POSTĘPOWANIE EDUKACYJNE

Postawa ciała jest funkcją biologii ciała psycho-motorycznego i umysłu; Postawa ciała nie wynika jedynie z biologii. Skolioza nie wynika jedynie z zaburzeń biologii. Badanie postawy ciała musi uwzględniać rozwój biologiczny oraz rozwój umysłu psychoruchowego.

Czy biologia, w tym fizjoterapia, jest uprawniona do badania skolioz i do leczenia skolioz? Czy osoby ze skoliozą można badać tylko z perspektywy biologicznej? Według mnie nie. Osoby ze skoliozami należy badać też z perspektywy nauk o kulturze umysłowej oraz  kognitywistyki, której przedmiotem badania jest umysł oraz mózg człowieka.

Poniższy fragment mojej drugiej monografii: „Samoedukacja psychomotoryczna” uzasadniania tezę, że fizjoterapia nie ma podstaw naukowych do zajmowania się wadami postawy, w tym skoliozą, bez uwzględnienia informacji genetycznej struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego.

Nauka udowodniła istnienie genetycznych struktur wrodzonych, lecz nie wspomina o tym przeciętnemu Kowalskiemu.

Skłonność organizmu do reagowania na pewne bodźce w sposób prowadzący do celu determinowana jest rozwojem ontogenetycznej i wrodzonej struktury popędów.

Skłonność organizmu do zachowań utrzymujących życie (odżywianie się i rozmnażanie) umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury instynktów.

Rejestrację czasoprzestrzennych zjawisk ciała psychomotorycznego, umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury priorecepcyjnej.

Artykulację neurofizjologicznych stanów umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury emocjonalnej.

Formowanie świadomości psychoruchowej umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury myślowej.

Poznanie priorecepcyjne (poznanie praktyczne), stanowiące podstawę praktycznych zachowań psychoruchowych, umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury priorecepcyjno-intelektualnej.

Poznanie aprioryczne (formalne) stanowiące podstawę działań teoretycznych rozumu psychoruchowego umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury umysłowo-racjonalnej,

Formowanie wartości uniwersalnych, stanowiących podstawę konstytucji celów i wartościowych zachowań, umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury aksjologicznej.

Formowanie sfery moralnej, stanowiącej podstawę konstytucji zachowań moralnych, umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury normatywnej.

Formowanie psychoruchowej świadomości lingwistycznej umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury językowej.

Artykulację języka, chwytanie przedmiotów, poruszanie się, mimikę twarzy umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury motorycznej.

Psychoruchowe zachowania w środowisku umysłu kulturowego powodują nowelizację dziedziczenia mechanizmu przyswajania danej struktury wrodzonej.

Profesorowie polskich uczelni wyższych biologii, psychologii czy pedagogiki nie uwzględniają w swoich publikacjach związku rozwoju struktury wrodzonych kształtowanych edukacyjnie? Dlaczego?…

Istnieje wiele struktur wrodzonych, podatnych na edukacyjne kształtowanie, które odkryła nauka. Dlatego warto zapoznać się z fragmentem mojej nowej publikacji Samoedukacja psychomotoryczna (poniżej bez przypisów).

SAMOEDUKACJA PSYCHOMOTORYCZNA

WPROWADZENIE

W ciągu ostatniego wieku zostały sformułowane różne koncepcje umysłu i zachowań człowieka oraz różne koncepcje edukacji. W nauce o psychomotoryce człowieka przyjmuje się, że struktura ciała psychomotorycznego (wraz z mózgiem) jest dziedziczona genetycznie, a struktura psychiczna jest warunkowana kulturowo, społecznie i edukacyjne.

Przez wieki nie zauważono istotnej różnicy między umysłem kulturowym a umysłem psychoruchowym; wszak umysłu kulturowy, kształtowany w środowisku społeczno-kulturowym, nie warunkuje zachowań. Zachowania są funkcją mózgu ontogenetycznego i umysłu psychoruchowego.

Przez wieki nie zauważono istotnego związku zachodzącego między informacją genetyczną struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego a umysłem kulturowym człowieka, między biologią zachowań człowieka a mentalnością umysłu kulturowego. Umysł kulturowy nie stanowi przeciwieństwa mózgu ontogenetycznego; umysł kulturowy dopełnienia biologię ciała psychomotorycznego człowieka.

Monografia stanowi przedstawienie autorskiej idei umysłu psychoruchowego oraz idei edukacji psychomotorycznej w kontekście kategorii biologicznego rozwoju mózgu ontogenetycznego i kategorii kształtowania mózgu ontogenetycznego przez umysł kulturowy, gdzie biologia determinuje również ROZWÓJ mózgu ontogenetycznego, natomiast umysł kulturowy warunkuje SAMOKSZTAŁTOWANIE umysłu psychoruchowego. Wszak jest możliwe samokształtowanie tylko tego, co się biologicznie rozwija.

Wszelkie warunki możliwego poznania psychoruchowego i zachowań psychoruchowych wyznaczają biologiczne struktury wrodzone mózgu ontogenetycznego, rozwijane dzięki środowisku umysłu kulturowego, które indywidualizuje uniwersalne struktury biologiczne.

Autorska idea samoedukacji psychomotorycznej opisana jest w kontekście biologicznego ROZWOJU` i kulturowo-umysłowego SAMOKSZTAŁTOWANIA umysłu psychoruchowego; wszelkie procesy psychomotorycznego samonauczania i samowychowania, samokształcenia i samokształtowania, są możliwe w obrębie struktur rozwijających się, pierwotnie mających status ontogenetycznych struktur wrodzonych.

Podstawowa teza monografii brzmi: jeżeli fizyczny i konkretny mózg ontogenetyczny wyznacza podłoże niefizycznego i abstrakcyjnego umysłu psychoruchowego, zaś język aktualizacji stanowi strukturę funkcyjną umysłu psychoruchowego, to język aktualizacji stanowi zwornik mózgu ontogenetycznego i umysłu psychoruchowego w przekazywaniu informacji.

Do tez pomocniczych należą: (1) język aktualizacji – jako struktura funkcyjna – przyjmuje, gromadzi i transformuje wiedzę współtworzącą umysł psychoruchowy; (2) umysł psychoruchowy – jako uporządkowana abstrakcja osadzona w języku aktualizacji – jest wyprowadzony z naturalnego mózgu ontogenetycznego oraz środowiska umysłu kulturowego; (3) fizyczny mózg ontogenetyczny ma kontakt z fizycznym środowiskiem poprzez fizyczne prioreceptory; (4) niefizyczny umysł psychoruchowy ma kontakt z fizycznym mózgiem kulturowym poprzez fizyczną strukturę impulsów nerwowych języka aktualizacji; (5) niefizyczny umysł kulturowy A ma samoedukacyjny kontakt z niefizycznym umysłem psychoruchowym A poprzez fizyczną strukturę języka J; (6) niefizyczny umysł kulturowy A ma edukacyjny kontakt z niefizycznym umysłem psychoruchowym B poprzez fizyczną strukturę języka J; (7) nie ma takiej ludzkiej
struktury umysłu psychoruchowego, która byłaby całkowicie przekazywana jedynie w procesie umysłowo-kulturowej samoedukacji; (8) umysł psychoruchowy oraz zachowania psychoruchowe stanowią konsekwencję rozwijania się genetycznych predyspozycji mózgu ontogenetycznego w środowisku umysłu kulturowego.

Tytuł książki: Samoedukacja psychomotoryczna zawiera dwa terminy: samoedukacja i psychomotoryka, odsłaniające głęboki związek między edukacją a psychomotoryką. Psychomotoryka odsłania osobowość i dojrzałość umysłu psychoruchowego człowieka, zaś samoedukacja umożliwia kształtowanie osobowości psychoruchowej i dojrzałości umysłu psychoruchowego poprzez umysłowo-kulturowe kształtowanie umysłu psychoruchowego.

Samoedukacja w sensie etymologicznym zawiera w sobie dwa składniki: (1) pierwotne samowydobywanie tego, co w strukturach wrodzonych mózgu chowane (w ramach biologicznego rozwoju) oraz (2) wtórne samokształtowanie tego, co samowydobywane.

Tym samym samoedukacja psychomotoryczna w sensie etymologicznym zawiera w sobie dwa składniki: (1) pierwotne, psychomotoryczne samowydobywanie tego, co w strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego chowane (w ramach biologicznego rozwoju) oraz (2) wtórne samokształtowanie tego, co samowydobywane, w ramach konstytucji umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych.

W samokształtowaniu psychomotorycznym da się wyróżnić: (2a) samokształtowanie umysłu psychoruchowego poprzez kształtowanie języka aktualizacji, w tym języka aktualizacji wiedzy naukowej oraz języka aktualizacji wiedzy dogmatycznej i zdroworozsądkowej jaką dysponuje umysł kulturowy, (2b) samokształtowanie osobowości psychoruchowej umożliwiającej dojrzałe i niedojrzałe zachowania psychoruchowe wedle ogólnie przyjętych i indywidualnie wykreowanych wzorców moralno-etycznych umysłu kulturowego.

Samokształtowanie osobowości psychoruchowej, języka aktualizacji, umysłu psychoruchowego oraz zachowań psychoruchowych dokonuje się pierwotnie w rodzinie, zaś wtórnie w szkole – w ramach szkolnych programów nauczania i wychowania oraz stworzenia warunków umożliwiających psychomotoryczne samokształtowanie nabytej wiedzy szkolnej.

Europejską edukację psychomotoryczną, nakierowaną na kształtowanie umysłu kulturowego oraz stworzenie warunków do jego psychomotorycznego samokształtowania, cechuje bogactwo koncepcji. W zależności od przyjętego kryterium da się wyróżnić edukację dla wybitnie zdolnych i dla mało zdolnych, a tym samym stworzenie warunków do psychomotorycznego wykorzystania wiedzy dla mas i wiedzy dla elit. Jeszcze w XX wieku obowiązywało kryterium chrześcijańskiego ładu edukacyjnego, które zostaje wypierane przez kryterium nowego ładu edukacji kulturowej i psychomotorycznej. Fundamentem starego ładu edukacyjnego jest starogrecka koncepcja człowieka, etyki i zachowań, rzymskie prawo, chrześcijańska kultura, zaś nowy ład edukacyjny wprowadza przez szkolnictwo i mas media antypedagogikę kulturową i psychomotoryczną, postmodernizm, poprawność polityczną, nową etykę, obywatelskie społeczeństwo informatyczne. Konsekwencją ścierania się nowego ładu edukacyjnego ze starym ładem edukacyjnym (tradycją sięgająca blisko dwa i pół tysiąca lat) jest strukturalny kryzys edukacji europejskiej powodujący załamanie się wzorców rodziny i moralności, kryzys oświaty, kultury i wzorców postępowania, co skutkuje wzrostem przestępczości i agresji, ale także wzrostem ilości chorób ciała psychomotorycznego i chorób psychicznych. Celem nowego, kulturowego i psychomotorycznego ładu edukacyjnego jest edukacja mas na bazie redefinicji kultury, umysłu, osobowości i zachowań, wartości i norm. Czy jest możliwa unifikacja starego i nowego ładu edukacyjnego?

Monografia zawiera cztery rozdziały:

Rozdział I Wykładnia umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych wyznacza fundament monografii; w jej pierwszej części sformułowano bioumysłowo-kulturowe uwarunkowania umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych, zaś w części drugiej – aksjologię umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych; istotnym dopełnieniem biologii ciała motorycznego jest aksjologia.
Autorska idea umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych zakłada, że biologia mózgu ontogenetycznego ulega wpływom umysłu kulturowego przede wszystkim przez język aktualizacji stanowiący zwornik łączący ludzki mózg ontogenetyczny z umysłem psychoruchowym; informacja genetyczna mózgu ontogenetycznego człowieka determinuje biologiczny ROZWÓJ struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego, natomiast umysł kulturowy warunkuje SAMOKSZTAŁTOWANIE rozwijających się struktur wrodzonych.

Język etniczny umożliwiają samokształtowanie umysłu psychoruchowego na gruncie mózgu ontogenetycznego; od momentu narodzin dziecka kształtowany jest etniczny język kulturowy, który umożliwia formowanie umysłu kulturowego, zaś od momentu pierwszych aktów umysłu kulturowego w środowisku rodzinnym kształtowany jest etniczny język aktualizacji. Język aktualizacji stanowi klucz do informacji genetycznej struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego i umysłu kulturowego.

Autorska koncepcja umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych przewartościowuje dualizm umysłu psychoruchowego i mózgu ontogenetycznego oraz dualizm zachowań opisywanych w języku biologii i zachowań opisywanych w języku kultury przez przewartościowanie dualizmu mózgu ontogenetycznego i umysłu kulturowego; Mózg ontogenetyczny jest podłożem umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych człowieka.

To, co niefizyczne (umysł psychoruchowy), jest wygenerowaną abstrakcją z tego, co fizyczne (mózg ontogenetyczny). Ludzki mózg ontogenetyczny jest fizyczny (czyli konkretny), zaś ludzki umysł psychoruchowy jest niefizyczna (czyli abstrakcyjny). Aktywność mózgu ontogenetycznego pociąga za sobą aktywność umysłu psychoruchowego poprzez język aktualizacji, lecz nie odwrotnie, gdyż umysł psychoruchowy w żadnym sensie nie jest samoistny, niezależna od mózgu; umysł psychoruchowy stanowi abstrakcję wygenerowaną z aktywności mózgu ontogenetycznego, której nośnikiem jest język aktualizacji. Język aktualizacji stanowi ogniwo spajające fizyczny mózg ontogenetyczny z niefizycznym i w pełni abstrakcyjnym umysłem psychoruchowym.

W strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego człowieka jest zapisany biologiczny kod psychomotorycznych praw naturalnych, stanowiący klucz do poznania dojrzałości umysłu psychoruchowego, osobowości psychoruchowej i dojrzałych zachowań psychoruchowych.

Biologiczny kod psychomotorycznych praw naturalnych podlega rozwojowi w ramach środowiska umysłu kulturowego. Prawa naturalne warunkują źródło i granice wszelkich możliwych zachowań psychoruchowych; procesy biologiczne ciała psychomotorycznego (w tym mózgu ontogenetycznego) są manifestacją praw biologii ciała motorycznego oraz praw naturalnych, choć to prawa naturalne wyznaczają elementarny zakres kształtowania umysłu psychoruchowego, osobowości psychoruchowej i zachowań psychoruchowych.

Kiedy człowiek wypowiada pierwsze słowo, już musi być istotą myślącą i działającą: epistemologicznie, aksjologicznie, moralnie i estetycznie. Poznanie, aksjologia, moralność, estetyka to składniki samowiedzy dojrzałego umysłu psychoruchowego. Umysł psychoruchowy uzyskują status umysłu dojrzałego, gdy jest rozwinięta jego sfera moralna i aksjologiczna, nasycona wartościami i normami.

Aktywność umysłu psychoruchowego jest nakierowana na poznanie dojrzałości i osobowości umysłu psychoruchowego przez pryzmat biologii ciała motorycznego i przyrody oraz przez pryzmat wartości, informacji genetycznej struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego i umysłu kulturowego.

Wartości warunkują aksjologiczny język aktualizacji, umożliwiający artykulację zdań wartościujących i oceniających oraz wartościowe zachowania psychoruchowe.

W rozdziale II Wykładnia samowychowania kontynuowane jest zagadnienie bioumysłowej kultury umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych w kontekście samowychowania psychomotorycznego.

W autorskiej idei samowychowania psychomotorycznego pierwotny sens terminu samowychowanie psychomotoryczne zawiera się w terminie samoedukacja psychomotoryczna: samowychowanie w sensie pierwotnym sprowadza się do samowydobywania – w ramach biologicznego rozwoju – na jaw tego, co chowane w strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego (samowychowanie jako wydobywanie); dopiero w obrębie rozwoju struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego następuje umysłowo-kulturowe samoformowanie tego, co samowydobyte, gdyż samokształtować da się tylko to, co samowydobywane i rozwijane.

Przez wieki nie zauważono, że samowychowanie psychomotoryczne pierwotnie jest determinowane informacją genetyczną mózgu ontogenetycznego (samowychowanie jako wydobywanie), zaś wtórnie – ludzkim umysłem kulturowym (samowydobywanie jako samokształtowanie).

Edukatorzy psychomotoryczni przez ostatnie stulecie na różne sposoby przekonują o kluczowej roli intelektu kulturowego w kształtowaniu ludzkiej osobowości psychoruchowej. W autorskiej koncepcji samowychowania istotne jest ujawnienie związku zachodzącego między składnikami dwujjedni: dojrzały umysł psychoruchowy – niedojrzały umysł psychoruchowy a składnikami dwumianu normatywnego: moralność – etyka oraz dwumianu aksjologicznego: wrodzone wartości uniwersalne – ustanowione wartości umysłowo-kulturowe. Informacja genetyczna struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego warunkuje dwa porządki aksjologicznej aktywności umysłu psychoruchowego człowieka oraz dwa porządki aksjologicznych zachowań psychoruchowych: (1) moralny porządek dojrzałego umysłu psychoruchowego, którego gruntem są wrodzone wartości uniwersalne, (2) etyczny porządek niedojrzałego umysłu psychoruchowego, którego gruntem są wartości ustanowione. W nawiązaniu do psychomotoryki samowychowania moralnego i pedagogiki samowychowania etycznego problem samowychowania psychomotorycznego sprowadza się do właściwej sekwencji: od naturalnego samowychowania moralnego w rodzinie do umysłowo-kulturowo-społecznego samowychowania etycznego w szkole i massmediach.

W samowychowaniu młodego człowieka każdy z osobna rozpatrywany typ samowychowania jest nakierowany na określony cel aksjologiczny. Cel aksjologii dojrzałego umysłu psychoruchowego jest rozłączny względem celu aksjologii niedojrzałego umysłu psychoruchowego; wszak pierwsza jest wyprowadzona z wrodzonych wartości naturalnych, zaś druga – z ustanowionych i dogmatycznych wartości umysłowo-kulturowo-społecznych umysłu kulturowego.`

Rozdział III Wykładnia samowykształcenia psychomotorycznego opisuje i wyjaśnia cel działań samoedukacyjnych dziecka w rodzinie oraz szkole podstawowej, średniej i wyższej, nakierowanych na aksjologiczno-umysłową formację umysłu psychoruchowego młodego człowieka. Konstytucja umysłu kulturowego i umysłu psychoruchowego zbiega się z otrzymaniem świadectwa dojrzałości. Uzyskanie dojrzałości zmysłowo-umysłowej sprzyja refleksyjnej aktywności umysłu kulturowego, która sprzyja czynom, za które świadomie bierze się społeczno-kulturową odpowiedzialność, zaś uzyskanie dojrzałości prioreceptywno-umysłowej sprzyja refleksyjnej aktywności umysłu psychoruchowego, która sprzyja czynom, za które świadomie bierze się umysłowo-kulturową odpowiedzialność.

W rodzinie samoedukacja młodego człowieka jest spontaniczna, zaś w szkole metodyczna; wątek samonauczania i wątek samowychowania nawzajem się przeplatają i warunkują: zbiegnięcie się dwóch wątków samoedukacyjnych wyznacza cel samokształcenia, które jest nakierowane na samowykształcenie.

Autorska idea samowykształcenia psychomotorycznego zakłada istotny związek naturalnych uwarunkowań ontogenetycznych z uwarunkowaniami kulturowo-umysłowymi, co oznacza, że umysł psychoruchowy da się opisać poprzez analizę kategorii biologicznego rozwoju ontogenetycznych struktur wrodzonych i kategorii kulturowo-umysłowego kształtowania.

W autorskiej wykładni umysłu psychoruchowego informacja genetyczna mózgu ontogenetycznego determinuje ROZWÓJ struktur wrodzonych, natomiast umysł kulturowy warunkuje SAMOKSZTAŁTOWANIE rozwijających się struktur wrodzonych w ramach samoedukacji psychomotorycznej w środowisku rodzinnym, szkolnym i uniwersyteckim.

W rodzinnej i szkolnej edukacji psychomotorycznej należy permanentnie zważać na samoedukacyjny, istotny splot dwóch wątków mocno się warunkujących: rozwijanie się struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego dziecka oraz samokształtowanie tego, co się rozwija przez umysł kulturowy.

Od momentu konstytucji umysłu kulturowego – dzięki środowisku rodzinnemu i szkolnemu- rozwija się struktura wrodzona naturalnego języka aktualizacji, zakodowanego w mózgu ontogenetycznym, a wraz z nim kształtuje się umysł psychoruchowy i zachowania psychoruchowe.

Pojawienie się w umyśle kulturowym języka etnicznego (siatki pojęć, siatki sądów, siatki wnioskowań jako powiązań między sądami) umożliwia rozwinięcie wrodzonego języka aktualizacji do postaci indywidualnego języka aktualizacji. Dopiero język aktualizacji umożliwia SAMOKSZTAŁTOWANIE umysłu psychoruchowego, co oznacza, że język aktualizacji stanowi bufor wiążący mózg ontogenetyczny z umysłem psychoruchowym.

Od momentu narodzin dziecka kształtowany jest język etniczny, który umożliwia samokształtowanie wrodzonego języka aktualizacji i umysłu psychoruchowego poprzez nabywanie: (1) informacji i wiedzy mózgu ontogenetycznego o strukturach ontogenetycznych, (2) informacji i wiedzy środowiska umysłu kulturowego, (3) ale także poprzez formowanie zachowań psychoruchowych (poprzez kodowanie informacji eferentnej).

Samokształcenie to samoformowanie umysłu psychoruchowego, samowykształcenie umysłu psychoruchowego to umysł psychoruchowy uformowany. Umysł psychoruchowy samowykształcony to umysł, którego wiedza istotowa ujęta jest w zdaniach języka aktualizacji i zachowaniach psychoruchowych. Szkoła umożliwia powierzchowną lub głęboką znajomość języka etnicznego, co jest przekładalne na kulturową wiedzę płytką lub głęboką, ale też szkoła umożliwia stworzenie warunków artykulacji wiedzy płytkiej lub głębokiej oraz stworzenie warunków płytkich lub głębokich zachowań psychoruchowych, co jest przekładalne na psychoruchową wiedzę płytką lub głęboką.

Szkolna edukacja kulturowa oraz edukacja psychomotoryczna jest efektywna wtedy, gdy uwzględnia rozwój zmysłowo-psychiczny oraz rozwój prioreceptywno-psychiczny dziecka.
Wpajanie wiedzy o kolorach nie zmieni wzroku daltonisty. Wiedza umysłu kulturowego o szlachetnych zachowaniach lub o prawidłowych zachowaniach ciała psychomotorycznego nie zmieni wrodzonej informacji i wiedzy mózgu ontogenetycznego o bioumysłowej kulturze zachowań psychomotorycznych.

W szkole nauczyciel odkrywa w dziecku prawidłowo (lub nieprawidłowo) funkcjonujący zmysł słuchu, zmysł smaku, zmysł powonienia, zmysł wzroku, zmysł dotyku, ale także prawidłowo (lub nieprawidłowo) funkcjonującą priorecepcję w obszarze kręgosłupa, kończyn dolnych lub dłoni. Odkrywa, że dziecko zachowuje się agresywnie lub spokojnie, opanowanie lub nerwowo, odważnie lub tchórzliwie, ale także odkrywa, że dziecko ma dobrą lub złą koordynację. Odkrywa jego kulturowe i psychomotoryczne zainteresowania, zamiłowania, gusta, talenty i zdolności. Odkrywa cechy osobowości psychoruchowej będące konsekwencją rozwinięcia ontogenetycznych struktur wrodzonych w środowisku umysłu kulturowego. Wiedza abstrakcyjna nabyta w szkole z dowolnego przedmiotu bez wskazania podłoża abstrakcji oraz metody dowodzenia lub uzasadnienia abstrakcji jest wiedzą pustą. Pusta wiedza kulturowa warunkuje pustą wiedzą psychoruchową, zaś pusta wiedza psychoruchowa generuje puste zachowania psychoruchowe.

Rozdział IV Wykładnia badań w nawiązaniu do tez poprzednich rozdziałów – wskazuje na możliwe zakresy badań edukacji psychomotorycznej. Badania naukowe bazują na metodologii nauk; z niej wyprowadzone są metodologie szczegółowe poszczególnych dyscyplin naukowych. Efektywność badań edukacyjnych warunkowana jest odpowiednią kulturą logiczną i metodologiczną badacza. W badaniach istotna jest wiedza teoretyczna i doświadczalna badacza, zwana wiedzą towarzyszącą. Edukator psychomotoryczny (badacz lub doktryner) zazwyczaj korzysta z metodologicznego założenia: dane zmysłowe stanowią podstawę gromadzenia faktów empirycznych o zachowaniach psychomotorycznych osób badanych, podatnych na indukcyjną obróbkę. Czy jest możliwe to, by badania samoedukacji psychomotorycznej były oparte na metodzie hipotetyczno-dedukcyjnej?

Nie da się wskazać na przynajmniej jedno prawo teoretyczne, obowiązujące we współczenej edukacji psychomotorycznej. W monografiach i podręcznikach edukacji psychomotorycznej przeważa myślenie doktrynalne. Edukator psychomotoryczny jako doktryner działa wedle schematu badania: praktyka – empiryczne uogólnianie – teoria, natomiast badacz edukacji psychomotorycznej – władający kulturą logiczną i metodologią nauk – działa wedle schematu: teoria – uszczegóławianie twierdzeń teoretycznych w hipotezach empirycznych – próba falsyfikacji hipotez w badaniach – praktyczne wykorzystanie wyników w procesie edukacyjnym. Jeżeli edukacja psychomotoryczna ma być dyscypliną naukową, to musi oczyścić się z myślenia doktrynalnego, zaś edukator psychomotoryczny powinien być otwarty na myślenie krytyczne.

Rozdział I

WYKŁADNIA UMYSŁY PSYCHORUCHOWEGO I ZACHOWAŃ PSYCHORUCHOWEGO

Od ponad stu lat edukatorzy psychomotoryczni głoszą tezy o pierwszoplanowej roli społeczeństwa w rozwoju i kształtowaniu ludzkiej osobowości; wedle nich nie biologia, a środowisko społeczno-kulturowe decyduje o osobowości i zachowaniach człowieka.

W tej perspektywie przyjmuje się, że umysł ma strukturę społeczno-kulturową. Autorska wykładnia uzasadnia tezę, że podłożem zachowań psychoruchowych człowieka jest bioumysłowa kultura ciała psychomotorycznego. W ludzkich zachowaniach psychoruchowych zbiega się biologia i umysł kulturowy.

Autorska idea ciała psychomotorycznego człowieka zakłada, że mózg ontogenetyczny, jako istotny element ciała psychomotorycznego, ulega wpływom umysłu kulturowego poprzez język aktualizacji stanowiący zwornik łączący mózg ontogenetyczny z umysłem psychoruchowym. Biologia determinuje rozwój struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego, zaś umysł kulturowy warunkuje kształtowanie rozwijających się struktur wrodzonych. Język aktualizacji umożliwia kształtowanie umysłu psychoruchowego na gruncie mózgu ontogenetycznego; od momentu pierwszych aktów umysłu kulturowego kształtowany jest język aktualizacji, który z kolei umożliwia kształtowanie umysłu psychoruchowego. Tym samym język aktualizacji stanowi klucz do biologii zachowań psychoruchowych oraz umysłu kulturowego.

Autorska idea zachowań psychoruchowych człowieka przewartościowuje dualizm ciała psychomotorycznego: biologia mózgu ontogenetycznego – mentalność umysłu psychoruchowego poprzez przewartościowanie dualizmu, na której osadzona jest nauka o psychomotoryce człowieka: fizyczne ciało – psychika; mózg ontogenetyczny jest nośnikiem umysłu psychoruchowego; to, co niefizyczne jest wygenerowaną abstrakcją z tego, co fizyczne.

Aktywność mózgu ontogenetycznego pociąga za sobą aktywność umysłu psychoruchowego poprzez język aktualizacji, lecz nie odwrotnie, gdyż umysł psychoruchowy nie jest samoistny, niezależny od mózgu ontogenetycznego; umysł psychoruchowy stanowi abstrakcję wygenerowana z aktywności mózgu ontogenetycznego, której nośnikiem jest język aktualizacji.

Język aktualizacji, mający swoją fizyczną reprezentację w mózgu ontogenetycznym oraz niefizyczną reprezentację w umyśle psychoruchowym, stanowi ogniwo spajające mózg ontogenetyczny z umysłem psychoruchowym.

Autorska idea umysłu psychoruchowego człowieka zakłada, że: biologia i przyroda determinują ROZWÓJ fizycznego ciała psychomotorycznego (w tym mózgu ontogenetycznego), zaś umysł kulturowy warunkuje SAMOKSZTAŁTOWANIE rozwoju struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego; umysł psychoruchowy to językowa struktura abstrakcyjna, gdzie język aktualizacji wiąże niefizyczną abstrakcję z fizycznym mózgiem ontogenetycznym. Umysł psychoruchowy to tyle, co dynamiczna struktura informacji osadzonej w artykułowanych zdaniach języka, lub inaczej umysł psychoruchowy to wiedza, zachowania psychoruchowe, obyczaje.

W umyśle psychoruchowym da się wyróżnić: 1) strukturę apriorycznego rozumu psychoruchowego, 2)strukturę aposteriorycznego intelektu psychoruchowego, 3) strukturę apriorycznej moralności psychoruchowej, 4) strukturę aposteriorycznej etyki psychoruchowej.

Rozum nie ma dostępu do danych empirycznych (priorecepcyjnych, dlatego nic nie uogólnia. Uogólnianiem zajmuje się intelekt psychoruchowy, który stanowi rozszerzenie priorecepcji i zdrowego rozsądku umysłu psychoruchowego. Empiryczność intelektu psychoruchowego odwołuje się do zdrowego rozsądku psychoruchowego i praktycznego języka aktualizacji.

1. Determinanty i uwarunkowania umysłu psychoruchowego

Umysł psychoruchowy jest przedmiotem analiz z różnych perspektyw badawczych, w tym: neurobiologii, nauk kognitywnych, aksjologii, psychomotoryki.
Umysł psychoruchowy tkwi w procesach biologii mózgu ontogenetycznego i procesach abstrakcyjnych. Biologia podlega prawom naukowym, zaś procesy mentalne umysłu psychoruchowego są przygodne.

Mózg ontogenetyczny nie jest identyczny z umysłem psychoruchowym; Umysł psychoruchowy jest warunkowany neurofizjologicznym działaniem mózgu ontogenetycznego oraz środowiskiem umysłu kulturowego. Termin mózg ontogenetyczny jest kategorią biologii, zaś termin umysł psychoruchowy jest kategorią psychomotoryki.

Wszystkie możliwe struktury umysłu psychoruchowego są konsekwencją rozwoju i umysłowo-kulturowego samokształtowania tego, co tkwi w strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego. Rozwijać może się jedynie to, co już jest w strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego, gdzie rozwój warunkowany jest środowiskiem umysłu kulturowego, mającym moc jego kształtowania.

W minionych wiekach umysł przyjmował różne nazwy: psychika, dusza, rozum, intelekt, wola. Przyjmowano, że poznanie zmysłowo-intelektualne jest jedynym poznaniem ciała i zachowań człowieka. Przyjmowano rozłączność świata fizycznego od świata umysłowego, jako niefizycznego. Jednocześnie przyjmowano, że edukacja w środowisku społeczno-kulturowym warunkuje ludzkie zachowania, w tym mówienie.

Autorska wykładnia umysłu uzasadnia tezę, że umysł kulturowy ma moc kształtowania struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego. Tym samym zachowania psychoruchowe człowieka mają strukturę bioumysłowej kultury. W ludzkich zachowaniach psychoruchowych zbiega się biologia i umysł kulturowy. Procesy biologiczne ciała da się obserwować i mierzyć, w przeciwieństwie do procesów umysłowych. Dualizm ciała i umysłu przez ostatnie dekady budzi szereg kontrowersji, gdyż ciało podlega prawom biologii.

Od ponad stu lat w tradycji europejskiej edukacji psychomotorycznej funkcjonuje mit człowieka jako jedności psychofizycznej: ciało (w tym mózgu) i umysł są samoistnymi bytami, ale wzajemnie na siebie oddziaływają”; ciało i umysł należą do kategorii samoistnych rzeczy. Aby obalić ów mit należy wykazać jedność biologii mózgu i umysłu.

