia ich, ani nie niszczy, ani nie tworzy. Edukacja jest skuteczna w zakresie trafnego rozpoznania predyspozycji biologicznych i mentalnych.

Teza 1.2.4. Kryterium biomentalne ma kluczowy wpływ na prawidłową lub nieprawidłową edukację psychiki postawy ciała, a więc na terapię psychiki postawy ciała oraz nauczanie. Jeżeli w tym procesie pomijane jest kryterium biomentalne, to wtedy bez (1) elementarnej znajomości genetycznej struktury wrodzonej, wszelkie edukacyjne kształtowanie, jest mniej lub bardziej przypadkowe, lub bez (2) elementarnej znajomości procesu edukacyjnego kształtowania psychiki postawy ciała wszelkie kształtowanie (terapia) psychiki postawy ciała przybiera postać zwierzęcych odruchów warunkowych, co może w obu przypadkach prowadzić do zaburzeń psychiki postawy ciała.

Teoria edukacji psychiki postawy ciała (terapii postawy ciała i nauczania) zależy od teorii psychiki postawy ciała. Mętna teoria edukacji psychiki postawy ciała (terapii postawy ciała i nauczania) jest zazwyczaj konsekwencją mętnej teorii psychiki (świadomości) postawy ciała. Edukacja jako terapia psychiki postawy ciała i nauczania, musi uwzględniać adekwatne do rozwoju przedziały wiekowe, a ten zabieg wymaga wiedzy medycznej, psychologicznej oraz doświadczenia. Należy uwolnić edukację psychiki postawy ciała (błędnie pojętą w innych metodach fizjoterapeutycznych psychiki postawy ciała) od błędnej teorii psychiki postawy ciała, w której mechanizmy naprawcze leżą wyłącznie w zwierzęcych odruchach warunkowych, czyli poza obszarem psychiki i świadomości człowieka.

Teza 1.2.5. Z neurobiologicznego rozwoju mózgu psychiki postawy ciała wyłania się świadoma psychika postawy ciała, jako efekt spontanicznego kształtowania formalnej struktury pojęć szczegółowych i ogólnych, która jest pochodną neurologicznej struktury wrodzonej języka mózgu psychiki postawy ciała.

Pojęcia psychiki postawy ciała (np. pojęcie „czucie położenia miednicy”) są kształtowane drogą edukacji psychiki postawy ciała dzięki temu, że struktura formalna pojęć psychiki postawy ciała (która umożliwia generowanie/wyłanianie/pojawianie się pojęć w psychice postawy ciała) jest językową strukturą wrodzoną. Edukacyjne formowanie świadomych pojęć w psychice postawy ciała jest możliwe dzięki strukturalnej predyspozycji założonej w mózgu psychiki postawy ciała.

Mózg psychiki postawy ciała ma strukturę neurobiologiczną, zaś wyłaniająca się z mózgu świadomość psychiki postawy ciała ma strukturę mentalną (lingwistyczną i pozalingwistyczną).

Kryteria ………

Dylematy terapii postawy ciała…………….

2. Terapia psychiki postawy ciała w perspektywie teorii trójjedni psychiki postawy ciała .

Teza 2.0.1. Autorska teoria trójjedni psychiki postawy ciała ujmuje psychikę postawy ciała człowieka w trzech postaciach jako:
1) wewnątrz-mentalną psychikę postawy ciała ……………………,

2) zewnątrz-mentalną psychikę postawy ciała …………..

3) edukacyjno-mentalną psychikę postawy ciała…………