POSTĘPOWANIE EDUKACYJNE

Wedle moich badań i obserwacji ok. 80% skolioz nie ma podłoża biologicznego. Przyczyna skolioz leży w  NIEWŁACIWI STOSOWANEJ EDUKACJI PSYCHOMOTORYCZNEJ CZŁOWIEKA. ŚRODOWISKO lekarzy i fizjoterapeutów zabiega, by rodzic kojarzył edukację psychomotoryczną jedynie z ćwiczeniami.  W konsekwencji rodzic uznaje, kierując się autorytetem medyków, że  skolioza dziecka ma wyłącznie charakter biologiczny, wiec należy stosować  tylko odruchowe ćwiczenia oraz noszenie gorsetu zalecane przez profesjonalistów. Dogmatyczne podejście biologów, utrzymujące się od czasów Hipokratesa, powoduje to, że skoliozy były tysiące lat temu, ale są i dziś niewrażliwe na techniki odruchowych ćwiczeń.

Dlaczego edukacja psychomotoryczna NIE JEST POKAZYWANIEM, OPISEM CZY WYJAŚNIANIEM ĆWICZEŃ ODRUCHOWYCH?

Fragment książki zatytułowanej  „EDUKACJA W POSTUROLOGII” powinien Państwa naprowadzić na właściwą ścieżkę poznania czym jest edukacja psychomotoryczna i jak poważną rolę odgrywa w tym procesie rodzic oraz szkoła.

„W ciągu ostatniego wieku zostały sformułowane różne koncepcje zachowań psychoruchowych człowieka oraz różne koncepcje edukacji psychofizycznej.

Wśród biologów dominujące jest przekonanie, że edukacja nie warunkuje rozwoju osobniczego dziecka; ontogenezę warunkują dwie grupy czynników: biologiczne czynniki wewnątrzpochodne np. wpływy dziedziczenia, czynniki hormonalne, krótkowzroczność, osłabienie słuchu, ogólny stan zdrowia oraz pozaedukacyjne czynniki kulturowe (czynniki zewnątrzpochodne) np.: czynniki społeczno-ekonomiczne (kulturowe) takie jak: miejsce zamieszkania, sposób spędzania czasu wolnego, stopień aktywności fizycznej oraz czynniki fizjologiczne np.: nawyk postawy. Rozwój osobniczy każdego dziecka ma podłoże genetyczne, biologiczne i mózgowe, zaś czynniki zewnątrzpochodne warunkują jego indywidualny rytm. Rozwój zachowań człowieka jest determinowany odruchami ruchowymi kształtowanymi pozaedukacyjnymi czynnikami socjokulturowymi i fizjologicznymi.

Posturologia psychomotoryczna jako nauka uniwersytecka wyprowadzona jest z dogmatów : (1) zachowania psychoruchowe (towarzyszące zachowaniom odruchowym) manifestują wzajemne oddziaływania zjawisk fizycznych i zjawisk psychicznych człowieka ujmowanego jako jedność psychofizyczną, (2) struktura fizyczna człowieka jest dziedziczona genetycznie, zaś struktura psychiczna jest warunkowana wyłącznie kulturowo, społecznie i edukacyjnie (w tym edukacją rodzinną, szkolna i pozaszkolną). Umysł człowieka jest warunkowany pozagenetycznie.

Przez wieki nie zauważono istotnego związku zachodzącego między mózgiem ontogenetycznym a umysłem kulturowym człowieka, między wyuczonym językiem etnicznym a genetyczną predyspozycją mózgu człowieka do zachowań warunkowanych językiem etnicznym. Wszak umysł kulturowy (jako skutek wyuczenia języka etnicznego w środowisku socjokulturowym) nie stanowi przeciwieństwa mózgu ontogenetycznego (mózg posiadający biologiczne kompetencję psychomotoryczne).

Monografia stanowi rozwinięcie autorskiej idei zachowań psychoruchowych człowieka oraz idei edukacji psychomotorycznej w kontekście kategorii biologicznego rozwoju mózgu ontogenetycznego i kategorii kształtowania rozwoju mózgu ontogenetycznego przez umysł kulturowy, gdzie biologia determinuje również ROZWÓJ mózgu ontogenetycznego, natomiast umysł kulturowy warunkuje KSZTAŁTOWANIE jedności psychofizycznej. Jest możliwe kształtowanie poprzez edukację psychomotoryczną tylko tego, co się biologicznie rozwija w mózgu ontogenetycznym.

Wszelkie warunki możliwego poznania psychoruchowego oraz zachowania psychoruchowego wyznaczają biologiczne struktury wrodzone mózgu ontogenetycznego, rozwijane dzięki środowisku umysłu kulturowego, które indywidualizuje uniwersalne struktury biologiczne.

Autorska idea edukacji psychomotorycznej opisana jest w kontekście BIOLOGICZNEGO ROZWOJU` I KULTUROWO-UMYSŁOWEGO KSZTAŁTOWANIA jedności psychofizycznej; wszelkie procesy psychoruchowego nauczania i wychowania, kształcenia i kształtowania, są możliwe w obrębie struktur rozwijających się, pierwotnie mających status ontogenetycznych struktur wrodzonych.

Podstawowa teza monografii brzmi: jeżeli fizyczny i konkretny mózg ontogenetyczny wyznacza podłoże niefizycznej i abstrakcyjnej jedności psychofizycznej, zaś język aktualizacji stanowi strukturę funkcyjną jedności psychofizycznej, to język aktualizacji stanowi zwornik mózgu ontogenetycznego i jedności psychofizycznej w przekazywaniu informacji.

Tytuł książki: Edukacja w posturologii zawiera dwa terminy: edukacja i poturologia, odsłaniające głęboki związek między edukacją a posturologią. Posturologia odsłania wrodzone zachowania człowieka (psychoruchowe i odruchowe), zaś edukacja umożliwia kształtowanie wrodzonych zachowań psychoruchowych poprzez umysłowo-kulturowe kształtowanie jedności psychofizycznej.

Edukacja psychomotoryczna w sensie etymologicznym zawiera w sobie dwa składniki: (1) pierwotne wydobywanie tego, co w strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego chowane (w ramach biologicznego rozwoju) oraz (2) wtórne kształtowanie tego, co wydobywane, w ramach konstytucji jedności psychofizycznej i zachowań psychoruchowych.

W kształtowaniu da się wyróżnić: (2a) kształtowanie jedności psychofizycznej poprzez kształtowanie języka aktualizacji, w tym języka psychoruchowej wiedzy naukowej oraz języka psychoruchowej wiedzy dogmatycznej i zdroworozsądkowej, umożliwiającej generowanie naukowych zachowań psychoruchowych oraz dogmatycznych zachowań psychoruchowych, (2b) kształtowanie osobowości psychofizycznej umożliwiającej generowanie wartościowych i estetycznych zachowań wedle ogólnie przyjętych wzorców moralno-etycznych oraz wzorców estetycznych.

Kształtowanie osobowości psychofizycznej, języka aktualizacji, jedności psychofizycznej oraz zachowań psychoruchowych dokonuje się pierwotnie w rodzinie oraz w szkole, w ramach szkolnych programów nauczania i wychowania, zaś wtórnie – w ramach samokształcenia i samokształtowania.

Europejską edukację kulturową, nakierowaną na kształtowanie umysłu kulturowego, cechuje bogactwo koncepcji. W zależności od przyjętego kryterium da się wyróżnić edukację dla wybitnie zdolnych i dla mało zdolnych, dla mas i dla elit. Jeszcze w XX wieku obowiązywało kryterium chrześcijańskiego ładu edukacyjnego, który zostaje obecnie wypierany przez nowy ład edukacji kulturowej. Fundamentem starego ładu edukacyjnego jest starogrecka koncepcja człowieka, etyki i zachowań, rzymskie prawo, chrześcijańska kultura, zaś nowy ład edukacyjny wprowadza od początku XXI wieku przez szkolnictwo i mass media koncepcję człowieka ujmowanego jako jedność psychofizyczna, antypedagogikę, postmodernizm, poprawność polityczną, nową etykę, obywatelskie społeczeństwo informatyczne a także dogmaty naukowe (w tym dogmaty posturologii). Konsekwencją ścierania się nowego ładu edukacyjnego ze starym ładem edukacyjnym (tradycją sięgająca blisko dwa i pół tysiąca lat) jest strukturalny kryzys edukacji europejskiej powodujący załamanie się wzorców rodziny i moralności, kryzys oświaty, kultury i wzorców postępowania, co skutkuje nie tylko wzrostem przestępczości i agresji, ale także wzrostem ilości młodych osób z problemami czasoprzestrzennego ciała i problemami psychicznymi.

Celem nowego ładu edukacyjnego jest edukacja mas na bazie redefinicji kultury i człowieczeństwa, osobowości i zachowań, wartości i norm.

Monografia zawiera cztery rozdziały:

Rozdział I Wykładnia zachowań psychoruchowych człowieka wyznacza fundament monografii; w jej pierwszej części sformułowano bioumysłowe uwarunkowania jedności psychofizycznej i zachowań psychoruchowych człowieka, zaś w części drugiej – aksjologię zachowań psychoruchowych człowieka; istotnym dopełnieniem biologii zachowań psychoruchowych jest aksjologia i estetyka.
Autorska idea jedności psychofizycznej i zachowań psychoruchowych zakłada, że biologia mózgu ontogenetycznego ulega wpływom umysłu kulturowego przede wszystkim przez język stanowiący zwornik łączący ludzki mózg ontogenetyczny z jednością psychofizyczną; ludzka biologia determinuje ROZWÓJ ontogenetycznych struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego, natomiast umysł kulturowy warunkuje KSZTAŁTOWANIE rozwijających się ontogenetycznych struktur wrodzonych.

Operacje umysłu kulturowego w obrębię języka etnicznego umożliwiają kształtowanie jedności psychofizycznej na gruncie mózgu ontogenetycznego; od momentu narodzin dziecka kształtowany jest język etniczny, który umożliwia aktywizację umysłu kulturowego, zaś od momentu aktywizacji umysłu kulturowego kształtowany jest język aktualizacji. Język aktualizacji stanowi klucz do biologii mózgu ontogenetycznego i umysłu kulturowego człowieka. Tym samym język aktualizacji stanowi klucz do biologii i genetyki zachowań psychoruchowych i aktów umysłu kulturowego.

Autorska idea zachowań psychoruchowych człowieka przewartościowuje dualizm biologii zachowań (zachowania opisywane w języku biologii) i kultury zachowań (zachowania opisywane w języku kultury) przez przewartościowanie dualizm biologii mózgu ontogenetycznego i abstrakcji jedności psychofizycznej; mózg ontogenetyczny jest podłożem jedności psychofizycznej.

To, co niefizyczne (jedność psychofizyczna), jest wygenerowaną abstrakcją z tego, co fizyczne (mózg ontogenetyczny). Ludzki mózg ontogenetyczny jest fizyczny (czyli konkretny), zaś ludzka jedność psychofizyczna jest niefizyczna (czyli abstrakcyjna). Aktywność mózgu ontogenetycznego pociąga za sobą aktywność jedności psychofizycznej poprzez język aktualizacji, lecz nie odwrotnie, gdyż jedność psychofizyczna w żadnym sensie nie jest samoistna, niezależna od mózgu; jedność psychofizyczna stanowi abstrakcję wygenerowaną z aktywności mózgu ontogenetycznego, której nośnikiem jest język aktualizacji. Język aktualizacji stanowi ogniwo spajające fizyczny mózg ontogenetyczny z niefizyczną i w pełni abstrakcyjną jednością psychofizyczną.

W strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego człowieka jest zapisany biologiczny kod praw naturalnych, stanowiący klucz do poznania zachowań psychoruchowych człowieka. Biologiczny kod praw naturalnych podlega rozwojowi w ramach środowiska umysłu kulturowego. Prawa naturalne warunkują źródło i granice wszelkiej możliwej aktywności psychoruchowej człowieka.

Kiedy dziecko wypowiada pierwsze słowo, już musi być istotą myślącą psychoruchowo: epistemologicznie, aksjologicznie, moralnie i estetycznie. Poznanie, aksjologia, moralność, estetyka to składniki samowiedzy człowieka o osobowych zachowaniach psychoruchowych. Człowieka zachowania psychoruchowe uzyskują status osobowych, gdy jest rozwinięta jego sfera jedności psychofizycznej, nasycona wartościami, normami i wzorcami estetycznymi.

Zachowani moralne, wartościowe i estetyczne istotnie dopełniają naukowe i dogmatyczne zachowania psychoruchowe.

Ludzkie myślenie psychoruchowe jest nakierowane na poznanie zachowań psychoruchowych przez pryzmat biologii i pryzmat moralności, wartości, norm i estetyki.

Posturologia psychomotoryczna jako nauka o psychoruchowych zachowaniach człowieka składa się z psychomotoryki wartości, psychomotoryki moralności, psychomotoryki estetyki i psychomotoryki poznania.

Psychomotoryka wartości warunkuje aksjologiczny język aktualizacji, umożliwiający wypowiadanie zdań wartościujących oraz wartościowe zachowania psychoruchowe.

Psychomotoryka moralności warunkuje moralny język aktualizacji, umożliwiający wypowiadanie zdań o dobru oraz dobre zachowania psychoruchowe.

Psychomotoryka estetyki warunkuje estetyczny język aktualizacji, umożliwiający wypowiadanie zdań o pięknie oraz estetyczne zachowania psychoruchowe.

Psychomotoryka poznania warunkuje naukowy lub dogmatyczny język aktualizacji, umożliwiający wypowiadanie zdań prawdziwych lub zdań dogmatycznych oraz prawdziwe lub dogmatyczne (zdroworozsądkowe) zachowania psychoruchowe.

Rozdział I

WYKŁADNIA JEDNOŚCI PSYCHOFIZYCZNEJ I ZACHOWANIA PSYCHORUCHOWEGO

Od wieków zachowania psychoruchowe człowieka są przedmiotem analiz z różnych perspektyw badawczych. Wśród biologów dominujące jest przekonanie, że edukacji nie warunkuje rozwoju osobniczego dziecka; ontogenezę warunkują dwie grupy czynników: biologiczne czynniki wewnątrzpochodne np.: wpływy dziedziczenia, czynniki hormonalne, krótkowzroczność, osłabienie słuchu, ogólny stan zdrowia oraz pozaedukacyjne czynniki kulturowe (czynniki zewnątrzpochodne) np.: czynniki społeczno-ekonomiczne (kulturowe) takie jak: miejsce zamieszkania, sposób spędzania czasu wolnego, stopień aktywności fizycznej oraz czynniki fizjologiczne np.: nawyk postawy. Warto zwrócić uwagę na to, że w tej perspektywie rozwój osobniczy każdego dziecka ma podłoże genetyczne, biologiczne i mózgowe, zaś pozaedukacyjne czynniki zewnątrzpochodne warunkują jego indywidualny rytm. Ontogeneza człowieka (w tym postawa ciała) jest skutkiem odruchów ruchowych oraz pozaedukacyjnych czynników kulturowych.

Od ponad stu lat biologiczna wykładnia zachowań psychoruchowych człowieka bazuje na dogmacie naukowym: aktywność motoryczna człowieka jest manifestacją działań człowieka, ujmowanego jako jedność psychofizyczna. Posturolodzy zorientowani psychologicznie twierdzą, że podłożem jedności psychofizycznej są wzajemne oddziaływania procesów fizycznych ciała i procesów psychicznych umysłu. Tym samym w posturologii funkcjonują dwa niebezpieczne mity: (1) dualizm procesów fizycznych mózgu i procesów mentalnych umysłu, umożliwiający podział kompetencji: neurobiolog bada fizyczny aspekt dynamiki mózgu kształtowania postawy ciała, zaś psycholog zajmuje się mentalnym aspektem dynamiki mózgu kształtowania postawy ciała, (2) dualizm procesów fizycznych zachowań i procesów mentalnych zachowań, umożliwiający podział kompetencji: posturolog bada fizyczny aspekt kształtowania postawy ciała, zaś psycholog zajmuje się mentalnym aspektem kształtowania postawy ciała.

Autorska wykładnia zachowań psychoruchowych człowieka zakłada, że (1) jedność psychofizyczna nie istnieje niezależnie od mózgu ontogenetycznego, (2) psychomotoryka ma podłoże biologiczno-umysłowe. W zachowaniach psychoruchowych człowieka zbiega się biologia i umysł kulturowy, warunkowany środowiskiem socjokulturowym.

Z kolei środowisko umysłu kulturowego generuje jedność psychofizyczną z dynamiki mózgu ontogenetycznego poprzez język aktualizacji łączący mózg ontogenetyczny z jednością psychofizyczną. Podłożem jedności psychofizycznej jest mózg ontogenetyczny i środowisko umysłu kulturowego.

Środowisko umysłu kulturowego warunkuje kształtowanie rozwoju struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego. Język etniczny środowiska socjokulturowego umożliwia kształtowanie umysłu kulturowego, zaś język etniczny, jakim posługuje się dany człowiek w myśleniu kulturowym umożliwia kształtowanie jedności psychofizycznej na gruncie mózgu ontogenetycznego. Od momentu narodzin dziecka kształtowany jest język etniczny, zaś od momentu władania językiem etnicznym przez dziecko kształtowany jest język aktualizacji.

Autorska idea zachowań psychoruchowych człowieka przewartościowuje dualizm zachowań: biologia zachowania (zachowania opisywane w języku biologii) – kultura zachowań (zachowania opisywane w języku kultury) poprzez przewartościowanie Kartezjańskiego dualizmu: rzecz fizyczna – rzecz abstrakcyjna; mózg ontogenetyczny jest nośnikiem jedności psychofizycznej; to, co niefizyczne jest wygenerowaną abstrakcją z tego, co fizyczne.

Aktywność mózgu ontogenetycznego pociąga za sobą aktywność jedności psychofizycznej poprzez język aktualizacji, lecz nie odwrotnie, gdyż jedność psychofizyczna nie jest samoistna, niezależny od mózgu ontogenetycznego.

Język aktualizacji, mający swoją fizyczną reprezentację w mózgu ontogenetycznym oraz niefizyczną reprezentację w jedności psychofizycznej, stanowi ogniwo spajające mózg ontogenetyczny z jednością psychofizyczną.

Autorska idea zachowań psychoruchowych ujmuje jedność psychofizyczną jako językową strukturę abstrakcyjną, która wiąże niefizyczną abstrakcję – jedność psychofizyczną – z fizycznym mózgiem.

Jedność psychofizyczna to tyle, co dynamiczna struktura informacji psychoruchowej osadzonej w zdaniach języka aktualizacji.

W jedność psychofizycznej da się wyróżnić: 1) strukturę apriorycznego rozumu psychoruchowego, 2)strukturę aposteriorycznego intelektu psychoruchowego, 3) strukturę apriorycznej moralności psychoruchowej, 4) strukturę aposteriorycznej etyki psychoruchowej.

Rozum psychoruchowy generuje psychoruchową wiedzę racjonalną. Rozum nie ma dostępu do danych priorecepcyjnych, dlatego nic nie uogólnia. Uogólnianiem zajmuje się intelekt psychoruchowy, który stanowi rozszerzenie priorecepcji i zdrowego rozsądku psychoruchowego. Empiryczność intelektu psychoruchowego odwołuje się do zdrowego rozsądku psychoruchowego i praktycznego języka aktualizacji.

1.1.Uwarunkowania jedności psychofizycznej

Jedność psychofizyczna tkwi z jednej strony w procesach neurobiologii mózgu ontogenetycznego, zaś z drugiej strony tkwi w abstrakcyjnych procesach mentalnych umysłu kulturowego.
Mózg ontogenetyczny nie jest identyczny z jednością psychofizyczną; jedność psychofizyczna jest warunkowana neurofizjologicznym działaniem mózgu ontogenetycznego oraz środowiskiem umysłu kulturowego.
Termin mózg ontogenetyczny jest kategorią biologii zachowań psychoruchowych, zaś termin jedność psychofizyczna jest kategorią posturologii psychomotorycznej zachowań psychoruchowych.

Wszystkie możliwe struktury jedności psychofizycznej są konsekwencją rozwoju i umysłowo-kulturowego kształtowania tego, co tkwi w strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego. Rozwijać może się jedynie to, co już jest w strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego, gdzie rozwój warunkowany jest środowiskiem umysłu kulturowego.

Od ponad stu lat w tradycji europejskiej funkcjonuje biologiczny mit człowieka jako jedności psychofizycznej: „procesy biofizyczne ciała (w tym mózgu) i procesy psychiczne są rozdzielne, ale wzajemnie na siebie oddziaływają”. Aby obalić ów mit należy wykazać jedność ontologiczną procesów biofizycznych i procesów psychicznych mózgu ontogenetycznego, (2b) mit izomorfii procesów umysłowych i procesów neurobiologicznych mózgu. Aby obalić ów mit należy wykazać rozłączność form procesów neurobiologicznych mózgu ontogenetycznego i form funkcji mentalnych jedności psychofizycznej.

Mitami nasycony jest język aktualizacji. Czy język ten można uwolnić od psychologizmów i mitów? W języku aktualizacji kategorie gramatyczne „narzucają widzenie i poznanie zachowania psychoruchowego”. W języku aktualizacji – opisującym zachowania psychoruchowe – należy odróżnić kategorie semantyczne: nazwy, predykaty, zdania, od kategorii ontologicznych: rzeczy, cechy zachowań psychoruchowych, stanu zachowań psychoruchowych.

Nazwom konkretnym odpowiadają konkretne zachowania psychoruchowe.
Nazwom abstrakcyjnym odpowiadają cechy lub klasy zachowań psychoruchowych.
zaś zdaniom języka aktualizacji odpowiadają stany zachowań psychoruchowych. Mieszanie typów logicznych lub kategorii semantycznych jest traktowane jako błąd językowy. Stosując się do tych reguł, język aktualizacji można uwolnić od spekulacji i mitów posturologii psychomotorycznej i potocznego myślenia o zachowaniach psychoruchowych.

Jedność psychofizyczna warunkowana jest trzema kluczowymi kategoriami:

1. kategorią naturalnego rozwoju (rozwija się tylko to, co istnieje),
2. kategorią środowiska biologicznego i przyrodniczego (te środowiska determinują biologiczny rozwój),
3. kategorią środowiska umysłu kulturowego (to środowisko warunkuje kształtowanie struktur rozwijających się).

Uwarunkowania jedności psychofizycznej ujmują:
1. biologiczny rozwój struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego,
2. środowisko biologiczne i przyrodnicze, umożliwiające biologiczny rozwój struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego,
3. środowisko umysłu kulturowego, kształtujące atrybuty jedności psychofizycznej, w tym:
a. kształtowanie rozwijającego się języka aktualizacji na gruncie struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego.
b. kształtowanie świadomości psychofizycznej stanowiącej funkcję rozwijającego się mózgu ontogenetycznego i języka aktualizacji.
c. kształtowanie się osobowości psychoruchowej jako konsekwencja rozwijających się struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego.