Mitami nasycony jest język etniczny i potoczny. Czy język ten można uwolnić od psychologizmów i mitów? W język kategorie gramatyczne narzucają widzenie i poznanie ciała oraz poznanie zachowań człowieka. W języku opisującym zachowania psychoruchowe należy odróżnić kategorie semantyczne: nazwy, predykaty, zdania, od kategorii ontologicznych: rzeczy, cechy rzeczy, stanu rzeczy.

Nazwom konkretnym odpowiadają samoistne rzeczy, np. Jan, kręgosłup Jana. Nazwom abstrakcyjnym odpowiadają cechy lub klasy rzeczy, np. człowiek, kręgosłupy, zaś zdaniom języka aktualizacji odpowiadają stany rzeczy, np. Jan wygina kręgosłup. Mieszanie kategorii syntaktycznych lub typów logicznych jest traktowane jako błąd językowy. Stosując się do tych reguł, język można uwolnić od spekulacji i mitów.

Umysł psychoruchowy warunkowany jest trzema kluczowymi kategoriami:

1. kategorią naturalnego rozwoju (rozwija się tylko to, co istnieje),
2. kategorią środowiska biologicznego i przyrodniczego (te środowiska determinują biologiczny rozwój),
3. kategorią środowiska umysłu kulturowego (to środowisko warunkuje kształtowanie struktur rozwijających się).

Uwarunkowania te ujmują:
1. biologiczny rozwój struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego,
2. środowisko biologiczne i przyrodnicze, umożliwiające biologiczny rozwój struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego,
3. środowisko umysłu kulturowego, kształtujące atrybuty umysłu psychoruchowego, w tym:
a. kształtowanie rozwijającego się języka aktualizacji na gruncie struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego.
b. kształtowanie świadomości psychoruchowej stanowiącej funkcję rozwijającego się mózgu ontogenetycznego i języka aktualizacji.
c. kształtowanie się osobowości psychoruchowej jako konsekwencja rozwijających się struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego.

Tak ujęte uwarunkowania umysłu psychoruchowego implikują określoną koncepcję edukacji psychomotorycznej. Autorska koncepcja edukacji psychomotorycznej opisana jest w kontekście biologicznego rozwoju mózgu ontogenetycznego, koniecznie determinowanym środowiskiem przyrodniczym i środowiskiem biologicznym oraz środowiskiem umysłu kulturowego, jako że wszelkie procesy kształtowania są możliwe w obrębie biologicznie rozwijających się struktur mózgu ontogenetycznego, pierwotnie mających status ontogenetycznych struktur wrodzonych.

Środowisko rodzinne i środowisko szkolne w procesie edukacji psychomotorycznej (pośrednio) zabiega przede wszystkim o kształtowanie umysłu kulturowego (nie zawsze uświadamiając sobie, że kategorie gramatyczne języka etnicznego narzucają m.in. sposób „widzenia i pojmowanie ciała i zachowań”) przez prawidłowe kształtowanie walorów zmysłowo-intelektualnych oraz wychowanie socjokulturowe dziecka poprzez przekazywanie wzorów: prorodzinnych, prospołecznych i propaństwowych oraz wiedzy teoretycznej i wiedzy dogmatycznej.

Z kolei środowisko umysłu kulturowego dziecka w procesie samokształtowania umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych warunkuje samokształtowanie języka aktualizacji, samokształtowanie walorów priorecepcyjno-intelektualnych oraz samowychowanie psychoruchowe.

Istota biologicznego rozwoju struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego sprowadza się do samowydobywania tego, co w strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego chowane, czyli osobowości psychoruchowej i zachowań psychoruchowych. Z kolei istota samokształtowania umysłu psychoruchowego przez umysł kulturowy sprowadza się do samokształtowania wydobywanych, struktur wrodzonych, umożliwiających konstytucję świadomości psychoruchowej, myślenia psychoruchowego, języka aktualizacji, rozumu i intelektu psychoruchowego.

Wszelkie warunki możliwego poznania umysłu psychoruchowego wyznaczają biologiczne, wrodzone struktury ontogenetyczne mózgu, rozwijane dzięki aktywności umysłu kulturowego, który indywidualizuje uniwersalne struktury ontogenetyczne.

Na rozwój ontogenetycznych struktur wrodzonych dziecka i dziedziczonych po rodzicach genotypów ma wpływ aktywność umysłu kulturowego: myślenie kulturowe, spostrzeganie kulturowe, wyobrażanie kulturowe, język etniczny, wartościowanie w (1) środowisku biologii i w środowisku przyrodniczym determinowanym wpływami grawitacji i siłami bezwładności i w (2) środowisku kulturowo – społecznym, w tym: (2a) w środowisku rodzinnym, (2b) w środowisku szkolnym, (2c) w środowisku pozaszkolnym.

1.1. Umysł kulturowy jako dopełnienie umysłu psychoruchowego

Rozwój biologii mózgu ontogenetycznego determinowany jest ontogenetyczną strukturą wrodzoną, zaś kształtowanie rozwoju organów prioreceptorów i umysłu psychoruchowego warunkuje i reguluje też konfiguracja subiektywnych sądów psychologizujących umysłu kulturowego ujmująca światopoglądy, wzorce, ideologie, doktryny naukowe i etyczne.

Struktura wrodzona a struktura nabyta umysłu psychoruchowego

Biolodzy nie zauważają istotnego związku zachodzącego między wrodzonymi strukturami mózgu ontogenetycznego a środowiskiem umysłu kulturowego; umysł kulturowy umożliwia konstytucję umysłu psychoruchowego, zachowań psychoruchowych i świadomości psychoruchowej.

Otóż nie ma żadnej struktury umysłu psychoruchowego, która byłaby przekazywana jedynie w procesie umysłowo – kulturowej samoedukacji: struktury priorecepcyjno i struktury umysłu psychoruchowego rozwijają się z predyspozycji przekazywanych genetycznie.

Biologiczne podstawy języka aktualizacji, myślenia psychoruchowego, wartościowania zachowań psychoruchowych są uniwersalne i globalne, zaś kulturowo-umysłowe podstawy języka aktualizacji, myślenia psychoruchowego, wartościowania zachowań psychoruchowych są relatywne i indywidualne.

Kiedy poznamy lepiej mechanizmy genetyczne i ich wpływ na powstanie ludzkiego układu nerwowego odpowiedzialnego za ludzką psychomotorykę oraz mechanizmy umysłowo-kulturowego i lingwistycznego kształtowania (czyli w środowisku umysłu kulturowego) rozwoju wrodzonych struktur ontogenetycznych edukatorzy psychomotoryczni częściej będą w nich szukać klucza do zrozumienia swoich problemów i niepowodzeń.

Umysł psychoruchowy dziecka pojawia się jako językowa struktura funkcyjna dzięki genetycznym strukturom wrodzonym mózgu ontogenetycznego oraz dzięki aktywności umysłu kulturowego.

Aktywność umysłu kulturowego dziecka w środowisku rodzinnym, szkolnym, i pozaszkolnym umożliwia naturalny rozwój struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego (w tym rozwój organów priorecepcyjnych).

Umysł psychoruchowy rozwija się według genetycznie zakodowanej struktury wrodzonej, odpowiedzialnej m.in. za biologiczny rozwój myślenia psychoruchowego w języku aktualizacji. Rozwój dotyczy tego, co biologiczne, zaś samokształtować można tylko to, co się rozwija.

Dzięki biologicznemu rozwojowi wrodzonych struktur ontogenetycznych w środowisku umysłu kulturowego kształtują się organy prioreceptorów, język aktualizacji, osobowość psychoruchowa i świadomość psychoruchowa. Odpowiednia struktura wrodzona mózgu ontogenetycznego stanowi predyspozycję dla konstytucji świadomości psychoruchowej na odpowiednim etapie rozwoju kształtowanego mentalnie przez umysł kulturowy.

Umysł kulturowy obejmuje m.in. nabytą wiedzę potoczną i naukowa, plastyczną i muzyczną, nabytą wiedzę w zakresie literatury pięknej, norm etycznych i prawnych, wierzeń i tradycji, zwyczajów i obyczajów, nakazów i zakazów, wzorów zachowań kulturowych danej społeczności; Tym samym umysł kulturowy obejmuje to, co w umyśle kulturowym i to co poza nim, a co stanowi kulturowy produkt umysłu psychoruchowego. Umysł kulturowy stanowi także dynamiczną konfigurację wyuczonych wzorów zachowań kulturowych oraz ich rezultatów dla danej społeczności, gdzie całokształt wzorów zachowań kulturowych jest nabywany drogą pozagenową.

Zarazem zakres samoedukacji psychomotorycznej wzorów zachowań kulturowych oraz nabytej wiedzy naukowej i dogmatycznej zależy od biologicznych właściwości struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego, które są rezultatem adaptacji genetycznej.

Umysł kulturowy poszerza psychoruchowe możliwości adaptacyjne. Transmisja informacji genowej występuje w obrębie adaptacji genetycznej, zaś transmisja informacji pozagenowej występuje w obrębie adaptacji pozagenetycznej. Umysł psychoruchowy jest też pozagenowy, gdyż odwołuje się do wyuczonej i przyswojonej wiedzy umysłu kulturowego, poszerzającej zaspokajanie potrzeb rzeczywistych i nierzeczywistych (urojonych), szczególnie z zakresu używania technicznych gadżetów.

Struktury wrodzone mózgu ontogenetycznego (np. naturalny język aktualizacji) podlegają naturalnemu, biologicznemu rozwojowi dzięki środowisku umysłu kulturowego, lecz to, co się rozwija (np. indywidualny język aktualizacji), funkcjonuje wedle zasad i reguł umysłu kulturowego, ukształtowanego m.in. przez socjokulturowe środowisko, w którym dziecko wzrasta.

Tym samym umysł kulturowy stanowi dopełnienie biologii mózgu ontogenetycznego. Umysł kulturowy nie jest przeciwieństwem fizycznego mózgu ontogenetycznego, lecz jego dopełnieniem. Rozwijają się wrodzone struktury ontogenetyczne mózgu, lecz by mogły się one w pełni rozwinąć nieodzowna jest aktywność zmysłowo-umysłowo-kulturowa dziecka, umożliwiająca rozwój.

W umyśle kulturowym da się wskazać na zespół czynników, sprzyjających lub zakłócających rozwój struktur ontogenetycznych.

Umysł kulturowy – jako dopełnienie wrodzonych struktur ontogenetycznych – jest warunkowany nabytym systemem wyuczonych znaczeń znaków językowych i pozajęzykowych danego środowiska socjokulturowego manifestującym się w świadomości kulturowej, w myśleniu kulturowym, w lingwistyce języka etnicznego.

Umysł kulturowy w sposób istotny przyczynia się do kształtowania psychoruchowych form umysłowo-kulturowej symboliki lub znaczeń symbolicznych. Dzięki aktywności umysłu kulturowego rozwijają się organy priorecepcji i ośrodkowy, motoryczny układ nerwowy, zaś na jego gruncie kształtowana jest świadomość znaczeń zachowań psychoruchowych wraz z permanentnie nawarstwiającym się doświadczeniem psychoruchowych form symbolicznych.

Umysł kulturowy wyznacza m.in. konfigurację samowyuczalnych i przekazywalnych wzorów symbolicznych własnego i danego środowiska socjokulturowego. Umysł kulturowy dzieje się w granicach wyznaczonych przez umowę własną i umowę społeczną. Tym samym umysł kulturowy jest genowy i pozagenowy.

Rozwój i kształtowanie umysłu psychoruchowego.

Biologia determinuje ROZWÓJ umysłu psychoruchowego, natomiast środowisko umysłu kulturowego warunkuje SAMOKSZAŁTOWANIE umysłu psychoruchowego; wszak jest możliwe samokształtowanie tylko tego, co się rozwija w mózgu ontogenetycznym. Jeżeli reguły rządzące umysłowo-kulturowym samokształtowaniem umysłu psychoruchowego są w istotnym związku z prawami ewolucji biologicznej, to ów związek stanowi wystarczającą podstawę formułowania teorii unarnej bioumysłowej kultury umysłu psychoruchowego.

Jeżeli umysł psychoruchowy jest wytworem tego, co biologiczne i tego, co umysłowo-kulturowe, to jedność umysłu psychoruchowego – jako złożenie biologii ciała psychomotorycznego i umysłu kulturowego – ma strukturę bioumysłowej kultury.

Za szkodliwe poznawczo i metodologicznie należy uznać podział nauki o psychomotoryce na nauki o biologii ciała psychomotorycznego (w tym mózgu ontogenetycznego) i podział na nauki kognitywne. Psychomotoryka musi uwzględniać fakt, że biologiczny rozwój mózgu ontogenetycznego jest kształtowany przez umysł kulturowy. Nauki kognitywne stanowią dopełnienie nauk o biologii mózgu ontogenetycznego i ciała motorycznego, a nie ich przeciwieństwo.

Unifikacja nauk o biologii ciała psychomotorycznego (badających język aktualizacji, poznanie psychoruchowe i zachowania psychoruchowe w kontekście dynamiki mózgu ontogenetycznego) i nauk o umyśle kulturowym jest możliwa. Nauki kognitywne o umyśle kulturowym stanowią dopełnienie nauk o biologii ciała psychomotorycznego (w tym mózgu ontogenetycznego), choć z istoty biologia jest obiektywna, zaś umysłu kulturowy subiektywny. Umysłu kulturowy nie stanowi przeciwieństwa biologii ciała psychomotorycznego; umysł kulturowy stanowi dopełnienie i przedłużenie biologii ciała psychomotorycznego, choć biologia ciała psychomotorycznego jest obiektywna a umysł kulturowy subiektywny lub intersubiektywny.

Idea ścisłego i istotnego związku biologii ciała psychomotorycznego z umysłem kulturowym z wyjątkową mocą ujawnia się w strukturze wrodzonej języka aktualizacji oraz (wtórnie) w indywidualnym języku aktualizacji. Otóż środowisko umysłu kulturowego indywidualizuje obiektywną i uniwersalną gramatykę generatywną i głęboką języka aktualizacji, czego konsekwencją są indywidualne języki aktualizacji, umożliwiające artykulację ujętych w myśleniu kulturowym myśli.

Zasadą ujednostkowienia gramatyki generatywnej języka aktualizacji jest środowisko umysłu kulturowego, czego konsekwencją jest wielość języków aktualizacji, manifestująca się wielością sposobów wypowiedzi.

Warto dodać, że semantyka języków etnicznych, które stanowią podłoże umysłu kulturowego, jest chwiejna, zaś ich leksykony – wieloznaczne. Leksykalna wieloznaczność przenosi się na nauki kognitywne zazwyczaj ujmowane w języku potocznym. Jeżeli np. test inteligencji kulturowej (badanie intelektu kulturowego) opiera się na znajomości gramatyki i leksykonu języka etnicznego, umożliwiającego rozumienie przeczytanych lub wysłuchanych zdań, to nie jest możliwa jakakolwiek obiektywizacja wyników badań ze względu na niemożliwość wyeliminowania chwiejności semantycznej leksykonu języka etnicznego. Z tego względu brak podstaw do obiektywizacji testu inteligencji kulturowej, gdyż względność środowiska subiektywnie nasyconego socjokulturą ją uniemożliwia. Wszystkie testy inteligencji – odwołujące się do zdań języka etnicznego – są tendencyjne, a więc mają zerową wartość naukową, choć mogą mieć wartość użytecznościową.

Tym samym język aktualizacji charakteryzuje się chwiejnością semantyczną i leksykalną wieloznacznością w oparciu o semantykę leksykonu języka etnicznego umysłu kulturowego

Semantyka język etnicznego przenosi się na psychomotorykę jako naukę zazwyczaj ujmowaną w języku potocznym. Jeżeli np. test inteligencji psychoruchowej (badanie intelektu psychoruchowego) opiera się na znajomości gramatyki i leksykonu języka etnicznego, umożliwiającego psychoruchową manifestację rozumienia (przez pisanie lub mówienie) przeczytanych lub wysłuchanych zdań, to nie jest możliwa jakakolwiek obiektywizacja wyników badań ze względu na niemożliwość wyeliminowania chwiejności semantycznej leksykonu języka aktualizacji. Z tego względu brak podstaw do obiektywizacji testu inteligencji psychoruchowej, gdyż względność środowiska umysłu kulturowego, subiektywnie nasyconego myśleniem kulturowym, ją uniemożliwia.

Jeżeli nawet testy inteligencji psychoruchowej opierają się na labiryntach, figurach, manipulacjach bryłami, rysunkowych scenkach czy na manipulacjach własnym ciałem, a więc na testach niewerbalnych, to nie oznaczają one braku zaangażowania umysłu kulturowego dziecka w ich zastosowaniu. Wszak dziecko musi użyć struktury zmysłowo-intelektualnej i pojęciowej by sprostać zadaniom psychoruchowym (choć testy te mają minimalne zastosowanie praktyczne w szkole, gdyż lekcja oparta jest przede wszystkim na zdaniach). Testy niewerbalne posiadają jednak wyższość nad testami werbalnymi w psychomotoryce, gdyż badają relację struktury zmysłowo-intelektualnej z wrodzoną strukturą priorecepcyjno-intelektualnej.

Znajomość gramatyki i leksykonu danego języka etnicznego umożliwia zachowania psychoruchowe, w tym mówienie, pisanie, mimikę twarzy, gestykulację, przyjmowanie pozycji ciała. Wszystkie testy inteligencji psychoruchowej opierające się na znajomości gramatyki i leksykonu języka etnicznego uniemożliwiają jakakolwiek obiektywizację wyników badań.

Rozwój umysłu psychoruchowego, języka aktualizacji i zachowań psychoruchowych ma podłoże biologiczne, zaś samokształtowanie umysłu psychoruchowego, języka aktualizacji i zachowań psychoruchowych – podłoże kulturowo-umysłowe. Psychomotoryka zajmuje się odkrywaniem praw rozwoju ciała psychomotorycznego i języka aktualizacji oraz kształtowaniem umysłowo-kulturowym, które nie podpada pod prawa. Umysł kulturowy wyłania się też z nawarstwiających się indywidualnych doświadczeń zachowań psychoruchowych oraz wzajemnych oddziaływań.

Wszystkie testy inteligencji psychoruchowej – odwołujące się do etnicznego i potocznego języka aktualizacji – są tendencyjne, a więc mają zerową wartość naukową, choć mogą mieć wartość użytecznościową. Podstawowy problem tzw. ilorazu inteligencji psychoruchowej tkwi w tym, że inteligencja psychoruchowa (intelekt psychoruchowy) jest determinowana biologicznym rozwojem adekwatnej wrodzonej struktury genetycznej mózgu ontogenetycznego oraz subiektywnym środowiskiem umysłu kulturowego, umożliwiającym rozwój.

Otóż nie jest możliwe sformułowanie testu badającego zakres inteligencji psychoruchowej determinowanej genetyką mózgu ontogenetycznego, jak i testu badającego zakres inteligencji warunkowanej umysłem kulturowym z tej racji, że biologiczny rozwój mózgu ontogenetycznego warunkowany jest środowiskiem umysłu kulturowego, które nie podpada pod prawa. Inaczej, nie jest możliwe skonstruowanie testu inteligencji psychoruchowej abstrahującego od subiektywnego myślenia kulturowego (w szczególności lingwistycznego), ale i nie jest możliwe skonstruowanie testu inteligencji abstrahującego od obiektywnej biologii mózgu ontogenetycznego.

Wrodzony, naturalny język aktualizacji a indywidualny język aktualizacji

Wrodzony i naturalny język aktualizacji jest genetycznie determinowany, zaś indywidualny język aktualizacji jest konsekwencją rozwoju języka wrodzonego w środowisku umysłu kulturowego.

Na poziomie wrodzonego języka aktualizacji zostają odkrywane logiczne reguły zachowań psychoruchowych (w tym mówienia i pisania) jako wrodzona gramatyka języka aktualizacji.

Dla Ferdynanda de Saussure’a, twórcy językoznawstwa europejskiego, język etniczny jest ujmowany jako system znaków wyznaczony przez struktury psychospołeczne i kulturowe. Saussure umiejscawia semiologię w psychologii społecznej, która – według niego – zajmuje się badaniem „faktów ludzkich”. Saussure upatruje w znakach przede wszystkim funkcji społecznej a sam znak ma dla niego charakter psychiczny.

Dla Noama Avrama Chomsky’ego fundamentem języka nie jest socjokultura, lecz wrodzone struktury genetyczne mózgu; człowiek rodzi się już z wrodzoną zdolnością językową (tzw. gramatyką głęboką). Wrodzone zdolności językowe dotyczą głębokich struktur gramatycznych. Głębokie struktury gramatyczne są wspólne wszystkim językom. Natomiast władania konkretnym językiem etnicznym człowiek musi się nauczyć tylko w obrębie danego środowiska kulturowo-społecznego. Wedle Chomsky’ego gramatyka uniwersalna – zapisana w biologicznych strukturach wrodzonych mózgu – determinuje struktury wszystkich języków etnicznych dowolnych grup społecznych.

A. Chomsky nie rozróżnia mózgu kulturowego i mózgu ontogenetycznego, myślenia w języku etnicznym i myślenia w języku aktualizacji, tym samym nie rozróżnia predyspozycji do nauczenia się języka etnicznego od predyspozycji do wypowiadania się w języku; wszak bez motoryczno-językowych struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego i struktur priorecepcyjnych umożliwiających artykulację, człowiek nie posiadałby predyspozycji do artykulacji ujętych myśli w myśleniu.

Wedle autora monografii istnieje istotna różnica między mentalnym myśleniem kulturowym a myśleniem psychoruchowym. Myślenie kulturowe nie implikuje zachowania (w tym mówienia lub pisania); myślenie kulturowe dzieje się w granicach samego myślenia. Myślenie psychoruchowe istotnie powiązane jest z zachowaniem psychoruchowym. Konwencjonalny charakter znaku języka etnicznego jest konsekwencją subiektywnego uznania grupy społecznej, która posługuje się danym językiem etnicznym, zaś fundamentem znaku języka aktualizacji są wrodzone, uniwersalne i obiektywne struktury językowo-motoryczne mózgu ontogenetycznego.

Wedla autora monografii fundamentem języka aktualizacji i ludzkich zachowań psychoruchowych nie jest środowisko umysłu kulturowego; środowisko umysłu kulturowego i wzory zachowań kulturowych stanowią jedynie dopełnienie naturalnego rozwoju wrodzonych struktur językowo-motorycznych.

Wedle autora monografii człowiek rodzi się z wrodzoną zdolnością językowo-motoryczną mówienia i pisania (tzw. gramatyką głęboką) i wrodzoną zdolnością zachowań psychoruchowych warunkowaną umysłem kulturowym. Natomiast władania konkretnym językiem etnicznym oraz władania konkretnym wzorem zachowania kulturowego człowiek musi się nauczyć tylko w obrębie własnego środowiska umysłu kulturowego. Gramatyka uniwersalna języka aktualizacji i zachowań psychoruchowych – zapisana w biologicznych strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego – determinuje struktury wszystkich języków aktualizacji i struktury wszystkich zachowań psychoruchowych.

Wrodzone zdolności językowo-motoryczne – artykulacyjne i psychoruchowe – dotyczą głębokich struktur gramatycznych i biologicznych mózgu ontogenetycznego. Głębokie struktury języka aktualizacji są wspólne wszystkim językom aktualizacji oraz wszystkim zachowaniom psychoruchowym. Natomiast konkretnego języka aktualizacji i konkretnego zachowania psychoruchowego człowiek musi się nauczyć tylko w obrębie własnego środowiska umysłu kulturowego.

Uniwersalna gramatyka języka aktualizacji i zachowań psychoruchowych – zapisana w biologicznych strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego – determinuje struktury wszystkich języków aktualizacji i struktury wszystkich zachowań psychoruchowych. Gramatyka uniwersalna struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego wyznacza źródła i granice poznania psychoruchowego, myślenia psychoruchowego i zachowania psychoruchowego.

Między wrodzoną gramatyką języka aktualizacji a tym lub innym językiem etnicznym w jakim myśli konkretny człowiek zachodzi konieczny związek; zasadą indywidualizowania wrodzonej gramatyki języka aktualizacji i zachowań psychoruchowych jest umysł kulturowy, zaś konsekwencją owego indywidualizowania jest wielość indywidualnych języków aktualizacji oraz wielość zachowań psychoruchowych.

Z powyższego twierdzenia wynika, że język aktualizacji oraz zachowania psychoruchowe dziedziczą wrodzoną i uniwersalną gramatykę, ale też dziedziczą subiektywne przymioty środowisko umysłu kulturowego; pierwszy typ dziedziczenia nasyca indywidualny język aktualizacji i zachowań psychoruchowych obiektywną strukturą logiczną, zaś drugi typ dziedziczenia nasyca język aktualizacji i zachowania psychoruchowe chwiejnością subiektywnego środowiska umysłu kulturowego.

Dynamika umysłu psychoruchowego i prioreceptorów to manifestacja własności mózgu ontogenetycznego kształtowana przez aktywność umysłu kulturowego. Dziecko w dużym tempie uczy się wypowiadać nowe zdania oraz generować nowe zachowania psychoruchowe, z którymi się nigdy wcześniej nie zetknęło.

Większość wypowiedzi składa się ze zdań gramatycznych, których nigdy wcześniej dziecko nie użyło. Tym samym uniwersalną gramatykę języka aktualizacji należy traktować jako zbiór reguł‚ umożliwiających generowanie nieskończonej liczby wypowiedzi i zachowań psychoruchowych.

Większość zachowań psychoruchowych składa się z logicznych układów psychomotorycznych, których nigdy wcześniej dziecko nie wykonało. Tym samym uniwersalną gramatykę zachowań psychoruchowych należy traktować jako zbiór reguł umożliwiających generowanie nieskończonej liczby układów psychomotorycznych.

Wrodzona kompetencja językowo-motoryczna odnosi się do: (1) struktury głębokiej artykulacji zdań mającej charakter uniwersalny, wspólny wszystkim językom aktualizacji, (2) struktury głębokiej zachowań psychoruchowych mającej charakter uniwersalny, wspólny wszystkim zachowaniom psychoruchowym.

Wrodzona kompetencja języka aktualizacji decyduje o tym, że dziecko od momentu pierwszych aktów umysłu kulturowego ma możliwości nauczenia się dowolnej artykulacji zdań i psychomotorycznego wyrażania wzorów umysłowo-kulturowych, lecz jaki to będzie język aktualizacji oraz jakie to będzie zachowanie psychoruchowe nie decyduje uniwersalna kompetencja języka aktualizacji, lecz środowisko umysłu kulturowego.

Badając język aktualizacji docieramy do charakterystycznych cech, odróżniających zachowanie człowieka od zachowania zwierzęcia, ale też badając język aktualizacji docieramy do charakterystycznych cech odróżniających zachowanie konkretnego człowieka od zachowania innego człowieka. Język aktualizacji jest kluczem do poznania biologii ciała motorycznego mózgu ontogenetycznego i umysłu kulturowego.

Czy każdy aspekt życia psychoruchowego człowieka ma coś wspólnego z ekspresją językową? Nie, gdyż człowiek myśli psychoruchowo przede wszystkim aktualnymi obrazami, zdarzeniami lub nastrojami.

Lingwistyczne zdolności artykulacyjne i psychomotoryczne są determinowane strukturami wrodzonymi mózgu ontogenetycznego; umysł psychoruchowy stanowi manifestację własności i właściwości mózgu ontogenetycznego. Hipotezy dotyczące gramatyki uniwersalnej języka i zachowań psychoruchowych są empirycznie weryfikowane przez psychologię, neurologię i biologię ewolucyjną. Pojęcie gramatyki uniwersalnej języka aktualizacji odnosi się do wrodzonego wyposażenia mózgu ontogenetycznego każdego człowieka. Rdzeniem gramatyki uniwersalnej języka aktualizacji i zachowań psychoruchowych jest rachunek liczb naturalnych.

Zdania języka etnicznego zbudowane są z dyskretnych jednostek (słów i morfemów), które w trakcie mentalnych operacji syntaktycznych przeprowadzanych na gruncie umysłu kulturowego zachowują swą tożsamość. Jest możliwe tworzenie zdań nieskończenie długich. Powyższe własności przejawiają się w twórczym aspekcie języka etnicznego.

Jest możliwa nieskończenie różnorodna artykulacja zdań oraz różnorodne formy zachowań psychoruchowych. Powyższe własności przejawiają się w twórczym aspekcie języka aktualizacji oraz w twórczym aspekcie zachowań psychoruchowych.

Zazwyczaj brak zdolności posługiwania się językiem aktualizacji implikuje niedorozwój
psychoruchowy, zaś brak zdolności przyswajania języka etnicznego implikuje niedorozwój umysłowy.

Składnikami uniwersalnego i wrodzonego języka aktualizacji są: impulsologia, składnia i semantyka, przy czym są one częściowo specyficzne dla każdego języka aktualizacji każdego konkretnego człowieka

Semantyka dotyczy znaczeń i oznaczeń wyrażeń współtworzących wypowiadane zdania. Semantyka warunkowana jest myśleniem kulturowym i myśleniem psychoruchowym.

Myślenie kulturowe przeprowadzone na gruncie umysłu kulturowego ujmuje obiektywną myśl logiczną i subiektywną myśl psychologiczną (pojęcia lub sądy w ramach poznania zmysłowo-intelektualnego). Myśleniu kulturowemu nie towarzyszy mówienie oraz nie towarzyszy zachowanie psychoruchowe. Myślenie kulturowe jest bezdźwięczne.

Myślenie psychoruchowe (myślenie przeprowadzone na gruncie umysłu psychoruchowego) ujmuje obiektywną myśl logiczną oraz subiektywną myśl psychologiczną. Myśleniu psychoruchowemu ujmującemu subiektywną myśl psychologiczną towarzyszy mówienie lub zachowanie psychoruchowe.

Tym samym da się oddzielić semantykę logiczno-językową od semantyki lingwistycznej.

Jeżeli struktura wrodzona gramatyki uniwersalnej języka aktualizacji implikuje wielość języków aktualizacji poprzez jej kulturowo-umysłowe ujednostkowienia, to jest zasadne pytanie: czy semantyka języka aktualizacji jest warunkowana strukturą wrodzoną mózgu ontogenetycznego czy środowiskiem umysłu kulturowego?

W języku aktualizacji da się wskazać na semantyki języków aktualizacji, których rozwinięty mechanizm ontogenetycznych struktur wrodzonych funkcjonuje wedle czterech kryteriów: (1) kryterium logiczne, stanowiące podstawę rozróżnienia prawdy od fałszu oraz artykulacji zdań prawdziwych i zdań fałszywych, (2) kryterium aksjologiczne, stanowiące podstawę rozróżnienia wartości pozytywnej od wartości negatywnej oraz artykulacji zdań wartościujących, (3) kryterium moralne, stanowiące podstawę rozróżnienia dobra moralnego od zła moralnego oraz artykulacji zdań normatywnych i oceniających, (4) kryterium estetycznego, stanowiące podstawę rozróżnienia piękna od brzydoty oraz artykulacji zdań ujmujących wartości estetyczne.

Od semantyk języka aktualizacji, determinowanych ontogenetycznymi strukturami wrodzonymi, należy oddzielić semantyki języka aktualizacji warunkowanych subiektywnym środowiskiem umysłu kulturowego. Do nich należy: (1) semantyka lingwistyczna, odwołująca się do kulturowego języka etnicznego i zdrowego rozsądku umysłu kulturowego, (2) semantyka etyczna, odwołująca się do obyczajów umysłowo-kulturowych.

Język aktualizacji, stanowi m.in. narzędzie i medium umysłu psychoruchowego.
Język aktualizacji jest nośnikiem tworów abstrakcyjnych i symbolicznych.