Tak ujęte uwarunkowania jedności psychofizycznej implikują określoną koncepcję edukacji psychomotorycznej. Autorska koncepcja edukacji psychomotorycznej opisana jest w kontekście biologicznego rozwoju mózgu ontogenetycznego, koniecznie determinowanym środowiskiem przyrodniczym i środowiskiem biologicznym oraz środowiskiem umysłu kulturowego, jako że wszelkie procesy kształtowania są możliwe w obrębie biologicznie rozwijających się struktur mózgu ontogenetycznego, pierwotnie mających status ontogenetycznych struktur wrodzonych.

Środowisko rodzinne i środowisko szkolne w procesie edukacji psychomotorycznej dzieci zabiega przede wszystkim o kształtowanie środowiska umysłu kulturowego (nie zawsze uświadamiając sobie, że kategorie gramatyczne języka etnicznego narzucają m.in. sposób „widzenia i pojmowanie zachowań psychoruchowych w języku aktualizacji”) przez prawidłowe kształtowanie walorów zmysłowo-intelektualnych oraz wychowaniem socjokulturowym dziecka poprzez przekazywanie wzorów kulturowych: prorodzinnych, prospołecznych i propaństwowych.

Z kolei środowisko umysłu kulturowego w procesie samokształtowania jedności psychofizycznej i zachowań psychoruchowych warunkuje kształtowanie języka aktualizacji oraz kształtowanie walorów psychoruchowych (priorecepcyjno-intelektualnych) oraz samowychowanie psychoruchowe.

Istota biologicznego rozwoju jedności psychofizycznej sprowadza się do samowydobywania tego, co w ontogenetycznych strukturach wrodzonych chowane, czyli osobowości psychofizycznej i zachowań psychoruchowych. Z kolei istota samokształtowania jedności psychofizycznej przez aktywność umysłu kulturowego (w tym aktywność zmysłowo-intelektualną) sprowadza się do kształtowania wydobywanych, ontogenetycznych struktur wrodzonych, umożliwiających konstytucję świadomości psychoruchowej, myślenia psychoruchowego, języka aktualizacji, rozumu i intelektu psychoruchowego.

Wszelkie warunki możliwego poznania jedności psychofizycznej wyznaczają biologiczne, wrodzone struktury ontogenetyczne mózgu, rozwijane dzięki aktywności umysłu kulturowego, który indywidualizuje uniwersalne struktury ontogenetyczne.

Na rozwój ontogenetycznych struktur wrodzonych dziecka i dziedziczonych po rodzicach genotypów ma wpływ aktywność umysłu kulturowego: myślenie kulturowe, spostrzeganie kulturowe, wyobrażanie kulturowe, kulturowe odczuwanie emocji, język etniczny, kulturowe wartościowanie w (1) środowisku przyrodniczym determinowanym wpływami grawitacji i siłami bezwładności i w (2) środowisku kulturowo – społecznym, w tym: (2a) środowisku rodzinnym, (2b) środowisku szkolnym, (2c) środowisku pozaszkolnym.

Umysł kulturowy jako warunek konstytucji jedności psychofizycznej

Rozwój biologii mózgu ontogenetycznego determinowany jest ontogenetyczną strukturą wrodzoną, zaś kształtowanie rozwoju organów prioreceptorów i jedności psychofizycznej warunkuje i reguluje konfiguracja subiektywnych sądów psychologizujących umysłu kulturowego ujmująca światopoglądy, wzorce, ideologie, doktryny polityczne, doktryny naukowe i etyczne umysłu kulturowego.

Struktura wrodzona a struktura nabyta jedności psychofizycznej

Biolodzy nie zauważają istotnego związku zachodzącego między wrodzonymi strukturami mózgu ontogenetycznego a środowiskiem umysłu kulturowego; umysł kulturowy umożliwia jedność psychofizyczną, zachowania psychoruchowe i świadomość psychoruchową.

Otóż nie ma żadnej struktury jedności psychofizycznej, która byłaby przekazywana jedynie w procesie umysłowo – kulturowej samoedukacji: struktury priorecepcyjno-psychoruchowe rozwijają się z predyspozycji przekazywanych genetycznie.

Biologiczne podstawy języka aktualizacji, czucia głębokiego, myślenia psychoruchowego, kinestezji, psychoruchowego wartościowania są uniwersalne i globalne, zaś kulturowo-umysłowe (intelektualne) podstawy języka aktualizacji, czucia głębokiego, myślenia psychoruchowego, kinestezji, psychoruchowego wartościowania są relatywne i indywidualne.

Kiedy poznamy lepiej mechanizmy genetyczne i ich wpływ na powstanie ludzkiego układu nerwowego odpowiedzialnego za ludzką psychomotorykę oraz mechanizmy umysłowo-kulturowego i lingwistycznego kształtowania rozwoju wrodzonych struktur ontogenetycznych, posturolodzy częściej będą w nich szukać klucza do zrozumienia swoich problemów i niepowodzeń.

Jedność psychofizyczna dziecka pojawia się jako językowa struktura funkcyjna dzięki genetycznym strukturom wrodzonym mózgu ontogenetycznego oraz dzięki aktywności umysłu kulturowego.

Aktywność umysłu kulturowego dziecka w środowisku socjokulturowym (rodzinnym, szkolnym, i pozaszkolnym) umożliwia naturalny rozwój struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego (w tym rozwój organów priorecepcyjnych).

Jedność psychofizyczna rozwija się według genetycznie zakodowanej struktury wrodzonej, odpowiedzialnej m.in. za biologiczny rozwój myślenia psychoruchowego w języku aktualizacji. Rozwój dotyczy tego, co biologiczne, zaś samokształtowanie dotyczy tego, co związane bezpośrednio ze środowiskiem umysłu kulturowego. Biologicznie rozwijać się może to, co jest wrodzone, zaś samokształtować można tylko to, co się rozwija ontogenetycznie.

Dzięki biologicznemu rozwojowi wrodzonych struktur ontogenetycznych w środowisku umysłu kulturowego kształtują się organy prioreceptorów, język aktualizacji, osobowość psychoruchowa i świadomość psychoruchowa. Odpowiednia struktura wrodzona mózgu ontogenetycznego stanowi predyspozycję dla konstytucji świadomości psychoruchowej na odpowiednim etapie rozwoju kształtowanego intelektualnie przez umysł kulturowy.

Umysł kulturowy obejmuje m.in. nabytą wiedzę potoczną i naukowa, plastyczną i muzyczną, nabytą wiedzę w zakresie literatury pięknej, norm etycznych i prawnych, wierzeń i tradycji, zwyczajów i obyczajów, nakazów i zakazów, wzorów zachowań kulturowych obowiązujących w danej społeczności; Tym samym umysł kulturowy obejmuje to, co w umyśle kulturowym i to co poza nim, a co stanowi kulturowy produkt umysłu kulturowego. Aktywność umysłu kulturowego stanowi także dynamiczną konfigurację wyuczonych wzorów zachowań kulturowych oraz ich rezultatów dla danej społeczności, gdzie całokształt wzorów zachowań kulturowych jest nabywany drogą pozagenową.

Zarazem zakres samoedukacji psychomotorycznej przekształcania wzorów zachowań kulturowych oraz nabytej wiedzy w zachowania psychoruchowe i ich kształtowania zależy od biologicznych właściwości ontogenetycznych struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego, które są rezultatem adaptacji genetycznej.

Umysł kulturowy poszerza psychomotoryczne możliwości adaptacyjne człowieka w środowisku fizycznym i socjokulturowym.
Umysł kulturowy jest pozagenowy, gdyż odwołuje się do wyuczalnej i przyswajalnej wiedzy socjokulturowej, poszerzającej zaspokajanie potrzeb rzeczywistych i nierzeczywistych (urojonych, szczególnie z zakresu używania technicznych gadżetów).

Ontogenetyczne struktury wrodzone (np. naturalny język aktualizacji) podlegają naturalnemu rozwojowi dzięki środowisku umysłu kulturowego, lecz to, co się rozwija (np. indywidualny język aktualizacji), funkcjonuje wedle zasad i reguł umysłu kulturowego, ukształtowanego przez socjokulturowe środowisko, w którym dziecko wzrasta.

Tym samym umysł kulturowy dziecka stanowi dopełnienie biologii mózgu ontogenetycznego. Mentalna aktywność umysłu kulturowego nie jest przeciwieństwem fizycznego mózgu ontogenetycznego, lecz jego dopełnieniem. Rozwijają się wrodzone struktury ontogenetyczne mózgu, lecz by mogły się one w pełni rozwinąć nieodzowna jest aktywność zmysłowo-umysłowa dziecka, umożliwiająca rozwój.

W mentalnej aktywności umysłu kulturowego da się wskazać na zespół czynników, sprzyjających lub zakłócających rozwój struktur ontogenetycznych.

Mentalna aktywność umysłu kulturowego – jako dopełnienie wrodzonych struktur ontogenetycznych – jest warunkowana nabytym systemem wyuczonych znaczeń znaków językowych i pozajęzykowych danego środowiska socjokulturowego manifestującym się w świadomości kulturowej, w myśleniu kulturowym, w lingwistyce języka etnicznego.

Układ prioreceptorów i jedności psychofizycznej w sposób istotny przyczynia się do kształtowania psychoruchowej interpretacji socjokulturowej symboliki lub znaczeń symbolicznych języka etnicznego. Dzięki aktywności umysłu kulturowego rozwijają się organy priorecepcji i ośrodkowy układ nerwowy, zaś na jego gruncie kształtowana jest świadomość znaczeń psychoruchowych wraz z permanentnie nawarstwiającym się doświadczeniem psychoruchowych form symbolicznych.

Mentalna aktywność umysłu kulturowego wyznacza konfigurację psychoruchowo wyuczalnych i przekazywalnych wzorów symbolicznych zachowań kulturowych danego środowiska socjokulturowego. Mentalna aktywność umysłu kulturowego dzieje się w granicach wyznaczonych przez umowę społeczną danego środowiska socjokulturowego. Tym samym aktywność umysłu kulturowego jest w pełni pozagenowa.

Mentalna aktywność jedności psychoruchowej wyznacza konfigurację biologicznej realizacji w zachowaniach ruchowych wzorów symbolicznych zachowań intelektualnych konkretnego człowieka. Mentalna aktywność jedności psychofizycznej dzieje się w granicach wyznaczonych geny, choć sama aktywność jedności psychofizycznej jest pozagenowa.

Rozwój i kształtowanie jedności psychofizycznej.

Biologia determinuje ROZWÓJ mózgu ontogenetycznego, natomiast środowisko umysłu kulturowego warunkuje SAMOKSZAŁTOWANIE jedności psychofizycznej; wszak jest możliwe samokształtowanie tylko tego, co się rozwija w mózgu ontogenetycznym. Jeżeli reguły rządzące umysłowo-kulturowym samokształtowaniem jedności psychofizycznej są w istotnym związku z prawami ewolucji biologicznej, to ów związek stanowi wystarczającą podstawę formułowania teorii unarnej ontoumysłowości jedności psychofizycznej człowieka.

Jeżeli jedność psychofizyczna jest wytworem tego, co ontogenetyczne i umysłowo-kulturowe, to jedność psychofizyczna ma strukturę ontoumysłową.