Język aktualizacji umożliwia:
artykulację opisu tego, co abstrakcyjne, i wtedy pełni funkcję metajęzyka,
artykulację opisu rzeczywistości, i wtedy pełni funkcję narzędzia,
artykulację opisu struktur językowych w metajęzyku,
artykulację struktury formalnej, i wtedy język aktualizacji w danym zakresie jest izomorficzny z rzeczywistością, czyli struktura logiczna rzeczywistości jest izomorficzna względem struktury logicznej języka aktualizacji,
poznanie psychoruchowe określonego fragmentu, i wtedy pełni funkcję języka wewnętrznego teorii psychomotorycznej,
artykulację nastrojów, chceń, motywacji, emocji, i wtedy pełni funkcję ekspresyjną,
komunikowanie, i wtedy pełni funkcję medium między nadawcą a odbiorcą, przekazujące informację lub dezinformację,
konstytucję lingwistycznego umysłu psychoruchowego i wtedy pełni funkcję więzadła językowej struktury wrodzonej mózgu ontogenetycznego z językową strukturą umysłu psychoruchowego,
myślenie psychoruchowe, i wtedy pełni funkcję więzadła myślenia psychoruchowego z językiem aktualizacji,
psychoruchowe myślenie świadome i nieświadome, i wtedy pełni funkcję nośnika informacji lub dezinformacji,
artykulację zdań oznajmujących, wartościujących, oceniających,
kreowanie dojrzałych zachowań psychoruchowych. Teza ta jest prawdopodobna w obliczy wyników współczesnych badań.

W każdym z wyróżnionych przypadków inaczej przedstawia się problem prawdziwości artykulacji zdania języka naukowego od artykulacji zdania języka potocznego. Przykład z biomechaniki: wypowiedzenie zdania „zachowanie psychoruchowe polegające na utrzymaniu równowagi ciała człowieka w postawie wysokiej jest zachowaniem środka masy w czworoboku podporu”, przy czym autor wypowiedzi jest świadomy, że zdanie to nie opisuje zachowania psychoruchowego, lecz ujmują strukturę zachowania psychoruchowego, zaś prawdziwość prawa równowagi ciała człowieka polega na jego izomorficzności ze strukturą zachowania psychoruchowego.

Zdanie wypowiedziane przez człowieka, który nigdy nie utrzymał równowagi ciała 'każde zachowanie psychoruchowe polegające na utrzymaniu równowagi ciała stanowi egzemplifikację prawa równowagi’ jest prawdziwe, ale też utrzymanie równowagi ciała przez człowieka, który tego zdania nigdy nie wypowiedział jest prawdziwym faktem.

Przykład zdroworozsądkowy. Wypowiedziane zdanie ,,Jan podnosi rękę do góry” jest prawdziwe wtedy i tylko wtedy, gdy Jan podnosi rękę do góry. Prawdziwość wypowiedzianego zdania zachodzi wówczas, gdy istnieje zgodność zdania z zachowaniem psychoruchowym.

Język aktualizacji wraz z charakterem zachowań psychoruchowych i kontaktów z fizycznym otoczeniem jest określany przez ontogenetycznie odziedziczony sposób organizowania i porządkowania doświadczeń psychoruchowych. Język aktualizacji warunkowany jest językiem etnicznym, który jest podstawowym atrybutem umysłu kulturowego. Do atrybutów umysłu kulturowego należą zasady i struktury zmysłowo-intelektualne, za pomocą których dziecko mentalnie organizuje i porządkuje obraz przestrzeni wokół siebie, w tym obraz własnego ciała. Język aktualizacji jest podstawowym atrybutem umysłu psychoruchowego. Do atrybutów umysłu psychoruchowego należą m.in. zasady i struktury priorecepcyjno-intelektualne, za pomocą których dziecko organizuje i porządkuje zachowania psychoruchowe oraz otaczający go świat. Każdy istotny aspekt poznania psychoruchowego i zachowania psychoruchowego jest rządzony przez zasady i struktury wrodzone mózgu ontogenetycznego.

Każda dająca się wyróżnić struktura umysłu psychoruchowego musi mieć swoją reprezentację w strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego. Każdy organ priorecepcyjny rejestruje i porządkuje wąski wycinek ciała psychomotorycznego. Reszta jest poza nim. Walory priorecepcyjne umysłu psychoruchowego są pierwotnie determinowane ontogenetycznymi strukturami wrodzonymi, zaś wtórnie są kształtowane przez środowisko umysłu kulturowego.

Zachowanie wrodzone a zachowanie wyuczone

Zachodzi istotna różnica między wrodzonymi zachowaniami moralnymi a wyuczonymi zachowaniami etycznymi środowiska umysłu kulturowego.

Nie jest możliwe umysłowo-kulturowe przeobrażenie wrodzonych zachowań psychoruchowych nasyconych złem w wyuczone zachowania psychoruchowe nasycone dobrem przez człowieka genetycznie skłonnego do czynienia zła. Nie jest możliwe umysłowo-kulturowe przeobrażenie wrodzonych zachowań psychoruchowych nasyconych brzydotą w wyuczone zachowania psychoruchowe nasycone pięknem przez człowieka genetycznie niewrażliwego na piękno. Nie jest możliwe umysłowo-kulturowe przeobrażenie wrodzonych zachowań psychoruchowych nasyconych fałszem w zachowania psychoruchowe nasycone prawdą przez człowieka genetycznie skłonnego do oszukiwania siebie.

Struktury wrodzone mózgu ontogenetycznego warunkują ontogenetyczne predyspozycje umysłu psychoruchowego w zakresie zdolności wyrażania współczucia, gniewu, szlachetności, lecz przede wszystkim psychoruchowych zdolności wyrażania dobra lub wyrażania zła, psychoruchowych zdolności wyrażania piękna lub wyrażania brzydoty. Te pierwotne zdolności warunkują dojrzałość zachowań psychoruchowych oraz dojrzałość umysłu psychoruchowego.

Szlachetność wyrażana w zachowaniach psychoruchowych (psychomotoryka szlachetności lub szlachetne zachowania psychoruchowe) opiera się na prawie moralnym zapisanym w strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego. Piękno wyrażane w zachowaniach psychoruchowych (psychomotoryka piękna lub piękne zachowania psychoruchowe) opiera się na prawie estetycznym zapisanym w strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego. Dobro wyrażane w zachowaniach psychoruchowych (psychomotoryka dobra lub dobre zachowania psychoruchowe) opiera się na prawie aksjologicznym zapisanym w strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego. Prawda wyrażana w zachowaniach psychoruchowych (psychomotoryka prawdy lub prawdziwe zachowania psychoruchowe) opiera się na prawie logicznym zapisanym w ontogenetycznej strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego.

Środowisko umysłu kulturowego nie jest w stanie zmienić wrodzonych, odziedziczonych cech ontogenetycznych psychomotoryki prawdy lub fałszu, psychomotoryki piękna lub brzydoty, psychomotoryki dobra lub zła, psychomotoryki wartości pozytywnej lub wartości negatywnej. Myślenie kulturowe, wyuczone wzorce kulturowych zachowań oraz wykreowane wzorce zachowań, wiedza nabyta przez socjokulturowe środowisko lub wiedza wykreowana przez umysł kulturowy, socjokulturowe normy etyczne lub własne normy etyczne, kanony estetyczne danej epoki i danej społeczności lub własne kanony estetyczne, mogą jedynie uwypuklić, wzmocnić, stłumić lub zahamować szlachetne lub nieszlachetne cechy umysłu psychoruchowego, ale nie zmieniają ich, ani nie niszczą, ani nie tworzą. Wyrażanie w zachowaniach psychoruchowych szlachetności lub nieszlachetności, dobra lub zła, prawdy lub fałszu, piękna lub brzydoty jest dziedziczone; szlachetności, dobra, prawdy, piękna zachowań psychoruchowych nie da się wyćwiczyć przez wielokrotne powtarzanie tego samego zachowania. Dojrzałość umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych człowiek ma zapisaną w genach. Wrażliwość estetyczna, moralna, aksjologiczna i logiczna jest dziedziczona. To nie środowisko umysłu kulturowego czy środowisko socjokulturowe, wyuczone wzorce kulturowe, kulturowe myślenie, kulturowe wyobrażanie, kulturowy język etniczny (naukowy lub potoczny) tworzy cechy umysłu psychoruchowego oraz cechy wrodzonych zachowań psychoruchowych. Dojrzałych zachowań psychoruchowych nie da się 'wyćwiczyć’, zaprojektować, ukształtować w procesie socjokulturowego wychowania czy nauczania oraz w procesie umysłowo-kulturowego samonauczania i samowychowania. Dojrzałe zachowania psychoruchowe nie są też możliwe na drodze wytworzenia fizjologicznego nawyku lub kulturowego uświadomienia. Wrodzone cechy zachowań psychoruchowych dziecko ma zakodowane w genach mózgu ontogenetycznego. To owe cechy decydują o tym, co dziecko lubi a czego nie lubi.

Wedle J.D. Watsona, odkrywcy struktury DNA, predyspozycje wyrażania dobra i piękna w zachowaniach psychoruchowych są wrodzone, gdyż samo dobro i piękno zapisane jest w genach mózgu ontogenetycznego. Dziecko od urodzenia posiada wrodzoną zdolność wyrażania empatii, wyrażania współodczuwania z innymi ludźmi, wyrażania piękna lub brzydoty w zachowaniach psychoruchowych. Złość, współczucie, miłość, prawda oraz piękno są częścią ludzkiej biologii, gdyż znajdują się w genach mózgu ontogenetycznego.

Człowiek, którego umysł psychoruchowy jest rozwinięty urzeczywistnia w zachowaniach psychoruchowych wartości uniwersalne, zaś człowiek, którego umysł psychoruchowy jest niedojrzały urzeczywistnia w zachowaniach psychoruchowych wyuczone wartości psychospołeczne w jakie wyposaża dziecko środowisko rodzinne, szkolne, uniwersyteckie oraz wartości wykreowane. Wartości umysłowo-kulturowe (wartości socjokulturowe oraz wartości wykreowane) są drugoplanowe, dopełniające, jako że rozwój biologii jest silniejszy od umysłowo-kulturowego samokształtowania. Rozwój biologii jest silniejszy od samoedukacji. Wrodzone struktury mózgu ontogenetycznego są silniejsze od samokształtowania zachowań psychoruchowych przez umysł kulturowy. Nabyta wiedza w środowisku rodzinnym i szkolnym lub wiedza wykreowana wzmacnia lub osłabia wrodzone skłonności zachowań psychoruchowych, ale nie zmienia ich i nie przezwycięża. Ontogenetyczne cechy wrodzone są niezmienne.

Aby doszło do biologicznego rozwoju struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego trzeba zrozumieć czym jest dojrzałość umysłu psychoruchowego. Aby zrozumieć czym jest dojrzałość umysłu psychoruchowego trzeba zrozumieć szlachetność i piękno oraz trzeba zrozumieć podłość i brzydotę zapisane w mózgu ontogenetycznym. Aby zrozumieć czym jest szlachetność i nieszlachetność, piękno i brzydota, prawda oraz fałsz zapisane w mózgu ontogenetycznym, należy poznać szlachetność zachowań psychoruchowych oraz nieszlachetność zachowań psychoruchowych, piękno zachowań psychoruchowych oraz brzydotę zachowań psychoruchowych, prawdę zachowań psychoruchowych oraz fałsz zachowań psychoruchowych.

Należy odróżnić te zachowania psychoruchowe dziecka, które wypływają z jego wrodzonych cech mózgu ontogenetycznego, od tych, które wynikają z przyczyn umysłowo-kulturowych, społecznych lub ekonomicznych. Uświadomiona wiedza o wzorach zachowań kulturowych czy fizjologicznych nawykach nie zmieni wrodzonych cech zachowań psychoruchowych. Wyuczona wiedza o kolorach nie zmieni wzroku daltonisty. Świadomość wartościowych zachowań psychoruchowych nie zmieni zachowań w zachowania wartościowe. Zachowania psychoruchowe jako uniwersum zachowań obejmuje zachowania dojrzałe i zachowania niedojrzałe, ale też obejmuje dojrzały umysł psychoruchowy i niedojrzały umysł psychoruchowy.

Dziecko odkrywa w sobie wrodzone dobro i zło, prawdę i fałsz. Odkrywa dobry lub zły zmysł słuchu, smaku, powonienia, wzroku czy 'zmysł’ czucia głębokiego w różnych obszarach ciała. Odkrywa wrodzony spokój lub wrodzoną agresję, opanowanie lub nerwowość, odwagę lub tchórzostwo, energiczność lub flegmatyczność, odkrywa cechy wrodzone poprzez zachowania psychoruchowe. Odkryte cechu osobowości psychoruchowej są konsekwencją rozwinięcia struktury wrodzonej mózgu ontogenetycznego. Zabiegami środowiska społeczno-kulturowego lub środowiska umysłu kulturowego nie da się wytworzyć cech osobowości psychoruchowej, nowych neuro-psychicznych struktur osobowości psychoruchowej, w tym inteligencji psychoruchowej czy emocjonalności dziecka. Dziecko może w większym lub mniejszym stopniu osiągać typy zachowań w stosunku do preferencji danej społeczności lub preferencji własnej.

1.2. Mózg ontogenetyczny jako dynamiczne podłoże umysłu psychoruchowego

W minionych wiekach umysł przyjmował różne nazwy: psyche, dusza, rozum, intelekt, wola. Przyjmowano rozłączność ciała motorycznego (w tym mózgu) od umysłu. Wszelkie biologiczne procesy psychomotorycznego ciała podlegają prawom biomechaniki i fizjologii, są obserwowalne i mierzalne.

Mit psychomotoryki. Psychomotoryka określa człowieka jako jedność psychofizyczną; wyróżnia dwie samoistne kategorie: fizyczne ciało psychomotoryczne i abstrakcyjny umysł jako dwa samoistne byty. Mit psychomotoryki da się przezwyciężyć wtedy, gdy wykaże się jedność ciała psychomotorycznego (w tym mózgu ontogenetycznego) oraz umysłu psychoruchowego. Ta jedność stanowiłaby zarazem unifikację nauk o biologii ciała psychomotorycznego (w tym mózgu ontogenetycznego) i nauk o umyśle kulturowym, zaś kluczem unifikacji byłaby unarna teoria bioumysłowej kultury umysłu psychoruchowego.

Biologiczne ciało psychoruchowe nie stanowi przeciwieństwa umysłu kulturowego, czego nie zauważają badacze ludzkiej psychomotoryki; podłożem umysłu psychoruchowego jest ciało psychomotorycznego, a przede wszystkim mózg ontogenetyczny.

Ciało psychoruchowe nie stanowi przeciwieństwa umysłu psychoruchowego, ale zarazem ciało psychoruchowe nie jest identyczne z umysłem psychoruchowym, gdyż podłożem i nosicielem umysłu psychoruchowego jest ciało psychomotoryczne oraz umysł kulturowy.
Tym samym umysł psychoruchowy tylko w części jest determinowany neurofizjologicznym działaniem ciało psychomotorycznego i mózgu ontogenetycznego. Termin ludzki mózg ontogenetyczny jest kategorią neurobiologii człowieka, termin ciało psychoruchowe jest kategorią posturologii oraz psychomotoryki, zaś termin umysł psychoruchowy jest kategorią nauk kognitywnych.

Zarazem wszelkie możliwe struktury umysłu psychoruchowego są jedynie konsekwencją rozwoju tego, co tkwi w strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego jako zalążku umysłu psychoruchowego. Nie jest możliwe to, by umysł psychoruchowy, w tym świadomość psychoruchowa, samoistnie się rozwinął. Rozwinąć może się tylko to, co jest w strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego, gdzie rozwój warunkowany jest środowiskiem umysłu kulturowego, mającym moc kształtowania umysłu psychoruchowego. Wszelkie warunki możliwego funkcjonowania umysłu psychoruchowego oraz wszelkie warunki możliwego zachowania psychoruchowego wyznacza pierwotna struktura wrodzona mózgu ontogenetycznego, wtórnie rozwijana dzięki dynamice umysłu kulturowego.

Aktywność umysłu psychoruchowego a procesy mózgu ontogenetycznego

Umysł psychoruchowy jest funkcją struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego oraz umysłu kulturowego. Umysł kulturowy tylko warunkuje rozwój ontogenetycznych struktur wrodzonych i kształtowanie tego, co się rozwija. Procesy mózgu ontogenetycznego manifestują się nie tylko w w obrębie ciała psychomotorycznego, ale też w umyśle psychoruchowym, w obrębie którego dzieje się: świadome spostrzeżenie psychoruchowe, świadome myślenie psychoruchowe, świadome zapamiętywanie psychoruchowe, świadome odczuwanie emocji, świadoma koncentracja psychoruchowa, świadome poszerzanie i pogłębianie wiedzy psychoruchowej, świadome kreowanie psychoruchowe, świadome wartościowanie psychoruchowe, świadome zachowanie moralne i etyczne.

Przypuśćmy, że ktoś powie: Czuję się komfortowo, gdy siedzę na krześle z zamkniętymi oczami. Podany przykład wskazuje kryterium oddzielające mentalno-językowe 'spostrzeżenia’ umysłu psychoruchowego od fizykochemicznego działania mózgu ontogenetycznego. Neurobiolog skomentowałby to następująco: Czujesz się komfortowo, gdyż wzrasta aktywność elektrochemiczna ciała migdałowatego w twoim mózgu.
Biolodzy zakładają dwa stanowiska uzasadniające relację między procesami mentalnymi umysłu a procesami fizykalnymi mózgu: (1) monizm fizyczny, (2) monizmu procesów umysłowych i procesów mózgu ontogenetycznego.
W ramach pierwszego stanowiska relacja procesów umysłu psychoruchowego do procesów mózgu ontogenetycznego warunkowana jest założeniem tzw. materialistycznej teorii umysłu, w ramach której „stany mentalne nie są niczym innym jak fizycznymi stanami mózgu”; mentalno-językowe stany umysłu psychoruchowego da się opisać za pomocą terminów fizycznych.
W ramach drugiego stanowiska da się opisać oddzielnie procesy mentalne i procesy mózgowe w ramach oddzielnych teorii, z oddzielnymi przedmiotami i metodami badań.
Błąd rzeczowy Kalata w ramach stanowiska drugiego polega na założonej izomorfii informacji ujętych w dwóch zdaniach. Warto zauważyć, że jeżeli powstały fizjologiczne reakcje w ciele migdałowatym, to między innymi może oznaczać, że czujesz się komfortowo z jakiego powodu lub bez powodu. Otóż wzrost aktywności elektrochemicznej ciała migdałowatego w mózgu ontogenetycznym towarzyszy różnym zachowaniom psychoruchowym, w tym opisanym w przykładzie: Czuję się komfortowo, gdy siedzę na krześle z zamkniętymi oczami.

Analogicznie przypuśćmy, że ktoś powie: Spostrzegam, że stoję na jednej kończynie dolnej z zamkniętymi oczami. Podany przykład wskazuje kryterium oddzielające mentalno-językowe 'spostrzeżenia’ umysłu psychoruchowego od fizykochemicznego działania mózgu ontogenetycznego. Neurobiolog skomentowałby to następująco: Spostrzegasz, że stoisz na jednej kończynie dolnej z zamkniętymi oczami, gdyż wzrasta aktywność elektrochemiczna w płacie ciemieniowym twojego mózgu. A przecież wzrostowi aktywności elektrochemiczna w płacie ciemieniowym towarzyszy również w trakcie siedzenia lub w trakcie chodzenia.

Organy priorecepcyjne umożliwiają priorecepcyjną rejestrację ciała psychomotorycznego oraz stany ciała psychomotorycznego, zaś organy zmysłowe umożliwiają spostrzeganie czasoprzestrzennego otoczenia (w tym niektóre segmenty ciała psychomotorycznego); stymulacja narządów zmysłu oraz narządów priorecepcyjnych wywołuje aktywność komórek nerwowych, przekazujących impulsy do kolejnych komórek. Z sensorycznej stymulacji organu zmysłu i organów priorecepcyjnych umysł kulturowy oraz umysł psychoruchowy potrafią wydobyć informacje dotyczące tego, co spostrzegają i co odbierają. Organ zmysłu obiekty znajdujące się w polu widzenia potrafi różnicować i umiejscawiać w czasoprzestrzeni. Organy priorecepcyjne potrafią różnicować m.in. położenie segmentów ciała i ruch segmentów ciała.

Do aktywności organów priorecepcyjnych dochodzi przez permanentne rejestrowanie położenia segmentów ciała wywołane napięciem mięśni i działaniem sił zewnętrznych (środowisko grawitacyjne, siły bezwładności, inne siły), z których umysł psychoruchowy potrafi wydobyć informacje o stanie ciała psychomotorycznego.

Wydobyte z mózgu kulturowego przez umysł kulturowy oraz (oddzielnie) z mózgu ontogenetycznego przez umysł psychoruchowy informacje umożliwiają tworzenie wiedzy psychoruchowej o ciele psychomotorycznym.

W połączeniach neuronowych mózgu ontogenetycznego następuje przepływ energii; procesy energetyczne przebiegające w mózgu ontogenetycznym są zarazem procesami informacyjnymi przebiegającymi w umyśle psychoruchowym.

Neurobiologia bada procesy myślenia psychoruchowego na poziomie sieci neuronowych mózgu ontogenetycznego, zaś funkcje myślenia psychoruchowego są już interpretowane na poziomie symboli i pojęć, obrazów, nastrojów i wyobrażeń w ramach abstrahowania lub konkretyzowania, uogólniania lub uszczegółowiania.

Inteligencja psychoruchowa jest miarą sprawności myślenia psychoruchowego, zaś kreatywność psychoruchowa jest miarą efektywności myślenia psychoruchowego.
W aspekcie motywacyjnym myślenie psychoruchowe zajmuje się ukierunkowaniem zachowania psychoruchowego na określony cel.
Umysł psychoruchowy jest świadomy myślenia psychoruchowego. Psychoruchowa świadomość jest konsekwencją umysłu kulturowego oraz struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego.

W neurofizjologii mózgu ontogenetycznego nie ma miejsca na stany mentalne, zaś w umyśle psychoruchowym nie ma miejsca na stany energetyczne.

W obrębie mózgu ontogenetycznego jest konfiguracja energii i masy, czyli stanów fizycznych, zaś w obrębie umysłu psychoruchowego jest konfiguracja stanów mentalnych, gdzie podłożem obydwu konfiguracji jest informacja. Ze względu na przepływ informacji stan mentalny umysłu psychoruchowego może być przyczyną stanu neurofizjologicznego mózgu ontogenetycznego, zaś stan neurofizjologiczny mózgu ontogenetycznego może być przyczyną stanu mentalnego umysłu psychoruchowego. Informacja jest informacją fizykalną lub informacją mentalną, lub fizykalną i mentalną.

Myślenie psychoruchowe jest własnością mózgu ontogenetycznego, choć istnieje związek przyczynowy między myśleniem psychoruchowym a funkcjonowaniem sieci neuronowych mózgu ontogenetycznego. Umysłu psychoruchowy jest świadomy swoich funkcji, swojej psychoruchowej wiedzy i swojego psychoruchowego doświadczenia. Mózgu ontogenetyczny jest nośnikiem i podłożem umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych, lecz nie jest świadomy swoich fizycznych procesów, nie jest też świadomy zachowań psychomotorycznych.

Świadomość psychoruchowa jest ukonstytuowana na mózgu ontogenetycznym i języku etnicznym umysłu kulturowego.

Punktem wyjścia sformułowanej tezy jest rozróżnienie uniwersalnego i naturalnego języka aktualizacji jako immanentnego składnika struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego od języka etnicznego (np. języka polskiego).

Biologiczny ROZWÓJ naturalnego języka aktualizacji dokonuje się dzięki lingwistycznemu środowisku umysłu kulturowego, które SAMOKSZTAŁTUJE rozwijający się język aktualizacji.

Nośnikiem zdania języka etnicznego (np. wypowiedzianego przez rodzica) są odpowiednie zestawy znaków (dźwiękowych lub graficznych) rejestrowanych przez organ słuchu lub organ wzroku dziecka. Fizyczne rejestrowanie zdań przez organ słuchu umożliwia przesyłanie danych informacji do mózgu kulturowego, zaś mózg kulturowy – poprzez struktury językowe języka etnicznego – przesyła informacje do umysłu kulturowego. Z kolei umysł kulturowy poprzez sieci neuronowe przesyła informację do mózgu ontogenetycznego.

Nośnikiem zdania języka aktualizacji są odpowiednie zestawy znaków – impulsów nerwowych – przesyłanych z mózg ontogenetycznego – poprzez struktury językowe języka aktualizacji – do umysłu psychoruchowego.

Język etniczny pełni funkcję poznawczo-kulturową oraz funkcję ekspresyjno-kulturową (gdy odbiorca rejestruje emocjonalny przekaz nadawcy) i funkcję kulturowo-referencjalną (gdy odbiorca rejestruje symboliczny przekaz nadawcy) w stosunku do stanów mentalnych umysłu kulturowego oraz stanów fizycznych mózgu kulturowego.

Język aktualizacji pełni funkcję psychoruchowo-poznawczą oraz funkcję psychoruchowo-ekspresyjną (gdy nadawca w sposób emocjonalny wyraża coś dla odbiorcy) i funkcję psychoruchowo-referencjalną (gdy nadawca w sposób symboliczny komunikuje coś dla odbiorcy) w stosunku do stanów mentalnych umysłu psychoruchowego oraz stanów fizycznych mózgu ontogenetycznego.

Wrodzona kompetencja umysłu psychoruchowego (w tym intelektu i rozumu psychoruchowego) jest naturalnie sprzężona z wrodzoną kompetencja językową (języka aktualizacji), kompetencją myślenia psychoruchowego oraz kompetencją motoryczną.

Wrodzona kompetencja intelektu psychoruchowego decyduje o tym, że dziecko – od momentu zapoczątkowania kształtowania umysłu kulturowego w środowisku socjokulturowym – ma możliwość psychomotorycznego dysponowania wiedzą środowiska socjokulturowego. Wrodzona kompetencja intelektu psychoruchowego genetycznie jest związana z działaniem mózgu ontogenetycznego.
Struktury wrodzone mózgu ontogenetycznego determinują podobieństwo strukturalne myślenia psychoruchowego oraz zachowań psychoruchowych w ludzkiej populacji, zaś myślenie kulturowe różnicuje utreściowienie struktury.
Struktury wrodzone mózgu ontogenetycznego są prymarne względem umysłu kulturowego, choć umysł kulturowy umożliwia rozwój ontogenetycznych struktur wrodzonych.

Myślenie psychoruchowe stanowi uporządkowane sekwencje operacji poznawczych umysłu psychoruchowego wyprowadzonych z idei lub opartych na reprezentacjach priorecepcyjno-wyobrażeniowo-pojęciowych. Myśleniu psychoruchowemu towarzyszą psychoruchowe nastroje i emocje.

Umysł psychoruchowy dysponuje praktycznym myśleniem intelektualnym w oparciu o poznanie priorecepcyjno-wyobrażeniowo-pojęciowe oraz myśleniem racjonalnym, gdzie operacje intelektu psychoruchowego istotnie różnią się od operacji rozumu psychoruchowego.

Rozwój struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego i umysłu psychoruchowego.

Biologia determinuje ROZWÓJ struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego, natomiast środowisko umysłu kulturowego warunkuje SAMOKSZTAŁTOWANIE tego, co się rozwija; nie jest możliwy rozwój tego, co nie istnieje oraz nie jest możliwe samokształtowanie tego, co się nie rozwija. Ludzki płód, a tym samym i nowo narodzone dziecko, posiada struktury wrodzone mózgu ontogenetycznego, które podlegają rozwojowi.

Priorecepcyjno-intelektualna struktura wrodzona umysłu psychoruchowego rozwija się poprzez organy priorecepcyjne. Organy priorecepcyjne realizują tylko te funkcje, które są zaprogramowane w strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego.

O rozwoju priorecepcyjno-intelektualnym umysłu psychoruchowego decyduje:

(1) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury popędów,
(2) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury instynktów,
(3) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury priorecepcyjnej,
(4) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury emocjonalnej,
(5) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury myślowej,
(6) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury priorecepcyjno-intelektualnej,
(7) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury umysłowo-racjonalnej,
(8) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury aksjologicznej,
(9) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury normatywnej,
(10) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury estetycznej,
(11) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury językowej,
(12) rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury motorycznej.

Skłonność organizmu do reagowania na pewne bodźce w sposób prowadzący do celu determinowana jest rozwojem ontogenetycznej i wrodzonej struktury popędów.

Skłonność organizmu do zachowań utrzymujących życie (odżywianie się i rozmnażanie) umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury instynktów.

Rejestrację czasoprzestrzennych zjawisk ciała psychomotorycznego, umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury priorecepcyjnej.

Artykulację neurofizjologicznych stanów umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury emocjonalnej.

Formowanie świadomości psychoruchowej umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury myślowej.

Poznanie priorecepcyjne (poznanie praktyczne), stanowiące podstawę praktycznych zachowań psychoruchowych, umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury priorecepcyjno-intelektualnej.

Poznanie aprioryczne (formalne) stanowiące podstawę działań teoretycznych rozumu psychoruchowego umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury umysłowo-racjonalnej,

Formowanie wartości uniwersalnych, stanowiących podstawę konstytucji celów i wartościowych zachowań, umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury aksjologicznej.

Formowanie sfery moralnej, stanowiącej podstawę konstytucji zachowań moralnych, umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury normatywnej.

Formowanie psychoruchowej świadomości lingwistycznej umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury językowej.

Artykulację języka, chwytanie przedmiotów, poruszanie się, mimikę twarzy, umożliwia rozwój ontogenetycznej i wrodzonej struktury motorycznej.

Psychoruchowe zachowania w środowisku umysłu kulturowego powodują nowelizację dziedziczenia mechanizmu przyswajania danej struktury wrodzonej.

Biologiczny układ ontogenetycznych kompetencji strukturalnych warunkuje poznanie ciała psychomotorycznego i porządkuje je.
Wrodzone kompetencje strukturalne umysłu psychoruchowego (w tym wrodzone struktury motoryczne) odnoszą się do struktur głębokich języka aktualizacji, mających charakter uniwersalny, wspólny rodzajowi ludzkiemu.

Umysłu psychoruchowy jest wyposażony w system funkcjonalnych struktur wrodzonych dzięki rozwiniętym organom sensoryczno-motorycznym kierowanym przez centralny układ nerwowy; to te struktury decydują o charakterystycznych cechach zachowania psychoruchowego człowieka odróżniających zachowanie człowieka od zachowania innych gatunków.

Środowisko – ukształtowanego w środowisku rodzinnym, szkolnym i pozaszkolnym – umysłu kulturowego, istotnie przyczynia się rozwoju (lub niedorozwoju) umysłu psychoruchowego dziecka i kształtowania funkcji priorecepcyjno-intelektualnych i zachowań psychoruchowych, w szczególności w zakresie personalizacji (integrowania swoich struktur ontogenetycznych i utożsamiania się z nimi) i socjalizacji (integrowania się ze społeczeństwem i utożsamiania się z nim), języka aktualizacji, mówienia, myślenia psychoruchowego i poznania psychoruchowego.

Jeżeli rozwijać może się tylko to, co już istnieje w mózgu ontogenetycznym, zaś samokształtować da się tylko to, co się rozwija, to proces dojrzewania umysłu psychoruchowego jest funkcją biologicznego rozwoju mózgu ontogenetycznego oraz umysłowo-kulturowego samokształtowania.

Nie jest możliwe to, by środowisko umysłu kulturowego mogło samo z siebie przyczyniać się do ukształtowania konstytutywnej cechy osobowości psychoruchowej, warunkującej działania umysłu psychoruchowego i zachowania psychoruchowe. Środowisko umysłu kulturowego jedynie decydują o warunkach biologicznego rozwoju.

1.3. Język aktualizacji jako struktura funkcyjna umysłu psychoruchowego

Język aktualizacji stanowi klucz do poznania umysłu psychoruchowego poprzez poznanie mózgu ontogenetycznego i umysłu kulturowego.

Wiedza psychoruchowa – myśl psychoruchowa

Termin ludzki mózg ontogenetyczny jest kategorią neurobiologii zachowania psychoruchowego, termin umysł psychoruchowy jest kategorią nauk kognitywnych, termin rozwój jest kategorią biologii, zaś termin samokształtowanie jest kategorią środowiska umysłu kulturowego.

Rozwijać może się tylko i jedynie to, co już JEST w strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego. Środowisko umysłu kulturowego może jedynie samokształtować to, co jest rozwijane. Mózg ontogenetyczny ma strukturę fizyczną, umysł psychoruchowy ma strukturę niefizyczną. Mózg ontogenetyczny stanowi podłoże umysłu psychoruchowego.

Moment zapoczątkowania aktywności umysłu kulturowego to początek doświadczania zachowań psychoruchowych poprzez rozwijający się układ prioreceptorów, ale i powolnej konstytucji umysłu psychoruchowego, poprzez rozwijanie się i kształtowanie (1) naturalnego języka aktualizacji zakodowanego w strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego, (2) siatki pojęć w ramach doskonalenia myślenia psychoruchowego, (3) leksykonu i gramatyki języka aktualizacji.

Moment zawiązania się zarodka ludzkiego wyznacza początek rozwoju mózgu ontogenetycznego oraz mózgu kulturowego, moment narodzin zapoczątkowuje powolną konstytucję umysłu kulturowego, zaś moment zapoczątkowania aktywności umysłu kulturowego wyznacza początek rozwijania i kształtowania umysłu psychoruchowego.

Umysłu psychoruchowy to wiedza osadzona w języku aktualizacji, którego istota tkwi w biologicznej strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego.

Samokształtowanie umysłu psychoruchowego przez umysł kulturowy jest tym samym, co samokształtowanie struktury gramatycznej języka aktualizacji, ze względu na spełnianie funkcji.

Umysłu psychoruchowy jest językową strukturą funkcyjną, manifestującą się ujmowaniem myśli psychoruchowej w myśleniu psychoruchowym.
Umysłu psychoruchowy determinowany jest (w sensie biologicznym i pierwotnym) mózgiem ontogenetycznym oraz (wtórnie) środowiskiem umysłu kulturowego, w tym nabytą wiedzą naukowa i dogmatyczną środowiska rodzinnego, szkolnego i pozaszkolnego.

W sposób istotny to środowisko umysłu kulturowego kształtuje umysłu psychoruchowy w procesie rozwoju psychoruchowego dziecka.

To, co Platon nazwał dusza (psyche), w kolejnych wiekach przyjmowało różne wykładnie. W niniejszej monografii zrezygnowano z terminu psychika (psychiczność, psychiczny) oraz umysł (umysłowość, umysłowy) na rzecz terminu umysł psychoruchowy‚ w autorskiej wykładni; z istoty abstrakcyjny umysł psychoruchowy jest warunkowany naturalnym językiem aktualizacji wyprowadzonym ze struktury wrodzonej mózgu ontogenetycznego oraz wiedzą i doświadczeniem zadanym przez umysł kulturowy.

Język aktualizacji stanowi klucz do uchwycenia struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego i umysłu kulturowego, jako że język aktualizacji umożliwia dotarcie do neurobiologicznych informacji mózgu ontogenetycznego oraz syntaktyczno-semantycznych informacji umysłu kulturowego.

Język aktualizacji – jako językowa struktura funkcyjna – przyjmuje, gromadzi i transformuje wiedzę kulturową oraz doświadczenie środowiska umysłu kulturowego.
.
Umysł psychoruchowy – jako mniej lub bardziej uporządkowana abstrakcja – jest wyabstrahowany (wyprowadzony) z naturalnego mózgu ontogenetycznego oraz z umysłu kulturowego; tym samym umysł psychoruchowy jest osadzony w języku aktualizacji.

Fizyczny mózg ontogenetyczny ma kontakt z fizycznym środowiskiem ciała psychomotorycznego poprzez fizyczne prioreceptory. Niefizyczny umysł psychoruchowy ma kontakt z fizycznym środowiskiem umysłu kulturowego poprzez językową strukturę impulsów nerwowych. Niefizyczny umysł kulturowy ma kontakt z fizycznym środowiskiem socjokulturowym poprzez strukturę foniczną (lub inną) języka etnicznego.

Myślenie umysłu psychoruchowego (myślenie psychoruchowe).

Myślenie psychoruchowe stanowi uporządkowane sekwencje operacji poznawczych umysłu psychoruchowego wyprowadzonych z idei lub opartych na reprezentacjach priorecepcyjno-wyobrażeniowo-pojęciowych. Myśleniu psychoruchowemu towarzyszą nastroje, emocje.

Myślenie psychoruchowe ma zawsze swój (zazwyczaj intencjonalny) przedmiot myślenia: myślenie psychoruchowe jest konieczne, zaś przedmiot – przygodny.

Intencjonalny przedmiot myślenia psychoruchowego może być analizowany w dowolnie długim czasie z różnych aspektów.

Myślenie psychoruchowe jest nakierowane na to, co jest, na to, co było lub na to, co będzie.

W sensie logicznym myślenie psychoruchowe jest prelogiczne lub logiczne.

Myślenie psychoruchowe jest albo logicznie poprawne albo błędne.

W sensie epistemologicznym myślenie psychoruchowe jest albo obiektywne albo subiektywne.

Myślenie psychoruchowe umożliwia formułowanie (przez analizę i syntezę) i rozwiązywanie problemów dzięki myśleniu psychoruchowemu.

Podstawowe typy myślenia psychoruchowego to: myślenie lingwistyczne, myślenie obrazami ciała, myślenie nastrojami (emocjami).

Dzięki myśleniu psychofizycznemu da się formułować psychofizyczny model przedmiotu konkretnego lub abstrakcyjnego.

Wiedza jako przedmiot myślenia psychoruchowego może być analizowana w kontekście procedur dokonywanych na poziomie mózgu ontogenetycznego lub na poziomie funkcji umysłu psychoruchowego.

1. Myślenie psychoruchowe jest operacją mózgu ontogenetycznego lub operacją mentalną (nieświadomą lub świadomą).

Umysł psychoruchowy dysponuje empirycznym i praktycznym myśleniem w oparciu o poznanie prioreceptywne i poznanie zmysłowo-intelektualne umysłu kulturowego oraz myśleniem racjonalnym, gdzie operacje intelektu psychoruchowego istotnie różnią się od operacji rozumu psychoruchowego.

Jakkolwiek by nie rozpatrywać tego, czym jest myślenia psychoruchowe, otwartą kwestią pozostaje problem stosunku między językiem aktualizacji, myśleniem psychoruchowym i rzeczywistością (w tym ciałem psychomotorycznym i zachowaniami psychoruchowymi)

Wedle niektórych badaczy struktura poznania i wiedzy jest relatywnie tym samym, co struktura języka, czyli język stanowi matrycę poznawania i kumulowania wiedzy o świecie; Język jest narzędziem kształtującym myślenie o świecie:
Walter von Wartburg: „myślenie jest ukształtowane przez język, który osiąga nad nim całkowitą przewagę”;
Friedrich Kainz:,,nie istnieje myślenie bez mowy ani mowa bez myślenia”;
Ludwig Wittgenstein:,,granice mego języka oznaczają granice mego świata”;
Johann G. Herder:,,język wyznacza granicę i zarys całego ludzkiego poznania’;
Wilhelm von Humboldt:,,człowiek współżyje z przedmiotami, przy czym to współżycie wyznacza język”;
Wilhelm von Humboldt:,,język jest organem kształtującym myślenie”;
Jost Trier ,,język nie odzwierciedla realnego bytu, lecz tworzy symbole intelektualne, a sam byt, tj. byt, który jest nam dany, nie jest niezależny od rodzaju i budowy językowych struktur symbolicznych”.

Wedle Noama Avrama Chomsky’ego: „Wgląd we własny sposób myślenia daje dostateczne dowody, by sobie doskonale zdawać sprawę, iż niekoniecznie myślimy w języku. Z całą pewnością myślimy obrazami. Myślimy także w kategoriach sytuacji i zdarzeń, często nawet nie mogąc w ogóle wyrazić w słowach tego, o czym myślimy. Każdemu chyba zresztą często się zdarza, że chciałby coś powiedzieć, a kiedy to powie, to dochodzi do wniosku, że nie wyraził słowami tego, co miał na myśli, że myślał co innego, na co brak mu słów. Co to znaczy? Że istnieje jakiś niejęzykowy rodzaj myśli, które nie mogą być objęte językiem. Oczywiście, część naszego myślenia odbywa się w języku, może nawet większa część, ale to nie znaczy, że całe myślenie jest lingwistyczne”.

Zapewne kulturowo myślimy lingwistycznie, za pomocą pojęciowych schematów wedle reguł gramatycznych, stanowiących podstawę budowy zdań języka etnicznego. Kulturowo myślimy też nielingwistycznie: obrazami, wyobrażeniami, nastrojami i przeżyciami, sytuacjami i zdarzeniami. Jednakże myślenie psychoruchowe jest bezpośrednio lub pośrednio determinowane językiem aktualizacji, gdyż struktura semantyczno-gramatyczna języka aktualizacji determinuje umysł psychoruchowy. Myślenie w języku aktualizacji zbiega się z konstytucją niefizycznego umysłu psychoruchowego. Wrodzona kompetencja myślenia psychoruchowego jest istotnie powiązana z wrodzoną kompetencją językową oraz z wrodzoną kompetencją motoryczną (trzy kompetencje są determinowane wrodzoną strukturą mózgu ontogenetycznego).

Nowo narodzone dziecko ma możliwość myślenia psychoruchowego w języku aktualizacji, gdzie sprawność myślenia psychoruchowego jest warunkowana sprawnością myślenia kulturowego.

Do podstawowych operacji myślenia psychoruchowego da się zaliczyć: porównywanie, dzielenie i łączenie, analizę i syntezę. Wrodzona kompetencja myślenia psychoruchowego (akcja – reakcja, bodziec – reakcja lub analiza – synteza) sprowadza się do neurofizjologicznego działania mózgu ontogenetycznego.

W hierarchii rozwoju myślenia psychoruchowego da się wyróżnić:

– myślenie psychoruchowe towarzyszące priorecepcyjnemu spostrzeganiu lub poruszaniu się bez informacji zmysłowej – myślenie priorecepcyjno-motoryczne lub obrazowo-ruchowe,

– myślenie psychoruchowe towarzyszące spostrzeganiu zmysłowemu lub poruszaniu się – myślenie priorecepcyjno-zmysłowo-motoryczne lub obrazowo-ruchowe (w sensie priorecepcyjno-zmysłowym),

– myślenie psychoruchowe abstrahujące od spostrzegania zmysłowego i priorecepcyjnego oraz poruszania się – psychoruchowe myślenie wyobrażeniowo-nastrojowe,

– psychoruchowe myślenie pojęciowe, abstrahujące od wyobrażeń lub nastrojów, odwołujące się do potocznych pojęć umysłu kulturowego; to myślenie wyznacza zakres psychoruchowych zachowań praktycznych,

– myślenie psychoruchowe w języku aktualizacji, jako myślenie wielowątkowe; to myślenie angażuje sądy subiektywne oraz obiektywne sądy ujęte w psychoruchowej myśli logicznej,

– myślenie psychoruchowe w języku naukowym, nakierowanym na empiryczne teorie psychomotoryczne, formułowane metodami indukcyjnymi, w ramach psychofizycznego intelektu; aktywność jedności psychofizycznej w tej części jest irracjonalna, jako że myślenie psychoruchowe nie przebiega na gruncie rozumu psychoruchowego, lecz na gruncie intelektu psychoruchowego,