Rodzic i szkoła muszą skupić się na kształtowaniu umysłu kulturowego, języka etnicznego, poprawnego myślenia kulturowego zamiast na dostarczaniu dziecku nowoczesnych gadżetów, hamujących rozwój myślenia kulturowego, zaś posturologia musi uwzględniać nie tylko biologiczne (odruchowe) determinanty zachowań, ale także abstrakcyjne środowisko umysłu kulturowego dziecka w samokształtowaniu jedności psychofizycznej. Tym samym posturolog i fizjoterapeuta muszą uwzględniać uwarunkowania umysłowo-kulturowe rozwoju mózgu ontogenetycznego i samokształtowania jedności psychofizycznej. Podział czynników warunkujących rozwój osobniczy dziecka na czynniki wewnątrzpochodne oraz czynniki zewnątrzpochodne (pozaedukacyjne) nie jest przekonywający. Nauki kognitywne badające aktywność umysłu kulturowego stanowią dopełnienie nauk o biologii rozwoju mózgu ontogenetycznego człowieka.

Za szkodliwy w sensie psychomotorycznym i samoedukacyjnym należy uznać także podział nauk o zachowaniach człowieka na nauki o biologii zachowań ruchowych (tzw. zachowania biologiczne) i nauki o kulturze zachowań (tzw. zachowania kulturowe); Nauki badające zachowania człowieka muszą uwzględniać kulturowo-umysłowe (intelektualne) uwarunkowania rozwoju mózgu ontogenetycznego i zachowań psychoruchowych człowieka. Podział nauk o zachowaniach człowieka na nauki o biologii zachowań człowieka i nauki o kulturze zachowań człowieka, (który jest konsekwencją podział nauk na Kulturwissenschaft i Naturwissenschaft Rickerta) nie jest przekonywający. Posturologia psychomotoryczna musi uwzględniać umysłowo-kulturowe determinanty zachowań psychoruchowych. Nauki badające umysł kulturowy stanowią dopełnienie nauk badających biologię mózgu ontogenetycznego i zachowań psychoruchowych człowieka. Mentalność umysłu kulturowego stanowi przedłużenie i dopełnienie mózgu ontogenetycznego i zachowań psychoruchowych człowieka, choć z istoty biologia jest obiektywna, zaś mentalna aktywność umysłu kulturowego – subiektywna. Zachowania człowieka dzielą się na zachowania psychoruchowe (determinowane rozwojem mózgu ontogenetycznego w środowisku umysłu kulturowego) i biologiczne (odruchowe).

UMYSŁ KULTUROWY – MÓZG ONTOGENETYCZNY

Unifikacja nauk o biologii mózgu ontogenetycznego (badających język aktualizacji i poznanie psychoruchowe w kontekście dynamiki mózgu ontogenetycznego) i nauk o abstrakcji umysłu kulturowego (badających język etniczny i poznanie kulturowe) jest możliwa. Nauki o umyśle kulturowym stanowią dopełnienie nauk o biologii mózgu ontogenetycznego, choć z istoty biologia mózgu ontogenetycznego jest obiektywna, zaś umysł kulturowy jest subiektywny.

Otóż zasadą ujednostkowienia gramatyki języka aktualizacji jest środowisko umysłu kulturowego, czego konsekwencją jest wielość języków aktualizacji.

Semantyką języków etnicznych jest chwiejna, zaś ich leksykony – wieloznaczne. Leksykalna wieloznaczność przenosi się na nauki psychologiczne zazwyczaj ujmowane w języku potocznym. Jeżeli np. test inteligencji kulturowej (badający funkcje intelektu kulturowego) opiera się na znajomości gramatyki i leksykonu języka etnicznego, umożliwiającego rozumienie przeczytanych lub wysłuchanych zdań, to nie jest możliwa jakakolwiek obiektywizacja wyników badań ze względu na niemożliwość wyeliminowania chwiejności semantycznej leksykonu języka etnicznego * Należy nadmienić, że psychologia abstrahuje od badania jedności psychofizycznej, języka aktualizacji i zachowań psychoruchowych. Z tego względu brak podstaw do obiektywizacji testu inteligencji kulturowej, gdyż względność środowiska subiektywnie nasyconego socjokulturą ją uniemożliwia. Wszystkie testy inteligencji – odwołujące się do zdań języka etnicznego – są tendencyjne, a więc mają zerową wartość naukową, choć mogą mieć wartość użytecznościową.

Tym samym język aktualizacji charakteryzuje się chwiejnością semantyczną i leksykalną wieloznacznością w oparciu o semantykę leksykonu języka etnicznego jakim się posługuje dziecko.

Semantyka język etnicznego przenosi się na posturologię psychomotoryczną, zazwyczaj ujmowaną w języku potocznym. Jeżeli np. test inteligencji psychoruchowej (badający funkcje intelektu psychoruchowego) opiera się na znajomości gramatyki i leksykonu języka etnicznego, umożliwiającego psychomotoryczną manifestację rozumienia (przez pisanie lub mówienie) przeczytanych lub wysłuchanych zdań, to nie jest możliwa jakakolwiek obiektywizacja wyników badań ze względu na niemożliwość wyeliminowania chwiejności semantycznej leksykonu języka etnicznego. Z tego względu brak podstaw do obiektywizacji testu inteligencji psychoruchowej, gdyż względność środowiska subiektywnie nasyconego myśleniem kulturowym ją uniemożliwia.

Jeżeli nawet testy inteligencji psychoruchowej opierają się na labiryntach, figurach, manipulacjach bryłami, rysunkowych scenkach, a więc na testach niewerbalnych, to nie oznaczają one braku zaangażowania językowego dziecka w ich zastosowaniu. Wszak dziecko musi użyć struktury zmysłowo-intelektualnej i pojęciowej by sprostać zadaniom psychoruchowym (choć testy te mają minimalne zastosowanie praktyczne w szkole, gdyż lekcja oparta jest przede wszystkim na zdaniach).

Znajomość gramatyki i leksykonu danego języka etnicznego umożliwia zachowania psychoruchowe, w tym mówienie i pisanie. Wszystkie testy inteligencji psychoruchowej opierające się na znajomości gramatyki i leksykonu języka etnicznego uniemożliwiają jakakolwiek obiektywizację wyników badań.

Rozwój jedności psychofizycznej, języka aktualizacji i zachowań psychoruchowych ma podłoże biologiczne, zaś samokształtowanie jedności psychofizycznej, języka aktualizacji i zachowań psychoruchowych – podłoże kulturowo-umysłowe (intelektualne). Posturologia psychomotoryczna zajmuje się odkrywaniem praw rozwoju (mózgu i organizmu oraz języka) oraz kształtowaniem jedności psychofizycznej w środowisku umysłu kulturowego, które nie podpada pod prawa. Umysł kulturowy formuje się też z nawarstwiających się doświadczeń psychomotorycznych jedności psychofizycznej.

Jeżeli badania posturologii psychomotorycznej odwoływałyby się do ankiety lub wywiadu, to z góry można by było przyjąć, że wyniki badań byłyby subiektywne ze względu na odwołanie się do zdań o chwiejnej semantyce. Czy wyniki badań posturologii psychomotorycznej są obiektywne przez odwołanie się do zachowań psychomotorycznych i testów psychomotorycznych?

Brak podstaw do obiektywizacji testu inteligencji psychoruchowej z powodu względności środowiska nasyconego myśleniem subiektywnym. Wszystkie testy inteligencji psychoruchowej – odwołujące się pierwotnie do myślenia w języku etnicznym, zaś wtórnie w języku aktualizacji – są tendencyjne, a więc mają zerową wartość naukową. Podstawowy problem tzw. ilorazu inteligencji psychoruchowej tkwi w tym, że inteligencja psychoruchowa (intelekt psychoruchowy) jest determinowana biologicznym rozwojem adekwatnej wrodzonej struktury genetycznej mózgu ontogenetycznego oraz subiektywnym środowiskiem umysłu kulturowego, umożliwiającym rozwój.

Otóż nie jest możliwe sformułowanie testu badającego zakres inteligencji psychoruchowej determinowanej genetyką mózgu ontogenetycznego, jak i testu badającego zakres inteligencji warunkowanej umysłem kulturowym z tej racji, że biologiczny rozwój mózgu ontogenetycznego warunkowany jest środowiskiem umysłu kulturowego, które nie podpada pod prawa. Inaczej, nie jest możliwe skonstruowanie testu inteligencji psychoruchowej abstrahującego od subiektywnego myślenia kulturowego (w szczególności lingwistycznego), ale i nie jest możliwe skonstruowanie testu inteligencji abstrahującego od obiektywnej biologii mózgu ontogenetycznego.

Wrodzony, naturalny język aktualizacji a indywidualny język aktualizacji

Wrodzony i naturalny język aktualizacji jest genetycznie determinowany, zaś indywidualny język aktualizacji jest konsekwencją rozwoju języka wrodzonego w określonym środowisku umysłu kulturowego.

Na poziomie wrodzonego języka aktualizacji zostają odkrywane logiczne reguły jako wrodzona gramatyka języka aktualizacji

Dla Ferdynanda de Saussure’a, twórcy językoznawstwa europejskiego, język etniczny jest ujmowany jako system znaków wyznaczony przez struktury psychospołeczne i kulturowe. Saussure umiejscawia semiologię w psychologii społecznej, która – według niego – zajmuje się badaniem „faktów ludzkich”. Saussure upatruje w znakach przede wszystkim funkcji społecznej a sam znak ma dla niego charakter psychiczny.

Dla Noama Avrama Chomsky’ego fundamentem języka nie jest socjokultura, lecz wrodzone struktury genetyczne mózgu; człowiek rodzi się już z wrodzoną zdolnością językową (tzw. gramatyką głęboką). Wrodzone zdolności językowe dotyczą głębokich struktur gramatycznych. Głębokie struktury gramatyczne są wspólne wszystkim językom etnicznym.

Natomiast władania konkretnym językiem etnicznym człowiek musi się nauczyć tylko w obrębie danego środowiska kulturowo-społecznego. Wedle Chomsky’ego gramatyka uniwersalna – zapisana w biologicznych strukturach wrodzonych mózgu – determinuje struktury wszystkich języków etnicznych dowolnych grup społecznych.

A. Chomsky nie rozróżnia mózgu kulturowego i mózgu ontogenetycznego, myślenia w języku etnicznym i myślenia w języku aktualizacji, tym samym nie rozróżnia predyspozycji do nauczenia się języka etnicznego od predyspozycji do wypowiadania się w języku aktualizacji; wszak bez motorycznych struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego oraz struktur priorecepcyjnych umożliwiających artykulację, człowiek nie ma możliwości wypowiedzenia tego, co nauczył się, pomyślał, usłyszał czy zobaczył.

Wedle autora monografii istnieje istotna różnica między mentalnym myśleniem kulturowym a myśleniem psychoruchowym. Myślenie kulturowe nie implikuje zachowania (w tym mówienia lub pisania); myślenie kulturowe dzieje się w granicach samego myślenia. Myślenie psychoruchowe istotnie powiązane jest z zachowaniem. Konwencjonalny charakter znaku języka etnicznego jest konsekwencją subiektywnego uznania grupy społecznej, która posługuje się danym językiem etnicznym, zaś fundamentem znaku języka aktualizacji są wrodzone, uniwersalne i obiektywne struktury mózgu ontogenetycznego.

Wedla autora monografii fundamentem języka aktualizacji oraz ludzkich zachowań psychoruchowych nie jest środowisko umysłu kulturowego i wzory zachowań kulturowych; środowisko umysłu kulturowego i wzory zachowań kulturowych stanowią jedynie dopełnienie naturalnego rozwoju wrodzonych struktur językowych oraz naturalnego rozwoju wrodzonych struktur zachowań psychoruchowych.

Autor monografii umiejscawia semiologię w posturologii zachowań psychoruchowych, która zajmuje się badaniem „zachowań ludzkich jako jedynych faktów ludzkich”. Autor monografii upatruje w znakach słownych języka aktualizacji przede wszystkim funkcji psychicznej oraz funkcji motorycznej a sam znak ma dla niego charakter psychiczny i motoryczny. Podstawową funkcją znaku jest jego funkcja psychiczna i biologiczna. Znak języka aktualizacji jest bytem językowo-biologicznym, składającym się z pojęcia i impulsu nerwowego, za fundamentem tak pojętego znaku są głębokie struktury gramatyczne języka naturalnego i głębokie struktury gramatyczne zachowań pychoruchowych.