– myślenie psychoruchowe w języku naukowym, nakierowanym na teorie fundamentalne, formułowane metodami dedukcyjnymi w rachunkach logiczno-matematycznych; aktywność jedności psychofizycznej w tej części jest racjonalna, jako że myślenie psychoruchowe stanowi manifestację rozumu.
[…]
Jak twierdzi zwolennik natywizmu Chomsky’ego, Katz na poziomie parole Saussure’a, czyli mówienia jednostkowego, mamy do czynienia z użyciem znaków słownych i,,zdolnością użytkowników języka do zinterpretowania nieograniczenie wielu nigdy przedtem niesłyszanych zdań. Chomsky’ zakłada jednoczesne współwystępowanie kompetencji myślenia oraz mówienia, z czym trudno się zgodzić. Wszak osoba nigdy nie mogąca mówić z powodów biologicznych, może nauczyć się języka równie dobrze co osoba mówiąca, zaś osoba mówiąca na poziomie umysłu kulturowego może przeprowadzać operacje myślowe bezdźwięcznie.
1.4. Atrybuty umysłu psychoruchowego
Atrybuty intelektu psychoruchowego.
Jedynym źródłem poznania intelektu psychoruchowego jest ogół priorecepcyjnie uchwytnych zjawisk ciała psychomotorycznego (wsparty danymi zmysłowo-intelektualnymi) obrabianych w ramach działań intelektu psychoruchowego. O rozwoju priorecepcyjno-umysłowym nowo narodzonego dziecka decydują struktury wrodzone mózgu ontogenetycznego, podlegające temu rozwojowi oraz środowisko umysłu kulturowego sprzyjające rozwojowi lub zakłócające go. Dzięki atrybutom priorecepcyjno-intelektualnym człowiek ma świadomość działania w środowisku; ma też świadomość swojej wiedzy psychoruchowej i swojego doświadczenia psychoruchowego oraz psychoruchowych zachowań.
Popęd i instynkt. Popęd jest to biologicznie wzbudzona motywacja.
Każde zachowanie psychoruchowe człowieka wyraża stan umysł psychoruchowego oraz biologię ciała motorycznego (w tym mózgu ontogenetycznego); owe dwa stany należy wyjaśniać dwojako: psychologicznie i zarazem fizjologicznie; równie fałszywe jest przedkładanie wyjaśnienia psychologicznego nad wyjaśnienie fizjologiczne, jak i drugiego nad pierwsze „
Popędy są konsekwencją biologicznie wzbudzonych potrzeb manifestowanych w zachowaniach psychoruchowych. Sama zaś potrzeba jest wywołana brakiem równowagi biologicznej organizmu.
Istotnym składnikiem neurofizjologicznej struktury mózgu ontogenetycznego człowieka jest popęd (łac. appetitio), stanowiący źródło potrzeb; jako biologiczny proces motywacyjny lub skłonność organizmu do reagowania na pewne bodźce w sposób prowadzący do celu popęd dąży do zaspokojenia potrzeby biologicznej. Wyróżnia się m.in. następujące popędy: samozachowawczy, seksualny, społeczny, zaspokajania głodu i pragnienia, wydalania. Zachowanie popędowe wyraża popęd i stan ciała psychomotorycznego.
Wzbudzeniu popędu towarzyszy napięcie emocjonalne (nastroje, wzruszenia, afekty) dodatnie lub ujemne. Popęd da się hamować, odmawiając mu 'pożywki’ w postaci obrazów spostrzeżeniowych i przedstawień. Prawidłowe hamowanie popędów umożliwia osiągnięcie ascezy. Nieprawidłowe hamowanie popędów może doprowadzić do tzw. choroby psychicznej.
Instynkt to odmiana popędu.
Instynkt jest determinowany genetycznie. Instynkt manifestujący się w instynktownych zachowaniach psychoruchowych nakierowany jest na to, co jest nosicielem życia: na odżywianie się i rozmnażanie. Zachowania instynktowne są genetycznie determinowane. Instynkt przebiega zgodnie ze stałym rytmem. Instynkt stanowi zwiększającą się specjalizację pędu uczuciowego i jego jakości 2. Działanie instynktowne jest automatyczną reakcją na zmieniającą się sytuację zakodowaną w psychice zwierzęcia, wykonywaną bez zastanowienia się (np. ucieczka stada na sygnał dany przez przewodnika; zwierzę ucieka bez sprawdzenia dlaczego musi uciekać. Celem zachowań instynktownych jest przedłużenie życia. Im wyższa forma rozwoju gatunku, tym bardziej instynkt ustępuje miejsca inteligencji psychoruchowej.
Pamięć psychoruchowa i funkcje priorecepcyjne są warunkowane instynktem. Zachowania instynktowne nie są tym samym, co zachowania popędowe (np. głód narkotykowy podpada pod popęd nonsensowny). Ludzkie ciało psychomotoryczne nie dynamizuje się tylko przez popędy, instynkty (nie jest też mechanizmem funkcjonującym przez asocjacje czy odruchy), gdyż dysponuje zdolnością wybierania i optymalizowania korzyści. Instynkt to władza umysłu psychoruchowego osądu pożyteczności lub szkodliwości doznań.
Priorecepcja i pamięć psychoruchowa. Władze prioreceptywne funkcjonują przez narząd cielesny i swoje czynności poznawcze wykonują za pośrednictwem empirycznie rejestrowalnych narządów priorecepcyjnych.
Tradycja europejska wsparta jest na modelu poznania empirycznego, w którym wyróżnia się pięć zmysłów zewnętrznych (wzrok, słuch, smak, powonienie, dotyk) oraz zmysł wspólny. Zmysł wspólny umożliwia zmysłowe doznawanie przedmiotów.
Każdy z pięciu zmysłów ma swój własny przedmiot poznania; każdy przedmiot jest dostosowany do właściwości poznawczych konkretnego zmysłu. Subtelność zmysłu dotyku decyduje o zapoczątkowaniu życia intelektualnego, zaś wzrok jest uważany za najbliższy sfery intelektualnej. Zmysły warunkują rozwój życia intelektualnego, zaś zmysł wspólny scala różne treści zmysłowe w jeden przedmiot i w ten sposób uświadamia człowiekowi doznane spostrzeżenia zmysłowe. Przedmioty poznania zmysłowo-intelektualnego, w tym ciało i jego funkcje motoryczne, są przedmiotami „zewnętrznymi”.
Gdyby człowiek był pozbawiony wszystkich prioreceptorów, to w ogóle nie mogłoby się u niego rozwinąć życie umysłu psychoruchowego i zachowania psychoruchowe. Z kolei priorecepcja wspólna spełnia funkcję centrali, zbierającej doznania otrzymane za pośrednictwem prioreceptorów zewnętrznych. Priorecepcja wspólna umożliwia prioreceptywne doznawanie spostrzeżeń wielu segmentów ciała pychomotorycznego jako własnego przedmiotu. Dzięki niej doznane treści prioreceptywne, można łączyć i odnosić do ciała jako jednego przedmiotu, który jest rzeczywistym źródłem tych wszystkich doznań. Priorecepcja wspólna jest tą władzą prioreceptywną, która stanowi o świadomości zachowań psychoruchowych (zjawiska ciała psychomotorycznego). Gdyby nie było priorecepcji wspólnej, człowiek byłby odbiorcą luźnych jakości prioreceptywnych.
Pamięć asocjacyjna jako atrybut umysłu psychoruchowego opiera się na mechanizmie (zasadzie, regule) 'powodzenia i błędu’: jeśli określone ruchy są stale powtarzane i doprowadzają do pozytywnego zaspokojenia jakiegoś popędu, człowiek usiłuje je powtarzać. Pamięć asocjacyjna, w przeciwieństwie do instynktu, przysługuje indywidualnym przedstawicielom gatunku. Zachowanie psychoruchowe bazujące na zasadzie pamięci asocjacyjnej nie jest nastawione na korzyści gatunku, gdyż jest ważne tylko dla osobnika, który odkrył „pozytywy” płynące z zastosowania tego zachowania. Dzięki temu osobnik może przystosowywać się do nowych sytuacji i wyzwalać się z instynktów. U człowieka pamięć asocjacyjna występuje np. przy nauce prowadzenia samochodu, nauce strzelania, ćwiczeniu figur tanecznych, u pianisty ćwiczącego palce, u tenisisty doskonalącego serwis.
Są to zachowania psychoruchowe właściwe ludziom; jednak opanowanie tych czynności umożliwia właśnie pamięć asocjacyjna specyficznie wykorzystana.
W pamięci psychoruchowej da się wyróżnić psychoruchową pamięć bierną i psychoruchową pamięć czynną.
Pamięć bierna stanowi magazyn wyobrażeń psychoruchowych, czyli zespolonych w całość doznań prioreceptywnych i zmysłowych. Pamięci biernej umożliwia nie tylko przechowywanie wspomnień, ale również ujmowanie wyobrażeniowych kompleksów zachowań. Natomiast pamięć czynna jest zdolnością „wyciągania” spostrzeżeń i wyobrażeń psychoruchowych z magazynu pamięci. Ta pamięć z dowolnie wybranych elementów spostrzeżeń czy wyobrażeń zachowań psychoruchowych może tworzyć różne zespoły wyobrażeń, które współtworzą psychoruchową wyobraźnię twórczą.
Intelekt psychoruchowy i inteligencja psychoruchowa.
U wielu gatunków zwierząt da się zaobserwować inteligentne zachowania psychoruchowe, lecz tylko człowiek jest w stanie dostosować własne zachowania w celu kreowania otoczenie wedle swoich potrzeb lub wymagań oraz wedle swojej umysłowo-kulturowej wiedzy a zwierzęta, mimo że mają zachowania, które można uznać za inteligentne, jedynie dostosowują się do wyzwań stawianych im przez środowisko przyrodnicze; zwierzęta nie są w stanie kreować środowiska oraz zachowań, jak to potrafi człowiek.
Inteligencja psychoruchowa tym różni się od pamięci asocjacyjnej, że problem sformułowany przez intelekt kulturowy, jaki trzeba rozwiązać przez zachowanie psychoruchowe, jest nowy nie tylko dla gatunku, ale i dla indywiduum. Myślenie psychoruchowe jest wtedy produktywne, a nie reproduktywne jak w wypadku pamięci asocjacyjnej. Do nowej sytuacji umysłowo-kulturowej nie można więc zastosować znanych rozwiązań, znanych zachowań psychoruchowych.
Podstawowym procesem rozwoju intelektu psychoruchowego człowieka jest twórcza dysocjacja, a nie – asocjacja.
Zachowanie psychoruchowe jest inteligentne, jeżeli bez doświadczeń próbnych działanie jest sensowne lub rozsądne (np. przebiegłość, chytrość), przy czym zachowanie to jest natychmiastowe, niezależne od liczby uprzednio dokonanych prób rozwiązania popędowego zadania.
Inteligencja psychoruchowa jest praktyczna w tym sensie, że przez działanie popędowe (określone przez popęd) osiąga swój cel. Intelekt psychoruchowy bazuje na mechanizmie dokonywania aktów wyboru psychoruchowego sposobu rozwiązania zadania, gdyż nie jest mechanizmem poruszanym tylko przez popędy, instynkty.
Intelekt psychoruchowy bazuje na danych prioreceptywnych i danych umysłu kulturowego oraz ich uogólnieniach.
Do jego kompetencji należy: artykulacja opisu – zawsze ujętego w zdaniach podmiotowo-orzecznikowych – czasoprzestrzennych rzeczy i stanów rzeczy oraz artykulacja indukcyjnego uogólnienia danych empirycznych, ujętych w opisie. Intelekt psychoruchowy ujmuje przedmioty umysłu psychoruchowego w empirycznym języku przedmiotowym.
Fakty i stosunki między faktami stanowią przedmiot badań nauk pozytywnych, zaś fakt jakim jest ciało psychomotoryczne i jego stan stanowi przedmiot badań psychomotoryki. Twierdzenia o ciele psychomotorycznym uzasadnia się zależnie od świata realnego w ramach myślenia empirycznego.
Intelekt psychoruchowy umożliwia rozwiązywanie praktycznych i empirycznych problemów życiowych, związanych z zachowaniem psychoruchowym czy kreowaniem zachowań psychoruchowych, a nawet osiąganie sukcesów.
Zachowaniom psychoruchowym zazwyczaj towarzyszy emocja, dlatego da się sformułować koncepcję psychoruchowej inteligencji emocjonalnej. Psychoruchowa inteligencja emocjonalna manifestuje się w następujących zdolnościach86:
w co najmniej dostatecznym rozpoznawaniu źródeł własnych napięć emocjonalnych i sposobu ich manifestowania w zachowaniach,
w umiejętnym kierowaniu emocjami,
w zdolności motywowania się, czyli podporządkowaniu emocji określonym celom
w empatii, czyli rozpoznawaniu emocji manifestowanych przez inne osoby,
w kreowaniu zachowań psychoruchowych, których celem jest nawiązywanie interpersonalnych kontaktów i ich podtrzymywanie.
Psychoruchowe myślenie intelektualne. Intelekt psychoruchowy włada językiem aktualizacji i potocznym, mocno warunkowanym środowiskiem umysłu kulturowego. Język intelektu psychoruchowego ldwołuje się do zdrowego rozsądku psychoruchowego i danych priorecepcyjnych i zmysłowych, zaś prawdziwość wypowiadanych zdań języka intelektu psychoruchowego bazuje na prawdzie przygodnej i potocznej. Przykład: wypowiedziane zdanie Idę do domu jest prawdziwe wtedy, gdy idę do domu, gdyż zachodzi adekwatność między opisem stanu ciała psychoruchowego a stanem ciała psychoruchowego.
Wyartykułowane zdanie opisujące ujmuje to, co prioreceptywnie i zmysłowo dane.
Psychoruchowe myślenie intelektualne jest zanurzone w psychoruchowym zdrowym rozsądku, potocznym języku aktualizacji światopoglądach umysłu kulturowego, myśleniu kulturowym, indukcyjnych teoriach empirycznych.
W szerokiej perspektywie epistemologicznej psychoruchowe poznanie intelektualne jest nakierowane na dane rejestrowane sensualnie, czyli na priorecepcyjne i zmysłowe zjawiska czasoprzestrzenne i fakty czasoprzestrzennego otoczenia, w tym na zjawiska ciała psychomotorycznego. Uprzywilejowane są wnioskowania indukcyjne i wszelkie metody uogólniające.
Przedmiot intelektualnego poznania psychoruchowego jest zawsze osadzony w pojęciach empirycznych. Poznawczy proces psychoruchowego myślenia intelektualnego jest przede wszystkim warunkowany potoczną i chwiejną semantyką języka etnicznego.
Do operacyjnych własności psychoruchowego myślenia intelektualnego należą m.in.:
tworzenie pojęć poprzez abstrahowanie cech czasoprzestrzennych względem faktu lub zjawiska, tworzenie pojęć przez uogólnianie pojęć niższego rzędu, uściślanie pojęcia, czyli eliminowanie chwiejności znaczeniowej, kojarzenie pojęcia z pojęciem lub zjawiska z poję- ciem, zapamiętywanie pojęć w magazynie pamięci, ale i myślowa analiza oraz myślowa synteza wiedzy empirycznej.
Psychoruchowa wiedza intelektualna, zdobywana w empirycznych doświadczeniach, jest używana do radzenia sobie w sytuacjach życiowych (psychospołecznych, zdrowotnych).
Modalność i treść emocji. Funkcje prioreceptywno-zmysłowo-intelektualne są korelatem neurofizjologii ciała psychomotorycznego; dynamizm emotywny jest sprzężony z wegetatywnym dynamizmem reaktywnym oraz dynamizmem wolitywnym.
Emocja (łac. emotio) to poruszenie, które źródłowo jest zakotwiczone w sferze psychicznej.
W tym sensie da się mówić o emocjach psychicznych, przy czym podłoże emocji psychicznych tkwi w fizjologii ciała psychomotorycznego.
Stany emocjonalne są uświadamiane. Zareagowanie gniewem wskazuje na zależność władz psychicznych od władz wegetatywnych; po bodźcu cielesnym następuje emotywna reakcja psychiczna jako świadome uczucie gniewu.
Tak jak emocje są spontaniczną odpowiedzią psychiki na bodźce cielesne, tak reakcje psychomotoryczne są spontaniczną odpowiedzią ciała psychomotorycznego na podobne bodźce.
Świadomość psychoruchowa jest trudna do zdefiniowania, ponieważ nie tylko nie da się jej zaobserwować, ale także jest oślepiona światłem świadomości kulturowej. Człowiek rzadko zdaje sobie sprawę z funkcjonalnej odrębności świadomości psychoruchowej i świadomości kulturowej. O obydwu świadomościach innych osób można jedynie wnioskować. Świadomość zachowania psychoruchowego naznaczona jest podobną trudnością, ponieważ pojęcie świadomości zachowania psychoruchowego zawiera pojęcie świadomego doświadczenia. Z powodu trudności, jakie sprawia mierzenie świadomości zachowania psychoruchowego, edukatorzy psychomotoryczni skupiają się raczej na zachowaniach psychoruchowych, a nie na samej świadomości zachowań psychoruchowych.
Zarazem należy odróżnić psychoruchowe motywacje (dążenia) emocjonalne wyrastające ze zmysłowych podnieceń od psychoruchowych motywacji emocjonalnych wyrastających z wzruszeń i uczuć wyższych. Emotywny dynamizm psychiczny ma charakter spontaniczny. Wszelka pożądliwość i popędliwość źródłowo mają motywacyjny charakter. Somatyczny dynamizm reaktywny stanowi fizyczne podłoże psychicznego dynamizmu emotywnego
Zachowania psychoruchowe wyrastające z podniet – w przeciwieństwie do zachowań psychoruchowych wyrastających ze wzruszeń – są konsekwencją dążnościowego charakteru psychiki i są pośrednio związane z reakcjami somatycznymi. Zachowania psychoruchowe, które stanowią psychiczne odzwierciedlenie podniet nie są podnieceniami ciała, które stanowią psychiczne odzwierciedlenie popędów, choć somatyczna reaktywność i emotywność służą popędom.
Życie uczuciowe człowieka warunkuje emotywne zachowania psychoruchowe; każde z zachowań uczuciowych ma swój psychoruchowy rdzeń emotywny w postaci wzruszającego zachowania, od którego swoiście promieniuje. Każde zachowanie uczuciowe ma określoną treść zachowania, np. radosne zachowanie, smutne zachowanie, gniewne zachowanie.
Każda z osobna rozpatrywana treść uczucia urzeczywistnia się w zachowaniu jako ta oto emocja.
Dynamizmy: somatyczny i emotywny są niezależne od woli.
Napięcie między wolą a emotywnością stanowi istotny element osobowości psychoruchowej. Zdarza się, że osoba, przeżywając podniety czy namiętności, uświadamia sobie, że emocjonalne zachowanie psychoruchowe nie jest jej działaniem, lecz że coś działa w niej; to nie ona działa, ale coś porusza jej ciałem.
Stany emocjonalne mają swoje źródło nie w emocji (byłby to przypadek zaburzeń psychicznych), lecz poza emocją, czyli albo w danym popędzie (np. seksualnym), albo w inteligencji kulturowej (np. poznaniu zmysłowym danego zjawiska), albo w inteligencji psychoruchowej (np. poznaniu priorecepcyjnym danego zachowania psychoruchowego), które są pierwotnymi przyczynami danej emocji.
Źródłem zachowania emocjonalnego nie jest też wola.
Stonowaną formą emocji są nastroje. Silna emocja może trwać krótko, zaś nastrój – długo. Przebieg emocji czy nastroju warunkowany jest temperamentem, współtworzącym osobowość psychoruchową.
Zachowanie emocjonalne – i określenia bliskoznaczne (zachowanie nastrojowe, zachowanie wzruszające, zachowania afektywne, zachowania uczuciowe) – jest określane również pojęciem ’emocjonalny stan zachowania’.
Zachowania emocjonalne różnią się między sobą treścią zachowań; treść zachowania ujęta w radosnym zachowaniu nie nakłada się na treść zachowania ujętą w smutnym zachowaniu; ze względu na treść zachowania wyróżnia się: zachowania strachliwe i pochodne (zachowania lękliwe, zachowania nerwowe, zachowania niepokojące, zachowania zatroskania, zachowania bojaźliwe, zachowania trwożliwe, zachowania płochliwe, zachowania przerażające), zachowania smutne i pochodne (zachowania żałosne, zachowania przykre, zachowania użalania się nad sobą, zachowania zniechęcające, zachowania przygnębiające), zachowania złośliwe i pochodne (zachowania irytacyjne, zachowania niechęci, zachowania urażające, zachowania oburzające, zachowania wrogie, zachowania obraźliwe, zachowania gniewne), zachowania zadziwiające i pochodne (zachowania zaskakujące, zachowania osłupiające, zachowania zdumiewające), zachowania zadowolające i pochodne (zachowania przyjemne, zachowania ulegające, zachowania radosne, zachowania uciechy, zachowania zaspokajające, zachowania satysfakcjonujące), zachowania obrzydzające i pochodne (zachowania odrażające, zachowania niesmaczne, zachowania awersyjne, zachowania nieprzychylne, zachowania wstrętne), zachowania wstydliwe i pochodne (zachowania zażenowania, zachowania zakłopotania, zachowania upokorzające, zachowania poczucia winy).
Dopełnieniem negatywnego (ujemnego) zachowania emocjonalnego jest pozytywne (dodatnie) zachowania emocjonalne; w przypadku dodatnich zachowań emocjonalnych (np. zachowań radosnych) przeżywający podtrzymuje w czasie stan emocjonalny zachowania, natomiast w przypadku negatywnego (ujemnego) zachowania emocjonalnego (np. zachowania bolesnego) przeżywający stara się szybko usunąć ich źródło.
Oto niektóre modalności zachowań: zachowanie radosne – zachowanie smutne, zachowanie odważne – zachowanie strachliwe, zachowanie dobre – zachowanie złe, zachowanie zadowolające – zachowanie niezadowolające.
Poza treścią i modalnością zachowania emocjonalne charakteryzują się: natężeniem (zachowanie emocjonalne o dużym natężeniu łatwo zauważyć, przy czym zauważone natężenie zachowania przez działającego emocjonalnie może się różnić od zauważenia natężenia zachowania przez obserwatora), trwałością (zachowanie emocjonalne trwa w czasie określonym), głębokością (płytkie zachowanie emocjonalne zawstydzają działającego emocjonalnie ze względu na własną kwalifikację emocjonalną czynu).
Ekspresja stanów emocjonalnych psychiki dotyczy mimiki, gestów i języku aktualizacji.
Atrybuty rozumu psychoruchowego. W umyśle psychoruchowym da się wyróżnić: (1) empiryczny i nieracjonalny intelekt psychoruchowy, ściśle związany z prioreceptorami, (2) nieempiryczny, aprioryczny i racjonalny rozum [tac. ratio] psychoruchowy.
Rozum psychoruchowy nic empirycznego nie ogląda, gdyż nie ma bezpośrednich związków z prioreceptorami i zmysłami, nie posługuje się zdaniami opisowymi i zdaniami twierdzącymi o charakterystyce indukcyjnej; w tym względzie kompetencje rozumu psychoruchowego są zerowe. Rozum psychoruchowy nie ma możliwości bezpośredniego wglądu w zjawiska ciała psychomotorycznego czy czasoprzestrzenne fakty, choć dysponuje narzędziami, umożliwiającymi analizę teorii empirycznych podmiotu empirycznego, nakierowaną na ujęcie istotności zjawisk ciała psychomotorycznego czy czasoprzestrzennych faktów.
Z kolei intelekt psychoruchowy ma możliwości wglądu w czasoprzestrzenne zjawiska ciała psychomotorycznego czy fakty i ich stochastyczną obróbkę. Istotne jest to, że intelekt psychoruchowy może dojść jedynie do prawdy faktycznej, natomiast rozum psychoruchowy odwołuje się do prawdy koniecznej.
Operacje rozumu psychoruchowego opierają się na wnioskowaniu dedukcyjnym oraz rachunkach logicznych i matematycznych. Rozum psychoruchowy ma możliwość poznania idei psychomotoryki człowieka w obrębie intuicyjnych wglądów, rozumienia oraz rozumowania dyskursywnego. Tym samym kompetencja rozumu psychoruchowego rozszczepia się na intuicję odkrycia oraz logikę odkrycia, czyli uzasadnienie lub dowodzenie intuicji, oparte na rozumowaniu. Rozum umożliwia: (1) akty oglądu idei psychomotoryki człowieka, warunkujące kontekst odkrycia naukowego, (2) rozszczepienie intuicji w rozumowaniu, w ramach kontekstu uzasadnienia, (3) logiczną rekonstrukcję psychomotorycznych teorii empirycznych. Logiczna rekonstrukcja określonej teorii psychomotoryki – stanowiącej abstrakcyjną reprezentację ciała psychomotorycznego i zachowań psychoruchowych – obejmuje trzy stopnie formalizacji:
• matematyzację; niektóre twierdzenia teorii psychomotoryki – np. wyrażenia języka matematyki stosowane w biomechanice – są zapisane w formie równań,
aksjomatyzację; podstawowe przesłanki teorii psychomotoryki powinny być ujęte w postaci aksjomatów, zaś wszystkie twierdzenia teorii psychomotoryki są wyprowadzone z nielicznych przesłanek jako wyrażeń fundamentalnych teorii psychomotoryki, gdyż cała wiedza psychomotoryczna człowieka jest implicite zawarta w strukturze aksjomatów, zaś twierdzenia służą do jej eksplikacji,
reguły interpretacji; oprócz aksjomatów i reguł syntaktycznych (czyli reguł wnioskowania) logiczna rekonstrukcja zakłada interpretację formalizmu matematycznego za pomocą modelu językowego, umożliwiającego postępowanie eksperymentalne w ramach opisu ciała psychomotorycznego i zachowań psychoruchowych.
Racjonalne myślenie rozumu psychoruchowego.
Jednym z atrybutów umysłu psychoruchowego jest myślenie psychoruchowe. Myślenie psychoruchowe człowieka, jako mentalny proces poznawczo-kreatywny, jest z istoty konieczne, natomiast przedmiot myślenia jest z istoty przygodny, czyli niekonieczny. Psychoruchowe myślenie intelektualne jest z istoty myśleniem konkretnym, natomiast psychoruchowe myślenie racjonalne jest z istoty myśleniem niekonkretnym i abstrakcyjnym.
Wszystkie możliwe języki aktualizacji (w tym języki naukowe i formalne) są wyprowadzone z uniwersalnego języka wrodzonego. Etniczny język aktualizacji jako języki zdrowego rozsądku, jest rozpoznawalny jako języki intelektu. Język aktualizacji jest warunkowany biologiczną strukturą wrodzoną języka naturalnego i umysłem kulturowym ujednostkawiającym uniwersalny język naturalny. Język aktualizacji warunkuje sposób myślenia psychoruchowego ze względu na semantykę i gramatykę, a tym samym warunkuje artykulację zdań opisujących i twierdzących, zdań wartościujących i oceniających.
Język potoczny i język naukowy jest wyprowadzony z uniwersalnego i wrodzonego języka aktualizacji.
Etniczny język aktualizacji, jako język zdrowego rozsądku, jest rozpoznawalny jako język intelektu psychoruchowego.
Etniczny język aktualizacji jest warunkowany informacją genetyczną struktur wrodzonych naturalnego języka aktualizacji i umysłem kulturowym (umysłowo-kulturowym środowiskiem, ujednostkawiającym uniwersalny język aktualizacji.
Etniczny język aktualizacji intelektu psychoruchowego warunkuje sposób myślenia psychoruchowego ze względu na semantykę i gramatykę, a tym samym warunkuje artykułowanie zdań opisujących i twierdzących, zdań wartościujących i oceniających.
Przedmiotem myślenia rozumu psychoruchowego jest myśl logiczna lub myśl matematyczna, zawsze ujmująca struktury formalne. Na gruncie rozumu psychoruchowego (możliwe jest wnioskowanie dedukcyjne, zaś niemożliwe – wnioskowanie indukcyjne (poza indukcją matematyczną). Przedmiot psychoruchowego poznania racjonalnego jest zawsze osadzony w pojęciach teoretycznych, czyli nieempirycznych.
Poznawczy proces psychoruchowego myślenia racjonalnego jest przede wszystkim warunkowany semantyką logiczną i semantyką matematyczną.
Do operacyjnych własności psychoruchowego myślenia racjonalnego należy biegłość w rachunkach logicznych i matematycznych.
W epistemologii racjonalnej odkrywanie prawdy psychomotoryki człowieka dokonuje się na gruncie rozumu psychoruchowego, umożliwiającego wnioskowanie dedukcyjne oraz konstytucję psychomotorycznych systemów aksjomatycznych z których poprzez dedukcję można wywieść psychomotoryczne teorie fundamentalne.
Tacy racjonaliści, jak Descartes, Newton, Leibniz, Einstein, Maxwell, starali się znaleźć metodami dedukcyjnymi uporządkowany zbiór spójnych, niesprzecznych (i ewentualnie zupełnych) aksjomatów, umożliwiających konstytucję teorii fundamentalnych na gruncie rozumu kulturowego.
Dopiero tak ujęta fundamentalna teoria psychomotoryki człowieka stanowią podstawę formułowania psychomotorycznych teorii empirycznych, poprzez empiryczną weryfikowalność (falsyfikację lub weryfikację) twierdzeń teoretycznych.
Nauka o ciele psychomotorycznym jest formułowana jedynie na gruncie biologii. metodą dedukcyjną przez aprioryczny rozum psychoruchowy, w ramach psychomotorycznych teorii fundamentalnych; intelekt empiryczny jedynie je wtórnie egzemplifikuje w badaniach empirycznych, gdzie priorecepcyjno-zmysłowa baza empiryczna jest relatywna do psychomotorycznej teorii fundamentalnej. W tym przypadku baza empiryczna wydedukowana jest z psychomotorycznej teorii fundamentalnej. Nauka o ciele psychomotorycznym i zachowaniach psychoruchowych we właściwym sensie dotyczy tego, co możliwe, a nie tego, co realne, jako że to, co możliwe, poprzedza to, co realne. Podstawowe prawa psychomotorycznej teorii fundamentalnej nie są dane w bezpośrednim doświadczeniu.
Dwa źródła poznania psychoruchowego.
Umysł psychoruchowy jest współtworzony przez intelekt psychoruchowy i rozum psychoruchowy, gdzie poznający rozum psychoruchowy i poznający intelekt psychoruchowy mają rozłączne kompetencje: podstawą psychoruchowego poznania intelektualnego są dane priorecepcyjne i zmysłowe i ich indukcyjne uogólnianie. W powyższym sensie da się mówić o psychoruchowym umyśle intelektualnym i empirycznym oraz o psychoruchowym umyśle racjonalnym i apriorycznym; w umyśle psychoruchowym zawiera się intelekt psychoruchowy i rozum psychoruchowy. Umysł psychoruchowy dysponuje dwoma źródłami poznania: (1) źródło psychoruchowego poznania intelektualnego odwołuje się do priorecepcyjnie i zmysłowo uchwytnych zjawisk ciała psychomotorycznego i faktów czasoprzetrzennych; ciało psychomotoryczne i zachowania psychoruchowe opisuje, analizuje i uzasadnia intelekt psychoruchowy, (2) źródło psychoruchowego poznania racjonalnego odwołuje się do struktur formalnych.
Warto powtórzyć, że istotą biologicznych struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego jest ROZWÓJ, zaś istotą umysłu kulturowego jest SAMOKSZTAŁTOWANIE tego, co się rozwija. Swoistym dopełnieniem umysłu kulturowego jest środowisko kulturowe, rodzinne, szkolne i pozaszkolne.
Zazwyczaj podmiot poznający odwołujący się do źródła pierwszego posługuje się językiem potocznym i zdroworozsądkowym, zaś podmiot odwołujący się do źródła drugiego posługuje się rachunkami logiczno-matematycznymi. Psychoruchowy umysł racjonalny to umysł nieempiryczny, niebazujący na danych priorecepcyjnych i zmysłowych; krytycznie analizowane struktury formalne umysłu psychoruchowego są ujmowane w apriorycznym metajęzyku.
Psychoruchowe myślenie empiryczne – nakierowane na fakty zachowań psychoruchowych – jest formułowane na gruncie intelektu psychoruchowego, natomiast psychoruchowe myślenie aprioryczne – zawsze nakierowane na strukturę umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych – odbywa się na gruncie rozumu psychoruchowego.
Uruchomienie psychoruchowego myślenia racjonalnego blokuje psychoruchowe myślenie intelektualne; niemożliwe jest to, by świadome myślenie psychoruchowe równocześnie odbywało się na poziomie intelektualnym i racjonalnym. Racjonalny rozum psychoruchowy jest z istoty formalny i nie ma kompetencji treściowego analizowania psychoruchowych doświadczeń empirycznych, zaś empiryczny intelekt psychoruchowy jest z istoty ślepy na możliwości formalne rozumu psychoruchowego. Psychoruchowe myślenie formalne to myślenie strukturami logiczno-matematycznymi.
Źródło poznania umysłu intelektualnego. W psychomotoryce jako nauce o umyśle psychoruchowym i zachowaniach psychoruchowych da się wyróżnić dwa przeciwstawne stanowiska, dotyczące metody dochodzenia do wiedzy. Punktem wyjścia metody indukcyjnej są dane empiryczne zachowań psychoruchowych, rejestrowane priorecepcyjnie i zmysłowo. W wyniku indukcyjnych uogólnień szczegółowych formułowane są twierdzenia (twierdzenia formułowane drogą wnioskowania indukcyjnego nie są prawdziwe, lecz prawdopodobne).
Większość nauk pozytywnych – w tym nauki medyczne, psychologia, pedagogika, psychomotoryka – postępuje wedle powyższej formuły. Empirycznie ustosunkowani edukatorzy psychomotoryczni stwierdzają, że wszystko, co tkwi w umyśle psychoruchowym, musi przejść przez prioreceptory i zmysły. Metodologia współczesnych edukatorów psychomotorycznych umożliwia formułowanie psychomotorycznych teorii empirycznych, odwołujących się do metod uogólniających. W tej perspektywie pomijane są struktury wrodzone.
Kluczową ideą intelektu psychoruchowego jest idea prawdy przygodnej i empirycznej, odwołującej się do czasoprzestrzennych zjawisk zachowań psychoruchowych rejestrowanych priorecepcyjnie i zmysłowo i wnioskowania indukcyjnego. Poznanie empiryczne jest ściśle związane z psychoruchowym poznaniem intelektualnym: źródło psychoruchowego poznania intelektualnego tkwi w poznaniu priorecepcyjnym i zmysłowym. Ze względu na procedury uogólniania intelekt psychoruchowy dysponuje siatką pojęć ogólnych, wyprowadzonych z wyobrażeń zmysłowych i priorecepcyjnych. Intelekt psychoruchowy włada myśleniem szczegółowo-ogólnym, związanym z priorecepcyjnymi i zmysłowymi wyobrażeniami; pojęcia intelektu psychoruchowego powstają w wyniku abstrahowania względem cech czasoprzestrzennych wyobrażeń zjawisk ciała psychomotorycznego. Nie intelekt psychoruchowy, lecz rozum psychoruchowy gwarantuje psychoruchowe myślenie teoretyczne i konieczne; psychoruchowy rozum jest formalno-teoretyczny, zaś psychoruchowy intelekt – empiryczny i praktyczny. Intelektualne myślenie psychoruchowe zachodzi w porządku pojęć i relacji między pojęciami oraz relacji między pojęciami a zjawiskami ciała psychomotorycznego, natomiast racjonalne myślenie psychoruchowe – w porządku idei i relacji między ideami.
Źródło poznania racjonalnego umysłu psychoruchowego.
Rozum ujmuje i udowadnia psychomotoryczne prawa teoretyczne oraz idee psychomotoryki w ramach rozumienia i rozumowania. Twierdzenia o ideach psychomotoryki człowieka odkrywa lub dowodzi się – w ramach logiki dedukcji lub rachunków logiczno-matematycznych – dzięki myśleniu rozumu rozumującego.
Twierdzenia o ideach psychomotoryki przyjmują status praw teoretycznych, zaś twierdzenia o czasoprzestrzennych zjawiskach ciała psychomotorycznego przyjmują postać praw empirycznych.
Podstawą psychoruchowego poznania rozumowego są idee psychomotoryki i logiczno-matematyczne ujmowanie idei psychomotoryki w ramach wnioskowania dedukcyjnego.
Ponadto rozum psychoruchowy zajmuje się logicznymi rekonstrukcjami psychomotorycznych teorii empirycznych, formułowanych na gruncie intelektu psychoruchowego, umożliwiającymi ich aksjomatyzację. Punktem wyjścia są: (1) intuicja rozumu, danej teorii psychomotorycznej, (2) rachunek logiczny lub matematyczny, w którym ujęta jest intuicja teorii psychomotorycznej. W tym podejściu brak jest jakichkolwiek uogólnień priorecepcyjno – zmyłowych, jako że stosowana jest jedynie metoda oparta na logiczno-matematycznym wnioskowaniu dedukcyjnym. To podejście jest typowe np. dla fizyków, którzy swoje badania opierają na teoriach fundamentalnych Newtona, Einsteina, Diraca.
Racjonaliści odwołują się do rozumu, zaś empiryści – do intelektu.
Warto zauważyć, że:
atutem empirycznie ustosunkowanych edukatorów psychomotorycznych jest intelekt psychoruchowy oparty na zmysłach, zaś atutem racjonalnie ustosunkowanych edukatorów psychomotorycznych jest rozum psychoruchowy badacza abstrahujący od danych zmysłowych,
wszystkie idee psychomotoryki (w tym idea prawdziwych zachowań psychoruchowych, idea dobrych zachowań psychoruchowych) mają swoje pierwotne zakotwiczenie w umyśle psychoruchowym, nie zaś w zmysłach,
proces psychomotorycznego samouczenia się jest warunkowany wrodzonymi strukturami mózgu ontogenetycznego, czyli samouczenie się to samowydobywanie tego, co w umyśle psychoruchowym wrodzone.
Intelekt psychoruchowy dziecka obrabia i uogólnia to, co podsuwają do obróbki prioreceptory i zmysły, czyli czasoprzestrzenne zjawiska ciała psychomotorycznego. W ten sposób konstruowany jest zdrowy rozsądek psychoruchowy dziecka.
Intelekt psychoruchowy edukatora psychomotorycznego obrabia i uogólnia to, co podsuwają do obróbki zmysłowe obrazy, czyli czasoprzestrzenne zjawiska ciała psychomotorycznego. W ten sposób formułowane są indukcyjne teorie empiryczne, które wtórnie mogą być podane rozumowi do obróbki logicznej.
Rozum psychoruchowy sprawdza logiczną spójność, niesprzeczność i (ewentualnie) zupełność.
Dla rozumu psychoruchowego teoria psychomotoryczna sprowadza się do ciągu wypowiedzi lub zapisów zdań, gdzie jedne zdania mają status przesłanek, zaś inne – konkluzji. Na poziomie rozumu psychoruchowego jest jedynie wnioskowanie dedukcyjne. Zazwyczaj celem logicznej rekonstrukcji psychomotorycznej teorii indukcyjnej jest jej przekształcenie (jeżeli to możliwe) w system aksjomatyczny. W przedstawionym ujęciu tak jak kompetencją intelektu psychoruchowego jest obróbka zjawisk ciała psychomotorycznego, tak kompetencją rozumu psychoruchowego jest logiczno-semantyczna analiza zdań wypowiedzianych lub zapisanych oraz ujęcie zdań w schematy praw logicznych.
Rozum psychoruchowy nic nie obrabia, nic nie uogólnia, gdyż w żadnym sensie nie ma dostępu do zjawisk ciała psychomotorycznego; rozum psychoruchowy ujmuje idee zachowań psychoruchowych człowieka i umie je rozszczepić w rachunkach matematycznych. Tylko rozum psychoruchowy jest w stanie konstruować psychomotoryczne teorie fundamentalne. Tak jak w naukach przyrodniczych każda z osobna rozpatrywana teoria fundamentalna [np. Newtona, Einsteina, Diraca] jest ujęta w języku wewnętrznym teorii, mającym status rachunku logiczno-matematycznego. Tylko rozum psychoruchowy jest w stanie uchwycić matematyczność ciała psychomotorycznego.
2. Aksjologia zachowań psychoruchowych człowieka
Istotnym dopełnieniem biologii zachowań psychoruchowych (zjawisk ciała psychomotorycznego) jest aksjologia zachowań psychoruchowych człowieka. W ludzkim umyśle psychoruchowym da się wyróżnić empiryczny intelekt psychoruchowy oraz psychoruchową i empiryczną sferę etyczną oraz nieempiryczny rozum psychoruchowy oraz psychoruchową i nieempiryczną sferę moralną.
Psychoruchowa sfera etyczna obejmuje umysłowo-kulturowe wartości i normy etyczne , zaś psychoruchowa sfera moralna obejmuje psychoruchowe, uniwersalne i wrodzone wartości i normy moralne. Wartość psychoruchowa jest to wzór ludzkiej psychomotoryki stanowiący podstawę normy psychoruchowej, intencji psychoruchowej i zachowania psychoruchowego.
Każda z osobna rozpatrywana wartość psychoruchowa:
ma swoją jakość, czyli treść, musi być modalna, czyli być psychoruchową wartością pozytywną lub psychoruchową wartością negatywną; podstawą wszelkich ludzkich intencji sfery moralnej, myśli psychoruchowych i zachowań psychoruchowych jest psychoruchowa wartość pozytywna lub negatywna,
ma swoje miejsce w hierarchii psychoruchowych wartości; dana wartość psychoruchowa jest preferowana ze względu na jej miejsce w hierarchii.
Wartość psychoruchowa wyznacza podstawę normy psychoruchowej i zachowania psychoruchowego.
Z kolei norma psychoruchowa jest to postulat nakazujący, zakazujący lub reguła domagająca się przestrzegania w ludzkim zachowaniu psychoruchowym.
Reguła dobrze uzasadniona zawiera w sobie wyraźny kierunek zachowania psychoruchowego. Każda z osobno rozpatrywana norma zachowania psychoruchowego jest wyprowadzona z określonej wartości; wartość psychoruchowa nadaje znaczenie normie psychoruchowej.
Norma psychoruchowa – w przeciwieństwie do wartości psychoruchowej – ma zawsze status zdania oznajmującego, normatywnego, pozbawionego wartości logicznej; zdanie normatywne jest ani prawdziwe, ani fałszywe.
Wartości psychoruchowej nie da się zredukować do normy psychoruchowej, choć norma psychoruchowa jest wyprowadzona z wartości psychoruchowej.
Tak jak wartość psychoruchowa domaga się ujawnienia w ludzkim zachowaniu psychoruchowym, tak norma psychoruchowa domaga się przestrzegania w ludzkim zachowaniu psychoruchowym.
Każdą wartość psychoruchową da się przekształcić w normę, zaś z każdej normy psychoruchowej da się wydobyć wartość psychoruchową. Norma psychoruchowa jest ujęta w zdaniu oznajmującym, pozbawionym wartości logicznej.
Dopełnieniem autorskiej dwujjedni człowieka: człowiek dojrzały – człowiek niedojrzały, jest aksjologiczny dwumian: wartości uniwersalne – wartości umysłowo-kulturowe oraz normatywny dwumian: normy moralne – normy etyczne.
Ludzkie myślenie psychoruchowe oraz ludzkie zachowanie psychoruchowe uwarunkowane jest aksjologicznym dwumianem.
Aktywność umysłu psychoruchowego jest nakierowana na poznawanie wrodzonych wartości psychoruchowych i na ich ujawnianie w zachowaniach psychoruchowych: jeżeli wartość psychoruchowa jest pozytywna, to zachowanie psychoruchowe jest dobre, jeżeli wartość jest negatywna, to zachowanie psychoruchowe jest złe.
Wartości warunkują ludzkie INTENCJE PSYCHORUCHOWE i zachowanie psychoruchowe.
Wartości mają istotny wpływ na ludzkie zachowania psychoruchowe; człowiek, tkwiąc w codzienności, rozwiązuje przez zachowania psychoruchowe mniej lub bardziej ważne problemy osobiste, rodzinne, społeczne, zdrowotne; Są takie momenty w życiu każdego młodego człowieka, w których spontanicznie sięga sam do atrybutów moralnych umysłu psychoruchowego. Zazwyczaj jest to związane z brakiem miłości w rodzinie czy brakiem akceptacji przez rówieśników w szkole, ale także z poważną chorobą, zagrożeniem kalectwa lub śmierci. W tych momentach sypie się hierarchia umysłowo-kulturowych wartości etycznych, z mozołem wypracowywana od wczesnego dzieciństwa przez umysł psychoruchowy niedojrzałego dziecko.
Są to momenty oczyszczenia aksjologicznego umysłu psychoruchowego, które często są warunkiem wstępnym aktywizacji mózgu moralnego i konstytucji dojrzałego człowieka. Moment oczyszczenia wiąże się z rozbudzeniem sfery moralnej umysłu psychoruchowego. Aksjologiczna pustka prowadzi do umysłowego chaosu i destrukcyjnych zachowań psychoruchowych, zaś w okresach nasilonego wzrostu do wad postawy i zaburzeń ciała psychomotorycznego (np. asymetrycznego napięcia mięśniowego).
2.1. Naturalne prawa ludzkiej psychomotoryki jako rdzeń psychoruchowych wartości i norm
Kiedy człowiek wypowiada słowo, już musi być istotą myślącą i działającą epistemologicznie, aksjologicznie, moralnie i estetycznie. Poznanie psychoruchowe, aksjologia psychoruchowa, moralność psychoruchowa i estetyka psychoruchowa to składniki samowiedzy umysłu psychoruchowego o wrodzonym, naturalnym wzorcu zachowań psychoruchowych. Człowiek uzyskuje status dojrzałego, gdy jest rozwinięta jego sfera umysłu psychoruchowego, nasycona wartościami i normami.
Aktywność umysłu psychoruchowego jest nakierowana na poznanie aksjologii psychoruchowej poprzez pryzmat biologii ciała psychomotorycznego oraz pryzmat wartości, informacji genetycznej struktur wrodzonych i umysłu kulturowego.
Wartości psychoruchowe warunkują aksjologiczny język aktualizacji, umożliwiający artykulację zdań wartościujących i oceniających oraz aksjologiczne zachowania psychoruchowe.
W strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego jest zapisany biologiczny kod praw naturalnych ludzkiej psychomotoryki, stanowiący klucz do poznania dojrzałości człowieka. Biologiczny kod praw naturalnych podlega rozwojowi w ramach środowiska umysłu kulturowego. Prawa naturalne wyznaczają źródło i granice wszelkich zachowań psychoruchowych człowieka, wyznaczających elementarne znaczenie dojrzałości człowieka Jeżeli jest możliwe samoujawnianie i samorozpoznawanie dojrzałości człowieka, to jest to możliwe poprzez odsłanianie i rozpoznawanie praw naturalnych ludzkiej psychomotoryki . Prawa naturalne wyznaczają horyzont stałych, nienaruszalnych i obiektywnie możliwych warunków fundowania dojrzałości człowieka. Negowanie dowolnego prawa sprowadza się do negowania dojrzałości (umysłu psychoruchowego) człowieka i pełnego zakresu procesów mózgu ontogenetycznego, a tym samym do pełnej konstytucji ludzkiej psychomotoryki. Poniższe prawa naturalne, osadzone w strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego człowieka, wyznaczają możliwe źródła i granice wszelkich zachowań psychoruchowych – szczególnie w zakresie aksjologii możliwych zachowań moralnych.
Prawa naturalne ludzkiej psychomotoryki – ujęte w zdaniach prawdziwych – podlegają umysłowej i psychoruchowej racjonalizacji oraz psychoruchowej konkretyzacji.
Do niezbywalnych i oczywistych praw naturalnych da się zaliczyć:
naturalne prawo do ludzkiej psychomotoryki; zachowania psychoruchowe są wartością autoteliczną, od poczęcia do śmierci. Za niebezpieczne należy uznać tworzenie kryteriów ad hoc, stanowiących podstawę kwalifikacji utożsamiania zachowań psychoruchowych człowieka z zachowaniami zwierzęcia. Kwestionując to prawo człowiek uzurpuje sobie prawo do unicestwienia własnej psychomotoryki; zakwestionowanie tego prawa prowadzi do absurdu; zachowania psychoruchowe człowieka nie są tożsame z zachowaniami zwierzęcia.
Absurd manifestuje się w apoteozie odrębności człowieka od zwierząt przy jednoczesnym głoszeniu haseł ludzkich zachowań identycznych z zachowaniami zwierząt. Na poziomie dogmatów umysłu kulturowego człowiek identyfikuje własną psychomotorykę jako psychomotorykę zwierzęcia, lecz na poziomie samowiedzy człowieka takie działanie jest niemożliwe, jako że przez identyfikowanie własnych zachowań z zachowaniami zwierzęcia unicestwia się własną dojrzałość i pełny zakres procesów neurobiologii mózgu ontogenetycznego;
– naturalne prawo do rozwoju; ludzka psychomotoryka wspiera się na prawie do biologicznego rozwoju struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego w środowisku biologicznym i przyrodniczym, zaś od momentu pierwszych aktywności umysłu kulturowego – biologicznego rozwoju struktur wrodzonych, wspieranego środowiskiem umysłu kulturowego, którego konsekwencją jest umysł psychoruchowy. Kwestionując to prawo, człowiek uzurpuje sobie prawo do ingerowania w proces biologicznego rozwoju własnego mózgu ontogenetycznego, często przyczyniając się do swojego psychoruchowego niedorozwoju;
– naturalne prawo do myślenia psychoruchowego; możliwość ludzkiego myślenia psychoruchowego jest 'zapisana’ w strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego. Środowisko umysłu kulturowego dziecka sprzyja rozwojowi myślenia psychoruchowego lub utrudnia go, a tym samym budzenia się świadomości psychoruchowej;
Kwestionując to prawo człowiek uzurpuje sobie prawo do biologicznego lub umysłowo-kulturowego ingerowania w proces myślenia psychoruchowego, przyczyniając się do kalectwa umysłu psychoruchowego. Wszelkie formy intelektualizacji kulturowej i narzucania sobie dogmatycznego myślenia psychoruchowego są przejawem łamania prawa do samodzielnego myślenia psychoruchowego;
– naturalne prawo do języka wrodzonego; naturalny język aktualizacji – 'zapisany’ w strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego – wyznacza możliwość konstytucji umysłu psychoruchowego. Naturalny język aktualizacji, dzięki biologicznemu rozwojowi w środowisku umysłu kulturowego, przyjmuje status etnicznego języka aktualizacji. Etniczny język aktualizacji jest konsekwencją ujednostkawienia naturalnego języka aktualizacji przez środowisko umysłu kulturowego. Część wspólna etnicznych języków aktualizacji ujmuje wrodzoną strukturę ludzkiego języka naturalnego. Naturalny i wrodzony język aktualizacji – dzięki rozwojowi ontogenetycznych struktur wrodzonych – umożliwia konstytucję umysłu psychoruchowego. Kwestionując to prawo (np. poprzez samoedukacyjne zaniechanie), człowiek przyczynia się sam do kalectwa własnego umysłu psychoruchowego, odcinając sobie dostęp do wiedzy psychoruchowej.
– naturalne prawo do samopoznania psychoruchowego; możliwość psychoruchowego samopoznania inteletualnego i racjonalnego jest atrybutem umysłu psychoruchowego, stanowiącego manifestację rozwoju struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego. Środowisko umysłu kulturowego sprzyja naturalnemu i umysłowo-kulturowemu rozwojowi samopoznania psychoruchowego teorii i dogmatów psychomotorycznych.
Kwestionując to prawo człowiek uzurpuje sobie prawo do dogmatycznego samosterowania psychoruchowymi procesami samopoznawczymi, przyczyniając się do kalectwa umysłu psychoruchowego,
– naturalne prawo do prawdy; prawda – jako kategoria umysłu psychoruchowego – ma swoje podłoże w strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego. Umysł psychoruchowy dysponuje kryterium oddzielającym prawdę od fałszu, psychoruchowego poznania prawdziwego od psychoruchowego poznania fałszywego, dzięki weryfikowalności twierdzeń dowodzonych lub uzasadnionych w doświadczeniu psychoruchowym. Wspomniane kryterium umożliwia też odróżnienie psychoruchowej wiedzy potocznej od wiedzy naukowej, wiedzy teoretycznej od wiedzy dogmatycznej. Zakwestionowanie naturalnego prawa do prawdy prowadzi do absurdu;
– naturalne prawo do piękna; piękno – jako kategoria umysłu psychoruchowego – ma swoje podłoże w strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego. Wrażliwość na naturalne kanony piękna jest warunkowana atrybutami umysłu psychoruchowego, stanowiącego manifestację rozwoju struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego. To prawo umożliwia bycie wrażliwym na kształt i ruch ciała, zawartych w odpowiednich proporcjach w biologii mózgu ontogenetycznego i umyśle kulturowym. Ludzki umysł psychoruchowy dysponuje kryterium oddzielającym piękno od brzydoty;
– naturalne prawo do dobra; dobro – jako kategoria umysłu psychoruchowego – ma swoje podłoże w strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego. Wrażliwość na dobro jest atrybutem sfery moralnej umysłu psychoruchowego, stanowiącej manifestację rozwoju struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego. Ludzki umysł psychoruchowy dysponuje kryterium oddzielającym dobro od zła . To kryterium umożliwia formowanie moralnych zachowań psychoruchowych. Zakwestionowanie naturalnego prawa do dobra prowadzi w konsekwencji do zakwestionowania prawa człowieka do psychomotoryki. Zastąpienie naturalnego prawa do dobra moralnego dobrem umysłowo-kulturowym prowadzi w konsekwencji do jego relatywizacji;
Teoria ludzkiej psychomotoryki jest ujęta w ciągu zdań oznajmujących w sensie logicznym, który podatny jest na falsyfikację lub weryfikację; tylko te zdania mają status twierdzeń, które są udowodnione lub uzasadnione. Dogmaty obowiązujące w psychomotoryce od samego jej początku posługuje się zdaniami dogmatycznymi, czyli zdaniami ani fałszywymi, ani prawdziwymi, gdyż doktryner – edukator psychomotoryczny (ale i ortopeda, fizjoterapeuta, fizjolog) swoje poglądy – które uważa za słuszne – wyprowadza z przyjętych przez siebie założeń-dogmatów. Badacz szuka prawdy psychoruchowej, zaś doktryner zna prawdę psychoruchową. Badacz skrupulatnie odróżnia teorię psychomotoryki od doktryny psychomotorycznej, zaś doktryner subtelnie zamazuje różnice. Badacz pilnuje, by mu nie przypisano znamion doktrynerstwa, zaś doktryner zabiega o przypisanie jemu statusu badacza. Badacz cieszy się z krytyki jego teorii psychomotoryki, zaś doktryner zwalcza krytykujących jego doktrynę;
– naturalne prawo do wartości uniwersalnych – jako kategoria umysłu psychoruchowego – ma swoje podłoże w strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego. Wrażliwość na wartości uniwersalne jest atrybutem sfery aksjologicznej umysłu psychoruchowego, stanowiącego manifestację rozwoju struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego. Umysł psychoruchowy dysponuje kryterium oddzielającym wartości uniwersalne i pozytywne (np. miłość, wolność , godność, sprawiedliwość) od wartości uniwersalnych i negatywnych (np. nienawiść, zniewolenie , podłość, niesprawiedliwość). Zakwestionowanie naturalnego prawa do wartości uniwersalnej prowadzi w konsekwencji do zakwestionowania prawa człowieka do dojrzałości umysłu psychoruchowego. Zastąpienie naturalnego prawa do wartości uniwersalnych wartościami umysłowo-kulturowymi prowadzi do ich relatywizacji.
Każde z osobna rozpatrywane prawo naturalne (1) jest oczywiste, czyli samo się uzasadnia i samo się ujawnia w zachowaniach psychoruchowych (2) nie może być prawem stanowionym, np. w postaci rozporządzenia czy artykułu lub ustawy, pod groźba popadnięcia w nonsens (analogicznie nie może być zadekretowane ustawą jakiekolwiek prawo naukowe).
Człowiek, który kwestionuje prawa naturalne ludzkiej psychomotoryki, kwestionuje dojrzałość własnego umysłu psychoruchowego i całościowy zakres dynamiki mózgu ontogenetycznego. Jedynie dojrzałość umysłu psychoruchowego wyprowadzona z naturalnych praw ludzkiej psychomotoryki jest gwarantem prawidłowego rozwoju psychoruchowego.
Prawa naturalne nie są ustanawiane na mocy umowy społeczno-politycznej lub na mocy umowy umysłowo-kulturowej.
Prawa naturalne wyznaczają źródła i granice ludzkiej psychomotoryki. Z praw naturalnych da się wyprowadzić cztery kryteria, funkcjonujące na gruncie umysłu psychoruchowego: (1) kryterium aksjologiczne, stanowiące podstawę naturalnego odróżnienia wartości pozytywnej od wartości negatywnej w ludzkim zachowaniu psychomotorycznym, (2) kryterium moralne stanowiące podstawę naturalnego odróżnienia dobra od zła w ludzkim zachowaniu psychomotorycznym, (3) kryterium estetyczne stanowiące podstawę naturalnego odróżnienia piękna od brzydoty w ludzkim zachowaniu psychomotorycznym, (4) kryterium logiczne stanowiące podstawę naturalnego odróżnienia prawdy od fałszu w ludzkim zachowaniu psychomotorycznym,
2.2. Naturalne wartości wrodzone a umysłowo-kulturowe wartości nabyte
Wartości naturalne nie są uogólnieniem wartości umysłowo-kulturowych, choć część wspólna wartości umysłowo-kulturowych wyznacza wartości naturalne.
Wartości umyslowo-kulturowe są funkcją wartości naturalnych i środowiska społeczno-kulturowego; wartości umysłowo-kulturowe są konsekwencją ujednostkowienia wartości naturalnych przez środowisko społeczno-kulturowe.
Naturalne wartości uniwersalne wyznaczają podstawę dla norm moralnych i ludzkiego zachowania, zaś wartości umysłowo-kulturowe wyznaczają podstawę dla norm etycznych i ludzkiego zachowania.
Jedną z wartości psychoruchowych jest wolność, która ma dwie wykładnie:
Wolność jako wartość uniwersalna jest wolnością sfery moralnej umysłu psychoruchowego, czyli wartością człowieka dojrzałego; dojrzałe zakwestionowanie jednej wartości uniwersalnej skutkuje zakwestionowaniem ogółu wartości uniwersalnych.
Wolność jako wartość uniwersalna i kategoria umysłu psychoruchowego w ramach biologicznego rozwoju jest wyprowadzona ze struktury wrodzonej mózgu ontogenetycznego. Wolność jako wartość umysłowo-kulturowa jest wolnością sfery etycznej umysłu psychoruchowego, czyli wartością człowieka niedojrzałego. Niedojrzałe zakwestionowanie jednej wartości umysłowo-kulturowej nie skutkuje zakwestionowaniem pozostałych wartości umysłowo-kulturowych.
Zastąpienie wolności jako wartości uniwersalnej wolnością jako środowiskową wartością umysłu kulturowego prowadzi w konsekwencji do jej relatywizacji.
Wolność jako wartość uniwersalna i kategoria umysłu psychoruchowego w ramach biologicznego rozwoju jest samokształtowana przez środowisko umysłu kulturowego, a tym samym i relatywizowana.
Wolność jako wartość kulturowo-społeczna jest wolnością danej grupy społecznej, warunkowaną konwencją społeczną; umysłowo-kulturowe zakwestionowanie jednej wartości kulturowo-społecznej może, lecz nie musi, skutkować zakwestionowaniem identyfikowania się z grupą społeczną. Wolność jako wartość kulturowo-społeczna i kategoria umysłu kulturowego jest urabiana społecznie, a tym samym i relatywizowana do wartości kulturowo-społecznych innych grup społecznych.
Wartości uniwersalne.
Wartość uniwersalna jest to bezwzględny wzorzec dojrzałości człowieka, stanowiący podstawę normy moralnej, intencji, lub moralnego zachowania psychoruchowego człowieka dojrzałego.
W każdej z osobna rozpatrywanej wartości uniwersalnej da się wyróżnić trzy konstytutywne składniki: (1) jakość idealna wartości, (2) modalność wartości (pozytywna czy dodatnia '+’ lub negatywna czy ujemna ’-’), (3) jej umiejscowienie w hierarchii wartości (wartość wyższa ”, wartość niższa ”).
Ze względu na modalność da się wyróżnić wartości pozytywne i wartości negatywne, czyli takie przeciwstawne wartości, jak:
miłość – nienawiść,
serdeczność – niechęć (bezduszność) ,
sprawiedliwość- niesprawiedliwość,
życzliwość– nieżyczliwość ,
odwaga – tchórzostwo,
szczodrość – chciwość ,
braterstwo – panowanie (dominowanie) ,
pokora – pycha ,
bezinteresowność – interesowność
dobrotliwość – złośliwość ,
uczciwość – nieuczciwość ,
godność – pogarda,
wolność – zniewolenie,
szlachetność – podłość,
szacunek – lekceważenie ,
Wartości uniwersalne są rozpoznawane w aktach czucia dojrzałego umysłu psychoruchowego; nie da się znaleźć wartości uniwersalnych na drodze empirycznego poznania czy indukcyjnego uogólniania danych empirycznych.
Akty czucia umysłu psychoruchowego wyznaczony jest miłością bądź nienawiścią. Miłość lub nienawiść jest warunkiem świadomego poznania wartości uniwersalnych: miłość poszerza dostęp do sfery wartości uniwersalnych, natomiast nienawiść zawęża horyzont poznawczy owej sfery. Poznanie wartości może być błędne.
Miłość warunkuje poznanie pozytywnych, uniwersalnych wartości, natomiast nienawiść – poznanie negatywnych wartości uniwersalnych.
Wartości uniwersalne stanowią podstawę norm moralnych dojrzałego człowieka.
Norma moralna wyprowadzona z ahistorycznych, aspołecznych, amysłowo-kulturowych wartości uniwersalnych oraz naturalnych praw moralnych umysłu psychoruchowego jest to zapisana w umyśle psychoruchowym norma nakazująca lub zakazująca, determinująca cnoty moralne stanowiące manifestację dojrzałości człowieka w zachowaniach psychoruchowych.
Ogół wartości uniwersalnych wyznacza podstawę norm moralnych i zachowań moralnych, odniesionych zawsze i tylko do dojrzałego człowieka.
Człowiek dojrzały ujawnia wartości uniwersalne w zachowaniach moralnych. O znaczeniu zachowania psychoruchowego decydują wartości, stanowiące fundament zachowań psychoruchowych.
Z perspektywy kreatora zachowania psychoruchowego dodatnia wartość uniwersalna, stanowiąca podstawę zachowania psychoruchowego, jest gwarantem dobrego zachowania psychoruchowego
Kwalifikacja zachowania psychoruchowego może być też dokonana ze względu na jego zamierzone lub niezamierzone konsekwencje.
Jeżeli umysł kulturowy zidentyfikuje wartość zachowania psychoruchowego, która nakłada się na wartość zachowania psychoruchowego wyprowadzoną z dojrzałego umysłu psychoruchowego, wtedy zachowanie psychoruchowe jest z dwóch stron umysłu kreatora czynu określane jako dobre.
Jeżeli biorcą zachowania psychoruchowego jest kreator zachowania psychoruchowego i biorca zidentyfikuje wartość zachowania psychoruchowego, która nakłada się na wartość kreatora zachowania psychoruchowego, wtedy zachowanie psychoruchowe jest z perspektywy kreatora-biorcy określane jako dobre.
Jeżeli biorcą zachowania psychoruchowego jest inny człowiek i biorca zidentyfikuje wartość zachowania psychoruchowego, która nakłada się na wartość kreatora zachowania psychoruchowego, wtedy zachowanie psychoruchowe jest z perspektywy dwóch osób określane jako dobre.
Umył psychoruchowy konsekwentnie dąży do nabywania wiedzy o zmysłowych rzeczach od umysłu kulturowego (w tym o czasoprzestrzennym ciele psychomotorycznym) i przekształcania otaczających go rzeczy poprzez zachowania psychoruchowe w dobra, czyli rzeczy wartościowe.
Z perspektywy umysłu kulturowego ciało psychomotoryczne jest rzeczą czasoprzestrzenną.
Każdy cel psychoruchowy jest nasycony wartością; dojście do celu jest równoważne z ujawnieniem wartości. Zazwyczaj wyznaczenie celu psychoruchowego pociąga za sobą wskazanie wartości. W ogóle wartości psychoruchowych da się wyróżnić wartości przyjmujące status celu oraz wartości przyjmujące status środka do osiągnięcia celu.
Wartości umysłowo-kulturowe.
Wartości socjokulturowe są wartościami nabytymi przez najbliższe środowisko socjokulturowe dla środowiska; środowisko socjokulturowe formułuje i przekazuje wartości socjokulturowe oczekując zachowań psychoruchowych zgodnych z wartościami socjokulturowego środowiska. Wartości umysłowo-kulturowe są konsekwencja ujednotkawienia wartości uniwersalnych przez środowisko socjokulturowe.
Umysł psychoruchowy dysponuje relatywną wartością umysłowo-kulturową; w konsekwencji ujednostkawienia wartości uniwersalnych jest wiele niespójnych i sprzecznych względem siebie wartości umysłowo-kulturowych.
Psychoruchowa wartość umysłowo-kulturowa jest to względny wzorzec środowiska umysłu kulturowego, stanowiący podstawę normy etycznej lub etycznego zachowania psychoruchowego człowieka niedojrzałego.
Zasadą ujednostkowienia wartości uniwersalnych jest umysł kulturowy.
Wartość umysłowo-kulturowa wyznacza podstawę każdego zachowania psychoruchowego człowieka niedojrzałego.
Istotne jest to, by wartościowanie zachowania psychoruchowego nakładało się na intencję zachowania psychoruchowego człowieka niedojrzałego.
Dlatego też za ważne należy uznać, by ocena zachowania psychoruchowego była zawsze poprzedzona rozpoznaniem zachowania psychoruchowego poprzez rozpoznanie wartości umysłowo-kulturowej jako podstawy zachowania psychoruchowego.
Daleko idące konsekwencje wynikają z nieprawidłowego rozpoznania zachowania psychoruchowego przez przypisanie mu wartości uniwersalnej lub wartości socjokulturowej.
Wartości umysłowo-kulturowe ujawniają się w indywidualnych zachowaniach psychoruchowych człowieka niedojrzałego, natomiast umysłowo-kulturowych norm etycznych przestrzega człowiek niedojrzały w zachowaniach psychoruchowych.
Każde zachowanie indywidualne jest wysycone wartością umysłowo-kulturową.
Z tej racji, iż umysłowo-kulturowe normy etyczne mają zawsze i tylko kontekst indywidualny, są istotne i charakterystyczne dla każdego z osobna człowieka.
Na pewno umysłowo-kulturowe normy etyczne i zachowania etyczne Kowalskiego nie nakładają się na umysłowo-kulturowe normy etyczne i zachowania etyczne córki Kowalskiego ze względu na rozłączność ideałów i celów indywidualnych. Umysłowo-kulturowa norma etyczna – odwołująca się do doświadczenia i indywidualnie ukształtowanych wartości umysłowo-kulturowych człowieka niedojrzałego – jest to zazwyczaj niepisana norma sformułowana przez umysł kulturowy i dla niego stworzona.
2.3. Sfera moralna a sfera etyczna umysłu umysłu psychoruchowego
W ludzkim umyśle psychoruchowym da się wyróżnić: (1) intelekt psychoruchowy i psychoruchową sferę etyczną, których funkcjonowanie wspiera się na danych priorecepcyjno-zmysłowych, uogólnianiu i języku potocznym, (2) rozum psychoruchowy i psychoruchową sferę moralną, których funkcjonowanie jako konsekwencja rozwoju struktur wrodzonych – wspiera się na intuicji racjonalnej i aksjologicznej, dedukcji i językach formalnych.
Informacja genetyczna struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego i umysł kulturowy w świetle zasad moralno-etycznych.
Do kluczowych struktur funkcjonalnych umysłu psychoruchowego da się zaliczyć język aktualizacji oraz psychoruchowe zachowania moralno-etyczne.
Obydwie struktury pierwotnie są determinowane biologicznymi strukturami wrodzonymi mózgu ontogenetycznego: wrodzonego uniwersalnego języka aktualizacji oraz naturalnych praw moralnych i wrodzonych wartości uniwersalnych.
Mózg ontogenetyczny nie jest identyczny z umysłem psychoruchowym, choć podłożem umysłu psychoruchowego są struktury wrodzone mózgu ontogenetycznego; mózg ontogenetyczny jest nosicielem umysłu psychoruchowego .
Umysł psychoruchowy konstytuuje się w procesie rozwoju ontogenetycznych struktur wrodzonych w środowisku umysłu kulturowego konkretnego człowieka. Konsekwencją ujednostkowienia wrodzonego i uniwersalnego języka aktualizacji (gramatyki uniwersalnej przez środowisko umysłu kulturowego) jest wielość etnicznych języków aktualizacji (tym samym każdy z osobna rozpatrywany etniczny język aktualizacji dziedziczy wrodzoną gramatykę uniwersalną).
Z kolei konsekwencją ujednostkowienia wrodzonych wartości uniwersalnych i moralnych praw naturalnych przez środowisko umysłu kulturowego jest wielość etycznych wykładni, warunkujących zdolność do możliwych psychoruchowych zachowań etycznych (tym samym każda z osobna rozpatrywana wykładnia etyczna dziedziczy wrodzone wartości uniwersalne i naturalne prawa moralne).
Każda z osobna rozpatrywana wykładnia etyczna umysłu psychoruchowego z jednej strony jest już funkcją obiektywnych i wrodzonych struktur wartości uniwersalnych i naturalnych praw moralnych, zaś z drugiej strony jest funkcją wtórnego i relatywnego środowiska umysłu kulturowego.
Wykładnia etyczna umysłu psychoruchowego dysponuje potocznymi i relatywnymi regułami opisu, genezy, oceny, wartościowania; ta wykładnia (podobnie jak potoczny język aktualizacji) cechuje się wieloznacznością i mętnością, gdyż dziedziczy różne, a nawet przeciwstawne, cechy środowiska umysłu kulturowego.
Natomiast fundamentem wykładni moralnej jest biologiczna struktura wrodzona. Normy moralne mają zakres uniwersalny, gdyż są wyprowadzone z wrodzonych wartości uniwersalnych oraz naturalnych praw moralnych zapisanych w mózgu ontogenetycznym każdego człowieka.
Ocena lub samoocena moralna danego zachowania psychoruchowego może być wyartykułowana w zdaniu oceniającym, w kontekście poznanych norm moralnych nakazujących lub zakazujących, lecz rdzeń zachowania psychoruchowego jest identyczny z ujawnioną wartością uniwersalną w zachowaniu psychoruchowym; pierwotnie rdzeń zachowania moralnego jest zakotwiczony w wartości uniwersalnej, zaś wtórnie – w normie moralnej.
Wola psychoruchowa (chcę) poprzez zachowania moralnie dobre umożliwia formowanie cnót moralnych sfery moralnej, zaś poprzez zachowania moralnie złe umożliwia formowanie wad moralnych sfery moralnej.
sfera moralna umysłu psychoruchowego jest manifestacją uniwersalnej informacji genetycznej zapisanej w strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego każdego człowieka, natomiast sfera etyczna umysłu psychoruchowego przynależy do relatywnego środowiska umysłu kulturowego.
Normy etyczne mają zakres indywidualny i lokalny, gdyż są wyprowadzone z umysłowo-kulturowych uwarunkowań danego środowiska umysłu kulturowego.
Kluczem budowania własnej koncepcji etyki jest środowisko własnego umysłu kulturowego. W ramach mniej lub bardziej ukształtowanego umysłu kulturowego w środowisku społeczno-kulturowym, umysł kulturowy każdego człowieka charakteryzuje się swoistą etyką indywidualno-społeczną.
Zasada norm etycznych ma swoje uzasadnienie w przesłankach intelektualnych umysłu kulturowego z odniesieniem do danych zmysłowych i eksperymentalnych.
W samoocenie etycznej danego zachowania psychoruchowego może być wyartykułowana norma etyczna nakazująca lub zakazująca, lecz rdzeń etycznego zachowania psychoruchowego jest identyczny z ujawnioną wartością umysłowo-kulturową w zachowaniu psychoruchowym; rdzeń zachowania moralnego pierwotnie jest zakotwiczony w wartości umysłowo-kulturowej, zaś wtórnie – w normie etycznej.
Sfera etyczna umysłu psychoruchowego stanowi swoisty bufor wiążący psychoruchowy umysł moralny z umysłem kulturowym.
Sfera etyczna umysłu psychoruchowego permanentnie rozstrzyga napięcie zachodzące między sferą moralną umysłu psychoruchowego a środowiskiem umysłu kulturowego.
Atrybuty sfery moralnej umysłu psychoruchowego.
Źródłowo sfera moralna umysłu psychoruchowego jest oparta na wartościach uniwersalnych, wyprowadzonych z praw naturalnych.
Dojrzałość sfery moralnej umysłu psychoruchowego. Idea dojrzałego umysłu psychoruchowego zakłada, że jest 'coś uniwersalnego’, co stanowi o dobru lub złu danego zachowania psychoruchowego, o wartości pozytywnej lub wartości negatywnej danego zachowania psychoruchowego, o pięknie lub brzydocie danego zachowania psychoruchowego, o prawdzie lub fałszu danego zachowania psychoruchowego.
Dojrzałość umysłu psychoruchowego jest zapisana w ontogenetycznych strukturach wrodzonych indywidualnego człowieka; problem tkwi w umiejętnym samowydobywaniu na jaw tego, co w strukturach wrodzonych chowane [SAMO-WY-dobywanie-na-jaw-tego-co-CHOWANE] .
Umysł psychoruchowy wyposażony w ludzki kod genetyczny jest umysłem psychoruchowym człowieka; w momencie poczęcia każdy człowiek został wyposażony w ludzki kod genetyczny struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego. Każdy zachowanie psychoruchowe człowieka jest zachowaniem psychoruchowtm człowieka; w momencie poczęcia człowiek X został wyposażony w ludzki kod genetyczny mózgu ontogenetycznego. Technologia mikroskopowa umożliwia rejestrację chromosomalnych struktur jąder mózgu ontogenetycznego w najważniejszych fazach podziału komórki jako swoiście ludzkiej, co oznacza, że zachowanie X-a jest zachowanie X-a od momentu poczęcia do momentu śmierci.
Władza wolitywna umysłu pychoruchowego.
Podstawę wolitywnych aktów moralnych umysłu psychoruchowego stanowi ujawnianie wartości uniwersalnych w zachowaniu psychoruchowym.
Wartości uniwersalne decydują o podobieństwie ludzkich zachowań moralnych, niezależnie od ich miejsca i czasu życia; ludzka wola jest podobnie ukierunkowana i podobnie ograniczona na cele i dążenia oraz ujawnianie wartości moralnych w zachowaniach psychoruchowych. Aksjologiczne działania wolitywne umysłu psychoruchowego mogą kierować popędami poprzez ich hamowanie, co wyraża się w zachowaniu psychoruchowym, np. poprzez redukcję zmysłowych spostrzeżeń.
Jeżeli sfera moralna umysłu psychoruchowego człowieka nie jest rozwinięta, to zachowania psychoruchowe ujawniają potrzeby zmysłowe umysłu kulturowego.
Jeżeli sfera moralna umysłu psychoruchowego człowieka jest rozwinięta, wówczas ma on głębokie poczucie wolności. Wola psychoruchowa pośrednio kieruje stanami emocjonalnymi oraz popędami i instynktem, i w tym sensie ukierunkowuje zachowania psychoruchowe.
Wola psychoruchowa spełnia swoje zadanie wtedy, gdy prowadzi człowieka do celu, czyli poznanie wartości i jej ujawnienie w zachowaniach psychoruchowych.
Brzemienne w konsekwencjach są bezpośrednie zmagania psychoruchowej woli z umysłowo-kulturowymi popędami; gdy owe zmagania są wymierzone tylko na pokonanie popędu, wówczas, przeciwnie do intencji, wzmacnia popędy. Psychoruchowa wola uzyskuje przeciwieństwo tego, czego chce, gdy zamiast zmierzać do ujawnienia wartości wyższej w zachowaniach psychoruchowych, koncentruje się na pokonaniu czy zanegowaniu umysłowo-kulturowego popędu, którego celu nie akceptuje.
Umysł kulturowy dziecka nie powinien zmierzać do usunięcia uświadomionych przez rodzica wad drogą negatywnej walki: samozakazem, samonaganą, złością na siebie, ponieważ walka wzmacnia wadę; Umysł kulturowy wadę powinien próbować usunąć pośrednio przez odwołanie się do wrodzonych cnót lub wartości pozytywnych umysłu psychoruchowego; Psychoruchowy umysł wolitywny ma możliwość redukcji zjawisk świadomości kulturowej i przejścia ze świata czasowo-przestrzennych faktów do 'świata’ idei i 'świata’ wartości. Im większa redukcji zjawisk świadomości kulturowej, tym większy wgląd w wartości uniwersalne. Psychoruchowa wola aktywizuje się dzięki psychoruchowej ascezie i poprzez psychoruchową ascezę; asceza poszerza sferę wartości uniwersalnych, zaś jej minimalizowanie zawęża tę sferę. Psychoruchowych chcenie sprowadza się do kierowania sferą zmysłów poprzez psychoruchową ascezę oraz ujawnianie wartości uniwersalnych w zachowaniach psychoruchowych.
Władza woli psychoruchowej oparta jest na możliwości dokonywania wyborów zachowań psychoruchowych, nie przypadkowych, lecz wedle określonego kryterium.
Wola psychoruchowa jest władzą sądzenia z możliwością psychoruchowego afirmowania lub negowania. Jeżeli miłość wyznacz podstawę działań woli psychoruchowej poprzez zachowania psychoruchowe i przedmiotem miłości jest dobro, to przedmiotem woli psychoruchowej jest dobro ujawniane w zachowaniach psychoruchowych. Jeżeli nienawiść wyznacza podstawę działań woli psychoruchowej poprzez zachowania psychoruchowe i przedmiotem nienawiści jest zło, to przedmiotem woli psychoruchowej jest zło ujawniane w zachowaniach psychoruchowych.
Atrybuty sfery etycznej umysłu psychoruchowego.
Źródło etyki psychoruchowej tkwi w wartościach umysłu kulturowego. Znajomość wartości umysłowo-kulturowych ma wpływ na konstytucję psychoruchowej wrażliwości etycznej umysłu psychoruchowego człowieka.
Porządek umysłu kulturowego regulują wartości umysłowo-kulturowe – społeczne i indywidualne obyczaje i zwyczaje oraz nakazy i zakazy. Umysłowo-kulturowe obyczaje i zwyczaje oraz nakazy i zakazy mają status wartości umysłowo-kulturowych, regulujących normy etyczne umysłu kulturowego (postulaty, nakazy i zakazy umysłu kulturowego).
Układu wartości umysłowo-kulturowych stanowi zwornik wartości socjokulturowych (tradycji i współczesności) oraz wartości jednostkowych, będących w stosunku do siebie w permanentnym konflikcie.
Wartości umysłowo-kulturowe są poznawane przez umysł psychoruchowy w ramach samoedukacji i doświadczenia psychoruchowego.
Poznane w doświadczeniu psychoruchowym wartości umysłowo-kulturowe współtworzą psychoruchową świadomość, a tym samym przyczyniają się do psychoruchowego myślenia wartościującego czy oceniającego.
Wartości umysłowo-kulturowe stanowią podstawę intencji, myśl oraz zachowań psychoruchowych człowieka niedojrzałego.
Wartości umysłowo-kulturowe da się rozpoznać na drodze zmysłowego poznania czy indukcyjnego uogólniania danych empirycznych.
Normy etyczne umysłu kulturowego są nabywane drogą samoedukacji i doświadczenia psychoruchowego. Normy etyczne umysłu psychoruchowego regulują umysłowo-kulturowe zachowania psychoruchowe.
Ogół norm etycznych umysłu psychoruchowego wyznacza sens etyki, która jest odniesiona do człowieka niedojrzałego.
Przedmiotem zachowania etycznego umysłu psychoruchowego jest dobro etyczne, pojmowane jako zachowanie poprawności umysłowo-kulturowej, zgodnej z przyjętym przez umysł kulturowy obyczajem i zwyczajem oraz nakazem i zakazem, czyli zgodnej z regulacjami umysłowo-kulturowymi.
Etyka psychoruchowa z istoty jest umysłowo-kulturowa, obejmująca sferę powinności jako umysłowo-kulturowych konwencji; zakwestionowanie lub zanegowanie w zachowaniu psychoruchowym powinności czy konwencji grozi jedynie brakiem samoakceptacji umysłowo-kulturowej; zło w ramach etyki psychoruchowej jest konsekwencją świadomego wyboru umysłu psychoruchowego.
2.4. Aksjologiczny trójmian: intencja – zachowanie psychoruchowe – konsekwencja
Ludzkie intencje, zachowania psychoruchowe i konsekwencje zachowań psychoruchowych są funkcją informacji genetycznej struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego i ludzkiego umysłu kulturowego.
Punktem wyjścia są prawa naturalne, zakodowane w strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego. W ramach rozwoju umysłu psychoruchowego młodego człowieka w środowisku umysłu kulturowego, prawa naturalne przyjmują postać wartości uniwersalnych, których dopełnienie stanowią normy moralne. Wartości uniwersalne – w przeciwieństwie do wartości umysłowo-kulturowych – nie są podatne na relatywizacje.
Intencja zachowania psychoruchowego. Każde z osobna rozpatrywane myślenie psychoruchowe jest nakierowane na określony przedmiot myślenia. Zazwyczaj intencja, jako przedmiot myślenia psychoruchowego, domaga się ujawnienia w zachowaniu psychoruchowym. Konkretne i świadome zachowanie psychoruchowe poprzedzone jest intencją jego ujawnienia.
W myślnym polu intencji analizowane są warianty możliwych zmian sytuacji wraz z momentem ujawnienia intencji w zachowaniu psychoruchowym.
Intencję można rozważać co najmniej na dwa sposoby: (1) w planie wartości uniwersalnych oraz norm moralnych, wtedy jest to intencja człowieka o dojrzałym umyśle psychoruchowym, (2) w planie wartości umysłowo-kulturowych oraz norm etycznych, wtedy jest to intencja człowieka o niedojrzałym umyśle psychoruchowym.
W myślnym polu intencji zawiera się czynnik intelektualno-poznawczy umysłu kulturowego i umysłu psychoruchowego oraz czynnik wolitywno-pożądawczy.
Intencja sprowadza się do analizy celów i wyboru celu oraz analizy środków i wyboru środków umożliwiających osiągnięcie celu w zachowaniu psychoruchowym.
Jeżeli wartość stanowi o intencji zachowania psychoruchowego i wartość stanowi podstawę oraz cel zachowania psychoruchowego, to zachowanie psychoruchowe stanowi ujawnienie wartości.
Impulsem inicjacji przedmiotu intencjonalnego umysłu psychoruchowego może być zmysłowe wyobrażenie lub poznanie zmysłowe umysłu kulturowego.
Pierwotne, umysłowo-kulturowe przekonanie intencjonalne ukierunkowuje wolę psychoruchową w stronę decyzji ujawnienia wartości w zachowaniu psychoruchowym. Przedmiot intencjonalny istnieje w świadomości intencjonalnej umysłu psychoruchowego; przedmiot intencjonalny ujmowany jest w akcie intencjonalnym umysłu psychoruchowego.
Psychoruchowe myślenie świadome odbywa się w ramach dynamicznego strumienia intencjonalnej świadomości; wyróżnia się w nim trzy fazy: (1) faza jeszcze-nie-tu-i-jeszcze-nie-teraz, w której ramach protencja może, lecz nie musi, uzyskać status intencji (2) faza tu-i-teraz, w której ramach da się wyodrębnić moment aktowego ujęcia przedmiotu intencjonalnego umysłu psychoruchowego, (3) faza już-nie-tu-i-już-nie-teraz, w której ramach intencja przyjmuje status retencji, współtworzącej pamięć psychoruchową.
Pierwsza faza ujawnienia wartości w zachowaniu psychoruchowym ma postać zaledwie punktu na osi czasowego dziania się, w którym zbiegają się: to, co już-nie-tu-i-już-nie-teraz, z tym, co jeszcze-nie-tu-i-jeszcze-nie-teraz (to, co poznane, z tym, co nie- poznane; to, co przeżyte, z tym, co jeszcze nieprzeżyte).
Tylko niekiedy, przygodnie, udaje się człowiekowi przewidzieć konsekwencje zachowania psychoruchowego w stosunku do intencji.
Człowiek – jako kreator zachowania psychoruchowego – nie dysponuje mechanizmem, umożliwiającym intencjonalne lub realne sterowanie konsekwencją zachowania psychoruchowego. Człowiek nie dysponuje też środkami, które by umożliwiły cofnięcie na osi czasu chwil dziania się konsekwencji. Człowiek może jedynie z mniejszym lub większym prawdopodobieństwem przewidzieć konsekwencje zachowań psychoruchowych w stosunku do intencji. Oczywistość twierdzenia zawarta jest w strukturze wolitywnego chcenia umysłu psychoruchowego: z perspektywy 'teraźniejszości’ intencji umysł psychoruchowy nie dysponuje narzędziem metodologicznym, za pomocą którego byłby w stanie przewidzieć konsekwencje jeszcze-nie-zaistniałego zachowania psychoruchowego; psychoruchowe chcenie obejmuje przyszłe zachowania psychoruchowe, a te są poza prawdą oraz poza fałszem.
Zaistniałe zachowanie psychoruchowe wraz z jego konsekwencjami współtworzy pamięć psychoruchową, osadzoną w przeszłości.
Zachowanie psychoruchowe jako ujawnienie wartości.
Czy każde zachowanie psychoruchowe jest warunkowane wartością? Czy zachowanie psychoruchowe człowieka dojrzałego, z dojrzałym umysłem psychoruchowym, nakłada się na zachowanie psychoruchowe człowieka niedojrzałego, z niedojrzałym umysłem psychoruchowym?
Czy każde zachowanie psychoruchowe człowieka niedojrzałego jest dziedziczone przez umysł psychoruchowy człowieka dojrzałego?
Czy pozytywna motywacja zachowania psychoruchowego człowieka dojrzałego może przyjąć negatywne konsekwencje dla umysłu psychoruchowego człowieka niedojrzałego?
Refleksja filozoficzna różni się od powyższej refleksji naukowej:
Czy każdy czyn osoby może przyjąć kwalifikację czynu niesprawiedliwego?
Analiza zachowania psychoruchowego. Człowiek formuje (1) dojrzały umysł psychoruchowy przez moralne zachowania psychoruchowe, (2) niedojrzały umysł psychoruchowy przez etyczne zachowania psychoruchowe,
Dojrzałe zachowania psychoruchowe mogą być moralnie dobre lub złe, a tym samym człowiek przez dojrzałe zachowania psychoruchowe formuje dojrzały lub niedojrzały umysł psychoruchowy.
Zachowania psychoruchowe człowieka dojrzałego mogą być moralnie dobre lub złe, zaś zachowania psychoruchowe człowieka niedojrzałego mogą być etycznie dobre lub złe; procesy moralnego mózg ontogenetycznego powodują powstawanie nowych połączeń psycho-motorycznych (zgodnie z tezą, że zachowania moralne poszerzają dostęp umysłu psychoruchowego do – danej człowiekowi informacji genetycznej struktur wrodzonych – moralnej sfery wartości uniwersalnych), zaś procesy etycznego mózg ontogenetycznego powodują powstawanie nowych połączeń psycho-motorycznych o tyle, o ile człowiek tworzy nowe wartości etyczne umysłu kulturowego.
Refleksja filozoficzna różni się od powyższej refleksji naukowej:
Czy człowiek poprzez swoje czyny, które są pod względem moralnym albo dobre albo złe, sam staje się realnie dobry lub realnie zły? Czy zachowanie człowieka, który korzystając z własnej wolności odrzuca poznaną przez siebie prawdę, jest moralnie złe?
Umysł psychoruchowy oraz mózg ontogenetyczny człowieka, który jest biologicznym podłożem umysłu psychoruchowego, manifestuje się w zachowaniach psychoruchowych i przez zachowania psychoruchowe; aktywność moralnych połączeń psycho-motorycznych mózgu ontogenetycznego człowieka stanowi moralne podłoże zachowań psychoruchowych oraz ujawnia dojrzały umysł psychoruchowy jeżeli człowiek swoją psychoruchową wolność podporządkowuje poznanej przez siebie prawdzie.
Refleksja filozoficzna różni się od powyższej refleksji naukowej:
Czy człowiek, spełniając czyny dobre, spełnia się jako osoba, jeżeli nie okłamuje siebie?
Wartości uniwersalne są ujawniane w moralnych zachowaniach psychoruchowych. Umysł psychoruchowy człowieka poprzez zachowania psychoruchowe – które są pod względem moralnym albo dobre albo złe – sam staje się realnie dobry lub realnie zły, (choć w obu wypadkach staje się dojrzały). Umysł psychoruchowy korzystając z własnej wolności psychoruchowej (wolitywnych zachowań psychomotorycznych), może odrzucić poznaną prawdę i to zachowanie jest moralnie złe.
W świadomym i wolnym zachowaniu psychoruchowym zachodzi moment sprawczości – umysł psychoruchowy człowieka jest świadomy, że jest sprawcą danego zachowania psychoruchowego, za które bierze odpowiedzialność.
Zaangażowanie wolności psychoruchowej (’mogę, lecz nie muszę tak a tak się zachować’) i woli (’chcę tak a tak się zachować’) sprawia, że zachowania psychoruchowe są jednocześnie samostanowieniem umysłu psychoruchowego o sobie samym oraz samostanowieniem świadomości generowania nowych połączeń psycho-motorycznych mózgu ontogenetycznego.
Przy ocenie zachowania psychoruchowego należy mieć zawsze na uwadze to, że wartości uniwersalne wyznaczają podstawę zachowania psychoruchowego dojrzałego umysłu psychoruchowego, zaś wartości kulturowo-umysłowe – podstawę zachowania psychoruchowego niedojrzałego umysłu człowieka.
Zachowanie psychoruchowe dla umysłu psychoruchowego jest wartościowe moralnie lub etycznie. Poza aksjologią zachowania psychoruchowe są niewartościowe, choć mogą być użytecznościowe. Moralne zachowanie psychoruchowe stanowi manifestację aktywności moralnego umysłu psychoruchowego oraz moralnego mózgu ontogenetycznego człowieka dojrzałego.
Ciąg moralnych zachowań psychoruchowych (dobrych lub złych) wpływa na dojrzałą formację moralną umysłu psychoruchowego człowieka oraz adekwatną dynamikę mózgu ontogenetycznego.
Ciąg etycznych zachowań psychoruchowych wpływa na niedojrzałą formację etyczną umysłu psychoruchowego człowieka oraz adekwatną dynamikę mózgu ontogenetycznego.
Moralne zachowanie psychoruchowe może uzyskać kontekst etycznego zachowania psychoruchowego. Z kolei zachowanie etyczne może zawierać w sobie pierwiastki moralne, ale i społeczno-kulturowe. To zaś stwarza możliwość oceny i samooceny etycznego zachowania psychoruchowego z dwóch wykluczających się perspektyw: moralnej i społeczno-kulturowej, przy czym obydwie oceny z określonych perspektyw mogą się okazać uzasadnione.
Etyczne Zachowanie psychoruchowe stanowią manifestację aktywności niedojrzałego umysłu psychoruchowego człowieka w zakresie ujawniania wartości umysłowo-kulturowej. Ciąg etycznych zachowań psychoruchowych wpływa na kształtowanie niedojrzałego umysłu psychoruchowego człowieka.
Jest możliwe nałożenie się etycznego zachowania społecznego na etyczne zachowanie indywidalno-kulturowe, wtedy, gdy etyczna norma społeczna, kwalifikująca zachowanie psychoruchowe, jest wyprowadzona z etycznej normy indywidalno-kulturowej.
Indywidualne-kulturowe zachowania etyczne stanowią manifestację aktywności umysłu psychoruchowego człowieka jako indywiduum antyspołecznego w zakresie ujawniania wartości indywidualnych oraz norm indywidualnych (zazwyczaj jako konsekwencja braku akceptacji wartości społecznych). Indywidualne-kulturowe zachowanie etyczne jest zgodne lub niezgodne z wykreowaną przez siebie indywidualno-kulturową normą etyczną.
Ciąg indywidualno-kulturowych zachowań etycznych istotnie wpływa na formację niedojrzałego umysłu psychoruchowego człowieka aspołecznego.
Z kolei społeczne zachowanie etyczne stanowi manifestację aktywności niedojrzałego umysłu psychoruchowego człowieka jako istoty społecznej w zakresie ujawniania wartości oraz norm społecznych. Społeczne zachowanie etyczne jest zgodne lub niezgodne z obowiązującym normami danej grupy społecznej. Ciąg społecznych zachowań etycznych istotnie wpływa na formację człowieka niedojrzałego jako istoty społecznej.
Jest możliwe nałożenie się etycznego zachowania społecznego na etyczne zachowanie indywidualno-kulturowe wtedy, gdy etyczna norma społeczna, kwalifikująca czyn, jest wyprowadzona z normy indywidualno-kulturowej.
Zachowanie psychoruchowe a wartość.
W nawiązaniu do trójjedni umysłu psychoruchowego: dojrzały umysł psychoruchowy – niedojrzały umysł istoty indywidualno-kulturowej – niedojrzały umysł istoty społecznej, oraz triady: intencja – czyn – konsekwencja:
– jeżeli wrodzona wartość uniwersalna stanowi podstawę zachowania psychoruchowego człowieka o dojrzałym umyśle psychoruchowym, to zachowanie psychoruchowe ujawnia wartość uniwersalną, gdzie pomiędzy wartością uniwersalną a zachowaniem psychoruchowym zachodzi związek konieczny.
– Jeżeli ustanowiona przez umysł kulturowy wartość indywidualno-kulturowa stanowi podstawę zachowania psychoruchowego człowieka o niedojrzałym umyśle psychoruchowym, to zachowanie psychoruchowe jest ujawnia wartości indywidualno-kulturowe, gdzie pomiędzy wartością a zachowaniem psychoruchowym zachodzi związek przygodny (niekonieczny) przyjmujący status powinności indywidualnej.
– Jeżeli ustanowiona przez grupę społeczną wartość społeczna stanowi podstawę zachowania psychoruchowego człowieka o niedojrzałym umyśle psychoruchowym, to zachowanie psychoruchowe jest urzeczywistnieniem wartości społecznej, gdzie pomiędzy wartością a zachowaniem psychoruchowym zachodzi związek przygodny (niekonieczny) przyjmujący status powinności zbiorowej (społecznej).
Spełniona intencja przyjmuje status zachowania psychoruchowego.
Na poziomie intencji WSZYSTKIE składniki intencji można podmieniać, natomiast na poziomie zaistniałego zachowania psychoruchowego nic nie da się zmienić; w tym wypadku niespełniona intencja generuje dynamikę mózgu ontogenetycznego inną niż jej spełnienie; niespełniona intencja jest poza prawdą, ale i poza fałszem.
Spełniona intencja w zachowaniu psychoruchowym przyjmuje status czasoprzestrzennego FAKTU; każde zachowanie psychoruchowe da się opisać w zdaniu oznajmującym o określonej wartości logicznej.
Intencja manifestuje się w wolitywnym CHCENIU umysłu psychoruchowego, które tkwi w PRZYSZŁOŚCI.
Dopiero intencja spełniona w zachowaniu psychoruchowym – jako fakt zaistniały w świecie – wchodzi w obręb kwalifikacji logicznej.
Między intencją a zachowaniem psychoruchowym nie ma związku logicznego, gdyż wolitywne chcenie tkwi w przyszłości, zaś zachowanie psychoruchowe – w teraźniejszości.
To samo uzasadnienie obowiązuje w obrębie diady: zachowanie psychoruchowe – konsekwencje zachowania psychoruchowego; w momencie zaistnienia zachowania psychoruchowego WSZYSTKIE możliwe konsekwencje zachowania psychoruchowego tkwią w przyszłości, co oznacza, że konsekwencje pozbawione są logicznej konieczności; konsekwencje zachowania psychoruchowego nie wchodzą w obręb kwalifikacji logicznej.
Granica oddzielająca intencję zachowania psychoruchowego od zaistniałego zachowania psychoruchowego oraz jego konsekwencji stanowi źródło dramatów ludzkich, które są wkomponowane w życie każdego z osobna rozpatrywanego człowieka.
Wyznacznikami zachowania psychoruchowego są: (1) cel zachowania psychoruchowego (2) motyw lub intencja jako odpowiedź na pytanie: dlaczego zachowanie psychoruchowe zostało podjęte; intencja określa zamiar działania umysłu psychoruchowego, (3) okoliczności zachowania psychoruchowego : czasu (kiedy?), miejsca (gdzie?),. sposobu (jak?), człowieka działającego (kto?), skutku (co?); te okoliczności mogą modyfikować wartość zachowania psychoruchowego.
Wartość wyznacza podstawę zachowania psychoruchowego. Rozpoznanie wartości poprzedza kwalifikację już zaistniałego zachowania psychoruchowego. Ujawnienie wartości spełnia się w zachowaniu psychoruchowym, zaś poznana wartość pogłębia refleksję umysłu psychoruchowego jako twórcy zachowania psychoruchowego. Umysł psychoruchowy człowieka przez swe dobre lub złe zachowania psychoruchowe – staje się dobry lub zły, jako że człowiek kształtuje swój umysł psychoruchowy przez zachowania psychoruchowe. Jeżeli umysł psychoruchowy wstrzymuje się od zachowania psychoruchowego to akt ten również przyjmuje status zachowania psychoruchowego o określonej kwalifikacji.
Wolitywność zachowania psychoruchowego.
Każde zachowanie psychoruchowe ma charakter wolitywny: umysł psychoruchowy człowieka musi chcieć ujawnić intencję w zachowaniu psychoruchowym; zachowanie psychoruchowe wykonane jest świadomie i bez przymusu przez umysł psychoruchowy człowieka jako suwerena swojego zachowania psychoruchowego.
Intencja umysłu psychoruchowego spełnienia zachowania psychoruchowego tkwi w sferze możliwości, natomiast spełnione zgodnie z intencją zachowanie psychoruchowe współtworzy sferę faktyczności. Intencja umysłu psychoruchowego może być nakierowana na mające nastąpić zachowanie psychoruchowe. Każde zaistniałe zachowanie psychoruchowe musi być możliwe; nie każda możliwość intencjonalna musi się dać ujawnić w zachowaniu psychoruchowym.
Zachowanie psychoruchowe jako skutek kreatywnego aktu umysłu psychoruchowego w chwili t1 modyfikuje zastaną sytuację, w tym stan ciała psychomotorycznego.
W momencie zaistnienia zachowania psychoruchowego następuje radykalne zerwanie myślnej intencji zachowania psychoruchowego z biologicznym (mózgowo – mięśniowym) procesem zachowania psychoruchowego.
Od chwili t1+1 spełnione zachowanie psychoruchowe wchodzi w obręb konsekwencji wynikających ze zmiany sytuacji i zmiany stanu ciała psychomotorycznego.
Choć umysł psychoruchowy jest odpowiedzialny za popełnione zachowanie psychoruchowe, to wynikający z zachowania psychoruchowego ciąg konsekwencji już nie zależy od niego.
Ciąg konsekwencji rzutuje na zachowania psychoruchowe osób znajdujących się w zasięgu konsekwencji zachowania psychoruchowego sprawcy.
Każde zachowanie psychoruchowe pociąga za sobą konsekwencje.
Konsekwencje zachowania psychoruchowego.
Umysł psychoruchowy kreuje zachowanie psychoruchowe ze względu na określoną wartość tkwiącą w celu.
Z kolei oceniający zachowanie psychoruchowe ocenia je ze względu na przypisywaną mu wartość, która może różnić się od wartości sprawcy zachowania psychoruchowego. Różnica w ocenie wartości może wywołać nieporozumienia.
Intencja zachowania psychoruchowego tkwi w teraźniejszości, lecz jest ukierunkowana na przyszłość; od momentu jej zrealizowania przechodzi w przeszłość, współtworząc pamięć.
Istnieje linia demarkacyjna, oddzielająca intencję zachowania psychoruchowego (tkwiącą w polu możliwości) od konsekwencji zachowania psychoruchowego. Choć zachowanie psychoruchowe jest intencjonalne, to jednak między mentalnym polem intencjonalnym a realnymi konsekwencjami zachowania psychoruchowego zazwyczaj brak bezpośredniego związku przyczynowo—skutkowego; założony w przeszłości cel intencjonalny (projektujący przyszłość) rozmija się z konsekwencjami zachowania psychoruchowego zaistniałego w teraźniejszości; umysł psychoruchowy nie dysponuje fizycznym mechanizmem, umożliwiającym intencjonalne lub realne kierowanie konsekwencjami. W tym przejawia się dramat ludzkiego zachowania psychoruchowego; prawdziwość oraz fałszywość da się orzekać o tym, co istnieje lub zaistniało w rzeczywistej teraźniejszości, ale nie o tym, co może zaistnieć.
Każde zachowanie psychoruchowe jest konkretne, gdyż wiąże realne ciało psychomotoryczne realnego człowieka z realną sytuacją.
Zachowanie psychoruchowe zmienia zastaną sytuację. Urzeczywistnieniu intencji towarzyszy wywołanie zmiany zastanych sytuacji ze względu na określony cel.
Zmiana zastanych sytuacji wywołuje (mniej lub bardziej przewidywalny) skutek. Osiągnięcie celu nie pokrywa się z ciągiem konsekwencji, wyzwolonych wraz z urzeczywistnieniem intencji I choć nieprzewidywalny ciąg konsekwencji przypomina otwarcie puszki Pandory, to człowiek wciąż jest odpowiedzialny: (1) za cele, który sobie wyznacza, (2) za metody, umożliwiające osiągnięcie celów, (3) za konsekwencje wynikające z osiągniętych celów.