Wedle autora monografii człowiek rodzi się z wrodzoną zdolnością językową do mówienia i pisania (tzw. gramatyką głęboką) i wrodzoną zdolnością do zachowań psychoruchowych warunkowanych językowo. Natomiast władania konkretnym językiem etnicznym oraz władania konkretnym wzorem zachowania kulturowego człowiek musi się nauczyć tylko w obrębie własnego środowiska umysłu kulturowego. Gramatyka uniwersalna języka aktualizacji i zachowań psychoruchowych – zapisana w biologicznych strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego – determinuje struktury wszystkich języków aktualizacji i struktury wszystkich zachowań psychoruchowych.

Wrodzone zdolności językowe oraz artykulacyjne i psychomotoryczne dotyczą głębokich struktur gramatycznych i biologicznych mózgu ontogenetycznego. Głębokie struktury języka aktualizacji oraz zachowań psychoruchowych są wspólne wszystkim językom aktualizacji oraz wszystkim zachowaniom psychoruchowym. Natomiast konkretnego języka aktualizacji i konkretnego zachowania psychoruchowego człowiek musi się nauczyć tylko w obrębie własnego środowiska umysłu kulturowego.

Uniwersalna gramatyka języka aktualizacji i zachowań psychoruchowych – zapisana w biologicznych strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego – determinuje struktury wszystkich języków aktualizacji i struktury wszystkich zachowań psychoruchowych. Gramatyka uniwersalna struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego wyznacza źródła i granice poznania psychoruchowego, myślenia psychoruchowego i psychoruchowej aktywności człowieka; poza granicami wrodzonej gramatyki zachowań psychoruchowych motoryka człowieka opiera się na odruchach, których poznawanie jest w zasięgu fizjologii i posturologii odruchowej lub psychologii badającej behawioryzm człowieka. Tym samym fizjologia, posturologia odruchowa oraz psychologia doświadczalna bada organiczny fundament motoryki ludzkiej abstrahujący od funkcji mentalnych jedności psychofizycznej.

Między wrodzoną gramatyką języka aktualizacji i zachowań psychoruchowych a tym lub innym językiem etnicznym i tym lub innym zachowaniem psychoruchowym zachodzi konieczny związek; zasadą indywidualizowania wrodzonej gramatyki uniwersalnej języka aktualizacji i zachowań psychoruchowych jest mentalna aktywność umysłu kulturowego oraz kulturowe wzorce zachowań, zaś konsekwencją owego indywidualizowania jest wielość języków aktualizacji oraz wielość zachowań psychoruchowych równoliczna z wielością mentalnych procesów umysłu kulturowego oraz z wielością mentalnych wzorców zachowań kulturowych.

Tym samym między wrodzonymi strukturami mózgu ontogenetycznego a tym lub innym językiem aktualizacji i tym lub innym zachowaniem psychoruchowym zachodzi konieczny związek: zasadą indywidualizowania wrodzonej gramatyki języka aktualizacji i zachowań psychoruchowych jest środowisko umysłu kulturowego oraz kulturowe wzorce zachowań, zaś konsekwencją owego indywidualizowania jest wielość indywidualnych zachowań psychoruchowych i wielość języków aktualizacji.

Z powyższego twierdzenia wynika, że język aktualizacji oraz zachowania psychoruchowe dziedziczą wrodzoną i uniwersalną gramatykę, ale też dziedziczą subiektywne środowisko umysłu kulturowego oraz relatywne wzorce zachowań kulturowych; pierwszy typ dziedziczenia nasyca indywidualny język aktualizacji i zachowań psychoruchowych obiektywną strukturą logiczną, zaś drugi typ dziedziczenia nasyca język aktualizacji i zachowania psychoruchowe chwiejnością subiektywnego środowiska umysłu kulturowego oraz przygodnością wzorców zachowań kulturowych.

Dynamika jedności psychofizycznej i prioreceptorów to manifestacja własności mózgu ontogenetycznego kształtowana przez aktywność zmysłowo-umysłową. Dziecko w dużym tempie uczy się wypowiadać nowe zdania języka etnicznego oraz generować nowe wzorce zachowań kulturowych, z którym się nigdy wcześniej nie zetknęło.

Większość wypowiedzi składa się ze zdań gramatycznych, których nigdy wcześniej dziecko nie wypowiedziało. Tym samym uniwersalną gramatykę języka aktualizacji należy traktować jako zbiór reguł‚ umożliwiających generowanie nieskończonej liczby wypowiedzi.

Większość zachowań psychoruchowych składa się z logicznych układów psychomotorycznych, których nigdy wcześniej dziecko nie wykonało. Tym samym uniwersalną gramatykę zachowań psychoruchowych należy traktować jako zbiór reguł umożliwiających generowanie nieskończonej liczby układów psychomotorycznych.

Wrodzona kompetencja językowa oraz wrodzona kompetencja psychoruchowa odnosi się do struktury głębokiej zdań mającej charakter uniwersalny, wspólny wszystkim językom aktualizacji.

Wrodzona kompetencja języka aktualizacji decyduje, że dziecko rodząc się, ma możliwości nauczenia się wypowiadania w dowolnym języku aktualizacji, lecz jaki to będzie język aktualizacji, nie decyduje uniwersalna kompetencja języka aktualizacji, lecz środowisko umysłu kulturowego.

Wrodzona kompetencja psychoruchowa decyduje, że dziecko myśląc w języku etnicznym, ma możliwości nauczenia się dowolnych zachowań psychomotorycznych, lecz jakie to będzie zachowanie psychomotoryczne, nie decyduje uniwersalna kompetencja psychoruchowa, lecz myślenie w języku etnicznym.

Badając język aktualizacji docieramy do charakterystycznych cech, odróżniających zachowanie człowieka od zachowania zwierzęcia, ale też badając język aktualizacji konkretnego człowieka docieramy do charakterystycznych cech odróżniających jego zachowania od zachowań innego człowieka. Język aktualizacji konkretnego człowieka jest kluczem do poznania biologii mózgu ontogenetycznego i umysłu kulturowego tego człowieka.

Czy każdy aspekt życia psychomotorycznego zachowań psychoruchowych człowieka ma coś wspólnego z ekspresją językową? Nie, gdyż człowiek myśli psychoruchowo przede wszystkim aktualnymi obrazami ciała lub nastrojami, którym może towarzyszyć myślenie kulturowe.

*Dwoistość myślenia jest charakterystyczna dla gatunku ludzkiego.

Lingwistyczne zdolności artykulacyjne i psychomotoryczne są determinowane strukturami wrodzonymi mózgu ontogenetycznego; jedność psychofizyczna stanowi manifestację własności i właściwości mózgu ontogenetycznego. Hipotezy dotyczące gramatyki uniwersalnej języka i zachowań psychoruchowych są empirycznie weryfikowane przez psychologię, neurologię i biologię ewolucyjną. Pojęcie gramatyki uniwersalnej języka aktualizacji i zachowań psychoruchowych odnosi się do wrodzonego wyposażenia mózgu ontogenetycznego każdego człowieka. Rdzeniem gramatyki uniwersalnej języka aktualizacji i zachowań psychoruchowych jest rachunek liczb naturalnych. Atrybutami języka etnicznego są: dyskretność, nieskończoność, twórczość, zaś atrybutami zachowań psychoruchowych są: nieskończoność i twórczość. Tym samym wypowiedzi charakteryzują się dykretnością po stronie językowej, której brak po stronie psychoruchowej. Wypowiedź zawsze wiąże ze sobą to, co językowe z tym, co psychoruchowe.

Zdania języka etnicznego zbudowane są z dyskretnych jednostek (słów i morfemów), które w trakcie mentalnych operacji syntaktycznych przeprowadzanych na gruncie umysłu kulturowego zachowują swą tożsamość. Jest możliwe tworzenie zdań nieskończenie długich. Powyższe własności przejawiają się w twórczym aspekcie języka.

Jest możliwa nieskończenie różnorodna artykulacja, mimika, gestykulacja oraz różnorodne formy zachowań psychoruchowych, w tym różnorodne formy postawy ciała. Powyższe własności przejawiają się w twórczym aspekcie języka aktualizacji oraz w twórczym aspekcie zachowań psychoruchowych.

Tradycja badań nad znakiem, licząca już dwa i pół tysiąca lat, wyodrębniła semiologię jako naukę o znakach języka lingwistycznego. Koncepcja znaku sformułowana przez Platona i Arystotelesa była i jest przedmiotem badań różnych dyscyplin, w tym filozofii, logiki, lingwistyki, psycholingwistyki, socjolingwistyki, socjologii kultury, semiotyki, informatyki. lecz nigdy wcześniej nie była przedmiotem posturologii.

Dla semiologii jako nauki o znakach języka aktualizacji znak jest konsekwencją znakowania pojęć i sądów języka etnicznego za pomocą psychoruchowych zachowań, będących prawdziwymi lub fałszywymi wizerunkami, odzwierciedlającymi poznane pojęcia i sądy.

Na poziomie myślenia psychoruchowego w języku aktualizacji nie jest możliwe rozdzielenie znakowania rzeczy przez pojęcia i sądy od psychomotorycznego znakowania pojęć i sądów.

Tym samym pojmowanie znaku języka aktualizacji jest uwarunkowane posturologią psychomotoryczną, czyli dyscypliną, na której gruncie jest on rozpatrywany.

Wykładnia znaku Saussure’a jest natomiast wykładnią językoznawcy; semiologię traktuje on jako naukę zajmującą się badaniem znaków i systemów znaków w obrębie życia społecznego, przy czym językoznawstwo – zajmujące się strukturą znaków słownych mówionych lub pisanych – jest fundamentalną składową semiologii. Saussure umiejscawia semiologię w psychologii społecznej, która – według niego – zajmuje się badaniem „faktów ludzkich”. Saussure upatruje w znakach przede wszystkim funkcji społecznej a sam znak ma dla niego charakter psychiczny (funkcjonujący w umyśle).
Znak de Saussure’a jest bytem językowym, składającym się z pojęcia (element znaczony signifiè) i obrazu akustycznego (element znaczący – signifiant). W filozofii Ferdynanda de Saussure’a pojęcie (fr. concept) to treść mentalna, subiektywna idea umysłu, która kojarzy się z danym znakiem językowym. Tym samym myślenie kulturowe wspiera się na pojęciach. Więź między pojęciem i obrazem akustycznym jest dowolna, a konwencjonalny charakter znaku jest konsekwencją umowy społecznej. Tak rozumiany znak jest diadyczną całością. Obraz akustyczny jest kluczowy dla zrozumienia, jak język etniczny funkcjonuje jako system znaków, w którym znaczenie powstaje w wyniku relacji między obrazami akustycznymi a pojęciami. 
Zazwyczaj brak zdolności posługiwania się językiem aktualizacji implikuje niedorozwój
psychoruchowy.

Ze skończonego zbioru elementów użytkownik języka potrafi wypowiadać nieskończenie wiele mniej lub bardziej gramatycznie poprawnych wypowiedzi lub też potrafi generować wiele mniej lub bardziej gramatycznie poprawnych zachowań. Kompetentny użytkownik języka aktualizacji interpretuje te zdania lub te zachowania, z którymi nie miał wcześniej kontaktu.

Składnikami uniwersalnego i wrodzonego języka aktualizacji są: impulsologia, składnia i semantyka, przy czym są one częściowo specyficzne dla języka aktualizacji każdego konkretnego człowieka.