3. Idea fundamentalnej teorii bioumysłowej kultury umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych człowieka

Autorska idea fundamentalnej teorii bioumysłowej kultury umysłu psychoruchowego da się ująć w implikacji: jeżeli środowisko umysłu kulturowego stanowi dopełnienie informacji genetycznej struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego, to psychomotoryka jako nauka o umyśle psychoruchowym człowieka stanowi syntezę nauk o biologii ciała psychomotorycznego człowieka oraz nauk kognitywnych.
Kultura umysłowa jako uniwersum obejmuje kulturę umysłową umysłu psychoruchowego, kulturę umysłową umysłu kulturowego oraz kulturę umysłową socjokultury.
Kultura umysłowa umysłu kulturowego stanowi kulturową wiedzę każdego z osobna rozpatrywanego człowieka.
Kultura umysłowa umysłu psychoruchowego stanowi psychoruchową wiedzę każdego z osobna rozpatrywanego człowieka.
Środowisko socjokulturowe stanowi 'produkt’ kultury umysłowej umysłu psychoruchowego. Zarazem to właśnie środowisko socjokulturowe – współtworząca środowisko bliższe lub dalsze – kształtuje kulturę umysłową umysłu kulturowego.

3.1. Podstawowe tezy bioumysłowej kultury umysłu psychoruchowego i ludzkiej psychomotoryki

Biologiczny rozwój umysłu psychoruchowego człowieka jest determinowany prawami przyrody oraz prawami biologii, i dlatego podlega kryterium logicznemu: prawda – fałsz. Natomiast umysłowo-kulturowe samokształtowanie rozwoju umysłu psychoruchowego jest przygodne i dlatego podlega kryterium aksjologicznemu: wartości pozytywne – wartości negatywne, kryterium normatywnemu: dobro – zło, kryterium estetycznemu: piękno – brzydota.
Jeżeli umysł psychoruchowy jest złożeniem informacji genetycznej struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego i informacji umysłu kulturowego, to tym samym umysł psychoruchowy jest złożeniem struktury biologicznej i środowiska umysłu kulturowego, warunkującego psychoruchową świadomość ukonstytuowaną na mózgu ontogenetycznym i języku aktualizacji.
Świadomość psychoruchowa jest determinowana mózgiem ontogenetycznym, ale i jest konsekwencją niefizycznego środowiska umysłu kulturowego. Mózg ontogenetyczny stanowi podłoże umysłu psychoruchowego, gdzie język aktualizacji stanowi więzadło mózg ontogenetyczny z umysłem psychoruchowym.
Umysł psychoruchowy potrafi rozróżnić to co realne od tego co idealne. To co idealne psychoruchowo jest wyabstrahowane z ciała psychomotorycznego i mózgu ontogenetycznego. Nie jest możliwe by umysł psychoruchowy mógł nabyć z umysłu kulturowego jakiekolwiek kompetencje, które nie miałyby zakotwiczenia w strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego.
Umysł psychoruchowy z jednej strony konstruuje psychoruchową wiedzę teoretyczną, muzyczną czy poetyczną, z drugiej strony konstruuje psychoruchową wiedzę dogmatyczną.
Umysł psychoruchowy człowieka jest zanurzony w środowisku ciała psychomotorycznego i w środowisku umysłu kulturowego. Choć środowisko umysłu kulturowego stanowi dopełnienie mózgu ontogenetycznego, należy skonstatować, że nauki o biologii ciała psychomotorycznego człowieka to twierdzenia teoretyczne i – z nich wyprowadzone – twierdzenia empiryczne. Twierdzenia te mają moc wyjaśniania i moc prognozowania. Z kolei twierdzenia nauk o środowisku umysłu kulturowego są twierdzeniami formułowanymi ad hoc. Twierdzenia te pozbawione są mocy wyjaśniania i mocy prognozowania, gdyż cechują się niepewnością, przypadkowością. Tym samym biologiczne determinanty umysłu psychoruchowego podlegają prawom wyjaśniania i prognozowania, zaś środowisko umysłu kulturowego – zawsze pozbawiony praw – wyposaża umysł psychoruchowy w świadomość psychoruchową, której atrybutem jest wolność wyboru urzeczywistniania wartości oraz norm w zachowaniach psychoruchowych.
Nie biologia ciała psychomotorycznego, lecz środowisko umysłu kulturowego gwarantuje człowiekowi wolność psychoruchową, wolne wybory w projektowaniu świadomych chceń psychoruchowych nakierowanych na przyszłość.
Wraz ze środowiskiem umysłu kulturowego umysł psychoruchowy dysponuje pamięcią psychoruchową, myśleniem psychoruchowym i chceniem psychoruchowym
Właśnie w tym tkwi moc umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych człowieka.
Istota bioumysłowej kultury umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych człowieka sprowadza się do tego, że biologia ciała psychomotorycznego człowieka jest zniewolona prawami nauki, zaś środowisko umysłu kulturowego – na gruncie informacji genetycznej struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego – umożliwia konstytucję umysłu psychoruchowego, świadomości psychoruchowej oraz świadomych i wolnych wyborów, psychoruchowych chceń dzięki przygodności umysłu kulturowego.
Wrodzone kompetencje języka aktualizacji i umysłu psychoruchowego determinowane są wrodzonymi strukturami mózgu ontogenetycznego, zaś rozwój tego, co wrodzone odbywa się w środowisku umysłu kulturowego, które ujednostkawia struktury wrodzone.
W tej perspektywie możliwe jest sformułowanie następującej hipotezy: intelekt psychoruchowy przede wszystkim działa na rzecz umysłu kulturowego (np. poznania zmysłowo-intelektualnego), dlatego chętnie jest wykorzystywany przez umysł kulturowy, zaś rozum psychoruchowy stanowiący rozwinięcie struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego, z minimalnym wpływem środowiska umysłu kulturowego, działa na rzecz konstytucji osobowości i charakteru psychoruchowego. Rozwój intelektu psychoruchowego jest powszechny, gdyż związany jest pośrednio z edukacją psychomotoryczną w rodzinie i w szkole, natomiast rozwój rozumu psychoruchowego nie jest powszechny, gdyż nie jest warunkowany środowiskiem umysłu kulturowego i edukacją w środowisku socjokulturowym. Wiedza intelektu psychoruchowego musi korzystać z priorecepcyjnie rejestrowanych zjawisk ciała psychomotorycznego, natomiast wiedza rozumu psychoruchowego jest wiedzą w pełni niezależną od prioreceptorów, dlatego jest wiedzą naukową i aprioryczną, i dlatego ona wyznacza jądro psychomotoryki człowieka, która musi się do owego jądra dostosować.
Zasadą ujednostkowienia wrodzonej struktury mózgu ontogenetycznego jest rozwój tejże struktury w środowisku umysłu kulturowego, ze względu na przetrwanie w środowisku przyrodniczym, w środowisku biologicznym, w środowisku umysłu kulturowego i w środowisku społeczno-kulturowym; w wyniku ujednostkowienia jest formułowany intelekt psychoruchowy i praktyczny, myślenie psychoruchowe i praktyczne, język aktualizacji i praktyczny, zachowania psychoruchowe i praktyczne.
Wszelkie procesy psychomotorycznego samokształcenia i samokształtowania w środowisku umysłu kulturowego są możliwe w obrębie struktur rozwijających się; Wszelkie warunki możliwego poznania psychoruchowego i zachowania psychoruchowego wyznaczają ontogenetyczne struktury wrodzone, rozwijane dzięki środowisku umysłu kulturowego, który indywidualizuje to, co jest wrodzone.
Wrodzona kompetencja umysłu psychoruchowego (w tym intelektu i rozumu psychoruchowego) jest sprzężona z wrodzona kompetencją językową, wrodzoną strukturą myślenia psychoruchowego i zachowania psychoruchowego.
Wrodzona kompetencja umysłu psychoruchowego – genetycznie związana z procesami mózgu ontogenetycznego – decyduje o tym, że dziecko ma możliwości psychoruchowego samokształcenia oraz psychoruchowego samowychowania, zgodnie z wymogami środowiska umysłu kulturowego.
Ontogenetyczne struktury wrodzone determinują podobieństwo strukturalne ludzkich zachowań psychoruchowych, zaś środowisko umysłu kulturowego różnicuje utreściowienie umysłowych form psychoruchowych. Ontogenetyczne struktury wrodzone są pierwotne w stosunku do środowiska umysłu kulturowego. To środowisko umysłu kulturowego umożliwia rozwój informacji genetycznej struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego.
Sensowna wykładnia samoedukacji psychomotorycznej domaga się sensownej wykładni umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych.
Autorska wykładnia umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych zawiera następujące tezy:
1.Jeżeli umysł psychoruchowy i zachowanie psychoruchowe człowieka są złożeniem biologii ciała psychomotorycznego (w tym mózgu ontogenetycznego) oraz środowiska umysłu kulturowego, to bioumysłowa kultura umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych jest konfiguracją tego, co biologiczne i tego, co umysłowo-kulturowe.
2. Jeżeli reguły rządzące umysłowo-kulturowym kształtowaniem zachowań psychoruchowych człowieka są w istotnym związku z prawami ewolucji biologicznej, to ów związek stanowi podstawę tworzenia teorii bioumysłowej kultury umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych człowieka.
3. Jeżeli dopełnieniem umysłu psychoruchowego jest środowisko umysłu kulturowego, zaś dopełnieniem umysłu kulturowego jest środowisko socjokulturowe jako „produkt” umysłu psychoruchowego to trzy zakresy wyznaczają logiczne uniwersum umysłu psychoruchowego.
4. Zasadą ujednostkowienia umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych człowieka jest moment zapoczątkowania konstytucji umysłu kulturowego, będącym początkiem rozwoju w umysłowo-kulturowym środowisku, któremu towarzyszy samokształtowanie rozwijających się struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego.
5. Jeżeli informacji genetyczna determinuje ROZWÓJ struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego, zaś środowisko umysłu kulturowego warunkuje kształtowanie rozwijających się struktur wrodzonych, to w umyśle psychoruchowym i ludzkiej psychomotoryce zbiega się to, co konieczne (prawa przyrody i biologii determinujące rozwój) oraz to, co przygodne, czyli umysłowo-kulturowe samokształtowanie tego, co się rozwija, w tym świadomości psychoruchowej, języka aktualizacji, umysłu psychoruchowego.
6. Jeżeli rozwijać może się tylko to, co już istnieje w mózgu ontogenetycznym, zaś samokształtować da się tylko to, co się rozwija, to proces dojrzewania umysłu psychoruchowego jest funkcją biologicznego rozwoju i umysłowo-kulturowego samokształtowania; środowisko umysłu kulturowego jedynie decyduje o warunkach rozwoju biologicznego tego, co już biologicznie istnieje.
7. Zasadą ujednostkowienia informacji genetycznej struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego jest środowisko umysłu kulturowego, kształtujące biologiczny rozwój struktur wrodzonych.
8. Jeżeli biologiczny rozwój umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych jest konieczny, zaś umysłowo-kulturowe kształtowanie rozwoju jest przygodne, to w bioumysłowości kultury umysłu psychoruchowego i zachowań psychoruchowych, zabiega się to, co konieczne i to, co przygodne.
9. Zasadą ujednotkowienia lingwistycznej struktury wrodzonej mózgu ontogenetycznego jest środowisko umysłu kulturowego; konsekwencją umysłowo-kulturowego kształtowania lingwistycznej struktury wrodzonej jest konstytucja etnicznego języka aktualizacji.
10. Jeżeli język aktualizacji z jednej strony jest zakotwiczony w strukturze wrodzonej mózgu ontogenetycznego, zaś z drugiej strony jest warunkowany środowiskiem umysłu kulturowego, to język aktualizacji umożliwia racjonalne ogarnięcie informacji genetycznej struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego i środowiska umysłu kulturowego, jako że język aktualizacji jest źródłem, ale i wyznacza granice poznania psychoruchowego.
11. Jeżeli fizyczny mózg ontogenetyczny stanowi podłoże abstrakcyjnego umysłu psychoruchowego i umysł psychoruchowy jest funkcją mózgu ontogenetycznego i języka aktualizacji, to język aktualizacji stanowi ogniwo spajające mózg ontogenetyczny z umysłem psychoruchowym, gdzie neurobiologia zajmuje się stroną fizyczną języka aktualizacji, zaś gramatyka i semantyka ogarnia niefizyczną strona języka aktualizacji.
12. Jeżeli od momentu środowiskowego poznania języka etnicznego kształtowany jest język aktualizacji, który z kolei umożliwia kształtowanie umysłu psychoruchowego na gruncie mózgu ontogenetycznego, tym samym język aktualizacji stanowi metodologiczne narzędzie do poznania informacji genetycznej struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego człowieka i środowiska umysłu kulturowego człowieka.
13. Jeżeli semantyka języka aktualizacji jest warunkowana strukturą wrodzoną mózgu ontogenetycznego i środowiskiem umysłu kulturowego, to rozum psychoruchowy odwołuje się do uniwersalnej semantyki struktur formalnych mózgu ontogenetycznego, zaś intelekt psychoruchowy odwołuje się do relatywnej semantyki języka aktualizacji umysłu kulturowego.
14. Jeżeli wiedza umysłu psychoruchowego jest warunkowana semantyką języka aktualizacji umysłu kulturowego, to wiedza psychoruchowa jest synonimiczna z ogółem znaczeń i oznaczeń języka aktualizacji umysłu kulturowego; język aktualizacji umysłu kulturowego umożliwia artykułowanie i formułowanie zdań prawdziwych i nieprawdziwych, zdań sensownych i bezsensownych.
15. Jeżeli język aktualizacji jest źródłem, ale i wyznacza granice psychoruchowego poznania, to język aktualizacji warunkuje możliwe doświadczenia psychoruchowe i prioreceptywną rejestracje zjawisk ciała psychomotorycznego.
16. Jeżeli doświadczenie psychoruchowe (wraz z pamięcią psychoruchową oraz dokonanymi analizami i syntezami), dane priorecepcyjne (jako rejestracja zjawisk ciała psychomotorycznego do intelektualnej obróbki), artykulacja zdań języka aktualizacji (umożliwiająca komunikację), wyznaczają trzy źródła psychoruchowej wiedzy, to owa wiedza jest strukturalizowana w umysłowo-psychoruchowym języku aktualizacji, który jest nośnikiem wiedzy psychoruchowej, ale i stanowi medium oraz narzędzie.
17. Zasadą ujednostkowienia mentalnej struktury wrodzonej mózgu ontogenetycznego jest umysłowo-kulturowe – w tym lingwistyczne – środowisko umysłu kulturowego; konsekwencją umysłowo-kulturowego kształtowania mentalnej struktury wrodzonej mózgu ontogenetycznego jest konstytucja świadomego umysłu psychoruchowego.
18. Jeżeli każdy istotny aspekt ludzkiego poznania psychoruchowego jest rządzony przez struktury wrodzone mózgu ontogenetycznego i struktura umysłu psychoruchowego musi mieć swoją reprezentację w strukturach wrodzonych mózgu ontogenetycznego, to umysłowo – kulturowe samokształtowanie stanowi jedynie dopełnienie rozwijających się struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego.
19. Jeżeli umysł psychoruchowy dysponuje źródłem psychoruchowego poznania intelektualnego, umożliwiającym rejestrowanie priorecepcyjnie uchwytnych zjawisk ciała psychomotorycznego, które opisuje, analizuje, i uzasadnia oraz źródłem psychoruchowego poznania racjonalnego, to intelekt psychoruchowy preferuje myślenie priorecepcyjne i praktyczne, zaś rozum psychoruchowy preferuje myślenie formalne i niepraktyczne.
20. Jeżeli dojrzałość umysłu psychoruchowego jest wyprowadzona ze struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego i manifestuje się ona w psychomotorycznych prawach naturalnych, to wartości uniwersalne i normy moralne dziedziczą owe prawa, choć umysł kulturowy poddaje je osobliwemu samokształtowaniu.
21. Jeżeli osobowość psychoruchowa wyznaczona jest wrodzonym temperamentem oraz wrodzonymi emocjami i są one podatne na umysłowo-kulturowe samokształtowanie w ramach rozwoju, to manifestuje się ona w motywacjach, zachowaniach psychoruchowych i psychoruchowym charakterze człowieka; zachowania psychoruchowe – stanowiące manifestację psychoruchowej osobowości – choć są wyprowadzone ze struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego, są oznaczone wpływami kultury umysłowej umysłu kulturowego.
22. Jeżeli psychoruchowy charakter jako manifestacja osobowości psychoruchowej stanowi układ względnie stałych sprawności pozytywnych (lub negatywnych) i układ ten wyznacza taki samorzutny sposób zachowań psychoruchowych w zakresie ocen, dążeń, obowiązków, to owe zachowania gwarantują panowanie umysłu psychoruchowego nad rozbieżnością celów.