Impulsologia bada obrazy impulsów nerwowych pochodzących z mózgu kulturowego oraz z prioreceptorów. Obraz impulsów nerwowych nie jest impulsem nerwowym, czymś czysto fizycznym, lecz psychicznym odbiciem tego impulsu w jedności psychofizycznej, wyobrażeniem, jakie nam o nim daje świadectwo dynamiki mózgu. Z tej perspektywy język aktualizacji jest wewnętrznym językiem konkretnego człowieka.

Składnia dopuszcza uniwersalizm abstrakcyjnej struktury języka, w oderwaniu od semantyki i impulsologii. W tej perspektywie składnia abstrahuje od gramatyki języka etnicznego, lecz mechanizm tworzenia wyrażeń językowych w części znajduje się w składni. Generatywizm zakłada jednorodność języków pod względem mechanizmu składniowego, który jest zasadniczo taki sam we wszystkich językach. Generatywizm (uniwersalizm) zakłada jednorodność języków pod względem mechanizmu składniowego, który jest zasadniczo taki sam we wszystkich językach.

* Boeckx, reprezentujący nurt minimialistyczny, przypisuje w języku etnicznym pierwszeństwo relacji składnia – semantyka (interpretacja znaczenia) w stosunku do relacji składnia – fonologia, co wprowadza swoistą asymetrię pomiędzy warstwą dźwiękową i warstwą znaczeniową.

Semantyka języka aktualizacji dotyczy znaczeń i oznaczeń wyrażeń współtworzących wypowiadane zdania.

Semantyka języka aktualizacji warunkowana jest myśleniem psychoruchowym w języku aktualizacji, kształtowanym przez myślenie kulturowe.

Myślenie kulturowe (myślenie przeprowadzone na gruncie umysłu kulturowego) ujmuje subiektywną myśl psychologiczną (pojęcia lub sądy). Myśleniu kulturowemu nie towarzyszy mówienie oraz nie towarzyszy zachowanie psychoruchowe, lecz zachowanie kulturowe.

*Najczęściej przyjmuje się, że w przypadku signifiant de Saussure’owi chodzi o wyobrażenie formy dźwiękowej („obraz akustyczny”), a w przypadku signifié o pojęcie, co nadaje całej koncepcji języka etnicznego wymiar psychologiczny i jednocześnie abstrakcyjny, gdyż język nie jest tożsamy z mówieniem, jak podkreśla we wprowadzeniu do Kursu… Kazimierz Polański (Saussure 1991: 12). Saussure F. de, 1991, Kurs językoznawstwa ogólnego, tłum. K. Kasprzyk, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.

Myślenie psychoruchowe (myślenie przeprowadzone na gruncie jedności psychofizycznej) ujmuje obiektywną myśl logiczną oraz subiektywną myśl psychologiczną. Myśleniu psychoruchowemu towarzyszy mówienie oraz zachowanie psychoruchowe.

Tym samym da się oddzielić psychoruchową semantykę logiczno-językową od psychoruchowej semantyki lingwistycznej.

Jeżeli struktura wrodzona gramatyki uniwersalnej języka aktualizacji implikuje wielość języków aktualizacji poprzez jej kulturowo-umysłowe (intelektualne) ujednostkowienia, to jest zasadne pytanie: czy psychoruchowa semantyka języka aktualizacji jest warunkowana strukturą wrodzoną mózgu ontogenetycznego czy subiektywnym środowiskiem umysłu kulturowego?

W języku aktualizacji da się wskazać na semantyki języków aktualizacji, których rozwinięty mechanizm ontogenetycznych struktur wrodzonych funkcjonuje wedle czterech kryteriów: (1) kryterium logiczne, stanowiące podstawę rozróżnienia prawdy od fałszu oraz zdań prawdziwych od zdań fałszywych, (2) kryterium aksjologiczne, stanowiące podstawę rozróżnienia wartości pozytywnej od wartości negatywnej oraz zdań wartościujących, (3) kryterium moralne, stanowiące podstawę rozróżnienia dobra od zła moralnego oraz zdań normatywnych i oceniających, (4) kryterium estetycznego, stanowiące podstawę rozróżnienia piękna od brzydoty oraz zdań ujmujących wartości estetyczne.

Od semantyk języka aktualizacji, determinowanych ontogenetycznymi strukturami wrodzonymi, należy oddzielić semantyki języka aktualizacji warunkowane subiektywnym myśleniem kulturowym. Do nich należy: (1) semantyka lingwistyczna, odwołująca się do języka etnicznego i zdrowego rozsądku, (2) semantyka etyczna, odwołująca się do obyczajów kulturowo-społecznych,

Język aktualizacji, stanowi m.in. narzędzie i medium jedności psychofizycznej.
Język aktualizacji jest nośnikiem tworów abstrakcyjnych i symbolicznych.

Język aktualizacji umożliwia:

artykulację opisu tego, co abstrakcyjne, i wtedy pełni funkcję metajęzyka,
artykulację opisu zachowań psychoruchowych, i wtedy pełni funkcję narzędzia,
artykulację opisu struktur językowych w metajęzyku,

artykulację struktury formalnej zachowań psychoruchowych, i wtedy język aktualizacj jest izomorficzny z zachowaniami psychoruchowymi, czyli struktura logiczna zachowań psychoruchowych jest izomorficzna względem struktury logicznej języka aktualizacji

artykulację poznanego priorecepcyjnie określonego fragmentu zachowania psychoruchowego, i wtedy pełni funkcję języka wewnętrznego teorii posturologii psychomotorycznej,

artykulację nastrojów, chceń, motywacji, emocji, i wtedy pełni funkcję ekspresyjną,

komunikowanie, i wtedy pełni funkcję medium między nadawcą a odbiorcą, przekazujące informację lub dezinformację,

konstytucję lingwistycznej jedności psychofizycznej i wtedy pełni funkcję więzadła językowej struktury wrodzonej mózgu ontogenetycznego z językową strukturą jedności psychofizycznej,

myślenie psychoruchowe, i wtedy pełni funkcję więzadła myślenia psychoruchowego z językiem aktualizacji,

psychoruchowe myślenie świadome i nieświadome, i wtedy pełni funkcję nośnika psychoruchowej informacji lub dezinformacji,

artykulację zdań oznajmujących, wartościujących, oceniających,

Inaczej przedstawia się problem prawdziwości zdania wypowiedzianego (ujętego przez jedność psychofizyczną) w języku naukowym od zdania wypowiedzianego w języku potocznym. Przykład z biomechaniki: równowaga ciała człowieka w postawie wysokiej jest zachowaniem środka masy w czworoboku podporu, przy czym zdanie to nie opisuje zachowania psychoruchowego, lecz ujmują strukturę zachowania psychoruchowego, zaś prawdziwość prawa równowagi ciała człowieka polega na jego izomorficzności ze strukturą zachowania psychoruchowego.

Każde zachowanie psychoruchowe polegające na utrzymaniu środka masy ciała w czworoboku podporu stanowi jedyny sposób istnienia równowagi ciała człowieka. Zdania to wypowiedziane przez człowieka, który nigdy nie utrzymał równowagi ciała jest prawdziwe jak i jest prawdziwe utrzymanie równowagi ciała przez człowieka, który tego zdania nie wypowiada.

Przykład zdroworozsądkowy. Wypowiedziane zdanie ,,Jan podnosi rękę do góry” jest prawdziwe wtedy i tylko wtedy, gdy Jan podnosi rękę do góry. Prawdziwość zachowania zdroworozsądkowego zachodzi wówczas, gdy istnieje zgodność zdania z zachowaniem.

Charakter zachowań psychoruchowych i kontaktów z fizycznym otoczeniem jest określany przez ontogenetycznie odziedziczony sposób organizowania i porządkowania doświadczeń psychoruchowych w języku aktualizacji. Język aktualizacji jest podstawowym atrybutem jedności psychofizycznej. Do atrybutów jedności psychofizycznej należą zasady i struktury językowo-priorecepcyjno-intelektualne, za pomocą których dziecko organizuje i porządkuje zachowania psychoruchowe. Każdy istotny aspekt poznania (priorecepcyjnego i zmysłowego) jest rządzony przez zasady i struktury wrodzone mózgu ontogenetycznego.

Każda dająca się wyróżnić struktura jedności psychofizycznej musi mieć swoją reprezentację w strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego. Każdy organ priorecepcyjny oraz organ zmysłowy rejestruje i porządkuje wąski wycinek zachowania psychoruchowego. Reszta jest poza nim. Walory priorecepcyjne jedności psychoruchowej są pierwotnie determinowane ontogenetycznymi strukturami wrodzonymi, zaś wtórnie są kształtowane przez środowisko umysłu genokulturowego.

Psychoruchowe ZACHOWANIE WRODZONE a psychoruchowe ZACHOWANIE WYUCZONE

Zachodzi istotna różnica między wrodzonymi zachowaniami moralnymi a wyuczonymi zachowaniami etycznymi w środowisku socjokulturowym (zachowaniami kulturowymi), między wrodzonymi zachowaniami estetycznymi a wyuczonymi zachowaniami estetycznymi.

Nie jest możliwe umysłowo-kulturowe przeobrażenie zachowań psychoruchowych nasyconych złem w zachowania psychoruchowe nasycone dobrem przez człowieka z natury skłonnego do czynienia zła. Nie jest możliwe umysłowo-kulturowe przeobrażenie zachowań psychoruchowych nasyconych brzydotą w zachowania psychoruchowe nasycone pięknem przez człowieka z natury skłonnego do zachowań manifestujących brzydotę. Nie jest możliwe umysłowo-kulturowe przeobrażenie zachowań psychoruchowych nasyconych fałszem w zachowania psychoruchowe nasycone prawdą przez człowieka z natury skłonnego do oszukiwania siebie.

Struktury wrodzone mózgu ontogenetycznego warunkują ontogenetyczne predyspozycje jedności psychoruchowej w zakresie zdolności wyrażania (w zachowaniach psychoruchowych) współczucia, gniewu, szlachetności, lecz przede wszystkim psychoruchowych zdolności wyrażania dobra lub wyrażania zła, psychoruchowych zdolności wyrażania piękna lub wyrażania brzydoty. Szlachetność wyrażana w zachowaniach psychoruchowych (inaczej psychomotoryka szlachetności) opiera się na prawie moralnym zapisanym w ontogenetycznej strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego. Piękno zachowań psychoruchowych (inaczej psychomotoryka piękna) opiera się na prawie estetycznym zapisanym w ontogenetycznej strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego. Dobro zachowań psychoruchowych (inaczej psychomotoryka dobra) opiera się na prawie aksjologicznym zapisanym w ontogenetycznej strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego. Prawda zachowań psychoruchowych (inaczej psychomotoryka prawdy) opiera się na prawie logicznym zapisanym w ontogenetycznej strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego.

Środowisko umysłu kulturowego nie jest w stanie zmienić wrodzonych, odziedziczonych cech ontogenetycznych psychomotoryki prawdy lub fałszu, piękna lub brzydoty, dobra lub zła, wartości pozytywnej lub wartości negatywnej. Myślenie kulturowe, wyuczone wzorce kulturowych zachowań, wiedza nabyta przez socjokulturowe środowisko, normy etyczne lub kanony estetyczn danej epoki i danej społeczności mogą jedynie uwypuklić, wzmocnić, stłumić lub zahamować szlachetne lub nieszlachetne cechy zachowań psychoruchowych, ale nie zmieniają ich, ani nie niszczą, ani nie tworzą. Wyrażanie w zachowaniach psychoruchowych szlachetności lub nieszlachetności, dobra lub zła, prawdy lub fałszu, piękna lub brzydoty jest dziedziczone. Wrażliwość estetyczna zachowań psychoruchowych jest dziedziczona. To nie środowisko umysłu kulturowego, wyuczone wzorce kulturowe, kulturowe myślenie, kulturowe wyobrażanie, kulturowy język etniczny tworzy cechy wrodzonych zachowań psychoruchowych.