3.2. Środowiska fundujące bioumysłową kulturę umysłu psychoruchowego

Każdy z osobna rozpatrywany człowiek dysponuje zachowaniami psychoruchowymi determinowanymi strukturami wrodzonymi i ich rozwojem w środowisku przyrodniczym i w środowisku biologicznym, kształtowanym przez środowisko umysłu kulturowego; owe środowiska umożliwiają konstytucję umysłu psychoruchowego (przyjmującego status środowiska umysłu psychoruchowego), w tym świadomości psychoruchowej, języka aktualizacji, intelektu psychoruchowego, rozumu psychoruchowego i pamięci psychoruchowej. Tak jak informacja genetyczna determinuje biologię ciała psychomotorycznego, tak środowisko umysłu kulturowego – na gruncie rozwijających się struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego – konstytuuje świadomy umysł psychoruchowy.
Kultura umysłowa umysłu kulturowego stanowi ogół, wyuczalnych i przekazywalnych wzorów zachowań społecznych oraz ogół wzorów zachowań indywidualnych wynikająca wprost z dziedziczności biologicznej dysponującej predyspozycjami, umożliwiającymi ich przyjęcie.
Czy ludzki umysł psychoruchowy i zachowania psychoruchowe człowieka da się zredukować do biologii?
Jeżeli bioumysłowa kultura umysłu psychoruchowego umożliwia ujęcie umysłu psychoruchowego jako ujednostkowienie biologii ciała psychomotorycznego i środowiska umysłu kulturowego, to czy jest zasadne poszukiwanie komponentu umysłowo-kulturowego w strukturze ciała psychomotorycznego, stanowiącego odpowiednik naturalnych struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego?
Na gruncie teoretycznym da się wskazać na dwa rozłączne porządki funkcjonowania umysłu psychoruchowego i dwa rozłączne porządki zachowań psychoruchowych: naturalny (determinowany informacją genetyczna struktur wrodzonych) i umysłowo-kulturowy, zaś realnie rozwijające się struktury wrodzone mózgu ontogenetycznego są kształtowane przez umysł kulturowy, czyli dwa porządki funkcjonowania umysłu psychoruchowego i dwa porządki zachowań psychoruchowych są ściśle powiązane tworząc jeden dualny porządek umysłu psychoruchowego i zachowania psychoruchowego; umysłowo-kulturowe samokształtowanie umysłu psychoruchowego odbywa się tylko w zakresie przyswajalnym przez struktury wrodzone mózgu ontogenetycznego.
Ciało psychomotoryczne (w tym mózg ontogenetyczny) zawiera reguły i zasady utrzymania życia i rozwoju psychomotorycznego przez aktywność psychomotoryczną, zaś umysłowo-kulturowe samokształtowanie umożliwia – na gruncie rozwijających się struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego – konstytucję świadomego umysłu psychoruchowego. Świadomy umysł psychoruchowy nie wynika z dziedziczności biologicznej, choć struktura wrodzona mózgu ontogenetycznego dysponuje predyspozycją, umożliwiającą jego konstytucję na pewnym stadium rozwoju i kształtowania języka aktualizacji.
Ciało psychomotoryczne jest zdeterminowane prawami przyrody i biologii, zaś świadomy umysł psychoruchowy konstytuuje wolność psychoruchową i jej umysłowo-kulturowe przejawy, manifestujące się w sferze aksjologicznej i normatywnej umysłu psychoruchowego; mózg ontogenetyczny jest nosicielem świadomego umysłu psychoruchowego.
Rodzice i nauczyciele powinni nauczać dziecko rozeznania, co w nim jest zdeterminowane, a co niezdeterminowane, czyli podatne na umysłowo-kulturowe samokształtowanie, podlegające wolnym wyborom psychoruchowym. Brak rozeznania może prowadzić do nieodwracalnych błędów psychomotorycznego samonauczania i psychomotorycznego samowychowania skutkujących zaburzeniami rozwoju psychoruchowego.
Świadomy umysł psychoruchowy konstytuuje psychoruchową świadomość potrójnej czasoprzestrzeni:
– czasoprzestrzeń teraźniejsza (czyli aktualną), w której tkwi konkretny umysł psychoruchowy w konkretnym środowisku umysłowo-kulturowym, wraz ze swoimi doświadczeniami psychoruchowymi, intencjami psychoruchowymi spełnianymi w zachowaniach psychoruchowych, nacechowanych wolnymi i przygodnymi wyborami psychoruchowymi, które manifestują się zazwyczaj nieprzewidywalnymi konsekwencjami psychoruchowymi,
– czasoprzestrzeń przeszłą (czyli już nie-aktualną), w której tkwi pamięć psychoruchowa i ulokowane jest doświadczenie psychoruchowe, jako konsekwencje zaistniałych już zachowań psychoruchowych; w tym sensie czasoprzestrzeń już nie-aktualna współtworzy to, co już zaistniało, a więc jest zdeterminowane;
– czasoprzestrzeń przyszłą (czyli jeszcze nie-aktualną), w której ulokowane są intencjonalno-psychoruchowe (czyli ani prawdziwe ani fałszywe) chcenia, psychoruchowe pragnienia, psychoruchowe planowanie, psychoruchowe projektowanie, wyprowadzone z psychoruchowej wolnej woli.
Kultura umysłowa umysłu kulturowego to kulturowa wiedza każdego z osobna rozpatrywanego człowieka, zaś kultura umysłowa umysłu psychoruchowego to psychoruchowa wiedza każdego z osobna rozpatrywanego człowieka.
W zakresie rozumienia kultury umysłowej człowieka da się wyróżnić następujące poziomy:
– kulturę umysłową na poziomie wiedzy o najwyższych wzlotach myśli ludzkiej w zakresie tworzenia oryginalnych dzieł sztuki i literatury, nauki i technologii oraz wiedzy o wzorcach cywilizacyjnych jako całokształcie fizycznego i niefizycznego dorobku ludzkości w ujęciu diachronicznym i synchronicznym;
– kulturę umysłową na poziomie wiedzy o wzorcach religijnych; wiedza o religii jako kulcie ma istotny wpływ na ubogacanie zachowań socjokulturowych w społeczeństwie a także umożliwia rozwiązywanie problemów egzystencjalnych człowieka;
– kulturę umysłową na poziomie wiedzy o kulturze zbiorowej, czyli przez wieki wypracowanych wzorcach kulturowych zachowań w kontekście nakazów i zakazów danego społeczeństwa lub grupy społeczeństw;
– kulturę umysłową na poziomie wiedzy o kulturze indywidualnej, czyli wykreowanych przez umysł kulturowy wzorcach zachowań a-społecznych w kontekście nakazów i zakazów indywidualnych;
– kulturę umysłową na poziomie wiedzy o środowisku społecznym (w tym przede wszystkim rodziny i szkoły), bezpośrednio oddziaływającego na kształtowanie rozwoju umysłu kulturowego dziecka. Kultura umysłowa środowiska społecznego współtworzy środowisko, które decyduje o strukturze grupy społecznej, ale i stanowi system zachowań i ich rezultatów społecznych. Różni się środowisko społeczne z wielowiekową tradycją od środowiska społecznego samoniszczącego tradycję. Różni się środowisko społeczne kształtujące cnoty w rodzinie niepatologicznej od środowiska społecznego kształtującego wady w rodzinie patologicznej. Różni się środowisko miejskie od środowiska wiejskiego.Środowisko socjokulturowe jest wielowymiarowe lub wielopoziomowe. Środowisko społeczne umożliwia lub uniemożliwia młodemu człowiekowi dostęp do kolejnych poziomów kultury umysłowej i kultury pozaumysłowej;
– kulturę umysłową na poziomie umysłu kulturowego, czyli kulturową wiedzę umysłu kulturowego oraz wiedzę własną, zaś kultura pozaumysłowa stanowi „produkt” kultury umysłowej umysłu psychoruchowego. Zarazem kultura pozaumysłowa – współtworząca powyższe poziomy – kształtuje kulturę umysłową umysłu kulturowego, zaś kultura umysłowa umysłu kulturowego kształtuje kulturę umysłową umysłu psychoruchowego.
– kulturę umysłową na poziomie umysłu psychoruchowego, czyli umysłowo-kulturową wiedzę umysłu psychoruchowego. Umysł psychoruchowy otrzymuje kulturę umysłową umysłu kulturowego w postaci:
umysłowo-kulturowej interpretacji słowa,
umysłowo-kulturowej interpretacji symbolu,
umysłowo-kulturowej interpretacji znaku,
umysłowo-kulturowej interpretacji obrazu,
umysłowo-kulturowej interpretacji wyobrażenia,
umysłowo-kulturowej interpretacji emocji,
umysłowo-kulturowej interpretacji nastroju,
umysłowo-kulturowej interpretacji gestu,
umysłowo-kulturowej interpretacji wyobrażeń,
umysłowo-kulturowej interpretacji emocji,
umysłowo-kulturowej interpretacji nastrojów.
Kultura umysłowa umysłu kulturowego jest darem dla umysłu psychoruchowego człowieka.
Formy umysłowo-kulturowe umysłu kulturowego są dziedziczone przez umysł psychoruchowy. Formy umysłowo-kulturowe wyższego poziomu są dziedziczone przez psychoruchowe formy niższego poziomu. Kultura umysłowa umysłu kulturowego nie podlega rozwojowi, ale i kultura umysłowa umysłu psychoruchowego permanentnie staje się w ramach kształtowania form coraz bardziej wysublimowanych.
Formy umysłowo-kulturowe umysłu psychoruchowego i ich treściowe nasycenie są typowe dla każdego poziomu; można je rozpatrywać w ujęciu diachronicznym lub synchronicznym. Formy umysłowo-kulturowe podlegają przez umysł psychoruchowy konkretyzacji oraz idealizacji. Zarazem każdy składnik kultury umysłowej umysłu kulturowego może być psychoruchowym przedmiotem myślenia intencjonalnego (psychoruchowego namysłu, psychoruchowego poznania, psychoruchowej refleksji).
Umysł psychoruchowy jest otwarty na przyjęcie form umysłowo-kulturowych, oferowanych przez wszystkie możliwe poziomy kultury umysłowej człowieka.
Świadomy umysł psychoruchowy jest konstytuowany za pomocą form umysłowo-kulturowych oraz form logicznych, ujętych w symbolu umysłowo-kulturowym, znaku umysłowo-kulturowym, zdaniu języka aktualizacji umysłu kulturowego.
W psychoruchowym umyśle intelektualnym formy umysłowo-kulturowe (np. umysłowo-kulturowe wartości i normy etyczne, umysłowo-kulturowe wzorce zachowań psychoruchowych) wyznaczają strukturę reprezentacji kultury umysłowej umysłu kulturowego i nauk o umyśle kulturowym, natomiast w psychoruchowym umyśle racjonalnym formy logiczne (np. prawa logiczne, formalne metody wnioskowania niezawodnego, formy logiczne zdań) wyznaczają strukturę reprezentacji informacji genetycznej struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego i nauk przyrodniczo-biologicznych.
Zachowania psychoruchowe człowieka – jako manifestacja bioumysłowej kultury – są determinowane trzema środowiskami:
– przyrodniczo-biologicznym, gdyż w sensie biologicznym informacja genetyczna struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego jest tworem biologii, lecz zarazem ciało psychomotoryczne tkwi w środowisku przyrodniczym, gwarantującym rozwój psychoruchowy. Środowisko przyrodniczo-biologiczne rozwija się zgodnie z prawami przyrody i prawami biologii i stanowi przedmiot nauk przyrodniczo-biologicznych;
umysłu kulturowego, które kształtuje neurobiologiczny rozwój mózgu ontogenetycznego przede wszystkim w zakresie konstytucji języka aktualizacji, świadomości psychoruchowej i umysłu psychoruchowego na gruncie rozwijających się struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego. Środowisko umysłu kulturowego współtworzone przez środowisko socjokulturowe, wraz z jego utworami i wytworami, stanowi przedmiot nauk o kulturze umysłowej. To środowisko nie ma swoich praw, ani też nie podlega prawom przyrody; kształtowanie środowiska umysłu kulturowego warunkowane jest: (a) ciągiem przypadkowych zdarzeń, warunkujących nieprzewidywalność procesów umysłu kulturowego, (b) nieliniowością procesów umysłu kulturowego, czyli dyferencjacją (różnicowaniem się), będącą podstawą kolejnych dyferencjacji procesów umysłu kulturowego,
umysłowym (psychoruchowym) – stanowiącym konsekwencję ujednostkawienia środowiska przyrodniczo-biologicznego i środowiska umysłu kulturowego. Umysł psychoruchowy – stanowiący funkcję biologicznego mózgu ontogenetycznego, języka etnicznego i świadomości kulturowej – działa w zakresie prioreceptywnego poznania, psychoruchowego wartościowania, psychoruchowego kreowania zachowań psychoruchowych i psychoruchowego wytwarzania dóbr. Umysł psychoruchowy stanowi przedmiot nauk kognitywnych. Umysł psychoruchowy, działając w środowisku przyrodniczo-biologicznym i dopełniającym środowisku umysłu kulturowego, manifestuje się w zachowaniach psychoruchowych wiedzą psychoruchową, wyobrażeniami psychoruchowymi i nastrojami psychoruchowymi.
Ludzkie zachowania psychoruchowe determinowane są opisanymi trzema środowiskami, które nawzajem oddziałują na siebie. Środowisko przyrodniczo-biologiczne podlega rozwojowi wedle praw przyrody, natomiast środowisko umysłu kulturowego nie podlega koniecznemu rozwojowi, lecz przygodnemu kształtowaniu socjok ulturowemu.
Z kolei środowisko umysłowe (psychoruchowe) wyznaczone jest polem świadomości psychoruchowej, które jest w relacji ze środowiskiem przyrodniczym i biologicznym za pomocą prioreceptorów, zaś ze środowiskiem umysłu kulturowego przede wszystkim kontaktuje się za pomocą umysłowo-kulturowej interpretacji symbolu, umysłowo-kulturowej interpretacji znaku , języka aktualizacji umysłu kulturowego i umysłowo-kulturowych wzorów zachowań psychoruchowych.
122 A. Scott: Schody do umysłu. Nowa kontrowersyjna wiedza o świadomości…,
Wiedza psychoruchowa powinna być podatna na kryterium weryfikacji i kryterium jej komunikowalności.
Aprioryczne kryterium weryfikacji wiedzy psychoruchowej dopuszcza jej niezależność od prioreceptorów, gdyż dotyczy idei psychomotoryki, praw logiki i praw matematyki, ujmowanych na gruncie rozumu psychoruchowego.
Aposterioryczne kryterium weryfikacji wiedzy psychoruchowej dopuszcza indywidualną wiedzę priorecepcyjną, a jej prawdziwość może być obalona np. przez zmysłową obserwację umysłu kulturowego.
Wiedza psychoruchowa jest osadzona w umyśle psychoruchowym; umysł psychoruchowy jest nosicielem wiedzy psychoruchowej. Wiedza psychoruchowa ma status ogółu wypowiedzianych i niewypowiedzianych zdań języka aktualizacji.
Umysł psychoruchowy jest nośnikiem wiedzy psychoruchowej, zaś obiektywny język aktualizacji jest nośnikiem zdań języka aktualizacji.
W umyśle psychoruchowym porządek znaczeń słów oraz znaczeń zdań języka aktualizacji wyznaczają strukturalną sieć semantyczną. Pojedynczą jednostką funkcjonalną języka aktualizacji jest znak ze swym znaczeniem i oznaczeniem, natomiast pojedynczą jednostką wiedzy psychoruchowej jest pojęcie ze swą treścią i swym zakresem.
Na podstawie kultury umysłowej umysłu kulturowego umysł psychoruchowy doświadcza istnienie świadomości psychoruchowej. To kultura umysłowa umysłu kulturowego decyduje o tym, że umysł psychoruchowy jest świadomy psychoruchowej tożsamości, psychomotorycznego ciała, ale też jest świadomy miłości zachowań psychoruchowych, niepokoju zachowań psychoruchowych, cierpienia zachowań psychoruchowych, radości zachowań psychoruchowych.
Tym samym świadomość psychoruchowa jest funkcją mózgu ontogenetycznego indywiduum oraz kultury umysłowej umysłu kulturowego indywiduum, w którym ulokowana jest kultura indywidualna i kultura zbiorowa, gdzie
pass transmisyjny przenoszący informację z mózgu kulturowego do mózgu psychoruchowego stanowi umysłowo-kulturowy język aktualizacji.
Jeżeli środowisko umysłowe (psychoruchowe) determinowane jest środowiskiem przyrodniczo-biologicznym oraz środowiskiem umysłu kulturowego, to tym samym świadomość psychoruchowa determinowana jest mózgiem ontogenetycznym oraz umysłowo-kulturowym językiem aktualizacji.
Umysłowa kultura umysłu psychoruchowego manifestuje się psychoruchowo w znakach zbiorowej i indywidualnej więzi.
Na każdym etapie rozwoju ciała psychomotorycznego, kultura umysłowa umysłu kulturowego stanowi intelektualizacje i racjonalizację informacji genetycznej struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego; to informacja genetyczna struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego działa na struktury poznawcze umysłu psychoruchowego, które wtórnie później przyjmują status kultury umysłowej umysłu psychoruchowego.
Zbiorowa i indywidualna kultura umysłowa umysłu kulturowego stanowi bazę dla umysłowo-kulturowego generowania świadomości psychoruchowej na gruncie mózgu ontogenetycznego; świadomość psychoruchowa wyłania się z mózgu ontogenetycznego w środowisku umysłu kulturowego; kultura umysłowa umysłu kulturowego stanowi jedynie dopełnienie informacji genetycznej struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego.
Możliwą hierarchię uwarunkowań konstytucji świadomości psychoruchowej da się przedstawić za pomocą psychomotorycznej kaskady naturalnej i psychomotorycznej kaskady kultury umysłowej umysłu kulturowego.
Kaskada naturalna:
na szczycie biologia ciała psychomotorycznego (samokształtowana przez umysł kulturowy),
poniżej – świadomy umysł psychoruchowy,
poniżej – mózg ontogenetyczny,
poniżej – neuronowa konfiguracja impulsów nerwowych,
poniżej – struktury biochemiczne ciała psychomotorycznego,
poniżej – cząsteczki,
poniżej – atomy.

Kaskada kultury umysłowej umysłu kulturowego:
na szczycie kultura umysłowa na poziomie kulturowej wiedzy wzorców cywilizacyjnych,
poniżej – kultura umysłowa na poziomie kulturowej wiedzy wzorców religijnych,
poniżej – kultura umysłowa na poziomie kulturowej wiedzy wzorców kulturowych,
poniżej – kultura umysłowa na poziomie kulturowej wiedzy wzorców środowiska społecznego,
poniżej – kultura umysłowa na poziomie kulturowej wiedzy wzorców zachowań artystycznych,
poniżej – kultura umysłowa na poziomie kulturowej wiedzy wzorców zachowań teoretycznych,
poniżej – kultura umysłowa na poziomie kulturowej wiedzy wzorców zachowań praktycznych.

Owe kaskady da się opisać oddzielnie tylko na drodze teoretycznej abstrakcji; realnie tworzą jedną kaskadę.

3.3. Bioumysłowa kultura języka aktualizacji i umysłu psychoruchowego.
Język aktualizacji stanowi klucz do poznania bioumysłowej kultury; język aktualizacji umożliwia poznanie umysłu psychoruchowego poprzez poznanie genetycznych informacji mózgu ontogenetycznego i umysłu kulturowego. Każdy język aktualizacji umysłu psychoruchowego jest konsekwencją rozwoju językowej struktury wrodzonej mózgu ontogenetycznego w środowisku umysłu kulturowego.
Językowa struktura wrodzona języka aktualizacji – gramatyka uniwersalna języka aktualizacji – rozwija się z konieczności biologicznej, zaś indywidualna gramatyka języka aktualizacji jest kształtowana przygodnie w środowisku umysłu kulturowego. Umysł kulturowy, używając języka etnicznego w aktach umysłu kulturowego, posiada predyspozycje do nauczenia się wypowiadania w dowolnym, etnicznym języku aktualizacji; środowisko umysłu kulturowego decyduje o przyswojeniu władania danym językiem etnicznym.
Zasadą ujednostkowienia gramatyki uniwersalnej języka aktualizacji jest środowisko umysłu kulturowego, czego konsekwencją jest wielość języków aktualizacji. Z powyższego twierdzenia wynika, że język aktualizacji dziedziczy wrodzoną i konieczną gramatykę uniwersalną, ale i dziedziczy przygodność środowiska umysłu kulturowego.
Pierwszy typ dziedziczenia nasyca język aktualizacji obiektywną strukturą logiczno-matematyczną, drugi typ dziedziczenia nasyca język aktualizacji chwiejnością semantyczną, wieloznacznością oraz umysłowo-kulturowymi (w tym psychospołecznymi) formami subiektywnymi. W językach aktualizacji są zasady i struktury wspólne i zarazem zasady różnicujące. Każdy istotny aspekt ludzkiego poznania psychoruchowego jest rządzony przez zasady uniwersalnej gramatyki. Gramatyka uniwersalna – jako zbiór zasad i struktur mózgu ontogenetycznego – stanowi dziedzictwo genetyczne człowieka. Na tych zasadach opiera się z konieczności każdy język aktualizacji.
Czy jest możliwe, by przewartościowanie kartezjańskiego dualizmu opierało się na rozwiązaniu, że fizyczny mózg ontogenetyczny zawiera w obie pierwiastek umysłowy, zaś to, co umysłowe zawiera w sobie pierwiastek mózgowy?
Aktywność mózgu ontogenetycznego pociąga za sobą aktywność umysłu psychoruchowego , ale nie odwrotnie, gdyż umysł psychoruchowy nie jest samoistny, niezależny od mózgu ontogenetycznego. Umysłu psychoruchowy stanowi abstrakcję wygenerowaną z mózgu ontogenetycznego, której nośnikiem jest język aktualizacji. Tylko człowiek ma mózg przystosowany do języka etnicznego, języka aktualizacji i do zachowań psychoruchowych.
Składnikami umysłu psychoruchowego są forma (struktura), którą determinuje język i treść, którą determinuje rzeczywistość pozajęzykowa.
Pozajęzykowa treść wypełnia formę języka aktualizacji. Język aktualizacji spaja mózg ontogenetyczny i umysł psychoruchowy.

Dzięki językowi aktualizacji generowana jest psychoruchowa świadomość.

Umysł psychoruchowy warunkuj tę część mózgu ontogenetycznego, która stanowi o myśleniu psychoruchowym, poznaniu psychoruchowym, zachowaniu psychoruchowym.
Procesy mózgu ontogenetycznego sprowadzają się do przebiegów energetycznych impulsów nerwowych wedle kodów informacyjnych i ich transformacji.
Informacja psychoruchowa nie jest samoistna; niefizyczna Informacja psychoruchowa ma swój fizyczny nośnik o różnym nasyceniu energii.
Informacja psychoruchowa nie jest energią, choć energia może być nośnikiem informacji psychoruchowej.
Informacja psychoruchowa nie jest językiem aktualizacji, choć zdanie języka aktualizacji może być nośnikiem informacji psychoruchowej.
Informacja psychoruchowa jest niefizyczna, ale może być rozpoznana tylko jako psychoruchowa informacja prawdziwa lub jako psychoruchowa informacja nieprawdziwa (jako dezinformacja).
Zdroworozsądkowa wiedza praktyczna intelektu psychoruchowego jest kłębowiskiem informacji i dezinformacji,
Z kolei nauki przyrodniczo-biologiczne dysponuje ciągami informacji, ujętymi w teoriach i modelach logiczno-matematycznych.
Język aktualizacji umysłu kulturowego umożliwia przekaz informacji lub dezinformacji przez kulturowe myślenie.
Język aktualizacji umysłu psychoruchowego umożliwia przekaz informacji lub dezinformacji przez mówienie, które jest uporządkowaną energią uporządkowanej informacji lub dezinformacji.
Mózg kulturowy wysyła odpowiednio kodowaną energię, zaś mózg ontogenetyczny przyjmuje odpowiednio kodowaną energię.
Kodowanie fizycznej energii jest tym samym, co kodowanie niefizycznej informacji w fizycznej warstwie impulsów nerwowych języka aktualizacji (tak jak w fizycznej warstwie fonicznej języka etnicznego).
Język aktualizacji jest atrybutem umysłu psychoruchowego. Umysł kulturowy odbiera informacje środowiska społecznego przyjmującą status wiedzy socjokulturowej, wiadomości socjokulturowej (wiem, mam wiedzę socjokulturową). Umysł psychoruchowy odbiera informacje umysłu kulturowego przyjmującą status wiedzy umysłowo-kulturowej, wiadomości umysłowo-kulturowej (wiem, mam wiedzę umysłowo-kulturową). Zdania języka aktualizacji umysłu psychoruchowego pobudzają energię mózgu ontogenetycznego; wszak neurobiologia mózgu ontogenetycznego ma w pełni przebieg fizyczny, zaś myślenie psychoruchowe (np. w obrębie logicznego rozumowania psychoruchowego lub w obrębie artykulacji dzieł literatury pięknej) ma przebieg niefizyczny, przy czym przebieg fizyczny mózgu i przebieg niefizyczny umysłu zespala język aktualizacji dysponujący fizycznymi przebiegami impulsów nerwowych oraz niefizyczną semantyka i gramatyką.
Język aktualizacji stanowi klucz do wniknięcia w informację genetyczną struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego i kultury umysłowej umysłu kulturowego.
Wszystko, co w rozumie psychoruchowym musi przejść przez logiczną strukturę form językowych mózgu ontogenetycznego, zaś wszystko, co w psychoruchowym intelekcie musi przejść przez prioreceptory, przy czym informacje priorecepcyjne są zauważalne (uświadomione) wtedy i tylko wtedy, gdy są kwantyfikowane semantycznie oraz gramatycznie w języku aktualizacji. Gramatyka języka aktualizacji i alfabet sam w sobie jest pusty, choć z tych konstruktów da się tworzyć systemy znakowe.
Zdania języka aktualizacji są formułowane i artykułowane w psychoruchowym myśleniu lingwistycznym, osadzonym w umyśle psychoruchowym. Zdanie języka aktualizacji – zbudowane wedle reguł neurologicznych, gramatycznych i semantycznych – jest tym, czym jest, dzięki fizycznemu nośnikowi (impulsom nerwowym) przekazującemu niefizyczną informację (sensy, znaczenie).
Wszystkie abstrakcje ujęte dowolnej aktywności umysłu psychoruchowego muszą odwoływać się do fizycznego nośnika impulsów nerwowych.
Wszystkie możliwe mity, doktryny, dogmaty naukowe współtworzące kulturę umysłową umysłu psychoruchowego muszą spełniać powyższy wymóg.
Źródło i granicę poznania psychoruchowego wyznacza fizyczny nośnik; forma fizycznego nośnika warunkuje treść informacji. Każda myśl psychoruchowa ma swój fizyczny nośnik, który umożliwia przekaz lub manifestację myśli.
Naturalny język aktualizacji struktur wrodzonych mózgu ontogenetycznego stanowi podłoże języka aktualizacji. W nawiązaniu do nauk przyrodniczo-biologicznych i nauk o kulturze umysłowej, język aktualizacji, stając się powszechnym językiem etnicznym w postaci tekstu czy obrazu, stanowi podłoże dla języków wewnętrznych teorii.
Język aktualizacji wyznacza strukturę umysłu psychoruchowego w zakresie intelektu psychoruchowego i sfery etycznej oraz w zakresie rozumu psychoruchowego i sfery moralnej.
Logiczno-matematyczne języki aktualizacji wyznaczają strukturę rozumu psychoruchowego.
Etniczny język aktualizacji – jako nosiciel psychoruchowej wiedzy naukowej i nienaukowej – wyznacza źródła i granice poznania dojrzałości umysłu psychoruchowego.
Język aktualizacji umożliwia formułowanie i artykułowanie zdań, które są nosicielami prawdy lub fałszu, dobra lub zła, piękna lub brzydoty, wartości pozytywnych lub wartości negatywnych.
Porządek procesów mózgu ontogenetycznego nakłada się na porządek procesów umysłu psychoruchowego, choć różny jest mechanizm pobudzający ich porządki procesów.
Mózg nie ma bezpośredniego kontaktu z zewnętrznym środowiskiem; organy prioreceptorów i zmysłów zewnętrznych dostarczają impulsy nerwowe – stanowiące nośnik informacji o stanie ciała psychomotorycznego i o zjawiskach przedmiotów zewnętrznych – obrabiane w mózgu ontogenetycznym i mózgu kulturowym.
Umysł psychoruchowy kontaktuje się z mózgiem ontogenetycznym za pomocą dwóch oddzielnych kanałów informacyjnych: (1) za pomocą prioreceptorów, rejestrujących impulsy ciała psychomotorycznego, (2) za pomocą języka aktualizacji.
W procesie myślenia psychoruchowego umysł psychoruchowy może korzystać z informacji priorecepcyjnej (np. pamięci psychoruchowej, emocji psychoruchowych) formułując umysłowe pojęcia lub słowa, obrazy lub wyobrażenia psychoruchowe.
Umysł psychoruchowy nie ma bezpośredniego kontaktu z zewnętrznym środowiskiem; wszystkie akty umysłu psychoruchowego dokonywają się poprzez informacje, których źródłem są impulsy nerwowe mózgu ontogenetycznego.
Mózg ontogenetyczny w przeciwieństwie do umysłu psychoruchowego – nie zajmuje się formowaniem pojęć mniej lub bardziej abstrakcyjnych. Umysł psychoruchowy – w przeciwieństwie do mózgu ontogenetycznego – nie zajmuje się przebiegami neurobiologicznymi.
Mózg ontogenetyczny – w przeciwieństwie do umysłu psychoruchowego – jest badany za pomocą obiektywnych technik pomiarowych (np. rezonans elektromagnetyczny). Umysł psychoruchowy- w przeciwieństwie do mózgu ontogenetycznego – jest badany za pomocą subiektywnych technik typowych dla nauk kognitywnych, w tym za pomocą testów słownych, ankiet, wywiadów, kwestionariuszy.
Badania umysłu psychoruchowego są nakierowane na semantykę uchwytną w pojęciach słów użytych w zdaniach artykułowanych przez badanego, natomiast badania mózgu są nakierowane na rejestrowanie zjawisk fizykochemicznych.
Granice języka determinują np. granice poznanych stanów ciała psychomotorycznego, jako że struktura poznania psychoruchowego jest relatywnie tym samym, co struktura języka aktualizacji; probierzem poznania psychoruchowego jest język aktualizacji, gdyż język aktualizacji wyznacza granice ludzkiego poznania psychoruchowego.
Język aktualizacji jest organem kształtującym ludzkie myślenie psychoruchowe. Myślenie psychoruchowe jest ukształtowane przez język aktualizacji, jako że język aktualizacji panuje nad myśleniem psychoruchowym.
Słowo języka aktualizacji jest psychoruchowym znakiem myśli psychoruchowej i ciała psychomotorycznego, które coś znaczy i jednocześnie coś oznacza.
Znak (słowo języka aktualizacji) coś znaczy i jednocześnie coś oznacza.
Słowo języka aktualizacji nie jest ciałem psychomotorycznym, psychoruchowym znak zastępuje desygnat – ciało psychomotorycznym oraz jego stany – i ewokuje znaczenie, które odnosi się do desygnatu.

Konkluzja: Każda fizjoterapeutyczna metoda skolioz nie jest i nie może być metodą leczenia skolioz, gdyż taka nie może istnieć. MRCST jest metodą zasad i reguł biologii i umysłu ludzkiego (w oparciu o prawa naukowe) sterowania własnym ciałem w ciągu dnia w okolicznościach wystąpienia skoliozy, z którymi należy się zapoznawać w obecności fizjoterapeuty i kognitywisty oraz znawcy kultury umysłowej, co może przyczynić się do jej zmniejszania w dużym stopniu.