Wzór wrodzonych zachowań psychoruchowych dziecko ma zakodowany w genach mózgu ontogenetycznego. To ów wzór decyduje, w jaki sposób dziecko wyraża to, co lubi a czego nie lubi.

Wedle J.D. Watsona, odkrywcy struktury DNA, predyspozycje wyrażania dobra i piękna w zachowaniach psychoruchowych są wrodzone. Dziecko od urodzenia posiada zdolność do wyrażania empatii, wyrażania współodczuwania z innymi ludźmi. Dziecko od urodzenia posiada zdolność do wyrażania piękna lub brzydoty w zachowaniach. Złość, współczucie, miłość, prawda oraz piękno są częścią zachowań psychoruchowych, gdyż znajdują się w genach mózgu ontogenetycznego.

Zachowania psychoruchowe manifestują wrodzone wartości uniwersalne oraz wyuczone wartości psychospołeczne, w jakie wyposaża dziecko środowisko rodzinne, szkolne, uniwersyteckie. Wartości socjokulturowe są drugoplanowe, dopełniające, jako że struktura ontogenetyczna zachowań psychoruchowych jest silniejsza od intelektualnego kształtowania. Wrodzone struktury ontogenetyczne zachowań psychoruchowych są silniejsze od mentalnych ujęć umysłu kulturowego. Nabyta wiedza w rodzinie i szkole wzmacnia lub osłabia wrodzone skłonności zachowań psychoruchowych, ale nie zmienia ich i nie przezwycięża. Ontogenetyczne cechy wrodzone są niezmienne. Aby poznać zachowanie psychoruchowe człowieka, należy zrozumieć, czym jest szlachetność oraz czym jest nieszlachetność, czym jest piękno oraz czym jest brzydota, czym jest prawda oraz czym jest fałsz.

Trzeba zrozumieć szlachetność i piękno oraz trzeba zrozumieć podłość i brzydotę zapisane w mózgu ontogenetycznym.

Należy odróżnić te zachowania psychoruchowe dziecka, które wypływają z jego wrodzonych cech ontogenetycznych, od tych, które wynikają z przyczyn umysłowo-kulturowych, społecznych lub ekonomicznych. Wyuczona wiedza o pożądanych wzorach zachowań nawykowych (m.in. warunkujących pożądaną postawę ciała) nie zmieni wrodzonych nawyków zachowań, które determinuje genetyka dziecka. Wyuczona wiedza o kolorach nie zmieni wzroku daltonisty. Świadomość wartościowych zachowań psychoruchowych nie zmieni zachowań w zachowania wartościowe.

Dziecko odkrywa w sobie wrodzone, indywidualne predyspozycje czynienia dobra i zła, prawdy i fałszu zachowań psychoruchowych. Odkrywa dobry lub zły zmysł słuchu, smaku, powonienia, wzroku czy zmysł czucia głębokiego. Odkrywa wrodzony spokój lub wrodzoną agresję, opanowanie lub nerwowość, odwagę lub tchórzostwo, energiczność lub flegmatyczność zachowań psychoruchowych.

Dziecko odkrywa też psychomotorykę wrodzonych zainteresowań, talentów i zdolności. Odkryte cechy osobowości psychomotorycznej są konsekwencja rozwinięcia ontogenetycznej struktury wrodzonej. Myśleniem intelektualno-kulturowym nie da się utworzyć nowych psychomotorycznych struktur osobowości psychoruchowej, w tym inteligencji psychoruchowej czy emocjonalności psychoruchowej dziecka.

Można jedynie w większym lub mniejszym stopniu osiągać w zachowaniach psychoruchowych wyuczone wzorce zachowań kulturowych w stosunku do preferencji danej społeczności, w które żyje dziecko.

1.2. Mózg ontogenetyczny jako dynamiczne podłoże jedności psychofizycznej

W minionych wiekach umysł przyjmował różne nazwy: psyche, dusza, rozum, intelekt, wola. Przyjmowano rozłączność ciała (w tym mózgu) od umysłu.

Mit Kartezjusza. Kartezjusz wyróżnił dwie samoistne kategorie rzeczy: ciało jako rzecz fizyczną (res extensa) i dusza jako rzecz myśląca (res cogitans). Kartezjuszowy dualizm przenosi się na nauki o umyśle człowieka i nauki o biologii mózgu człowieka, ale także na nauki i zachowaniach człowieka. Kartezjuszowy dualizm da się przezwyciężyć wtedy, gdy wykaże się jedność mózgu ontogenetycznego oraz jedności psychofizycznej, ale też jedność zachowań kulturowych i zachowań biologicznych. Ta jedność stanowiłaby zarazem unifikację nauk o biologii mózgu ontogenetycznego i nauk o aktywności umysłu kulturowego, zaś kluczem unifikacji byłaby unarna teoria ontoumysłowych zachowań psychoruchowych człowieka.

Biologiczny mózg ontogenetyczny nie stanowi przeciwieństwa mentalności umysłu kulturowego, czego nie zauważają badacze-biolodzy; podłożem jedności psychofizycznej jest mózg ontogenetyczny.

Mózg ontogenetyczny nie stanowi przeciwieństwa jedności psychofizycznej, ale zarazem mózg ontogenetyczny nie jest identyczny z jednością psychofizyczną, gdyż podłożem i nosicielem jedności psychofizycznej jest mózg ontogenetyczny oraz umysł kulturowy.
Tym samym jedność psychofizyczna tylko w części jest determinowana neurofizjologicznym działaniem mózgu ontogenetycznego. Termin ludzki mózg ontogenetyczny jest kategorią neurobiologii człowieka, zaś termin jedność psychofizyczna jest kategorią psychoruchowej posturologii.

Zarazem wszelkie możliwe struktury jedności psychofizycznej są jedynie konsekwencją rozwoju tego, co tkwi w strukturze mózgu ontogenetycznego jako zalążku jedności psychofizycznej. Rozwój wrodzonych struktur genetycznych mózgu ontogenetycznego warunkowy jest środowiskiem umysłu kulturowego. Nie jest możliwe to, by ludzka jedność psychofizyczna, w tym świadomość psychoruchowa, samoistnie się rozwinęła. Rozwinąć może się tylko to, co jest w strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego, gdzie rozwój warunkowany jest środowiskiem umysłu kulturowego, mającym moc kształtowania jedności psychofizycznej. Wszelkie warunki możliwego poznania jedności psychofizycznej wyznacza pierwotna struktura wrodzona mózgu ontogenetycznego, wtórnie rozwijana dzięki dynamice umysłu kulturowego.

*Przeciwieństwo mózgu ontogenetycznego i jedności psychofizycznej jest sprzeczne z fizycznymi prawami zachowania energii i masy. Alternatywną koncepcją jest identyczność mózgu ontogenetycznego i jedności psychofizycznej, w ramach której da się wyróżnić: (1) identyczność fizyczną, zakładającą, że istnieje jedynie to, co fizyczne, a energetyczne procesy jedności psychofizycznej da się opisać za pomocą terminów fizycznych, (2) identyczność procesów jedności psychofizycznej i procesów mózgowych, chociaż da się opisać każdy proces oddzielnie w ramach oddzielnych teorii, z oddzielnymi przedmiotami i metodami badań.

Aktywność jedności psychofizycznej a procesy mózgu ontogenetycznego

Jedność psychofizyczna jest funkcją struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego oraz umysłu kulturowego.

Umysł kulturowy warunkuje rozwój ontogenetycznych struktur wrodzonych i kształtowanie tego, co się rozwija. Nie da się rozdzielić procesów mózgu ontogenetycznego od procesów umysłu kulturowego. Procesy mózgu ontogenetycznego manifestują się też w jedności psychofizycznej, w obrębie której dzieje się psychoruchowa świadomość aktywności umysłu kulturowego:

Przypuśćmy, że ktoś powie: Czuję się komfortowo, gdy siedzę na krześle z zamkniętymi oczami. Podany przykład wskazuje kryterium oddzielające mentalno-językowe ujęcia jedności psychofizycznej na podstawie informacji priorecepcyjnej od fizykochemicznego działania mózgu ontogenetycznego. Neurobiolog skomentowałby to następująco: Czujesz się komfortowo, gdyż wzrasta aktywność elektrochemiczna ciała migdałowatego w twoim mózgu.

Biolodzy zakładają dwa stanowiska uzasadniające relację między procesami mentalnymi a procesami fizykalnymi mózgu: (1) monizm fizyczny, (2) monizmu procesów mentalnych jedności psychofizycznej i biologicznych procesów mózgowych.
W ramach pierwszego stanowiska relacja jedności psychofizycznej do mózgu ontogenetycznego warunkowana jest założeniem tzw. materialistycznej teorii umysłu, w ramach której „stany mentalne nie są niczym innym jak fizycznymi stanami mózgu” (mentalno-językowe stany psychoruchowe da się opisać za pomocą terminów fizycznych). W ramach drugiego stanowiska da się opisać oddzielnie procesy mentalne i procesy mózgowe w ramach oddzielnych teorii, z oddzielnymi przedmiotami i metodami badań.

Błąd rzeczowy biologów i posturologów w ramach stanowiska drugiego ujawnia się w założonej izomorfii informacji ujętych w dwóch zdaniach. Warto zauważyć, że jeżeli powstały fizjologiczne reakcje w twoim mózgu, to między innymi może oznaczać, że czujesz się komfortowo z jakiego powodu lub bez powodu. Otóż wzrost aktywności elektrochemicznej ciała migdałowatego w mózgu towarzyszy różnym zachowaniom psychoruchowym, w tym opisanym w przykładzie : Czuję się komfortowo, gdy siedzę na krześle z zamkniętymi oczami.

Organy priorecepcyjne umożliwiają rejestrację czasoprzestrzennego ciała, zaś organy zmysłowe umożliwiają spostrzeganie czasoprzestrzennego otoczenia, w tym własnego ciała; stymulacja narządów zmysłu oraz narządów priorecepcyjnych wywołuje aktywność komórek nerwowych, przekazujących impulsy do kolejnych komórek. Z sensorycznej stymulacji organu zmysłu i organów priorecepcyjnych umysł kulturowy oraz jedność psychofizyczna‚ potrafią wydobyć informacje dotyczące tego, co spostrzegają i co odbierają. Organ zmysłu obiekty znajdujące się w polu widzenia potrafi różnicować i umiejscawiać w czasoprzestrzeni. Organy priorecepcyjne potrafią różnicować i umiejscawiać w czasoprzestrzeni segmenty ciała i ruch segmentów ciała.

Do aktywności organów priorecepcyjnych dochodzi przez permanentną stymulację sensoryczną wywoływaną napięciem mięśni i działaniem sił zewnętrznych (środowisko grawitacyjne, siły bezwładności, inne siły), z których jedność psychofizyczna potrafi wydobyć informacje o czasoprzestrzennym stanie ciała, w tym stanie położenia segmentów ciała oraz ich ruchu.

Wydobyte z mózgu kulturowego przez umysł kulturowy oraz (oddzielnie) z mózgu ontogenetycznego przez jedność psychofizyczną informacje umożliwiają tworzenie wiedzy psychoruchowej o czasoprzestrzennym ciele.

* Integracja obu informacji w jeden „mentalny obraz” zachodzi często po 10 roku życia.

W połączeniach neuronowych mózgu ontogenetycznego następuje przepływ energii39; procesy neurofizjologiczne przebiegające w mózgu ontogenetycznym są zarazem procesami informacyjnymi przebiegającymi w jedności psychofizycznej.

Neurobiologia bada procesy myślenia psychoruchowego na poziomie sieci neuronowych mózgu ontogenetycznego, zaś funkcje myślenia psychoruchowego są już interpretowane na poziomie symboli i pojęć, obrazów, nastrojów i wyobrażeń w ramach abstrahowania lub konkretyzowania, uogólniania lub uszczegółowiania……s29

Inteligencja psychoruchowa jest miarą sprawności myślenia psychoruchowego, zaś miarą efektywności myślenia psychoruchowego jest kreatywność psychoruchowa.

W aspekcie motywacyjnym myślenie psychoruchowe zajmuje się ukierunkowaniem zachowania psychoruchowego na określony cel.

Jedność psychofizyczna jest świadoma myślenia psychoruchowego oraz zachowań psychoruchowych. Psychoruchowa świadomość jest konsekwencją aktywności umysłu kulturowego oraz ontogenetycznych struktur wrodzonych.

W neurofizjologii mózgu ontogenetycznego nie ma miejsca na stany mentalne, zaś w jedności psychofizycznej nie ma miejsca na stany neurofizjologiczne.

W obrębie mózgu ontogenetycznego jest konfiguracja energii i masy, czyli stanów fizycznych, zaś w obrębie jedności psychofizycznej jest konfiguracja stanów mentalnych , gdzie podłożem obydwu konfiguracji jest informacja.
Ze względu na dwukierunkowość przepływu informacji stan mentalny jedności psychofizycznej może być przyczyną stanu neurofizjologicznego mózgu ontogenetycznego, zaś stan neurofizjologicznego mózgu ontogenetycznego może być przyczyną stanu mentalnego jedności psychofizycznej. Informacja psychoruchowa jest informacją fizykalną lub informacją mentalną, lub fizykalną i mentalną.

Myślenie psychoruchowe jest własnością mózgu ontogenetycznego, choć istnieje związek przyczynowy między myśleniem psychoruchowym a funkcjonowaniem sieci neuronowych mózgu ontogenetycznego. Jedność psychofizyczna jest świadoma swoich funkcji, swojej psychoruchowej wiedzy i swojego psychoruchowego doświadczenia. Mózgu ontogenetyczny jest nośnikiem i podłożem jedności psychofizycznej i zachowań psychomotorycznych, lecz nie jest świadomy swoich fizycznych procesów, nie jest też świadomy zachowań psychomotorycznych

Świadomość psychoruchowa jest ukonstytuowana na mózgu ontogenetycznym i języku etnicznym.

Punktem wyjścia sformułowanej tezy jest rozróżnienie uniwersalnego (dla zachowań psychoruchowych), naturalnego języka aktualizacji jako immanentnego składnika struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego od języka etnicznego (np. języka polskiego)

Biologiczny ROZWÓJ naturalnego języka aktualizacji dokonuje się dzięki lingwistycznemu myśleniu umysłu kulturowego, które KSZTAŁTUJE rozwijający się język aktualizacji.

Nośnikiem zdania języka etnicznego są odpowiednie zestawy znaków dźwiękowych lub znaków graficznych rejestrowanych przez organ słuchu lub organ wzroku dziecka. Fizyczne rejestrowanie zdań przez organ słuchu umożliwia przesyłanie danych informacji do mózgu kulturowego, zaś mózg kulturowy – poprzez struktury językowe języka etnicznego – przesyła informacje do umysłu kulturowego.

Nośnikiem zdania języka aktualizacji są odpowiednie zestawy znaków neurofizjologicznych przesyłanych z mózgu kulturowego do mózgu ontogenetycznego, zaś mózg ontogenetyczny – poprzez struktury językowe języka aktualizacji – przesyła informacje do jedności psychofizycznej.

Język etniczny pełni funkcję poznawczo-kulturową oraz funkcję ekspresyjno-kulturową (gdy odbiorca rejestruje emocjonalny przekaz nadawcy) i funkcję kulturowo-referencjalną (gdy odbiorca rejestruje symboliczny przekaz nadawcy) w stosunku do stanów mentalnych umysłu kulturowego oraz stanów fizycznych mózgu kulturowego.

Język aktualizacji pełni funkcję psychoruchowo-poznawczą oraz funkcję psychoruchowo-ekspresyjną (gdy nadawca w sposób emocjonalny wyraża coś odbiorcy) i funkcję psychoruchowo-referencjalną (gdy nadawca w sposób symboliczny wyraża coś odbiorcuhy) w stosunku do stanów mentalnych jedności psychofizycznej oraz stanów fizycznych mózgu ontogenetycznego.

Wrodzona kompetencja priorecepcyjno-intelektualna jedności psychofizycznej – genetycznie związana z działaniem mózgu ontogenetycznego – decyduje o tym, że dziecko używając języka etnicznego ma możliwość kształtowania jedności psychofizycznej poprzez: (1) psychoruchowe nauczenie się, czyli transformację kulturowej wiedzy naukowej i dogmatycznej jaką dysponuje w zachowania psychoruchowe, (2) psychoruchowe samowychowanie, czyli transformacji kulturowej wiedzy o wzorcach zachowań psychospołecznych jaką dysponuje w zachowania psychoruchowe.

Myślenie psychoruchowe stanowi uporządkowane sekwencje operacji poznawczych jedności psychofizycznej wyprowadzonych z idei lub opartych na reprezentacjach priorecepcyjno-wyobrażeniowo-pojęciowych. Myśleniu psychoruchowemu towarzyszą psychoruchowe nastroje i emocje.

Jedność psychoruchowa dysponuje praktycznym myśleniem intelektualnym w oparciu o poznanie priorecepcyjno-wyobrażeniowo-pojęciowe oraz myśleniem racjonalnym, gdzie operacje intelektu psychoruchowego istotnie różnią się od operacji rozumu psychoruchowego.

Wrodzona, poznawcza kompetencja priorercepcyjna jest sprzężona z wrodzoną kompetencją samowyuczalności dowolnego języka aktualizacji, wrodzoną strukturą myślenia psychoruchowego oraz wrodzoną strukturą zachowania psychoruchowego.

Struktury wrodzone mózgu ontogenetycznego determinują podobieństwo strukturalne myślenia psychoruchowego oraz zachowań psychoruchowych w ludzkiej populacji, zaś myślenie w języku etnicznym różnicuje utreściowienie struktury.

Struktury wrodzone mózgu ontogenetycznego są prymarne względem myślenia w języku etnicznym, choć myślenie w języku etnicznym umożliwia rozwój ontogenetycznych struktur wrodzonych.42

Rozwój struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego

Biologia determinuje ROZWÓJ struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego, natomiast środowisko umysłu kulturowego warunkuje KSZTAŁTOWANIE tego, co się rozwija; nie jest możliwy rozwój tego, co nie istnieje oraz nie jest możliwe kształtowanie tego, co się nie rozwija. Ludzki płód, a tym samym i nowo narodzone dziecko, posiada struktury wrodzone mózgu ontogenetycznego, które podlegają rozwojowi.

Priorecepcyjno-intelektualna struktura wrodzona rozwija się poprzez organy priorecepcyjne. Organy priorecepcyjne realizują tylko te funkcje, które są zaprogramowane w strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego.

O rozwoju priorecepcyjno-psychoruchowym (jedności psychofizycznej) decyduje:

(1) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury popędów,
(2) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury instynktów,
(3) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury priorecepcyjnej,
(4) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury emocjonalnej,
(5) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury myślowej,
(6) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury priorecepcyjno-intelektualnej,
(7) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury umysłowo-racjonalnej,
(8) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury aksjologicznej,
(9) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury normatywnej,
(10) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury estetycznej,
(11) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury językowej,
(12) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury motorycznej.

Skłonność organizmu do psychoruchowego reagowania na pewne bodźce w sposób prowadzący do celu determinowana jest rozwojem ontogenetycznej i wrodzonej struktury popędów.

Skłonność organizmu do psychoruchowych zachowań utrzymujących życie (odżywianie się i rozmnażanie) umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury instynktów.

Priorecepcyjną rejestrację czasoprzestrzennych zjawisk ciała, umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury priorecepcyjnej.

Artykulację neurofizjologicznych stanów umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury emocjonalnej.

Formowanie świadomości psychoruchowej umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury myślowej.

Psychoruchowe poznanie priorecepcyjne (poznanie praktyczne), stanowiące podstawę praktycznych zachowań psychoruchowych, umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury priorecepcyjno-intelektualnej.

Psychoruchowe poznanie aprioryczne (formalne) stanowiące podstawę psychoruchowych działań teoretycznych umożliwia rozwój wrodzonej struktury psychoruchowo-racjonalnej,

Formowanie psychoruchowych wartości uniwersalnych, stanowiących podstawę konstytucji czynów i celów wartościowych, umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury aksjologicznej.

Formowanie psychoruchowej sfery moralnej, stanowiącej podstawę konstytucji zachowań moralnych i postępowania moralnego, umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury normatywnej.

Formowanie psychoruchowej świadomości lingwistycznej umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury językowej.

Artykulację języka, chwytanie przedmiotów, poruszanie się, mimikę twarzy, chód, sposób dobierania pozycji ciała umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury motorycznej

Psychoruchowe zachowania w środowisku umysłu kulturowego, w środowisku fizycznym i biologicznym (pierwotnie w środowisku socjokulturowym), powodują nowelizację dziedziczenia mechanizmu przyswajania danej struktury wrodzonej.

Biologiczny układ ontogenetycznych, psychoruchowych kompetencji strukturalnych warunkuje poznanie priorecepcyjno-intelektualne czasoprzestrzennego ciała i porządkuje funkcje ruchowe ciała.

Wrodzone kompetencje strukturalne jedności psychofizycznej odnoszą się do struktur głębokich języka aktualizacji, mających charakter uniwersalny, wspólny rodzajowi ludzkiemu.

Jedność psychofizyczna jest wyposażona w system funkcjonalnych struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego dzięki rozwiniętym organom sensoryczno-motorycznym kierowanym przez centralny układ nerwowy; to te struktury decydują o charakterystycznych cechach zachowania psychoruchowego człowieka odróżniających zachowanie człowieka od zachowania innych gatunków.

Środowisko przyrodnicze i biologiczne oraz środowisko – ukształtowanego w środowisku rodzinnym, szkolnym i pozaszkolnym – umysłu kulturowego, istotnie przyczyniają się rozwoju (lub niedorozwoju) jedności psychofizycznej dziecka, kształtowania funkcji priorecepcyjno-intelektualnych, języka aktualizacji, myślenia psychoruchowego i zachowań psychoruchowych w szczególności w zakresie zgodności zachowań z wiedzą umysłu kulturowego.

Jeżeli rozwijać może się tylko to, co już istnieje, zaś kształtować da się tylko to, co się rozwija, to proces dojrzewania jedności psychofizycznej jest funkcją biologicznego rozwoju mózgu ontogenetycznego oraz myślenia kulturowego w języku etnicznym.

Nie jest możliwe to, by środowisko umysłu kulturowego dziecka (w tym nabyta wiedza) mogło samo z siebie przyczyniać się do ukształtowania konstytutywnej cechy osobowości jedności psychoruchowej, warunkującej zachowania psychoruchowe. Środowisko umysłu kulturowego jedynie decydują o warunkach biologicznego rozwoju ontogenetycznych struktur wrodzonych.

1.3. Język aktualizacji jako struktura funkcyjna jedności psychofizycznej|”…